Κύπρος : "H εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας" και "η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας,
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος,
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός.

«Είμαστε το παρόν που φεύγει αλλά εσείς είστε το μέλλον που έρχεται», δήλωνε ενώπιον παιδιών στο παρακρατικό (;) Σπίτι της Συνεργασίας ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και αφού επιβεβαίωνε πολλάκις τη φιλία του με τον κατοχικό (;) ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί. Ήταν η επανεμφάνιση (ως ντουέτο αντιμετωπίζονται πια από τα ΜΜΕ) των δύο μετά το φιάσκο της Κωνσταντινούπολης και φυσικά μετά τις βουλευτικές εκλογές της 22ας Μαΐου.

Σε εκδήλωση, λοιπόν, της Τεχνικής Επιτροπής για την Παιδεία (ποιάς παιδείας;) επέλεξαν να ανανεώσουν τα δεσμά τους ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί την Πέμπτη 2 Ιουνίου και ενώ (σχεδόν) ολόκληρη η Κύπρος είχε το βλέμμα της στη βουλή και στα παρασκήνια της προεδρίας της. Οι δυο τους, ενώπιον τάχα του μέλλοντος αυτού του νησιού, επιβεβαίωναν ότι δεν συνέλαβαν ούτε στο ελάχιστο ότι το πρόβλημα του τόπου δεν συντηρείται εντός της ουδέτερης ζώνης και ενός φαντασιακού δράματος με τίτλο «ο Νίκος και ο φίλος του ο Μουσταφά» αλλά λίγο παρακάτω.

Απεδείκνυαν, ως εκ τούτου, ότι δεν δίνουν δεκάρα για τα παιδιά, που «δεν φταίνε» (δεν έκαμαν τζιαι τζιείνα πολλά;) όπως είπε ο κύριος Ακιντζί, όμως «βιώνουν τα προβλήματα» (ποιά προβλήματα;). Κι αν ο εκπρόσωπος της κατοχής, ως αυτό που είναι, δικαιολογείται να μη δίνει δεκάρα για τα παιδιά αλλά να επιμένει στην εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας κι ας λέει ότι «μαζί με τον φίλο Νίκο» αγωνίζεται για να είναι (τα παιδιά) πιο κοντά, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν δικαολογείται να χαριεντίζεται και να σφυρίζει αδιάφορα. Διότι πέραν των παιδιών, υπάρχουν και κάποιοι που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα της Κύπρου, την εισβολή, την κατοχή...

Και αν αντιλαμβανόταν ο κύριος Αναστασιάδης (που υποβαθμίζει τον ίδιο του τον εαυτό μέρα παρά μέρα) πως το Κυπριακό είναι εξαιρετικά πιο σημαντικό από τον Συλλούρη, τον Αβέρωφ, τον Ακιντζί δεν θα δήλωνε «να καλέσω τον φίλο μου Μουσταφά, αντικρίζοντας το μέλλον της πατρίδας μας, να εργαστούμε πιο εντατικά στη βάση που έχει συμφωνηθεί για να δημιουργήσουμε συνθήκες ειρήνης». Αν ήταν νηφάλιος (με κανένα υπονοούμενο προφανώς) και ψύχραιμος, θα καταλάβαινε ότι η ειρήνη δεν χτίζεται με σχέδια σε «Σπίτια» χρηματοδοτούμενα από Νορβηγούς ή Οηέδες που συνεχίζουν, όπως απεδείχθη περίτρανα στην Πόλη, να παίζουν παιχνίδια εις βάρος των θυμάτων αυτού του νησιού.

Στην τελική, αν ήταν ειλικρινής ηγέτης κατεχόμενου τόπου, αντί να υποσχόταν στα παιδιά πως «η χώρα μας είναι κοινή και θα πρέπει να σας δώσει την ευκαιρία μέσα από την ειρήνη να συνδημιουργήσετε» θα προτιμούσε να επαναλάβει ότι αν δεν αποχωρήσει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης (λίγα μέτρα μακριά από το αγγελικά πλασμένο Σπίτι της Συνεργασίας) δεν θα έρθει η ειρήνη. Θα προτιμούσε να ήταν ευθύς, ειδικά με τα παιδιά, τα οποία θα χτίσουν αυτόν τον τόπο και δεν πρέπει επ’ ουδενί να ζουν με ψευδαισθήσεις, πλαστά μομέντουμ και υποτιθέμενα «καλά κλίματα». Και προτού «τραγουδίσει», απαιτώντας το χειροκρότημα, για το «φορτίο» που «πέφτει στους ώμους τους δικούς μου και του Μουσταφά», όφειλε, ως ηγέτης αυτού του λαού, να συλλογιστεί ότι πριν 8 περίπου μήνες, η Κύπρος έθαβε τον Ανδρέα Κυριάκου, έξι μηνών μωρό από το κατεχόμενο Τραχώνι Κυθρέας, που δολοφονήθηκε πριν 42 χρόνια. Κι αν το συλλογιζόταν (πράγμα δύσκολο όταν είσαι με φίλους) όφειλε να το υπενθυμίσει στα παιδιά. Οφείλει, ειδικά ενώπιον αθώων παιδιών, να είναι ειλικρινής, να μη δίνει την εντύπωση πως η κατοχή καμουφλάρεται με ζωγραφιές ηγετών και «ηγετών» κι ας έχουν μεγαλώσει τα παιδιά που έφυγαν άρον άρον από τον παράδεισό τους πριν 42 χρόνια. Ντοστογιεφσκικά, «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Η ασύγκριτη ομορφιά νεαρών κοριτσιών, που με σφιγμένες γροθιές θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους στα ελεύθερα χωριά των μανάδων τους. Ξέρουν, «η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας»...

«Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν».

Αλ. Μιχ.

6 Ιουνίου 2016