Ο Yμηττός και το αυτονόητο

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 18.9.15

..... ο κοινός νους απέναντι στις όποιες νομικίζουσες σοφιστείες…. 

Ήταν – και ως ένα βαθμό εξακολουθεί να είναι – το “εμβληματικό” βουνό της  Αθήνας, με ίχνη από  την μακραίωνη διαδρομή της  : Από την εποχή των Πελασγών και του Πεισίστρατου, από τον Πλάτωνα και τον Οβίδιο, τον Μιχαήλ Ακομινάτο του ύστερου Βυζαντίου, τον  Τούρκο «περιηγητή του Κόσμου» Εβλιγιά Τσελεμπή,  τον   Μάριο Χάκκα, των περιβαλλοντικών ακτιβιστών  ενάντια στη διέλευση δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Όμως σε όλη την έκτασή του αναπτύχθηκαν «εμβόλιμες χρήσεις» που απαρτίωναν το τοπίο και υποβάθμιζαν τον δασικό χαρακτήρα του : Οι κεραίες  τηλεοράσεων και  κινητής τηλεφωνίας, οι  στρατιωτικές εγκαταστάσεις και πολλά άλλα , έδειχναν   το απίστευτο έλλειμμα αισθητικής και περιβαλλοντικής αντίληψης. Ταυτόχρονα όμως δεν έλειπαν  οι επιβουλές μικροϊδιοκτησιακής προέλευσης,  που απεργάζονταν  οικιστική επέκταση στα ενδότερα ενός ορεινού όγκου 81 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Παρ’ όλα αυτά, το 1991, σε μια εργασία μου για τον Υμηττό (εκδόσεις «Στοχαστής») μπορούσα να αναφέρομαι στη  δυνατότητα αυτού του χώρου να αναπλαστεί και να αποτελέσει μια περίπτωση-πιλότο :  «μια κιβωτό  για τις μνήμες και τα όνειρα. Όσα υπάρχουν ή πρόκειται να υπάρξουν».

Το βουνό προστατεύονταν  από ένα ΠΔ του 1978, μάλλον πρόχειρο, το οποίο αναθεωρήθηκε  το  2011. Εναντίον αυτού  προσέφυγε στο ΣτΕ σειρά Δήμων που κατά τα άλλα συμμετείχαν (τρομάρα τους !) στον περι-υμήττειο ΣΠΑΥ( Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού !) εξωθούμενοι πρωτίστως  από μικροϊδιοκτήτες της περιοχής Κορωπίου, που επιδίωκαν «ελεύθερη» δόμηση

…  Το ΣτΕ έκανε την υπόθεση  τρόπον τινά «πάσα» στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκής Ένωσης – πράγμα που , μια φορά κι έναν καιρό, θα δημιουργούσε ελπίδες στους οικολογούντες, που έβλεπαν υψηλότερο βαθμό περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης στις ευρωπαϊκές αρχές  σε σχέση με τις εθνικές , και που ευχαρίστως θα θυσίαζαν την «αρχή της επικουρικότητας» προκειμένου λόγου να σωθούν υπέρτερα περιβαλλοντικά αγαθά.  Όμως το ΔΕΕ αποφάνθηκε ότι το  ΠΔ του 2011 έπρεπε  να στηρίζεται σε μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, οπότε είναι άκυρο….

ΟΚ, εν αναμονή της μελέτης , μπορούμε εμείς να ανακαλούμε στην προσοχή εαυτών και αλλήλων το αυτονόητο : Το  ότι ένα τέτοιο θέμα  τοπικής κλίμακας και ελλαδικής σημασίας  δεν έχρηζε παραπομπής από τον Άννα στον Καϊάφα  αλλά μπορούσε να λυθεί με βάση τις  βιωμένες ανάγκες της έμφρονος κοινωνίας. Το αυτονόητο είναι ότι η Πεντελοποίηση( ήγουν κατακερματισμός) δασοσκεπούς ή δασικής έκτασης θα έπρεπε να συνιστά κακό  προηγούμενο – επομένως προς αποφυγή. Το αυτονόητο και υπερκείμενο όλων είναι η Συνταγματική προστασία των κοινόχρηστων αγαθών,  εάν δε  τίθεται ζήτημα προστασίας κάποιων ιδιοκτησιών, τότε υπάρχει η δυνατότητα   αντισταθμιστικών ωφελημάτων στους θιγόμενους – με την προϋπόθεση ότι δεν είναι κλεπταποδόχοι.

Αυτά λέει ο κοινός νους :  Χύμα και τσουβαλάτα, απέναντι στις όποιες νομικίζουσες σοφιστείες….