Μεταμνημονιακά και άλλα

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 19/08/2015]

«……..Ο «Κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι μνημονιακός ούτε τον συγκροτεί μια τάξη. Τα αιτήματα της Ανεξαρτησίας και της Δικαιοσύνης είναι διαταξικά, είναι πατριωτικά, είναι εθνικά. Επειδή είναι αιτήματα για την επιβίωση του καθενός, δηλαδή της σύνολης πατρίδας. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό και επικρατεί συγκεκαλυμμένος ή απροκάλυπτος εθνομηδενισμός ή δήθεν ταξικές οπτικές, ο κόσμος θα καθηλώνεται στο περιθώριο και οι κυβερνήσεις της Αθήνας θα καταδικάζονται αργά ή γρήγορα σε επονείδιστους συμβιβασμούς, κωλοτούμπες….»

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Άνοιξε μια νέα σελίδα, άγραφη ακόμα. Η τελική έκβαση εξαρτάται κυρίως από τέσσερεις παράγοντες:

1.             Αν θα υπάρξει διάδοχη κατάσταση ικανή να πείσει με την πρότασή της ότι πράγματι μπορεί να τα καταφέρει εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ απότυχε. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζω, ήταν σταδιακή και ήταν το αντίστροφο της βαθμιαίας κατάρρευσης των δυο κατεστημένων πόλων εξουσίας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αν από τη σημερινή περισυλλογή περάσουμε στην έκρηξη ή πως αλλιώς, είναι άγνωστο.

2.             Αν ο άλλος πόλος, του παλιού κατεστημένου, θα μπορέσει να ανακαινιστεί σε πρόσωπα και προτάσεις ώστε να προσελκύσει και πάλι οπαδούς.

3.             Αν το διεθνές περιβάλλον, στην ΕΕ και ευρύτερα, μετατραπεί από απολύτως δυσμενές, όπως είναι σήμερα, σε ευνοϊκότερο.

4.             Αν στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ ο κόσμος θα αφυπνιστεί τόσο ώστε να αποτελέσει παράγοντα εξελίξεων, κάτι που τώρα δεν συμβαίνει.

Το μεγάλο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν οι σημερινοί αντιφρονούντες είναι να εμφανιστούν διαιρεμένοι, αδιάφορο για ποιο λόγο. Θα χάσουν την πρώτη αλλά κρίσιμη μάχη εντυπώσεων και ουσίας, όπως αναφέρεται στο σημείο 1.

Η μάχη εντυπώσεων που γίνεται τώρα, ποιος θα φανεί ότι κάνει διάσπαση, κρύβει την πολιτική αδυναμία όλων των πλευρών να πείσουν ότι διαθέτουν ικανοποιητική λύση για το μέλλον. Αν οι πολιτικές θέσεις ήταν σαφείς και πειστικές, οι ελιγμοί εντυπώσεων θα ήταν εκατέρωθεν περιττοί. Η κυβέρνηση δεν τολμά καν να υποστηρίξει όσα υπόγραψε. Όσα έκανε (υπόγραψε) και όσα ετοιμάζεται να κάνει/υπογράψει είναι προσβλητικά όχι για τηνΑριστερά αλλά για τον κοινό νου και δεν μπορεί να το κρύψει, όπως δεν μπορούσαν και οι προκάτοχοί της. Τα περί ανάπτυξης και μείωσης του χρέους (χάριν της πίεσης των ΗΠΑ) είναι απλώς προπαγάνδα μικρής διάρκειας. Η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει φαρδιά-πλατιά δρακόντειες μειώσεις μισθών, συντάξεων, ξεπουλήματα κλπ, κλπ. Οι αντιφρονούντες έχουν δίκιο σε πολλά αλλά δεν είναι έτοιμοι να πείσουν πως μπορούν τώρα να αναλάβουν τα ηνία. Θα εισπράξουν ωστόσο οργισμένες ψήφους, θα υποστηριχθούν από όσους, ακούραστοι, αναζητούν ελπίδα. Αλλά όρος επιτυχίας είναι η ενότητά τους. Και προϋπόθεση είναι να κατανοηθεί ότι το Νόμισμα από μόνο του, ευρώ ή δραχμή, δεν εξασφαλίζει απολύτως τίποτα. Ούτε Ανεξαρτησία, ούτε Ευημερία, έστω με κόπο και θυσίες. Θα τα είχαν ήδη καταφέρει χώρες χωρίς ευρώ αν ήταν τόσο απλό. Δεν αρκεί να περιγράφονται ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν (πχ εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος κλπ) αν μένει κενό το ερώτημα πως μπορεί να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις του διεθνούς περιβάλλοντος. Δεν είναι απλώς αφελής, είναι και επικίνδυνος όποιος παριστάνει ή πραγματικά αγνοεί ότι το διεθνές περιβάλλον θα αντιδράσει λυσσαλέα σε κάθε νέα απόπειρα απεγκλωβισμού από τους επικυρίαρχους. Η κατάκτηση (και διατήρηση) της κυβέρνησης δεν είναι «ηρωικό» γιουρούσι, είναι μακρά, μεθοδική, σκληρή μάχη.

Στο κέντρο του προβλήματος είναι η Ανεξαρτησία της χώρας. Δηλαδή η δυνατότητα να αποφασίζει η Αθήνα εντός των υπαρκτών συσχετισμών ισχύος διεθνώς, λαμβάνοντας υπόψη τις ποικίλες συγκλίσεις, αποκλίσεις, και συγκρούσεις, ρευστές και μεταβαλλόμενες, των ισχυρών παικτών που έχουν άμεσο λόγο στη χώρα και στην περιοχή μας. Είναι ανοησία να περιμένουμε βοήθεια από τη Ρωσία αν εκτιμηθεί πχ ότι η Μόσχα αποδέχεται ως δεδομένο πως η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και ότι δεν είναι διατεθειμένη να το αμφισβητήσει. Επιχειρήσαμε να το αγνοήσουμε μετά τη Γιάλτα και το πληρώσαμε με εμφύλιο. Δεν μπορεί να μιλάμε για «πολιτική αγωγών» όταν δεν εξαρτάται από εμάς και να «αγνοούμε» ότι ηΤουρκία, πρώτος και άμεσα ενδιαφερόμενος, υποχωρεί (από τη συμφωνία με τη Ρωσία) λόγω των αμερικανικών πιέσεων, κλπ. Από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ως σήμερα ο διεθνής παράγων ήταν ο αποφασιστικός για τις εσωτερικές εξελίξεις.

Ο «Κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι μνημονιακός ούτε τον συγκροτεί μια τάξη. Τα αιτήματα της Ανεξαρτησίας και της Δικαιοσύνης είναι διαταξικά, είναι πατριωτικά, είναι εθνικά. Επειδή είναι αιτήματα για την επιβίωση του καθενός, δηλαδή της σύνολης πατρίδας. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό και επικρατεί συγκεκαλυμμένος ή απροκάλυπτος εθνομηδενισμός ή δήθεν ταξικές οπτικές, ο κόσμος θα καθηλώνεται στο περιθώριο και οι κυβερνήσεις της Αθήνας θα καταδικάζονται αργά ή γρήγορα σε επονείδιστους συμβιβασμούς, κωλοτούμπες.

Στη στρατηγική των Βρυξελλών/Βερολίνου και στις ΗΠΑ περιλαμβάνεται η ανασυγκρότηση του συντηρητικού πόλου, εφ’ όσον ο άλλος τροχός του ποδηλάτου θα είναι ο ελεγχόμενος πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δηλαδή της Ανεξαρτησίας θα είναι διαρκώς παρών σε όλη τη διάρκεια των διεργασιών προς επίτευξη αυτού του σκοπού. Για να έχει όμως στοιχειώδη συγκατάθεση η προσπάθεια ανασύστασης ενός ελεγχόμενου δικομματισμού, θα πρέπει να δουν θεού πρόσωπο τουλάχιστον οι μετριοπαθείς κοινωνικές δυνάμεις ώστε να τη στηρίξουν. Πλην όμως η φτωχοποίηση-ειδικά των μεσαίων στρωμάτων- όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ΕΕ, είναι προϋπόθεση της γερμανικής ηγεμονίας. Ούτε η κυβέρνηση τολμάει να υποστηρίξει ότι η ανάπτυξη που επαγγέλλεται, όπως και η μείωση του χρέους, θα φέρουν θέσεις εργασίας και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις αφού έχει ήδη υπογράψει τη μείωσή τους, σε βαθμό εξαθλίωσης. Αυτό άλλωστε είναι το κλειδί. Η Ανάπτυξη δεν συνεπάγεται βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, όπως παλαιότερα, αλλά αντίθετα βασίζεται στη διαρκή φτωχοποίηση, πρωτίστως των μεσαίων, αυτών που είχαν χρηματική ισχύ και η κρίση στόχο είχε να τους αφαιρεθεί αμετάκλητα. Τα πράγματα οδηγούν σε συγκρούσεις, όχι οι άνθρωποι. Όλοι υφίστανται τις συνέπειες, μερικοί το κατανοούν, άλλοι όχι. Ο καθένας, θέλει δεν θέλει, θα επιλέξει πάγκο.