Ξέχασε τα «δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», περιορίσου στις κολακείες της παρέας σου….

Ήμουν στην Πολιτική Αεροπορία πάνω από 33 χρόνια, και δεν πρόκειται να ξεχάσω μια περίοδο  στη δεκαετία του 80, όταν ο κλάδος μας είχε ηττηθεί κατά κράτος, όταν το δικαίωμα στην απεργία είχε πλήρως καταργηθεί μέσα από τη λήψη δικαστικών αποφάσεων, οι αποδοχές μας είχαν καθηλωθεί και υπήρχαν πολλοί που σκέπτονταν σοβαρά για έξοδο, από Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας να γίνουν π.χ καθηγητές Αγγλικών…Υπήρχαν όμως και  κάποιοι  που διεκδικούσαν   απτόητοι  μια διευθυντική θέση , ή μια  θέση τμηματάρχη.… Έλεγα τότε, ότι σε ένα υποβαθμισμένο κλάδο η αξία ενός πόστου είναι επίσης μικρότερη  έως  ασήμαντη.….

Κι εσύ κύριε Τμηματάρχα  του ασήμαντου και καρπαζοεισπρακτορικού Ελλαδιστάν, μην κολακεύεσαι από τις χαιρετούρες των αστυνομικών και τα «παρουσιάστε όπλα» των στρατιωτικών αγημάτων. Η εξουσιούλα σου είναι ισοδύναμη με αυτήν ενός Γενικού Γραμματέα Υπουργείου  της προ μνημονίων εποχής. Μου θυμίζεις τον Τάσο Παπαδόπουλο, τον μεγάλο  ηγέτη της Κύπρου που δήλωσε ότι παρέλαβε κράτος και δεν θέλει να παραδώσει κοινότητα  - και μου τον θυμίζεις από την ανάποδη. Αν υπάρξει  Ελλάδα και ελληνική ιστορία στο μέλλον ,  να ξέρεις ότι θα σου δώσουν μια θέση αντάξια του έργου σου . Άσε που σύντομα θα κινδυνέψεις να γίνεις ό,τι ο Γκορμπατσώφ - που κατέληξε από ηγέτης της μεγάλης ΕΣΣΔ να είναι  ηγετίσκος ενός κόμματος του 2% και διαφημιστής   πίτσας… Και να ξέρεις ότι ακόμη και την ενδοτικότητά σου  δεν θα την εισπράξεις εσύ, αλλά άλλοι.

Ήσουν καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα, σε θαύμασα κι εγώ κάποτε, όπως τόσοι . Ξέχασες όμως τους επαγγελματικούς κινδύνους της  ηγετικής θέσης : Όπως ένας πιλότος μπορεί να συντριβεί στο έδαφος ή ένας καπετάνιος να πνιγεί, έτσι και ένας Πρωθυπουργός  μπορεί να πέσει στις επάλξεις – όπως επίσης μπορεί να γίνει φωτεινό υπόδειγμα  γενναιότητας και ήθους.

 Και τώρα πλέον, αν υποθέσουμε ότι έχεις συνείδηση του καταντήματός σου, σου ταιριάζουν οι στίχοι της Σατραπείας του Καβάφη :

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.