Περί των ενωτικών δηλώσεων Λαφαζάνη

ΟΙ διασπάσεις αποτελούν χρόνια φοβία της  Αριστεράς :  Λέω «φοβία» και όχι φόβο – γιατί η πρώτη συνιστά ένα ψυχιατρικό φαινόμενο, ένα εμπεδωμένο αίσθημα που αντιστέκεται σε κάθε λογική ανάλυση και αντιμετώπιση, ενώ ο φόβος είναι σήμα κινδύνου, που μπορεί να παίζει θετικό ρόλο και να προφυλάσσει το άτομο.

Οι διασπάσεις   είναι φοβία στην Αριστερά  όσο η υπέρβαση  του ευρώ είναι φοβία ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων..  Στη πραγματικότητα όμως η  Αριστερά  θα έπρεπε, πρώτον, απλώς να φοβάται, και δεύτερον, να φοβάται  όχι μόνο τις διασπάσεις αλλά και τις συνθέσεις !   Γιατί ιστορικά πολλές από τις  συνθέσεις που έκανε  αποδείχθηκαν επιζήμιες !  Εξ άλλου η ίδια η έννοια της Αριστεράς  δεν σήμαινε  πάντοτε  συμπαράταξη και συνταύτιση  αλλά και λήψη αποστάσεων. Ακόμη και ξεμονάχιασμα...

Διαβάζω τη  δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη μετά το τέλος της ψηφοφορίας στη Βουλή, που στηρίζει την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως  η «ενωτική διάθεση » του Λαφαζάνη με τις δυνάμεις που αυτοδιαψεύστηκαν οικτρά ως «αντιμνημονιακές» και επαγγελλόμενες τη σωτηρία της χώρας, φαίνεται ελαφρώς  φοβική. Στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο,  το συγκεκριμένο ενωτικό πνεύμα του Λαφαζάνη και όσα αυτό συνεπάγεται (συζητήσεις μαμούθ, αντεγκλήσεις, κείμενα επί κειμένων, κατανάλωση πολιτικής ενέργειας κλπ) δεν διευκολύνει  την απτή και πραγματική  ένωση, συνάντηση, όσμωση ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε την, με το 61% της κοινωνίας  του ΟΧΙ. Κι ακόμη με  το άλλο 20-25%,  που είπε ΝΑΙ υπό την απειλή των τραπεζών και την παραπλάνηση των Κουϊσλιγκ.

Δεν είμαι υπέρ της κωμωδίας των Αριστερών  Κομμάτων  που γίνονται κάποτε κυβέρνηση διαθέτοντας   ισχυρές «Αριστερές πτέρυγες», οι οποίες  γκρινιάζουν για τα κυβερνητικά αίσχη αλλά μένουν εκεί – δεν το κουνάνε ρούπι ! – με αποτέλεσμα  η λειτουργία να συνεχίζεται, με δεξιό και αριστερό ψαλτήριο…. Δεν είμαι υπέρ της προσχηματικής και συμβατικής ενότητας – με το Κόμμα να γίνεται κάτι σαν  συμβατική συζυγική σχέση.

Αν κάποιος ή κάποιοι θέλουν ενότητα και όχι διάσπαση, ας την αναζητήσουν εκεί που είναι πραγματική,   επιθυμητή, έντιμη, συμβατή με τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού. Και τέτοια ενότητα αναπτύσσει   η  πορεία προς το λαό !