ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ

του Γιάννη Χρυσοβέργη

Ο πόλεμος ήταν πολύ σύντομος και η έκβασή του ανάλογη του συσχετισμού δυνάμεων: οδηγηθήκαμε σε συνθηκολόγηση χωρίς όρους. 

Τον πόλεμο αυτόν δεν τον επιλέξαμε, ούτε και ειχαμε τη δυνατότητα να τον αποφύγουμε, εκτός κι αν απεμπολούσαμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε ελεύθερα για την κυβέρνησή μας.
Τώρα πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να διαχειριστούμε την πίκρα μας για να μην της επιτρέψουμε να γίνει αυτοκαταστροφική  και να ξεκινήσουμε έναν μακρύ απελευθερωτικό αγώνα.
Για τη Δημοκρατία και για τον απεγκλωβισμό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

«Όταν ένας λαός απορρίπτει ένα τελεσίγραφο του κηρύσσεται ολοκληρωτικός πόλεμος», είχα γράψει την επαύριο του δημοψηφίσματος. Ο πόλεμος αυτός ήταν αναπόφευκτος. Η κήρυξή του είχε αποφασιστεί πριν ακόμα από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, όταν σύσσωμοι οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών θεσμών μας κουνούσαν το δάχτυλο απειλητικά και απαιτούσαν να «μην ψηφίσουμε λαϊκιστές». Οι μάσκες έπεσαν την επαύριο των εκλογών  όταν δρομολογήθηκε η ανατροπή της κυβέρνησης που ανέδειξε η ψήφος μας.

Θα μπορούσε να είχε καλύτερη έκβαση αυτή η σύγκρουση; Κατά την άποψή μου ναι, αν από τον πρώτο κιόλας μήνα η νέα κυβέρνηση είχε επιβάλει έλεγχο κεφαλαίων για την αντιμετώπιση της οργανωμένης μαζικής απόσυρσης καταθέσεων. 
Επίσης κατά την άποψή μου, η κυβέρνηση επέδειξε προκλητικά καλή πίστη και αντιμετώπισε το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως εταίρους και όχι ως εχθρούς, όπως θα όφειλε να είχε διδαχτεί από τα παθήματα και την πραξικοπηματική ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου. 
Όμως δεν έκανα εγώ τη διαπραγμάτευση, δεν ήμουν εγώ μόνος μου εναντίον δεκαοκτώ και γι αυτό, ο κάθε ένας σαν εμένα, που έχει κάποιες ενστάσεις, καλό είναι να τις διατυπώνει σε χαμηλούς τόνους.
Γιατί τα τακτικά λάθη οφείλονταν πρωτίστως στην παραδοχή ότι «πρέπει να αγωνιστούμε για να αλλάξει η Ευρώπη», παραδοχή που για τον Αλέξη Τσίπρα και την πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι αξίωμα.
Η κυβέρνηση δε μπόρεσε να διακρίνει ότι πλεον, με αφορμή την ελληνική κρίση, έχει εδραιωθεί στην Ευρώπη μια απολυταρχική εξουσία των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και του Βερολίνου που μισεί κάθε μορφή Δημοκρατίας.
Απέναντι σε αυτή τη δικτατορία έχουμε καθήκον να αντισταθούμε, να επιδοθούμε σε ένα μακροχρόνιο απελευθερωτικό αγώνα, αφού πρώτα χτίσουμε ένα δημοκρατικό όραμα έξω από την ΕΕ και ενάντια σε αυτήν.
 Το όραμα αυτό θα το χτίσουμε μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, με τη δράση μας σε επιτροπές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στις συνοικίες, σε κοινωνικά ιατρεία για τους ανασφάλιστους, στην οργάνωση συσσιτίων.
 Είναι εντελώς φυσιολογικό τα παιδιά που μεγάλωσαν με το ERASMUS και την ελευθερία κίνησης στην Ευρώπη να τρομάζουν στην ιδέα μιας αποχώρησης από την ΕΕ. 
Πρέπει όμως να τους δείξουμε ότι ακριβώς οι ίδιοι που έχουν επιβάλει, με πρόσχημα κάποιες μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν, μια μαζική φτωχοποίηση της κοινωνίας, αξιώνουν ταυτόχρονα περιορισμούς στην ελευθερία μετακίνησης των πολιτών με πρόσχημα τους «λαθρομετανάστες».
Πρέπει να τους θυμήσουμε επίσης ότι για να ταξιδέψεις, πρέπει να σου επιτρέπεται να έχεις τα χρήματα για να το κάνεις.
Είναι εντελώς φυσιολογικό οι άνθρωποι που γνώρισαν την προ της Συνθήκης του Μάαστριχτ ΕΟΚ, όταν η λέξη Ευρώπη ήταν συνώνυμη της ευημερίας για όλους, να τρομάζουν στην ιδέα της αποχώρησης από την ΕΕ.

Πρέπει σε όλους αυτούς να θυμίσουμε ότι μια χώρα που δυο φορές με δημοψήφισμα απέρριψε την ένταξή της στην ΕΕ, η Νορβηγία, έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει για τους πολίτες της όλα τα δημοκρατικά πλεονεκτήματα, όλη την ευημερία, όλη την κοινωνική συνοχή που στερούνται όλο  και περισσότερα Κράτη-μέλη της ΕΕ. 

Μέσα από αυτή την πολύπλευρη δραστηριότητα θα δώσουμε έμπρακτη απάντηση στην τρομοκρατία της προπαγάνδας την εγχώριας ολιγαρχίας και των Βρυξελλών, τα παπαγαλάκια των οποίων έσπευσαν να χαιρετήσουν τη «δυσπιστία» των εταίρων προς την ικανότητα της κυβέρνησης «να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις» και ζητούν «την απομάκρυνση των εξτρεμιστών από την κυβέρνηση» και την αντικατάστασή τους από «μετριοπαθείς πολιτικούς», με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στη δεκαετία του '60«μετριοπαθείς πολιτικοί» και «έγκριτοι δημοσιογράφοι» αναζητούσαν «ένα λοχία» για να σώσει τη χώρα «από τον ερυθρό δαίμονα του Καστρίου», το Γεώργιο Παπανδρέου δηλαδή.Το ότι όλοι εκείνοι πρωτοστάτησαν στην Απόστασία, χειροκρότησαν τη σκευωρία της υπόθεσης Ασπίδα και, κάποιοι από αυτούς, έγιναν υπουργοί της Χούντας είναι απλώς ενδεικτικό του τι είναι ικανοί να κάνουν οι δικοί μας «μετριοπαθείς πολιτικοί» και «έγκριτοι δημοσιογράφοι».
Είναι τέλος σημαντικό σε όλη αυτή την προσπάθεια να μη  εμπλακούμε σε όσους ακόμα πιστεύουν καλόπιστα - για το ΣΥΡΙΖΑ και κάσποιους αποπροσανατολισμένους Οικολόγους ο λόγος - ότι μπορούν  να εκδημοκρατίσουν την ΕΕ.
Είμαστε στην ίδια βάρκα κι έχουμε τον ίδιο σκοπό, την αξιοπρέπεια και την ευημερία αυτής της χώρας, δεν υπάρχει λόγος να κοπανάμε τα κουπιά μας οι μεν στα κεφάλια των δε. Δεν είναι μονάχα αντιπαραγωγικό, είναι αυτό που θα μας αποστερήσει την υποστήριξη των εκατοντάδων χιλιάδων Ευρωπαίων πολιτών που πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες της Ευρώπης για να μας συμπαρασταθούν αυτούς τους έξι τρομερούς μήνες. Η δράση μας πρέπει να βοηθήσει τη δική τους, κι η δική υτους τη δική μας. Μονάχα έτσι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα βγει κάτι καλό.
 Το Δημοψήφισμα αποκάλυψε πως περίπου οι μισοί ψηφοφόροι του ΟΧΙ είχαμε δώσει ψήφο ενάντια στη δικτατορία της ΕΕ. Είναι μια καλή αρχή. Όμως για να γίνει το ρεύμα αυτό πλειοψηφικό έχουμε πολλή δουλειά.
Ο χρόνος πιέζει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια καθυστερήσεων. Η κοινωνική οργή θα αρχίσει να φουντώνει σύντομα, καθώς οι εισπρακτικοί στόχοι των μέτρων της «συμφωνίας» είναι ανέφικτοι, με αποτέλεσμα την επιβολή νέων οριζόντιων περικοπών και φόρων. Κι αν δεν είμαστε εκεί, τότε αυτής της οργής θα επωφεληθεί μονάχα η Χρυσή Αυγή.

ΠΗΓΗ :  ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ