Αυτοκτονίες ανοικτού χώρου

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 25.4.2015

Στην Ελλάδα των Μνημονίων είχαμε γενικά αυτοκτονίες «κλειστού χώρου».  Είχαμε αυτοκτονίες βουβές, προϊόντα  απόγνωσης και καταβύθισης ονείρων, είχαμε  αυτοκτονίες διαμαρτυρίας, όπως αυτήν του αείμνηστου Χριστούλα – που συνολικά  ήταν διακριτικές, μακριά από το δημόσιο βλέμμα.  Όμως στις Ινδίες η περιπτωσιολογία  επέπρωτο να εμπλουτισθεί    με μια  δημόσια αυτοκτονία :  Ήταν η αυτοκτονία  ενός αγρότη   στο μέσο  αντικυβερνητικής διαδήλωσης, ενάντια  στην διευκόλυνση των   κατασχέσεων  γης και την εκμετάλλευσή της από βιομηχανίες….

Ο αγρότης απαγχονίστηκε με ένα μακρύ μαντήλι που έδεσε σε κάποιο δέντρο, ενώ σε κοντινή απόσταση βρίσκονταν διαδηλωτές και δημοσιογράφοι !  Τα μίντια έπιασαν το στιγμιότυπο  και το μετέδωσαν  , κάνοντας τον  Πρωθυπουργό και ηθικό αυτουργό να δηλώσει ότι η χώρα έχει βαθιά  συγκλονισθεί !  

Αυτή η θεαματική και  «παιδαγωγική» αυτοκτονία του Ινδού αγρότη, ως δήλωση απόγνωσης  και ως σάλπισμα εξέγερσης προς  τους  συμπάσχοντες πολίτες , ερχόταν μετά την εκρηκτική ανάπτυξη των αυτοκτονιών  σε μια κοινωνική τάξη χωρίς ιδιαίτερα υπαρξιακά προβλήματα . Σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις, τα τελευταία 16 χρόνια 250.000  Ινδοί αγρότες αυτοκτόνησαν αφού προηγουμένως συντρίφτηκαν στις συμπληγάδες πέτρες του ανερχόμενου κόστους παραγωγής και του εντεινόμενου ανταγωνισμού στην αγορά. Το 2008 η Daily Mail ονόμασε την αύξηση των αυτοκτονιών «μεταλλαγμένη Γενοκτονία», εμπνεόμενη από την  εμπλοκή  της Εταιρείας Μονσάντο στην  αγροτική παραγωγή …Το 2014 η ταινία Yield    έκανε ζουμ  στις μαρτυρίες των βαμβακοκαλλιεργητών της περιοχής  Vidarhba των Ινδιών, όπου παρουσιάστηκε υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών : Όπου οι  αυτοκτονήσαντες ή αυτοκτονημένοι υπερχρεώθηκαν  εξ αιτίας της χημικής γεωργίας και του γενετικά τροποποιημένου βαμβακιού της εταιρείας Μονσάντο.

Πολλοί και διάφοροι έχουν ιδεολογικά «ξεμείνει» στις παλιές αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές «εικόνες» , όμως η αλήθεια έχει γίνει πιο σύνθετη.  Ο μεταμοντέρνος ιμπεριαλισμός   αξιώνει  και επιβάλλει  νέου τύπου διακρατικές πολιτικές,  ενώ  διεκδικεί για τις  πολυεθνικές εταιρείες  το καθεστώς διεθνούς υποκειμένου δικαιωμάτων,  που μπορεί να σύρει χώρες σε διεθνή διαιτητικά  δικαστήρια. Η παρέμβαση αυτών των εταιρειών  στον χώρο της παραγωγής τροφίμων μοστράρεται  ως κομιστής καινοτομιών, στη πραγματικότητα όμως εσωκλείει στοιχεία αποδόμησης της ποιότητας ζωής . Η εξαγορά αφρικανικής γης από  διεθνείς επιχειρήσεις και η έξωση των γηγενών πολιτών ενισχύει τα ρεύματα φυγής προς τη Δύση , ενώ ακόμη και η Ρουμανική ύπαιθρος  γίνεται μια «εξαγοράσιμη περιοχή»  προς όφελος μεγαλοεπενδυτών . :

 Σ΄εμάς , η   υποχώρηση  της αγροτικής οικονομίας το  2013-2014   δεν προοιωνίζεται αυτοκτονίες τύπου Ινδίας :  Στους πιστωτές αρκεί η  «ευθανασία» του αγροτικού πληθυσμού και η μελλοντική διαθεσιμότητα γης!  «Οι πιστωτές δεν ζητάνε από την Ελλάδα συμφωνία, αλλά υποταγή και παράδοση», λέει  ο  Λαφαζάνης σε μια συνέντευξή του :   Αν αυτή την υποταγή την εξασφαλίσουν από την πληθυσμιακή συρρίκνωση, γιατί να χολοσκάνε;