*****

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 4.4.15

Αυτό το άρθρο με τίτλο   5 αστέρια, δεν είναι  διαφήμιση κονιάκ ούτε αναφορά στα κατορθώματα Αμερικανού στρατηγού αντίστοιχης  κατηγορίας :  Ο τίτλος  είναι εμπνευσμένος  από μια    αξιολόγηση    γαλλικής ταινίας από γνωστό  κριτικό κινηματογράφου,  πριν λίγα χρόνια.  Πίστεψα  λοιπόν  κι εγώ το πεντάστερο  και πήγα σε κάποιο θερινό  σινεμά ,  για  να πέσω σε ένα μελό   με σενάριο -σάμαλι  και   με   αδεξιότητες  ελληνικών έργων του ποδαριού.  Το σοκ ήταν μεγάλο -  το στόρυ δεν καταπινόταν ούτε λόγω της συμμετοχής της Κατρίν Ντενέβ -     οπότε  μπήκα σε  σκέψεις περί της  «αστοχίας»  του κινηματογραφικού κριτικού. Και τελικά  αποφάνθηκα : Το έργο έπρεπε να παιχθεί και  να κόψει εισιτήρια. Οπότε,« βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα», που λέει και το λαϊκό γνωμικό….

Την πρωταπριλιά  παρακολούθησα  εκδήλωση με αφορμή το νέο έργο των  Δημήτρη Πιατά και Μάνου Αρβανιτάκη υπό το όνομα «ΠΑΝ.δη.ΜΙΑ».  Η  εκδήλωση δεν ήταν  μόνο μια παρουσίαση ταινίας ή μια ενδοπανελική ανταλλαγή φιλοφρονήσεων,  αλλά επί πλέον άγγιζε  γενικότερα  ζητήματα της μαζικής ενημέρωσης . Η ΕΡΤ, ο Πρετεντέρης, ο Πρωθυπουργός που έβαλε χέρι σε γελοιογράφους, ο Ρουμελιώτης στα πρόθυρα  σεξουαλικής κρίσης, πολλά και διάφορα υπεισήλθαν  στην υπόθεση. Ενδιαφέρουσες ήταν οι αναφορές  διαφόρων «αποκλεισμών» από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, εις βάρος καλών  ή αξιοπερίεργων ανθρώπων . Η  ιστορία αυτή  είναι  μεγάλη, όμως  μου είναι αδύνατο  να μην προτάξω την χαρακτηριστική  περίπτωση του  Βασίλη Λεβέντη :

 Ο λεγάμενος έτυχε να επιλεγεί στη δεκαετία του 90 ως   «υλικό» δυο εκπομπών  γελωτοθεραπευτικών προθέσεων,  με  τους Πάνο Παναγιωτόπουλο και Νίκο Μαστοράκη αντίστοιχα. Και στις δυο περιπτώσεις οι τηλεπαρουσιαστές πήγαν να «δουλέψουν» τον Λεβέντη, όμως αυτός τους κατατρόπωσε  με ένα πολυβολισμό   λέξεων και θέσεων. Έκτοτε, μην τον είδατε τον κ. Πρόεδρο των Κεντρώων , σε  όλα τα μεγάλα κανάλια….

Το «κύριο πιάτο» της εκδήλωσης   για την ΠΑΝδηΜΙΑ  ήταν η διαπίστωση ότι τα ΜΜΕ γενικά αδυνατούν να βγάλουν  τα έξοδά τους από διαφημίσεις ή πωλήσεις, οπότε η πολιτική εξάρτησή τους από τα μεγάλα συμφέροντα  είναι δεδομένη. Όπως  ο Μωάμεθ πηγαίνει στο βουνό έτσι και η συμβατική πολιτική πηγαίνει στα μίντια : Οι μεν χαρίζουν, οι δε χαρίζονται. Εδώ οι αριστεροί που δεν διατίθενται για χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη θάπρεπε να λένε :  ευτυχώς   υπάρχουν τα  μμε  (μικρά μέσα ενημέρωσης) που ενίοτε  καταφέρνουν να δέσουν τον γίγαντα Γκιούλιβερ – όπως οι Λιλιπούτειοι στο αφήγημα του Τζονάθαν Σουϊφτ.

Στην ΠΑΝδηΜΙΑ των Πιατά  και Αρβανιτάκη, εντυπωσιάζει  το εύρημα της  φορολόγησης των νεκρών !   Ωραίος ο σαρκασμός της φορολόγησης παντός επιστητού, ωραίο και το  παράπλευρο νόημα  ότι η ζωή  κατάντησε να ισούται με     σκέτη φοροδιαφυγή…