Η ασφάλεια – και εννοώ όχι αυτήν που έρχεται να σου χτυπήσει την
πόρτα τα ξημερώματα – είναι σημαντική
παράμετρος της ποιότητας ζωής.
Σημαντική παράμετρος της ποιότητας ζωής είναι επίσης και η πολιτική διαμαρτυρία με μεθόδους ήπιες,
συμβατές με τα δικαιώματα των άλλων και τον υπαρκτό πολιτικό πολιτισμό : Κι
αυτό δεν είναι πολιτικός καθωσπρεπεισμός αλλά άποψη από κάποιον που υποστήριξε
το κίνημα των πλατειών και την αυτοάμυνα
της κοινωνίας έναντι των μνημονιακών καταστρατηγήσεων των εργασιακών δικαιωμάτων, του Συντάγματος και των Νόμων.
Το δικαίωμα του
Γιάννη Πανούση και κάθε πολιτικού παράγοντα αυτής ή κάθε άλλης
κυβέρνησης, στο να εκφέρει άποψη
προφορικά ή γραπτά, είναι αναμφισβήτητο. Συμφωνώ όμως με
τον Γιάννη Πανούση όχι για τον τύπο αλλά
επί της ουσίας, και η ουσία είναι αυτό που λέει : Δηλαδή ότι «Αριστερή Διακυβέρνηση (ΔΕΝ)
σημαίνει ανοχύρωτη χώρα και πόλη (δίχως προσωπική, κοινωνική, εθνική ασφάλεια,
δίχως στρατό και δίχως αστυνόμευση, ίσως και χωρίς δικαστές ή φυλακές)…..»
Και με την ευκαιρία παρατηρώ ότι δεν έχει
ανοίξει μια σοβαρή και ολιστική συζήτηση για το σωφρονιστικό σύστημα, για το
νόημα της ποινής και της επανένταξης των φυλακισμένων στην «κανονική ζωή»…. Ακούω
μόνο αναφορές στις «φυλακές υψίστης ασφαλείας» και συζητώ με ανθρώπους απολιτίκ που μου λένε κάτι εύλογο : «Δηλαδή οι δολοφόνοι,
βιαστές, μαφιόζοι κλπ. πρέπει να έχουν το ίδιο status με τους
απλούς φυλακισμένους;» Οι λεγάμενοι δεν
είναι υπέρ των ανθρωποκλωβών τύπου
Αλκατράζ, αλλά διεκδικούν το δικαίωμα να
ξέρουν πως οχυρώνεται ένα σύστημα
περιφρούρησης της κοινωνικής ασφάλειας μέσω των ποινικών κυρώσεων.
Ο Νίκος Φίλης έψεξε τον σχολιασμό ενός υπουργεύοντος, όπως ο
Γιάννης Πανούσης, όμως με έκανε να αναρωτηθώ : Τι αρμόζει στην περίπτωση της
Κωνσταντοπούλου, που δεν αφήνει ακόμη και την διέλευση κοινοβουλευτικής «μύγας» ασχολίαστη; Κι ακόμη αναρωτιέμαι, πόθεν
πηγάζει η συγκατάβαση της τόσο αυστηρής και τυπικής κ. Προέδρου έναντι των εισοδιστών στην αυλή
της Βουλής; Μήπως από την αναζήτηση πολιτικών ερεισμάτων;
