“ ……Επείγει η
όσμωση πόλης και φύσης, κι
αυτό απαιτεί ένα κίνημα νέου τύπου : Που
θα είναι απρόθυμο να παίξει στο πολιτικό
μάπετ σόου το συμπαθητικό ζωάκι, που αποφαίνεται «τελεσίδικα» μέσω κάποιων αυτόκλητων εκφραστών του …..”
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 21.3.15
Σε μια
πρόσφατη συλλογική επίσκεψη στο εκπάγλου καλλονής μητροπολιτικό δάσος
Τατοϊου , με τους μοναδικούς φυσικούς και αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, επιβεβαιώνουμε τη δυσκολία πρόσβασης
σε μια περιοχή « οικονομικά
προσιτής » αναψυχής για την ευρύτερη
κοινωνία. Δεν είναι όμως μόνο η
οδοποιϊα που λείπει στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως δεν είναι
μόνο η οδοποιία που λείπει στον ευρύτερο εθνικό χώρο : Κυρίως και προπάντων είναι η απουσία ενός
«αντίπαλου δέους» προς τις συμβατικές και εργολαβικές πρακτικές, δηλαδή η
απουσία μιας ολιστικής και εναλλακτικής
αντίληψης για τη λειτουργικότητα των οδεύσεων κάθε τύπου, χερσαίου,
θαλάσσιου και εναέριου. Η απουσία αυτή δηλώνεται, μεταξύ άλλων, και με την άστοχη σήμανση «βιώσιμη κινητικότητα», που αποτυγχάνει
παταγωδώς να εκφράσει μια
κινητικότητα άλλου τύπου και ποσού.
Μια
εναλλακτική κινητικότητα έχει ως προγραμματικό στόχο την σμίκρυνση του απόλυτου
μεγέθους των κυκλοφοριακών πράξεων, ή την κατανάλωση μικρότερου χρόνου,
λιγότερης ενέργειας, λιγότερων περιβαλλοντικών πόρων. Όμως η
εναλλακτική κινητικότητα δεν προκύπτει από ένα
ξεχωριστό σχέδιο πολεοδομικής
παρέμβασης, αλλά συνυφαίνεται με την όλη δομή της πόλης και ιδιαίτερα με τη
διασπορά των χρήσεων.
Η
εγγύτητα της κατοικίας, της εργασίας,
του πολιτισμού, της δημόσιας ζωής, της
αναψυχής, της άγριας φύσης, δημιουργεί
συνθήκες δραστικού περιορισμού
των μετακινήσεων και υψηλής ποιότητας ζωής . Αυτό
αποτρέπει τις διάσπαρτες
μονολειτουργικές δομές όπως είναι
τα μεγάλα αγοραστικά συγκροτήματα της περιφέρειας – τύπου Mall .
Το αθηναϊκό
λεκανοπέδιο «ξέμεινε» για περισσότερο
από ένα τέταρτο αιώνα στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθηνών του 1985(Ν. 1585) που είχε
ως βασικό «πρόταγμα» την αποκέντρωση.
Πριν από αυτό η θέσμιση των «Αντίπαλων πόλεων» (1978) με στόχο την εκροή πληθυσμού και δραστηριοτήτων από την πρωτεύουσα, εξέφραζε μια παραπλήσια πολεοδομική βούληση, σε αντίθεση με τον «αυθορμητισμό» της αγοράς που
ευνοεί στο αστικό διάστημα «μαύρες τρύπες» - δηλαδή περιοχές έλξης
και κατακράτησης πληθυσμού και
δραστηριοτήτων. Σήμερα το νέο Ρυθμιστικό
Σχέδιο στον Ν.4277/14 στοιχειοθετεί μια νέα φάση
κυριαρχίας του αγοραίου αυθορμητισμού
: Ουσιαστικά ο ρόλος του
είναι διεκπεραιωτικός, ανήμπορος να
αποτρέψει χωρικές ευνοιοκρατίες και να
εκτρέψει πόρους σε πεδία υψηλής απόδοσης
σε ποιότητα ζωής.
Οι περιπτωσιακοί αγώνες αδυνατούν να ορθώσουν
ένα «σύστημα» προτάσεων και να συγκροτήσουν
μια κρίσιμη ιδεολογική μάζα, ικανή να εμπνεύσει την μείζονα δημοκρατική κοινωνία. Επείγει
επομένως μια εμπνευσμένη κριτική
αντίληψη, χωρίς γενικολογίες ή
μερικότητες, με δομικά στοιχεία την οικολογία και την ποιότητα ζωής. Επείγει η
όσμωση πόλης και φύσης, κι
αυτό απαιτεί ένα κίνημα νέου τύπου : Που
θα είναι απρόθυμο να παίξει στο πολιτικό
μάπετ σόου το συμπαθητικό ζωάκι που αποφαίνεται «τελεσίδικα» μέσω κάποιων αυτόκλητων εκφραστών του …..
