Toυ Γιώργου
Τσιρίδη
Ο
Λαπαβίτσας είπε ότι αν οι πιστωτές μάς πιέσουν μέχρι τα άκρα και πρέπει να
ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις, τότε θα πρέπει να ερωτηθεί ο λαός. Για δημοψήφισμα
είχαν μιλήσει κι άλλοι προεκλογικά ενώ παλιότερα το είχε φέρει επίσημα ο ΓΑΠ
στο Γιούρογκρουπ. Είχε δεχτεί τότε μεγάλη επίθεση από όλες σχεδόν τις πλευρές
καθώς φάνηκε σαν “ανεύθυνη” πρόταση.
Μπορεί να είναι ανεύθυνη γενικώς ή
ανεπιθύμητη -έστω- η έκφραση της γνώμης του λαού; Τι “δημοκρατία” είναι αυτή
που έχουμε;
Πριν λίγες μόνο μέρες ψηφίσαμε και μάλιστα πάνω σε πολύ καθαρά ερωτήματα
και διλήμματα που τέθηκαν με ένταση. Κι όμως, δέκα
μέρες μετά, η απάντησή μας στα ίδια αυτά ερωτήματα φαίνεται να είναι αμφίβολη.
Προκρίναμε σαφώς την πρόταση του Σύριζα που έλεγε “μνημόνια τέλος”. Τώρα ο
Σύριζα φτάνει στο σημείο να μεταφέρει αυτό το μήνυμα αυτούσιο στους εταίρους
που πιέζουν όπως ακριβώς είχαν πιέσει και προεκλογικά. Και αίφνης προκύπτει η
ανάγκη να ξαναρωτηθεί ο λαός.
Όχι πως θα γίνει δημοψήφισμα ή νέα προσφυγή
στις κάλπες, όμως η ανάγκη είναι φανερή. Λέμε πως ο λαός πρέπει να αποφασίζει
κάθε μέρα, να μπορεί να μετανιώνει, να αλλάζει γνώμη και ύστερα να επανέρχεται,
δικαιούται να μιλάει για όλα, όμως όταν αυτό διατυπώνεται ως θέση, τότε
ακούγεται σαν απειλή ή σαν διάλυση. Κάποιο πρόβλημα έχει η “δημοκρατία”
μας ή μάλλον η αντίληψή μας περί δημοκρατίας.
Δεν νομίζω πως λέω κάτι καινούριο αν πω
ότι δεν είναι δημοκρατία αυτό που έχουμε αλλά “αντιπροσωπευτική δημοκρατία”,
πράγμα ουσιαστικά πολύ διαφορετικό. Ένα σύστημα που δημιούργησαν οι Άγγλοι για
να ελέγχουν οι φεουδάρχες τον βασιλιά και τελειοποίησαν οι Γάλλοι και οι
Αμερικάνοι για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντα των ολιγαρχών και να βάλουν
κανόνες καθαρού παιχνιδιού ανάμεσά τους. Η αστική δημοκρατία, ο
κοινοβουλευτισμός, ποτέ δεν ήταν δημοκρατία (... ούτε η “λαϊκή” βεβαίως).
Θυμίζω ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το κράτος του
δήμου (του λαού) απαιτεί ψηφίζουν ΟΛΟΙ για ΟΛΑ τα θέματα που τους αφορούν.
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΣΩΜΑ είναι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΔΗΜΟΥ (όχι του θεού βεβαίως) που την αποτελούν
ΟΛΟΙ οι πολίτες. Συνέρχονται, ακούν τους ρήτορες που υπερασπίζονται την μια
ή την άλλη άποψη και αποφασίζουν κυριαρχικά.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ είναι ένα σώμα πάρα πολλών πολιτών που εκλέγονται με ΚΛΗΡΟ
μεταξύ ΟΛΩΝ των πολιτών. Κι αυτοί ακούν τους συνηγόρους των δικαζομένων
πολιτών και αποφασίζουν με πλειοψηφία.
ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είναι κάποιοι “άρχοντες” που ορίζονταιμε ΚΛΗΡΩΣΗ μεταξύ όλων των
πολιτών, μένουν ένα χρόνο και στο τέλος της θητείας τους δίνουν λόγο για
ό,τι έκαναν στην διάρκεια αυτού του χρόνου.
Την ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ την
αναλαμβάνουν κάποιοι εκ των ειδικών για το θέμα που επιλέγονται κι αυτοί με
ΚΛΗΡΩΣΗ
Δημοκρατία = Κλήρωση και Καθολική
συμμετοχή.
.....................................
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του
Αλ. Κόντου για την Δημοκρατία. Το είχα αναρτήσει και παλιότερα. Είναι ρήσεις
αρχαίων επιλεγμένες και σχολιασμένες από τον συγγραφέα.
Αν μιλάμε για Δημοκρατία και δεν
αναφερόμαστε στο θεσμό της κλήρωσης είναι σα να κάνουμε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα εφεύραμε τη
Δημοκρατία, το μόνο, όπως ειπώθηκε, πολίτευμα κι εξαιτίας της και για κανένα
άλλο λόγο άνθισε ο Ελληνικός Πολιτισμός, το Ελληνικό Θαύμα.
Οποιοσδήποτε λαός θα έφτανε σε παρόμοια αποτελέσματα, αν ζούσε με Δημοκρατία.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα πάντως δε χρειαζόμαστε κανένα άλλο πολίτευμα.
Υπάρχουν τρεις βασικές ρήσεις που
περιγράφουν το ελληνικό, το δημοκρατικό πολίτευμα.
1. Δημοκρατικόν τὸ κληρωτὰς εἶναι τὰς ἀρχάς, τὸ δ’ αἱρετὰς
ὀλιγαρχικόν» (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Δ, 1294β 8-9)
Είναι δημοκρατικό το να είναι οι αρχές
κληρωτές, το να είναι αιρετές είναι ολιγαρχικό.]
2. «Χρώμεθα πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους,
παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τινὶ ἢ μιμούμενοι ἑτέρους·
καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐςὀλίγους ἀλλ’ ἐς
πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται.» (Θουκ. Β, 37, 1)
[Γιατί χρησιμοποιούμε πολίτευμα που δε
ζηλεύει τους νόμους των γειτόνων, παράδειγμα αντίθετα όντας μάλλον εμείς οι
ίδιοι σε κάποιον παρά μιμητές άλλων· και τ’ όνομά του, επειδή η διοίκηση δεν
είναι σε λίγους αλλά σε περισσότερους, έχει κληθεί: Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.]
3. «Καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως
τῆς ἡμετέρας ἢτοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.»
(Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 50, 6-8)
[Και περισσότερο αποκαλούνται Έλληνες
αυτοί που μετέχουν στη δική μας [την αθηναϊκή (όχι γενικά
ελληνική αλλά), τη δημοκρατική, ο Ισοκράτης ήταν Αθηναίος] παιδεία
παρά στην κοινή φύση, καταγωγή, φύτρα.]
Ουσιαστικά ο Ισοκράτης εκφράζει ρητά και
κατηγορηματικά πως οι Έλληνες δεν είναι φυλή αλλά πολίτευμα, δημοκρατικό
βέβαια.
