Πρώτον, το
να μπορούμε ν’ αλλάξουμε στρατόπεδο είναι άλλο πράγμα από το να αλλάξουμε(οπωσδήποτε)
στρατόπεδο.
Δεύτερον, αυτή η υποτιθέμενη κατάρρευση της ευρωζώνης εάν αποχωρήσει η Ελλάδα , έχει
σχέση με την αλήθεια μόνο από την άποψη ότι οι μεγάλες μπίζνες θέλουν την
απόλυτη σταθερότητα του οικονομικού περιβάλλοντος για να μεγιστοποιούν τα κέρδη
τους. Τα υπόλοιπα είναι ανυπόστατα : Η ευρωζώνη όπως κάθε οικονομικός
σχηματισμός έχει «αναδράσεις» και μπορεί μετά ένα μικρό κλονισμό να επανέλθει στα ίσα της. Τώρα,
το αν αυτό το αυτονόητο μερικοί το αποκρύπτουν, είναι γιατί θέλουν να
πείσουν την ελληνική ηγεσία και τον ελληνικό λαό ότι κατέχει ένα σοβαρό όπλο,
πράγμα που νομιμοποιεί και τη λήψη μέτρων εναντίον τους. Όμως το όπλο είναι
τρίχες και απλώς αδρανοποιεί την ελληνική πλευρά, ώστε να μην προβαίνει στους απαραίτητους,
οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς εξοπλισμούς…
Η ηγετική
ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε να εμπνεύσει στα στελέχη, στα μέλη, στους οπαδούς,
στην ευρύτερη κοινή γνώμη, σε όλους σχεδόν τους
Έλληνες, ένα πνεύμα συγκεκριμένων
θυσιών για την έξοδο της χώρας από το λάκκο των λεόντων . Δεν ασχολήθηκε με το
να αφομοιώσουν και να εμπεδώσουν οι Έλληνες πολίτες ένα εναλλακτικό σχέδιο, ένα
plan B, μια πολιτική εφεδρεία, μια πολιτική
έκτακτης ανάγκης. Αντίθετα, φοβισμένη μήπως
χάσει λίγα ψηφαλάκια και την έξωθεν μικροαστική μαρτυρία, παρόπλισε σε
μεγάλο βαθμό το κριτικό πνεύμα απέναντι στη νεοαποικιακή πολιτική της Γερμανίας και της
Ευρωζώνης : Και κατ’ αυτό τον τρόπο βρέθηκε
να είναι απολογούμενη απέναντι στους κινδυνολόγους -ευρωπαϊστές και στους ιδιοτελείς ευρωλιγούρηδες, που ξεχώριζαν
ήδη από καιρό για την προσαρμογή τους στο δίκαιο του ισχυροτέρου.
Η χώρα θα
έπρεπε να είναι έτοιμη για μια σύντομη ροβινσονιάδα, μια έντονη παρεμβατική
δράση του δημόσιου τομέα, μια πολεμική οικονομία και στήριξη στην εγχώρια
αγορά, ένα πνεύμα «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο». Θα
έπρεπε να είναι έτοιμη να αλλάξει διεθνή προσανατολισμό προσεγγίζοντας
πρωτίστως την «άλλη Ευρώπη» που η σημερινή ΕΕ επιχειρεί να δαιμονοποιήσει :
Δηλαδή τη Ρωσσική Ομοσπονδία.
Το αγωνιώδες
ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι: Μπορεί η ηγετική ομάδα να στρίψει το τιμόνι
εξουδετερώνοντας τις νοητικές αδράνειες που εν μέρει η ίδια έχει δημιουργήσει; Μπορούμε
ως λαός να πούμε ένα νέο και ηχηρό ΟΧΙ, αναλαμβάνοντας συλλογικές και ατομικές
ευθύνες;
