Σημείωση ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Από καιρό σε καιρό, εκβάλλονται φωνές
διαμαρτυρίας ή απελπισίας για τις γλώσσες ή διαλέκτους, που αποδυναμώνονται και
χάνονται στη πορεία της εξέλιξης. Όμως οι φωνές αυτές έχουν κάτι το «ανώδυνο»
και αβαθές, στο βαθμό που δεν συνδυάζονται με την προβληματική για την εξάλειψη και περιθωριοποίηση διαφόρων λαών, που είναι οι «κομιστές» αντίστοιχων
μέσων επικοινωνίας…
Οι Ασσύριοι έπαψαν να έχουν κρατική υπόσταση τόσο παλιά όσο το
612 προ Χριστού (!), όμως διατηρήθηκαν ως συλλογικότητα και υπέστησαν κανονική
γενοκτονία από τους Νεότουρκους, τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα που μας πέρασε…Οι
Ασσυριακές κοινότητες διάλεξαν την 7η Αυγούστου ως Ημέρα Μνήμης, έχοντας
ως βάση ένα περιστατικό που συνέβη αργότερα, το 1933 : Τότε στο νεοσύστατο
κράτος του Ιράκ, στην πόλη Σιμέλε, Ασσύριοι χωρικοί σφαγιάστηκαν από Ιρακινούς
στρατιώτες και Κούρδους ατάκτους, σε ένα μακελειό που άρχισε στις 7 Αυγούστου.
Πάνω από 3.000 Ασσύριοι –άντρες, γυναίκες και παιδιά– δολοφονήθηκαν.
Το περιστατικό καλύφθηκε εκτενώς από τα δυτικά ΜΜΕ και αποτέλεσε
τη βάση για την εκφώνηση του όρου
«Γενοκτονία» από τον Πολωνοεβραίο νομικό Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος συνέγραψε Το έγκλημα της βαρβαρότητας και
το παρουσίασε στην Κοινωνία των Εθνών μερικούς μήνες μετά τη σφαγή.
Οι Έλληνες Ασσύριοι
Χιλιάδες κατατρεγμένοι Ασσύριοι κατέληξαν και στην Ελλάδα πριν
από δεκάδες χρόνια. Σήμερα μερικές εκατοντάδες ζουν στη χώρα, και πέραν των
συνηθειών τους που προσπαθούν να διατηρήσουν, και τη γλώσσα τους που επιχειρούν
να κρατήσουν ζωντανή, συνδράμουν καθημερινά ανθρώπους από την ιστορική τους
πατρίδα.
Μιλώντας στο pontos-news.gr
ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων Κυριάκος Μπατσάρας δήλωσε:
Εν όψει, Mνημείο των Ασσυρίων στο Σικάγο
«Εμείς δεν είμαστε οικονομικοί μετανάστες, όπως ήταν οι Έλληνες
που έφυγαν με τη θέλησή τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη στη Γερμανία, αλλά
πρόσφυγες που εκδιωχθήκαμε από την πατρίδα μας το 1914, όπως οι Έλληνες το 1922
από τη Μικρά Ασία. Δεν πάμε να μοιράσουμε τα δίκαια του κόσμου. Ανήκουμε, όμως,
στις χαμένες πατρίδες» Οι Ασσύριοι της Ελλάδας προγραμματίζουν να αποκαλύψουν
μνημείο αφιερωμένο στον Ασσύριο
Μάρτυρα τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στην Αθήνα.
Η Ένωσή τους έχει σήμερα τη δική της ιδιόκτητη στέγη στο Αιγάλεω
(Σαμψούντος 6), που εξωτερικά θυμίζει τις πύλες της Νινευή, της αρχαίας
πρωτεύουσας των Ασσυρίων. Μνημεία για τη Γενοκτονία των Ασσυρίων, ή κοινά που
είναι αφιερωμένα και στη Γενοκτονία των Αρμενίων, υπάρχουν σε διάφορες
χώρες.
Η προσπάθεια για τη δημιουργία της ιδιόκτητης έδρας των Ασσυρίων
στο Αιγάλεω ξεκίνησε από το 2003, για να ολοκληρωθεί σήμερα μετά από πολλούς
αγώνες και με ίδια μέσα. Το κτίριο δημιουργήθηκε για να στεγάσει τα γραφεία του
συλλόγου, το ιστορικό αρχείο και τη βιβλιοθήκη, και να λειτουργήσει ως
πολιτιστικό κέντρο και ως χώρος συνεύρεσης των μελών.
Μοσχάτο 1926
Η Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων ιδρύθηκε το 1926 στο Μοσχάτο. Το
1934 αναγνωρίστηκε και επίσημα από το ελληνικό κράτος, και από τότε μέχρι
σήμερα λειτουργεί με έδρα το Αιγάλεω.
Μέλη μπορούν να γίνουν όλοι οι Ασσύριοι, και οι δραστηριότητες
απευθύνονται τόσο σε αυτούς όσο και σε όλη την τοπική κοινωνία και τους
υπόλοιπους πρόσφυγες.
Τον Μάρτιο του 1998 ο σύλλογος επαναδραστηριοποιήθηκε με σκοπό
την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Ασσύριοι πρόσφυγες (κυρίως
στέγασης, τροφής και ρουχισμού), και την υποστήριξη για την προσαρμογή τους
στην ελληνική κοινωνία.
Με άξονα την επικοινωνία με τις υπόλοιπες προσφυγικές κοινότητες
αγωνίζεται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας τόσο των Ασσυρίων, όσο και των
Ελλήνων και των Αρμενίων.
Από τη Νινευή, τη σημερινή
Μοσούλη
Το αρχαίο κράτος των Ασσυρίων βρισκόταν στο σημερινό Ιράκ και
είχε πρωτεύουσα τη Νινευή, τη σημερινή Μοσούλη, την αρχαιότερη πόλη στον κόσμο.
Οι Ασσύριοι έγιναν χριστιανοί τον 1ο αιώνα μ.Χ. και γλώσσα τους είναι η
αραμαϊκή, η γλώσσα που μιλούσε και ο Χριστός. Η Μοσούλη μάλιστα είναι η πόλη
του προφήτη Ιωνά.
Στις αρχές του 20ού αιώνα (1913-14) κατοικούσαν εκεί περίπου 4-5
εκατομμύρια Ασσύριοι. Για την άρνησή τους να ασπαστούν το Ισλάμ, τους
επιφυλάχθηκε η ίδια τύχη με τους Ποντίους: τιμωρήθηκαν με διωγμούς,
ξυλοδαρμούς, κακοποίηση, πυρπολήσεις και εκτελέσεις.
Ο Πατριάρχης των Ασσυρίων Μάρσιμον ήρθε τότε σε επαφή με τον
Τσάρο της Ρωσίας, τον οποίο γνώριζε προσωπικά, και ζήτησε την άδειά του για να
μεταναστεύσουν στη Ρωσία. Η άδεια δόθηκε και μέσα σε έξι μήνες οι Ασσύριοι
είχαν εξαπλωθεί σε κάθε πόλη της Ρωσίας, αλλά και σε χώρες όπως η Ουκρανία και
η Γεωργία. Έζησαν τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και μέχρι το 1922 είχαν
συγκεντρωθεί στην πόλη Νοβροσίνσκι ελπίζοντας να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα.
Μακρόνησος-Κερατσίνι-Καλαμάτα-Αθήνα
Εντέλει εκείνη τη χρονιά του ξεριζωμού οι Ασσύριοι, με ένα χρυσό
νόμισμα για εισιτήριο, ξεκίνησαν ένα εξαντλητικό ταξίδι με το ελληνικό πλοίο
«Κιβίσκι». Οι Τούρκοι όμως δεν επέτρεψαν την προσέγγιση σε τουρκικό λιμάνι, κι
έτσι, μετά από αγγλοελληνική συμφωνία, το πλοίο αγκυροβόλησε στη Μακρόνησο. Στο
νησί του μαρτυρίου αντιμετώπισαν πείνα, κακουχίες και αρρώστιες, με αποτέλεσμα
καθημερινά να πεθαίνουν 9-10 άνθρωποι.
Επόμενος σταθμός των Ασσυρίων ήταν το Κερατσίνι, όπου έμειναν σχεδόν
οκτώ μήνες πριν μετακινηθούν στην Καλαμάτα, όπου τους περίμενε ακόμα ένα κακό:
χτυπήθηκαν από τρομερή επιδημία που ξεκλήρισε ολόκληρες οικογένειες. Οι
εναπομείναντες μετακινήθηκαν στην Αθήνα, όπου δημιούργησαν μια προσωρινή
κατασκήνωση στον σταθμό Λαρίσης. Ο δρόμος τους τελείωσε σε Αιγάλεω και Μοσχάτο,
όπου πια δημιούργησαν τα νοικοκυριά τους.
Γνωρίζοντας ότι η επιστροφή στην ιστορική πατρίδα ήταν σχεδόν
αδύνατη, έζησαν σεβόμενοι τους
ελληνικούς νόμους και συνεισφέροντας ενεργά στην ελληνική οικονομική ζωή με
διάφορες δραστηριότητες στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Οι περισσότεροι
από τους Ασσύριους πρόσφυγες μάλιστα κατατάχτηκαν εθελοντικά στον ελληνικό
στρατό και πολέμησαν για την Ελλάδα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Έλληνες Ασσύριοι σήμερα αριθμούν περισσότερες από 300
οικογένειες που έχουν πια ελληνοποιηθεί.
