Της Μαρίας Αρβανίτη
Σωτηροπούλου
Στην προεκλογική μάχη
για τις δημοτικές εκλογές στην AΘήνα, η ανέγερση
τεμένους, που πια θυμίζει το γεφύρι της Άρτας, εδώ και 20 χρόνια
όλο εξαγγέλλεται και ποτέ δε χτίζεται.
Στην Πνύκα κάθε χρόνο,
συνάζονται χρυσοστόλιστοι ιερείς στα βήματα των σόου τελετουργιών, που χάραξεν
ο πάπας. Από το ίδιο βήμα, μας θυμίζουν, είχε πρωτοκηρύξει ο απόστολος Παύλος
κατά τη παράδοση ξεκινώντας την ομιλία του με αφορμή το βωμό που είδε στην
Αθήνα αφιερωμένο «τω αγνώστω Θεώ» και με αυτό το πρόσχημα παλεύοντας να πείσει
τους λόγιους αθηναίους ότι αυτός ο άγνωστος δεν ήταν άλλος από το δικό του
τρισυπόστατο Σωτήρα.
Οι αθηναίοι δεν τον
πήραν με τις πέτρες, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι των πόλεων απ’ όπου πέρασε.
Ούτε και τον φυλάκισαν. Προσπάθησαν να κάνουν διάλογο μαζί του, αποφάσισαν ότι
δεν έχει επιχειρήματα και τον απέρριψαν. Όλοι εκτός από ένα, τον Διονύσιο τον
αρεοπαγίτη. Αυτός στάθηκε αρκετός για μαγιά της χριστιανικής εκκλησίας στην
Αθήνα.
Η
πολυδιαφημισμένη ανεκτικότητα των Ελλήνων είναι παράδοση εθνική και όχι
χριστιανική. Ο Χριστιανισμός από τα σπάργανά του, όπως κάθε μονοθεϊστική
θρησκεία στάθηκε δογματικός και απόλυτος. Υπέστη διωγμούς ακριβώς επειδή
απέρριπτε τη συνύπαρξή του με τα άλλα πιστεύω. Δεν κήρυττε έναν ακόμη θεό αλλά
τον μοναδικό.
Ακολουθώντας το ιουδαϊκό πρότυπο χώρισε τους ανθρώπους στον
περιούσιο λαό, τους εκλεκτούς και τους άλλους. Οι άλλοι ήταν καταδικασμένοι σε
αφανισμό. Αυτό είναι κοινό γνώρισμα κάθε μονοθεϊστικής θρησκείας, που ευλογεί
τα λάβαρα και τα όπλα των πιστών της στις σφαγές των απίστων. Οι πιστοί του
ενός θεού δεν έχουν ανεκτικότητα στη διαφορετική άποψη. Επιθετικά προσπαθούν να
επιβάλουν τη δική τους αλήθεια σαν τη μόνη αλήθεια.
Ο Χριστός δεν
απάντησε όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε τι είναι επιτέλους η Αλήθεια. Και φυσικά δεν
αποδέχονται ούτε τη δημοκρατική σύμβαση της αλήθειας της πλειοψηφίας, ούτε την
«εθνική» φιλοσοφία της σχετικότητας της προσωπικής αλήθειας του καθενός. Η
Αλήθεια είναι μία λένε, η αλήθεια του Χριστού, η αλήθεια των προφητών, η
αλήθεια των επισκόπων ποιμένων, και το πλήρωμα οφείλει τυφλά ν’ ακολουθεί τη
θεϊκή προσταγή όπως μεταφράζεται από τα χείλη των δεσποτάδων.
Η ανεκτικότητα και η οικουμενικότητα είναι ελληνική και όχι χριστιανική
κληρονομιά. Και είναι παράδοξο σε όλο τον άλλο κόσμο να θεωρείται σήμερα
αυτονόητη η θρησκευτική ελευθερία κι εδώ, στην Ελλάδα, να γίνεται ολόκληρη
συζήτηση για τη δημιουργία ενός τεμένους που είχε αρχικά προγραμματισθεί στο
διεθνές αεροδρόμιο εν όψει Ολυμπιακών αγώνων!
Αν θάπρεπε να
συζητάμε για κάτι αυτό είναι η δημιουργία και άλλων ναών, όπως για
παράδειγμα βουδιστικών, όταν τόσοι ασιάτες ζουν και εργάζονται στη χώρα
μας. Αυτό που ταιριάζει στην ελληνική παράδοση είναι η παραχώρηση βωμών
για κάθε πίστη. Η απλόχερη προσφορά θυσίας σε κάθε θεότητα, ακόμη και στον
άγνωστο θεό που ίσως αποδειχθεί κι αυτός, μέσω του ιερατείου του, δυνάστης. Δεν
φοβόμαστε το ξένο, επειδή είμαστε έλληνες. Σ’ αυτή τη χώρα το ξέρουμε καλά ότι
οι άνθρωποι φτιάχνουν το θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους. Γιαυτό και
σεβόμαστε τους θεούς, αλλά προσκυνούμε την Ειμαρμένη. Αυτή ακόμη και τους θεούς
μας κυβερνά.
