Γινόμαστε όλο και περισσότερο χώρα «παθητικού τουρισμού», πρωτίστως
υποδεχόμαστε τουρίστες ενώ λιγοστεύουν
οι δικές μας ταξιδιωτικές ροές προς τη
Δυτική Ευρώπη, προς την εξωτική Ασία, προς σικάτους προορισμούς ανθρώπων
του Κάμελ…. Βέβαια δεν
έχουμε γίνει «ανέκδοτο» όπως παλιά ο
«Αλβανός τουρίστας», αλλά το μεγαλύτερο
κακό μπορεί πάντα να εκτοπίσει το κακό που ζούμε….
Η κυβέρνηση συνεχίζει την
επίθεση εναντίον της μικρής
επιχειρηματικότητας στον τουριστικό τομέα, ευνοώντας ασύστολα τον τουρισμό των all inclusive – όλα μέσα ! Το ενσταβλισμένο τουριστοειδές που
ξεσκίζεται ασυστόλως στους μπουφέδες και
μπεκρουλιάζει μέχρι τελικής πτώσεως στα
μπαρ των μεγα-ξενοδοχείων, δικαιώνει μια
απόφανση του Εντγκάρ Μορέν για τον «τουρίστα
υπνοβάτη». Οι συμβατικές τουριστικές
υπηρεσίες πλήττουν
την ίδια την έννοια του ταξιδιού, καθώς παραγνωρίζουν τα
πολιτιστικά και άλλα στοιχεία έλξης, που χαρακτηρίζουν την ιδιοπροσωπεία μιας
περιοχής …
Για μερικούς ο λόγος υπέρ
μικρομεσαίων αποτελεί στρατήγημα μιας αριστερής τακτικής, για άλλους η
σύνθλιψη των μικρομεσαίων ανοίγει διαδρομές ανατροπής. Και τα δυο είναι
λάθη:
Σήμερα η μικρομεσαία
επιχειρηματικότητα στο χώρο του τουρισμού αρθρώνεται με την τουριστική ελευθεριότητα, με την πρόσκτηση εμπειριών πολιτιστικού, οικολογικού και κοινωνικού
ενδιαφέροντος, με τη συσχέτιση εγχώριου και ξένου στοιχείου. Ο ποιοτικός τουρίστας είναι το
άτομο που μπορεί να ενστερνισθεί ή ενστερνίζεται τα αλλότρια προβλήματα χωρίς εξωραϊσμούς, κι αυτό σημαίνει πολιτική
αντίληψη και δημοκρατικό ήθος. Εξ άλλου η σύνθλιψη των μικρομεσαίων και η μέσω αυτής παραγωγή επαναστατικής βρώσιμης
ύλης συμψηφίζεται από τις δυνάμεις του
συστήματος, από τη στιγμή που η διάδοχη
κατάσταση της χαζοχαρούμενης «κατανάλωσης αναψυχής», ενδυναμώνει την αλλοτρίωση …
Υπογραμμίζω πρόσφατο συμπέρασμα του τμήματος τουρισμού
του ΣΥΡΙΖΑ : «η αύξηση ορισμένων μόνο μεγεθών δεν
μπορεί να αποτελεί αποκλειστικό στόχο της τουριστικής πολιτικής, όσο ο
τουρισμός αποσυνδέεται από την τοπική παραγωγή, την ενίσχυση της εργασίας και
την προστασία των τουριστικών πόρων». Θα πρόσθετα μόνο ότι οι τουριστικοί πόροι δεν κινδυνεύουν απλώς από την υπο-προστασία , αλλά και από την ολική
εξάλειψή τους από το δίκτυο των προορισμών, μέσα σε ένα καθεστώς μονοδιάστατης και
συμβατικής προσέγγισης του τουριστικού χωροχρόνου !
Σήμερα η συζήτηση
για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας παραγνωρίζει την σημασία που
έχει η ανάδειξη της μοναδικότητας διαφόρων προϊόντων : Από
το ελληνικό ελαιόλαδο, που πρόσφατα
απειλήθηκε με τη θεσμική νόθευσή του από σπορέλαια
(!), έως τα τουριστικά προσόντα περιοχών
, που επισκιάζονται από σαχλαμαροειδείς και πανάκριβες νεοπλασίες αμφίβολης
έλξης και ανταγωνιστικότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταριχεύσουμε ό,τι
έχουμε, αλλά να το χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, στα πλαίσια μιας πολιτικής «με λογισμό και όνειρο»…
