Η διάσπαση των Οικολόγων Πρασίνων στη διάρκεια του
έκτακτου συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη (15-16 Μαρτίου)- με την διάλυση να παραμένει πάντα πιθανή - ήταν αναμενόμενη. Δεν ήταν όμως
αναμενόμενη η απουσία διακριτών ιδεολογικών χαρακωμάτων, επί των οποίων η
αντιπαράθεση θα μπορούσε να αποβεί
εποικοδομητική έστω και τη τελευταία στιγμή, ενώπιον των κρισίμων, υπαρξιακών
προβλημάτων της Ευρώπης. Όμως όταν ο Νίκος Χρυσόγελος δηλώνει, στον προσωπικό του
ιστότοπο, http://www.chrysogelos.gr/newsite/index.php/
ότι «… μέλη
των Οικολόγων Πράσινων μπορεί να «έχασαν» από τους μηχανισμούς, αλλά δεν
εγκαταλείπουν τη δέσμευσή τους να αγωνίζονται για μια πράσινη πολιτική με
αξίες» , όταν από το σύνολο των απόψεών του δεν
τεκμαίρεται ποια η πολιτική διαφοροποίηση
των μεν από τους δε πέρα από τη διαφορά «τακτικής» - οι μεν υπέρ της «διεύρυνσης»,
οι δε υπέρ της «ταρίχευσης» -
τότε αυτό δεν αφορά την κοινωνία.
Η κοινωνία πρωτίστως περιμένει μια νεωτεριστική, εξωστρεφή, μαχόμενη οικολογική
άποψη : Με εναντίωση στα Μνημόνια και στα
συμπαρομαρτούντα – χωρίς μασημένα λόγια. Με αποφασιστική αντιπαράθεση στη νεοφιλελεύθερη προδοσία της
ευρωπαϊκής ιδέας, κι όχι με αυτό που
σημείωνα σε πρόσφατο κείμενό μου :
Δηλαδή η μεν Ευρώπη να μένει «μετεξετασταία» στη δευτέρα γυμνασίου, κάποιοι δε οικολογίζοντες («Ευρώπη Οικολογία») να
προτείνουν ως θεραπεία το προχώρημά της σε μεταπτυχιακές σπουδές… http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2014/03/blog-post_14.html
Οι οικολογούντες από διάφορες θέσεις και διάφορα
πόστα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα δραστήριο ρεύμα ανακαίνισης ιδεών και
δραστηριοτήτων. Ακόμη και στη θέση της υπαρκτής, δολοφονικής και ισοπεδωτικής
λιτότητας, θα μπορούσαν να προτείνουν μιαν άλλη λιτότητα – «οικολολιτότητα»,
την ονομάτιζα σε παλιά κείμενά μου :
Που θα συντηρούσε την ποιότητα ζωής, θα εμψύχωνε
νέες παραγωγικές πρωτοβουλίες, νέες στάσεις στον ενεργειακό τομέα, στην
κινητικότητα και στη γενικότερη κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως αυτό το σχέδιο προϋπέθετε
την απερίφραστη καταδίκη της νεοαποικιακής Ευρώπης, που δυναμιτίζει
τη παραγωγική ανασυγκρότηση και καθηλώνει χώρες όπως η δική μας στη κατάσταση εσαεί αποικίας –χρέους.
Στο κείμενο του Δεκεμβρίου 2013 όπου κατήγγειλα επί
ασχετοσύνη τον Πισσία –
πράγμα που επιβεβαιώθηκε πλήρως από το κείμενο της Έλενας Ιωαννίδου http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2014/02/blog-post_4.html
– σημειώνα : «…οι
λαοί της Ευρώπης δεν .. χρειάζονται την «πολιτευόμενη οικολογία»
που συμπλέει με τη Νέα Τάξη. Αυτή η «πολιτευόμενη οικολογία», delenda est !»
Και τώρα υποστηρίζω ότι η αβλαβής οικολογία και
ιδιαίτερα αυτή των μουλωχτών που χωρίς πολιτικό έργο και θαρραλέες
επιλογές κυνηγάνε τα «κατορθώματα», η
οικολογία που «τοις γερμανών (χ)ρήμασιν πειθόμενη» κάνει αντιπολίτευση τόσο
σοφτ ώστε δεν την αντιλαμβάνεται ούτε η
ίδια (!), αυτή η οικολογία δεν μπορεί να συμβάλλει στον αγώνα ενάντια στον
δεξιό νεοφιλελευθερισμό και στον αριστερό οικονομισμό. Delenda est επομένως,και
οι πλερέζες στερούνται νοήματος…..
