Στο κύριο άρθρο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας»,
διαβάζουμε για τις «βολές» της δικαστικής εξουσίας εναντίον των
μνημονιακών περικοπών των μισθών των ένστολων. Ακόμη διαβάζουμε για την υπόθεση της επανεξέτασης από το Ελεγκτικό Συνέδριο του κουρέματος των
συντάξεων κάποιων ειδικών μισθολογίων, δηλαδή των δικαστών, των καθηγητών ΑΕΙ
και των διευθυντών του ΕΣΥ.
Εννοείται, ότι η επανάπαυση στις δικαστικές αποφάσεις για
την ανατροπή των μνημονιακών θεσμίσεων και η αδρανοποίηση του κοινωνικού κινήματος,
είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί.
Εννοείται ακόμη, ότι η αποκατάσταση των «προνομίων» των
πρώην «προνομιούχων» πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για την αποκατάσταση των λαϊκών και εργατικών εισοδημάτων, κι όχι αιτία φθόνου των «κάτω» προς τους «παραπάνω»….
Όμως, όλα τα δοσίματα
εξαρτώνται από την «συνταξιο-πληρωτική» (!)
ικανότητα της χώρας, η οποία έχει πληγεί βαριά από τους μνημονιακούς παράφρονες. Σημειώνω εδώ ένα
άρθρο του Ξυδάκη στην «Καθημερινή», για τα σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια που
βάζουν οι άθλιοι στην ανάπτυξη της μικρής επιχειρηματικότητας – της τόσο
σημαντικής για τη διεύρυνση της εγχώριας αγοράς, την απασχόληση, την αύξηση της
φορολογητέας ύλης κλπ. Σημειώνω ακόμη την
«φραγή» που έχουν επιβάλλει ποικιλοτρόπως σε παραγωγικές πρωτοβουλίες, με αποτέλεσμα η χώρα(κατά
κοινή διαπίστωση) να επιδίδεται μανιωδώς σε μια άγονη τριπλοκαλλιέργεια (κατά πως λέμε «μονοκαλλιέργεια»):
Σουβλατζίδικα, καφετέριες, κομμωτήρια….
Όλο το άρθρο της Κ.Ε
Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα η Δικαιοσύνη έχει
προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στο μνημονιακό μέτωπο και την κυβερνητική
πολιτική. Το πρώτο πλήγμα ήταν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας... (δεν έχει ακόμη καθαρογραφεί), με την οποία δικαιώνονται οι
ένστολοι για το αναδρομικό κόψιμο των αποδοχών τους.
Αν και η απόφαση αυτή δεν αφορά παρά το λεγόμενο σκληρό πυρήνα του κράτους, πολλοί θεώρησαν πως άρχισε επιτέλους κάτι να κινείται στη Δικαιοσύνη. Ηδη, όπως αποκαλύπτει η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», την ερχόμενη Τετάρτη συζητείται στην ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου η υπόθεση του κουρέματος που επιβλήθηκε στις συντάξεις όλων των ειδικών μισθολογίων, δηλαδή όχι μόνο των ενστόλων, αλλά και των δικαστών, των καθηγητών ΑΕΙ και των διευθυντών του ΕΣΥ.
Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, ο γενικός επίτροπος, εναρμονιζόμενος με προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου, θα εισηγηθεί να κριθούν αντισυνταγματικές αυτές οι περικοπές. Εάν, όπως όλα δείχνουν, η εισήγηση γίνει δεκτή, η απόφαση θα προκαλέσει ακόμη ένα σοβαρό ρήγμα στο μνημονιακό νομοθετικό πλέγμα.
Βέβαια, θα πούνε μερικοί, πρόκειται για αποφάσεις που ευνοούν ειδικές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και όχι το σύνολό τους. Η παρατήρηση είναι σωστή, αλλά, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για την αρχή μιας μεγαλύτερης μεταστροφής της δικαστικής εξουσίας, η οποία μέχρι τώρα, σε ανώτατο επίπεδο, δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση, καθώς κατά βάσιν έκρινε σύμφωνο με το Σύνταγμα, λόγω δημοσίου συμφέροντος, το σύνολο, σχεδόν, των μνηνονιακών διατάξεων.
Το πλήγμα που προκάλεσε η απόφαση του ΣτΕ στους δημοσιονομικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, εάν στο χορό της αντισυνταγματικότητας συμπεριληφθούν και οι περικοπές σε όλους τους συνταξιούχους των ειδικών μισθολογίων. Αλλά έπεται και συνέχεια.
Σειρά έχουν πάρει στο ΣτΕ μια σειρά από άλλες, μείζονος σημασίας για την εφαρμογή των Μνημονίων, υποθέσεις, όπως η διαθεσιμότητα στο Δημόσιο και οι περικοπές στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες συζητούνται την προσεχή εβδομάδα.
Η δικαστική αυτή αντίδραση κατά μνημονιακών περικοπών δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Πριν από λίγο καιρό, ανάλογη απόφαση στην Πορτογαλία υποχρέωσε την κυβέρνηση να αναζητήσει νέα, πιο δίκαια, ισοδύναμα μέτρα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή έγινε μονόπλευρα, πάντα εις βάρος των πιο αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων. Η ενεργοποίηση της Δικαιοσύνης για την προστασία του κοινωνικού κράτους, που πλήττεται από τη μνημονιακή λαίλαπα, αν και αργοπορημένη, είναι ευπρόσδεκτη. Δεν πρέπει να μείνει όμως μόνο στους προνομιούχους του Δημοσίου, αλλά οφείλει να επεκταθεί στο σύνολο των εργαζομένων. Η οριστική ρήξη με τη μνημονιακή βαρβαρότητα είναι θέμα ζωτικής κοινωνικής ανάγκης.
Αν και η απόφαση αυτή δεν αφορά παρά το λεγόμενο σκληρό πυρήνα του κράτους, πολλοί θεώρησαν πως άρχισε επιτέλους κάτι να κινείται στη Δικαιοσύνη. Ηδη, όπως αποκαλύπτει η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», την ερχόμενη Τετάρτη συζητείται στην ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου η υπόθεση του κουρέματος που επιβλήθηκε στις συντάξεις όλων των ειδικών μισθολογίων, δηλαδή όχι μόνο των ενστόλων, αλλά και των δικαστών, των καθηγητών ΑΕΙ και των διευθυντών του ΕΣΥ.
Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, ο γενικός επίτροπος, εναρμονιζόμενος με προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου, θα εισηγηθεί να κριθούν αντισυνταγματικές αυτές οι περικοπές. Εάν, όπως όλα δείχνουν, η εισήγηση γίνει δεκτή, η απόφαση θα προκαλέσει ακόμη ένα σοβαρό ρήγμα στο μνημονιακό νομοθετικό πλέγμα.
Βέβαια, θα πούνε μερικοί, πρόκειται για αποφάσεις που ευνοούν ειδικές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και όχι το σύνολό τους. Η παρατήρηση είναι σωστή, αλλά, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για την αρχή μιας μεγαλύτερης μεταστροφής της δικαστικής εξουσίας, η οποία μέχρι τώρα, σε ανώτατο επίπεδο, δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση, καθώς κατά βάσιν έκρινε σύμφωνο με το Σύνταγμα, λόγω δημοσίου συμφέροντος, το σύνολο, σχεδόν, των μνηνονιακών διατάξεων.
Το πλήγμα που προκάλεσε η απόφαση του ΣτΕ στους δημοσιονομικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, εάν στο χορό της αντισυνταγματικότητας συμπεριληφθούν και οι περικοπές σε όλους τους συνταξιούχους των ειδικών μισθολογίων. Αλλά έπεται και συνέχεια.
Σειρά έχουν πάρει στο ΣτΕ μια σειρά από άλλες, μείζονος σημασίας για την εφαρμογή των Μνημονίων, υποθέσεις, όπως η διαθεσιμότητα στο Δημόσιο και οι περικοπές στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες συζητούνται την προσεχή εβδομάδα.
Η δικαστική αυτή αντίδραση κατά μνημονιακών περικοπών δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Πριν από λίγο καιρό, ανάλογη απόφαση στην Πορτογαλία υποχρέωσε την κυβέρνηση να αναζητήσει νέα, πιο δίκαια, ισοδύναμα μέτρα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή έγινε μονόπλευρα, πάντα εις βάρος των πιο αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων. Η ενεργοποίηση της Δικαιοσύνης για την προστασία του κοινωνικού κράτους, που πλήττεται από τη μνημονιακή λαίλαπα, αν και αργοπορημένη, είναι ευπρόσδεκτη. Δεν πρέπει να μείνει όμως μόνο στους προνομιούχους του Δημοσίου, αλλά οφείλει να επεκταθεί στο σύνολο των εργαζομένων. Η οριστική ρήξη με τη μνημονιακή βαρβαρότητα είναι θέμα ζωτικής κοινωνικής ανάγκης.
