Πολιτική και πολιτευόμενη οικολογία

Aπό την ΑΥΓΗ της 8.2.2014

Η θεώρηση της αντιστοιχίας παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων, η ανακάλυψη του ασυνειδήτου, η συσχέτιση της ενέργειας με τη μάζα, ήταν καθοριστικές   καινοτομίες  για  την οικουμενική σκέψη και  πρακτική . Δίπλα  σε  αυτές τις θεωρήσεις που προέρχονταν από ατομικές συμβολές (Μαρξ, Φρόϋντ, Αϊνστάϊν), η συλλογική οικολογική θεώρηση πρόσθεσε – από την εποχή της Λέσχης της Ρώμης το 1968-   έναν ακόμη  βασικό πυλώνα σκέψεων και ακτιβισμού  : Στην αρχή ως  «σήμα κινδύνου»  για τις ρυπαντικές επιπτώσεις της παραγωγής, στη συνέχεια ως προβληματική για ένα άλλο , παραγωγικό, καταναλωτικό και πολιτιστικό μοντέλο.  Έκτοτε ο διεθνής οικολογισμός έβαλε σε κίνηση μια  διαδικασία  προβληματισμών   που άγγιζαν    το πολιτικό «περιβάλλον» (καπιταλισμός) όπου εκτυλίσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, ενώ κάποτε εισχωρούσαν  βαθύτερα ως  το   περιεχόμενο ενός διάδοχου συστήματος(σοσιαλισμός), με κριτική στάση απέναντι  στις παλαιοκομμουνιστικές  προσδοκίες   μιας – ποιοτικά απροσδιόριστης και συμβατικής - αφθονίας. 

Στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του 80, σε μια εποχή εκφώνησης του συνθήματος «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», το οικολογικό ρεύμα εισήγαγε το επίθετο «ολιστικός-η-ο», για να σκιαγραφήσει  τις  προθέσεις αποστασιοποίησης  από τον  οικονομισμό και υπέρβασης του μερικού λόγου. Όμως υπήρχαν και οι  αντιρρησίες στην ιδεολογική ολοκλήρωση αυτού του ρεύματος,  οι οποίοι  και φρόντιζαν , με την τακτική    του στρίβειν δια του αρραβώνος,  να προκρίνουν και να ευνοούν     έναν περιβαλλοντισμό περιορισμένου ορίζοντα . Ήταν τότε που  πλεόναζαν οι «καλοθελητές»  εντεύθεν και εκείθεν: Αφενός οι Δεξιοί  χρήστες  περιβαλλοντικών τεχνικών διαχείρισης  και επί μέρους ιδεών    , αφετέρου το αριστερό ραχάτι  που κλώτσαγε απέναντι σε κάθε εγχείρημα  ιδεολογικής ανακαίνισης του κινήματος για τη δομική  αλλαγή  ….

Σήμερα ο   ανολοκλήρωτος  οικολογισμός εκδηλώνεται στον ελληνικό χώρο, υπό τη  μορφή ενός σχήματος   που διέρχεται σοβαρή κρίση  αλλά αδυνατεί να κάνει  την αυτοκριτική   του.  Παρά τις μετεγγραφές   επικεφαλής και μελών, οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν ουσιαστικά αποδυναμωθεί  και εκφράζονται με   μικρότερα σχήματα.  Κάποια από αυτά τα σχήματα,   εν όψει των ευρωεκλογών, αδυνατούν να συνθέσουν μια κριτική αποτίμηση  της υπαρκτής Ευρώπης και περιορίζονται  στον ευαγγελισμό της δεύτερης    ευρωπαϊκής  παρουσίας.  Κάποιοι άλλοι  εξακολουθούν να αυτοσυστήνονται ως «Οι Οικολόγοι» δίκην εξουσιοδοτημένων συνεργείων, ενώ δεν έχουν  ούτε το ένα χιλιοστό  των περιβαλλοντικών δράσεων του ΣΥΡΙΖΑ και δεν  εκφράζουν παρά μια ασήμαντη μειοψηφία του ευρύτερου  χώρου της οικολογικής ευαισθησίας..

Ο τυφλός ευρωπαϊσμός, η  αποδοχή της πολιτικής «προστασίας»  του  αυτοδιαφημιζόμενου  πλην αποποιηθέντα το  κόκκινο χρώμα προ αμνημονεύτων ετών(«Κόκκινος  Ντάνυ»), ο μεταπραττισμός και η ιδιοποίηση του αλλότριου περιβαλλοντικού έργου, συνιστούν οπωσδήποτε ένα τρόπο του  «πολιτεύεσθαι». Μόνο που αυτό δεν συνιστά  πολιτική οικολογία…..