Ήταν σαν σήμερα, πριν 50 χρόνια : Όταν οι εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964
έφεραν στην κυβερνητική εξουσία την Ένωση Κέντρου και τον επικεφαλής Γεώργιο
Παπανδρέου – τον θεωρούμενο ως «πατέρα της
Δημοκρατίας» από το δικό του χώρο, παρά τους
σαρκασμούς της Δεξιάς παράταξης : Που κι αυτή τον θεωρούσε πατέρα της δημοκρατίας, αλλά με το σκεπτικό
ότι της γ@μησε τη μάννα…
Η Ένωση Κέντρου γίνεται κυβέρνηση μετά τη πρωτιά
που επέτυχε εναντίον της ΕΡΕ στις εκλογές του Νοεμβρίου 1963, οπότε και
αρνήθηκε να προχωρήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας με την ΕΔΑ. Το πολιτικό
προσωπικό της ΕΚ είναι «προπονημένο» σε καταλήψεις και χρήσεις δημοσίων
αξιωμάτων, ενώ επίσης είναι πειθαρχικό στην αρχηγική εξουσία , όμως εξαρχής
δυσαρεστείται από την ανάληψη υπουργικής θέσης από τον Ανδρέα Γεωργίου
Παπανδρέου – ο οποίος, ως υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος
, δεν συμμετείχε στις εκλογές του 1963 και δεν έπαιξε ρόλο στον Ανένδοτο αγώνα της
παράταξής του εναντίον της Δεξιάς. Στη συνέχεια οι παρακυβερνητικοί κύκλοι της Δεξιάς επιδίδονται σε συνεχή πολεμική εναντίον
της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του 53%, πράγμα που οπλίζει τελικά και το βασιλικό
πραξικόπημα του Ιουλίου 1965 : Οι προφάσεις εδώ συμποσούνται στην αποκάλυψη της
«δημοκρατικής συνωμοσίας» των αξιωματικών
του ΑΣΠΙΔΑ , κυρίως δε στην άρνηση του Βασιλιά Κωνσταντίνου να
αποδεχθεί την απομάκρυνση του Υπουργού Αμύνης Γαρουφαλιά από το πόστο του. Αποτέλεσμα : 17 μήνες μετά το θριαμβευτικό
Φλεβάρη του 1964 η κυβέρνηση της ΕΚ πέφτει, για να την διαδεχθούν οι
κυβερνήσεις της αποστασίας και τελικά η δικτατορία της 21ης Απριλίου…
Δεν ξέρω αν
κάποιοι σήμερα διδάσκονται από την
Ιστορία αντί να την υποβαθμίζουν σε μια φλύαρη σώρευση πληροφοριών από εν
ενεργεία ή υποψηφίους διδάκτορες : Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε θα πρέπει να
δουν «τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου», που λέει το καβαφικό ποίημα : Να
καταλάβουν δηλαδή ότι ακόμη το 53% του
λαού + την Αριστερά δεν μπόρεσε να στηρίξει κυβερνητικό σχήμα ενάντια στους ξένους
επεμβασίες και στους εγχώριους φορείς της υποτέλειας….
