Αυτή η ιδεολογική
σαχλαμάρα που αναφέρεται ως «θεωρία των δυο άκρων» (σιγά τη θεωρητική κατασκευή
!), το μόνο θετικό αποτέλεσμα που έχει
είναι να μας εμβάλλει σε σκέψεις για την πιθανή ευθύνη της
Αριστεράς για την άνοδο του νεοφασισμού και της Χρυσής Αυγής…
Εγώ πιστεύω
ότι υπάρχει ευθύνη της Αριστεράς, από την άποψη ότι η άρνησή της να
αντιμετωπίσει συστηματικά και υπεύθυνα τα εθνικά ζητήματα (στα οποία εντάσσεται και το μεταναστευτικό) δημιουργεί
αντικειμενικά χώρο για την ανάπτυξη του
ακροδεξιού και ρατσιστικού ρεύματος.
Πώς να το κάνουμε : Η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το
κενό. Τα παλαιά
αμαρτήματα τμήματος της Αριστεράς (π.χ συναίνεση στο αποικιακό σχέδιο Ανάν) συν
η τρέχουσα χαλαρή στάση της στα εθνικά θέματα, επιτρέπουν τη δημιουργία πόλων αντισυσπείρωσης κοινωνικών στρωμάτων, που θα μπορούσαν να
είναι τουλάχιστον «συνιστώσες» της ευρύτερης
δημοκρατικής-αντιμνημονιακής παράταξης.
Οι σκέψεις αυτές δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν δυο άκρα( ή μια πρωτεύουσα αντίθεση) στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Αυτά
είναι, από τη μια πλευρά, οι δυνάμεις της μνημονιακής υποταγής και της αποικιοποίησης
της χώρας, και από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της
κοινωνικής αλλαγής. Κοντά σε αυτά υπάρχουν κι εκείνοι που ….πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα (!), προτάσσοντας
τον ναζιστικό κίνδυνο και παραχωρώντας
(εμμέσως πλην σαφώς…) την «κεντρώα ιδιότητα» στα θλιβερά μνημονιακά κόμματα…
Ανοησία ή
πολιτική ιδιοτέλεια; Πιθανόν και τα δυο. Η ουσία είναι ότι εδώ έχουμε να
κάνουμε με μια πραγματική κοινωνική
πλαστογράφηση, που επιχειρεί να τεκμηριωθεί από τα επεισόδια της μεταπολιτευτικής «ανομίας»
- αριστερού ή δεξιού χαρακτήρα. Αυτό το επιπόλαιο σκεπτικό χαρακτηρίζει διάφορους διανοούμενους , που διυλίζουν
τον κώνωπα της μεταπολιτευτικής «ανομίας»
ενώ καταπίνουν την κάμηλο της σημερινής καταρράκωσης
της συνταγματικής νομιμότητας …
