Η κυπριακή κρίση προκαλεί αντιδράσεις μεγάλης κλίμακας και διαχέει μια γενικότερη, πολιτική και κοινωνική ανασφάλεια. Οι «πρωτογενείς αντιδράσεις» όπως αυτές του Προέδρου Πούτιν, του Ρώσου Πρωθυπουργού Μεντβέντεφ, της ίδιας της κυπριακής κοινωνίας και των ευρωπαϊκών κινημάτων , είναι σημαντικές, όμως οι «δευτερογενείς» και «τριτογενείς» συνέπειες μπορεί να είναι σημαντικότερες – εκτός αν ο συγκεκριμένος «φαύλος κύκλος» αναχαιτισθεί από τη μόνη ΕΦΙΚΤΗ επανάσταση : Που είναι η δημοκρατική,πανευρωπαϊκή και αντινεοφιλελεύθερη επανάσταση…
Ας υποθέσουμε όμως για μια στιγμή ότι αυτός ο τελευταίος παράγων ΔΕΝ υπεισέρχεται στη δυναμική των εξελίξεων…Οπότε σε μια πρώτη ανάγνωση των συνεπειών της επίθεσης εναντίον του κυπριακού τραπεζικού συστήματος , μπορούμε να δούμε την απαξίωσή του για χρόνια και την εκτροπή των καταθέσεων σε άλλα τραπεζικά ιδρύματα – μεταξύ των οποίων και στα ρωσικά, κατά τη δήλωση του Πρωθυπουργού Μεντβέντεφ. Όμως η έξωση της Κύπρου από το ρόλο μιας αναδυόμενης «μικρής Ελβετίας» δεν σημαίνει απλή αναδιανομή της τραπεζικής πίτας : Επί πλέον σημαίνει ένα ακόμη πλήγμα στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, που ήδη είχε τρωθεί από τις επεμβάσεις του παρελθόντος εναντίον διαφόρων «προβληματικών καταθετών» - όπως ήταν ο Καντάφι ή το Ιράν . Τότε, η επίκληση της διεθνούς τρομοκρατίας ως αιτιολογίας για το ψάξιμο και το «σούφρωμα» τραπεζικών λογαριασμών, είχε περάσει σχεδόν «ντούκου» από τη διεθνή κοινή γνώμη, όμως ο ιός της ανασφάλειας στους χώρους των εχόντων και κατεχόντων είχε οδηγήσει στην αύξηση των αγορών χρυσού από την Κίνα, το Ιράν, τη Ρωσία και τις Ινδίες – όπως σημειώναμε τον Αύγουστο του 2011…
Η διείσδυση στους τραπεζικούς λογαριασμούς για την αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας και εγκληματικότητας, είχε αναμφισβήτητα κόστος στην αξιοπιστία και ασφάλεια του διεθνούς τραπεζικού συστήματος : Όμως το κυπριακό πείραμα με την αθέμιτη διείσδυση και επιβάρυνση «δικαίων» και «αδίκων» καταθετών, εκτοξεύει αυτό το κόστος στα ύψη . Η αναμενόμενη συνέπειά του, που ελάχιστα μπορεί να αντιμετωπισθεί από «αντίδοτες» πολιτικές, είναι η αυξανόμενη προσφυγή στο χρυσό, επομένως η μεγαλύτερη είσοδος του χρυσού σε αποθησαυριστικές και άλλες χρηματικές λειτουργίες. Αυτό με τη σειρά του απειλεί με μελλοντική επιστροφή στο καθεστώς της αναγκαστικής μετατρεψιμότητας των χάρτινων νομισμάτων σε χρυσό, που στην Αμερική τουλάχιστον κράτησε μέχρι το 1971 . Κι ακόμη χειρότερα : Εξαρτά τη ρυθμιστική και «επεμβασιακή» λειτουργία των εθνικών κρατών - όση τουλάχιστον άφησε να υπάρχει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – από τη κατοχή του «πολύτιμου» μετάλλου ….
Στη φυσική κάποιοι θεωρούν ότι το φτερούγισμα μιας πεταλούδας π.χ. στο Λος Άντζελες , μπορεί να προκαλέσει τυφώνες σε πολύ μεγάλη απόσταση, μέσα από μια τυχούσα διαδρομή αιτίων και αιτιατών…Στην οικονομία τα πράγματα ενδεχομένως να μην είναι τόσο τραγικά, όμως ουδείς μπορεί να αποκλείσει μια αποσταθεροποίηση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που πιθανολόγησαν οι ιδιοτελείς Ευρω- πλιατσικολόγοι μιας μικρής, αλλά πολλά υποσχόμενης οικονομίας…
