Όπως κάθε υποψήφιος
για πνιγμό, έτσι κι αυτοί «πιάνονται από τα μαλλιά τους» (κοινώς από
τρίχες !) για να τεκμηριώσουν τα πολιτικά μπουρδολογήματά τους…Κάτι τέτοιο
έγινε σχετικά με την τοποθέτηση Κουράκη στο συνέδριο «εκκλησία και αριστερά», όσον αφορά τη μισθοδοσία του κλήρου….
Στην
αθεράπευτη ηλιθιότητα και φαυλότητα του μνημονιακού συγκροτήματος, απάντησε η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού του
ΣΥΡΙΑΖΑ/ΕΚΜ :
- Ο
Κουράκης ανέφερε τι συμβαίνει σε άλλες πολλές χώρες ως μια από τις ιδέες που θα
μπορούσαν από κοινού πολιτεία και εκκλησία να διερευνήσουν αξιολογώντας θετικά
και αρνητικά αλλά και τη συμβατότητα με τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας. Το
θετικό κλίμα και η διάθεση εύρεσης κοινών τόπων έδωσαν τη δυνατότητα να
ακουστούν διάφορες ιδέες και επ ουδενί δεν επρόκειτο για κάποια επιθετική
τοποθέτηση ή απειλή.
- Η
πρόταση αυτή δεν αποτελεί θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο οποίος έχει εγγυηθεί τη
μισθοδοσία του κλήρου, όπως και των υπολοίπων τομέων του δημόσιου τομέα.
- Η
πρόταση αυτή δεν είναι αριστερή ή δεξιά, αλλά μια πρόταση απλώς διευθέτησης του
ζητήματος της μισθοδοσίας του κλήρου. Την ίδια ακριβώς πρόταση έθεσε ως κάτι
που συμβαίνει και σε άλλες χώρες και ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης
Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη με τον οποίο βρισκόμαστε στον αντίποδα σχεδόν στο
σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής θεώρησης. Συνεπώς, δεν πρόκειται για άλλη
μια ακρότητα του «έκνομου» ΣΥΡΙΖΑ.
- Ο
θεσμικός διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους – θέση που την υποστηρίζουν και
εκκλησιαστικοί παράγοντες – είναι ένα σοβαρό ζήτημα θεσμικής οργάνωσης της
ελληνικής κοινωνίας η οποία απαιτεί εξαντλητικό και ειλικρινή διάλογο σε ένα
κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, σε μια περίοδο όπου θα έχει αναχαιτιστεί η πορεία
καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας και θα έχει αρχίσει ο ελληνικός λαός να
κάνει βήματα αποκατάστασης των πληγών του και έναρξης μιας νέας ελπιδοφόρας
πορείας.
- Η
συζήτηση που ξεκίνησε – και ελπίζουμε να συνεχιστεί - στο εν λόγω συνέδριο
ανάμεσα στην αριστερά και την εκκλησία δεν γίνεται με όρους ανταγωνισμού ή σε
μια λογική ο καθένας να υπερασπίζεται τη μερικότητά του, τα επιμέρους
συμφέροντά του. Στο έδαφος της κρίσης, η προσέγγιση γίνεται στη βάση της
ανάγκης όλα τα διαθέσιμα μέσα – και δεν αναφερόμαστε μόνο στους υλικούς πόρους
– που διαθέτει η ελληνική κοινωνία και τα οποία θέτουν στο επίκεντρό τους τον
άνθρωπο να συνταχθούν ώστε να αναχαιτιστεί η κοινωνική καταστροφή που είναι σε
εξέλιξη.
