Η περίπτωση της Θεραπείας που είναι χειρότερη από την αρρώστια, είναι πλέον γνώριμη στους Έλληνες, και από ό,τι δείχνουν τα πράγματα πρόκειται να γίνει το ίδιο γνωστή και αισθητή στους λαούς της ευρωζώνης…Στην ιατρική υπάρχουν επίσης θεραπείες χειρότερες από την ασθένεια , που δικαιολογούνται εν μέρει από την ανάγκη διερεύνησης διαφόρων σωματικών αντιδράσεων και δυνατοτήτων…Κάποιοι μιλάνε για κρίση της ιατρικής, κάποιοι για εναλλακτικές θεραπείες, κάποιοι αναφέρονται στα εξωφρενικά κόστη ενός συστήματος που σκόπιμα αποφεύγει τις προληπτικές λύσεις….Ιατρική – Οικονομία, βίοι παράλληλοι, θα έγραφε ο Πλούταρχος, αν ήταν σύγχρονος. Η Μαρία Σωτηροπούλου, ιατρός, κάτι ξέρει και από τα δυο. Ακολουθεί το κείμενό της……
Στα ψιλά πέρασε η είδηση ότι ο νεοζηλανδός Κρις Χάλαμ που υπεβλήθη στην πρώτη μεταμόσχευση χεριού στον κόσμο ακρωτηριάστηκε ξανά μη αντέχοντας τις παρενέργειες της ισόβιας θεραπείας που υποβαλλόταν για να κρατήσει το μόσχευμα.
Και όμως το Σεπτέμβρη του 1998, πόσες τυμπανοκρουσίες, πόσα κανάλια και πόση δημοσιότητα, για το θαύμα της πρώτης πετυχημένης μεταμόσχευσης! «Κάνω αυτή την εξομολόγηση για να μάθουν όσοι ονειρεύονται ένα νέο άκρο ότι δεν αξίζει τον κόπο να ρισκάρουν τη ζωή τους» είπε ο μεταμοσχευθείς, ενώ ο γιατρός που τον χειρούργησε, Ζαν Μισελ Ντιμπενάρ υποστήριξε ότι ο ασθενής πράγματι θέλει να ακρωτηριαστεί ξανά «αν και δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για κίνδυνο της ζωής του από το μόσχευμα ή τη θεραπεία».
Αυτή η περίπτωση αναδεικνύει ένα από τα νέα διλήμματα της Ιατρικής. Η μεταμόσχευση χεριού υποτίθεται ότι έγινε για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου υγιούς κατά τα άλλα και όχι για να πειραματιστούν οι γιατροί στην εφαρμογή νέων θεραπευτικών μεθόδων. «Η μεν εγχείρηση επέτυχεν, ο δε ασθενής απεβίωσεν» λεει θυμόσοφα ο λαός και αυτό μάλλον συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, αφού ο αρτιμελής πλέον ασθενής απέκτησε διαβήτη, διάρροια και ένα σωρό παρενέργειες που έκαναν τη ζωή του αφόρητη.
Θαύματα όπως αυτά διαφημίζονται, γιατροί αποκτούν φήμη, κύρος και χρήματα, συχνά όμως οι ασθενείς πεθαίνουν ή κανείς δεν τους ρωτά για το ποια και πόση ζωή εξασφάλισαν. Επειδή αυτές οι πολυδιαφημισμένες μέθοδοι απαιτούν υψηλή τεχνολογία και τεράστιο κόστος απευθύνονται σε ανθρώπους με υψηλό εισόδημα. Όλοι ζούμε τους τηλεοπτικούς εράνους για την κάλυψη των ιατρικών δαπανών νέων συνήθως ατόμων που πρέπει να πάνε στο εξωτερικό για κάποια πειραματική ή πρωτοποριακή θεραπεία.
Την ίδια στιγμή στις χώρες του Τρίτου κόσμου και σε χώρες με εμπάργκο, όπως το Ιράκ, παιδιά πεθαίνουν σωρηδόν από την πείνα και από ιάσιμες ασθένειες επειδή δεν υπάρχουν τα στοιχειώδη φάρμακα, παραμορφώνονται επειδή δεν υπάρχουν εμβόλια για την Πολιομυελίτιδα και άλλες απλές αρρώστιες ή παθαίνουν λευχαιμία, επειδή οι πολιτισμένοι λαοί έσπειραν στο έδαφός τους βόμβες Ουρανίου.
Αρχικά και στην Ελλάδα στα κρατικά νοσοκομεία το Υπουργείο καλούσε τους γιατρούς να καταδίδουν όποιον ανασφάλιστο μετανάστη ζητούσε τη βοήθεια του ΕΣΥ. Αυτοί προφανώς είναι οι πάμπτωχοι επειδή οι μαφιόζοι μπορούν πάντα να καταφεύγουν για πλαστικές προσώπου ή σοβαρές ασθένειες στα πολυτελή ιδιωτικά μας κέντρα με πάσα εχεμύθεια. Αρκετοί έλληνες υποστήριζαν αυτή τη νοοτροπία με τη λογική «Δε θα πληρώνω εγώ τις αρρώστιες του κάθε φιλιπινέζου». Αυτό που πέτυχαν είναι ότι σήμερα κανείς ανασφάλιστος έλληνας δε δικαιούται περίθαλψης και ακόμη και οι νόμιμοι ασφαλισμένοι καλούνται να πληρώσουν χρηματικό αντίτιμο για μιαν απλή επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, ενώ οι "Γιατροί του Κόσμου" καταγγέλλουν ότι εδώ στην Ελλάδα πολλά παιδιά -και ελληνόπουλα- μένουν χωρίς εμβολιασμό, επειδή οι γονείς δεν έχουν χρήματα για ν' αγοράσουν το εμβόλιο.
Το φαινόμενο επιδεινώθηκε με την πολυδιαφημισμένη φθηνότερη προμήθεια «αντιγράφων» φαρμάκων από νοσοκομεία και τώρα και τους φαρμακοποιούς για τους ασφαλισμένους των ταμείων, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει το γεγονός ότι (όσο και αν κατηγορεί κανείς τους φαρμακοβιομηχάνους) ένα φάρμακο φθηνότερο κατά 95% είναι απίθανο να είναι το ίδιο αποτελεσματικό και μιλάμε για ανταπόκριση στη θεραπεία και όχι για ετικέτα σε κάποιο από τα προϊόντα πολυτελείας. Κανείς από τους υπεύθυνους στο Υπουργείο δεν υπολόγισε το κόστος από την αύξηση των επιδημιών (λόγω μη εμβολιασμών) ή τις επιπλοκές από τη μη αποτελεσματική θεραπεία. Προφανώς ελπίζουν ότι το μοιραίο θα έλθει γρήγορα και ανέξοδα για το Κοινωνικό μας σύστημα, το οποίο θα επωφελείτο από τη μείωση του αριθμού των μη παραγωγικών μονάδων του.
Η ανισότητα στην Ιατρική όπως και στον πλούτο συντηρείται χάρη στην ανοχή όλων μας και δε σώζεται με τηλεμαραθώνιους και περιστασιακούς εράνους για κάποιο συμπαθητικό παιδάκι. Απαιτείται αντίσταση αν δε θέλουμε να καταντήσουμε τριτοκοσμική χώρα. Όμως όλοι χειροκροτούν τη μείωση του κόστους, γιατί αυτό που μετρά πια είναι μόνο οι εκθέσεις, που παρουσιάζουμε στους πιστωτές μας.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Και όμως το Σεπτέμβρη του 1998, πόσες τυμπανοκρουσίες, πόσα κανάλια και πόση δημοσιότητα, για το θαύμα της πρώτης πετυχημένης μεταμόσχευσης! «Κάνω αυτή την εξομολόγηση για να μάθουν όσοι ονειρεύονται ένα νέο άκρο ότι δεν αξίζει τον κόπο να ρισκάρουν τη ζωή τους» είπε ο μεταμοσχευθείς, ενώ ο γιατρός που τον χειρούργησε, Ζαν Μισελ Ντιμπενάρ υποστήριξε ότι ο ασθενής πράγματι θέλει να ακρωτηριαστεί ξανά «αν και δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για κίνδυνο της ζωής του από το μόσχευμα ή τη θεραπεία».
Αυτή η περίπτωση αναδεικνύει ένα από τα νέα διλήμματα της Ιατρικής. Η μεταμόσχευση χεριού υποτίθεται ότι έγινε για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου υγιούς κατά τα άλλα και όχι για να πειραματιστούν οι γιατροί στην εφαρμογή νέων θεραπευτικών μεθόδων. «Η μεν εγχείρηση επέτυχεν, ο δε ασθενής απεβίωσεν» λεει θυμόσοφα ο λαός και αυτό μάλλον συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, αφού ο αρτιμελής πλέον ασθενής απέκτησε διαβήτη, διάρροια και ένα σωρό παρενέργειες που έκαναν τη ζωή του αφόρητη.
Θαύματα όπως αυτά διαφημίζονται, γιατροί αποκτούν φήμη, κύρος και χρήματα, συχνά όμως οι ασθενείς πεθαίνουν ή κανείς δεν τους ρωτά για το ποια και πόση ζωή εξασφάλισαν. Επειδή αυτές οι πολυδιαφημισμένες μέθοδοι απαιτούν υψηλή τεχνολογία και τεράστιο κόστος απευθύνονται σε ανθρώπους με υψηλό εισόδημα. Όλοι ζούμε τους τηλεοπτικούς εράνους για την κάλυψη των ιατρικών δαπανών νέων συνήθως ατόμων που πρέπει να πάνε στο εξωτερικό για κάποια πειραματική ή πρωτοποριακή θεραπεία.
Την ίδια στιγμή στις χώρες του Τρίτου κόσμου και σε χώρες με εμπάργκο, όπως το Ιράκ, παιδιά πεθαίνουν σωρηδόν από την πείνα και από ιάσιμες ασθένειες επειδή δεν υπάρχουν τα στοιχειώδη φάρμακα, παραμορφώνονται επειδή δεν υπάρχουν εμβόλια για την Πολιομυελίτιδα και άλλες απλές αρρώστιες ή παθαίνουν λευχαιμία, επειδή οι πολιτισμένοι λαοί έσπειραν στο έδαφός τους βόμβες Ουρανίου.
Αρχικά και στην Ελλάδα στα κρατικά νοσοκομεία το Υπουργείο καλούσε τους γιατρούς να καταδίδουν όποιον ανασφάλιστο μετανάστη ζητούσε τη βοήθεια του ΕΣΥ. Αυτοί προφανώς είναι οι πάμπτωχοι επειδή οι μαφιόζοι μπορούν πάντα να καταφεύγουν για πλαστικές προσώπου ή σοβαρές ασθένειες στα πολυτελή ιδιωτικά μας κέντρα με πάσα εχεμύθεια. Αρκετοί έλληνες υποστήριζαν αυτή τη νοοτροπία με τη λογική «Δε θα πληρώνω εγώ τις αρρώστιες του κάθε φιλιπινέζου». Αυτό που πέτυχαν είναι ότι σήμερα κανείς ανασφάλιστος έλληνας δε δικαιούται περίθαλψης και ακόμη και οι νόμιμοι ασφαλισμένοι καλούνται να πληρώσουν χρηματικό αντίτιμο για μιαν απλή επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, ενώ οι "Γιατροί του Κόσμου" καταγγέλλουν ότι εδώ στην Ελλάδα πολλά παιδιά -και ελληνόπουλα- μένουν χωρίς εμβολιασμό, επειδή οι γονείς δεν έχουν χρήματα για ν' αγοράσουν το εμβόλιο.
Το φαινόμενο επιδεινώθηκε με την πολυδιαφημισμένη φθηνότερη προμήθεια «αντιγράφων» φαρμάκων από νοσοκομεία και τώρα και τους φαρμακοποιούς για τους ασφαλισμένους των ταμείων, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει το γεγονός ότι (όσο και αν κατηγορεί κανείς τους φαρμακοβιομηχάνους) ένα φάρμακο φθηνότερο κατά 95% είναι απίθανο να είναι το ίδιο αποτελεσματικό και μιλάμε για ανταπόκριση στη θεραπεία και όχι για ετικέτα σε κάποιο από τα προϊόντα πολυτελείας. Κανείς από τους υπεύθυνους στο Υπουργείο δεν υπολόγισε το κόστος από την αύξηση των επιδημιών (λόγω μη εμβολιασμών) ή τις επιπλοκές από τη μη αποτελεσματική θεραπεία. Προφανώς ελπίζουν ότι το μοιραίο θα έλθει γρήγορα και ανέξοδα για το Κοινωνικό μας σύστημα, το οποίο θα επωφελείτο από τη μείωση του αριθμού των μη παραγωγικών μονάδων του.
Η ανισότητα στην Ιατρική όπως και στον πλούτο συντηρείται χάρη στην ανοχή όλων μας και δε σώζεται με τηλεμαραθώνιους και περιστασιακούς εράνους για κάποιο συμπαθητικό παιδάκι. Απαιτείται αντίσταση αν δε θέλουμε να καταντήσουμε τριτοκοσμική χώρα. Όμως όλοι χειροκροτούν τη μείωση του κόστους, γιατί αυτό που μετρά πια είναι μόνο οι εκθέσεις, που παρουσιάζουμε στους πιστωτές μας.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου