Πριν λίγο καιρό είχα δει με συμπάθεια τη σκέψη του κ. Αλαβάνου για τη χρήση της πλατείας Συντάγματος ως «πλατείας Ταχίρ» της Αιγύπτου…Και ναι μεν εύρισκα τη συγκεκριμένη ιδέα για μια διαρκή διαδήλωση – κατά πως λένε «διαρκή επανάσταση» - μάλλον ανέφικτη στις παρούσες συνθήκες, από την άλλη όμως πλευρά έκρινα ότι δεν άξιζε αυτό που εισέπραξε, δηλαδή την περιφρόνηση και το χλευασμό διαφόρων καθωσπρέπει της Αριστεράς… Σήμερα διάβασα την εκτίμηση του Μετώπου Ανατροπής και του Αλαβάνου του ίδιου για την διαδήλωση της 22/3/2011, που είχε σαν θέμα τα γεγονότα της Λιβύης. Συμφώνησα κι εγώ με τη διαπίστωση ότι η διαδήλωση ήταν πολύ μικρή για τα μεγέθη των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα . Από την άλλη όμως πλευρά μου φάνηκε περίεργη και διχαστική η άποψη του «Μετώπου Ανατροπής», περί του ότι
« Είναι σχεδόν βέβαιο … ότι η απογευματινή κινητοποίηση της 22 Μάρτη(των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) έγινε μόνο και μόνο για να αποτρέψει μια ηχηρή λαϊκή παρουσία στο Σύνταγμα στις 24 Μάρτη την ώρα που συνεδριάζουν η Μέρκελ, ο Παπανδρέου και οι φίλοι τους στις Βρυξέλλες» . Και η οποία ανακοίνωση συνέχιζε διαπιστώνοντας : «Ηγεσίες συνομοσπονδιών που παραμένουν προσδεμένες στην κυβέρνηση, που δεν δέχονται να πολιτικοποιήσουν και να ενοποιήσουν τα επί μέρους εργατικά αιτήματα στο γενικό αίτημα για πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και αρνούνται τις αντίστοιχες μορφές πάλης, είναι ανίκανες να ηγηθούν των εργατικών αγώνων….» Χωρίς αμφιβολία αυτό που κάνουν κάποιες συνομοσπονδίες είναι πολύ λίγο σε σχέση με αυτό που ΔΕΝ κάνουν ή που θα έπρεπε να κάνουν, για τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου της εργασίας. Αλλά γιατί πρέπει να τις κρίνουμε πριν απ’ όλα για τις παραλείψεις τους και δευτερευόντως ή καθόλου για τις πράξεις τους; Και γιατί πρέπει να αμφισβητούμε ακόμη και την ίδια την ειλικρίνεια και γνησιότητα των πράξεών τους; Ήμουν κι εγώ στη διαδήλωση της 22.3.2011, όπου σημείωσα το διχαστικό πνεύμα κάποιων κύκλων, που παρασιτεύουν επί δεκαετίες ολόκληρες στο σώμα των κοινωνικών και πολιτικών εκδηλώσεων. Πρόσεξα μάλιστα τη δράση ομάδας αναρχοφασιστών, που έσχιζαν αφίσες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και κρατούσαν ρόπαλα στα χέρια τους . Με αυτά τα μυαλά και με αυτή τη καυγατζίδικη λογική - όλων προς όλους - είναι αδύνατο να συγκροτηθεί όχι μόνο το «Μέτωπο Ανατροπής» του κ. Αλαβάνου αλλά και ένα οποιοδήποτε Μέτωπο σωτηρίας της χώρας… Ανάλογη συμπεριφορά θαψίματος των αλλότριων αντιρρησιών προς το Μνημόνιο – που κατοικοεδρεύουν στα Α ή Β πολιτικό σχήμα, πέραν «του δικού μας» – συνάντησα και σε μια πρόσφατη ανακοίνωση ενός άλλου «Μετώπου», του Πατριωτικού…Τους έφταιγαν τα πάντα και οι πάντες, μη εξαιρουμένης της «Πατριωτικής Αριστεράς» , μη εξαιρουμένων και κάποιων ανθρώπων που είχαν την τιμιότητα και την ευαισθησία να αποσκιρτήσουν από το μνημονιακό στρατόπεδο. Τότε όπως και τώρα, πέρασε αυθόρμητα από το μυαλό μου μια φράση ενός ντεμοντέ πολιτικού, που όμως διατηρεί στο ακέραιο την αξία της : «ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑ ΕΝΟΤΗΤΑΣ» Μάο-Τσε-Τουνγκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου