Διάλεξα αυτό τον στίχο του Μαγιακόφσκυ για να πω με άλλα λόγια, ότι «ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται». Ότι ακόμη και μια περιοχή όπως αυτή της Πλατείας Θεάτρου στην Αθήνα, προς το παρόν συγκρίσιμη με τη μεσαιωνική πόλη που περιέγραφε ο Βίκτωρ Ουγκώ στην «Παναγία των Παρισίων» ή με τις πολεοδομικές καταστάσεις που απασχολούσαν τον ΄Ενγκελς στην «Κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» («τα χειρότερα σπίτια στην πιο σιχαμένη περιοχή της πόλης», έλεγε για τις κακές συνοικίες του Λονδίνου του πρώτου μισού του 19ου αιώνα…), ότι λοιπόν ακόμη και μια τέτοια περιοχή μπορεί να ανθίσει κάποτε και να αποκτήσει έναν άλλο εαυτό.
Σημειώνω μια σχετική πρόταση για την «Aνάπλαση Πλατείας Θεάτρου-οδού Μενάνδρου »
, που υποβλήθηκε από τους Φωτεινή Γεωργακοπούλου-Στέλιο Μινωτάκη, αρχιτέκτονες, και τον Κωνσταντίνο Βορδοναράκη, 3D designer και που δημοσιεύθηκε συνοπτικά στο περιοδικό Konteiner . Με εντυπωσιάζουν πολλά από την πρόταση - που δεν χωρούν σε ένα μικρό σημείωμα όπως αυτό – αλλά πιο πολύ με εντυπωσιάζει η ιδέα της υπέργειας σύνδεσης δυο κτιρίων της περιοχής. Την έχω δει στο Παρίσι, την έχω δει να εφαρμόζεται στους Petronas Towers της Μαλαισίας. Η ρύθμιση αυτή εξοικονομεί χώρο και ενέργεια – ενοποιεί χώρους αγορών, μεταφέρει κινήσεις από το επίπεδο του δρόμου και προσδίδει άνεση στον χώρο της επιφάνειας, κάνει την πόλη πιο πλουραλιστική και το τοπίο της πιο σύνθετο και ελκυστικό. Είναι μια ρύθμιση που γενικά εντάσσεται στο οπλοστάσιο της «πολεοδομίας των τριών διαστάσεων», της παραγωγής νέου χώρου στον αστικό ιστό, της άμβλυνσης των πιέσεων σε κρίσιμες «περιοχές» όπως είναι τα πεζοδρόμια και οι (κατ’ ευφημισμόν) πεζόδρομοι….
Σημειώνω μια σχετική πρόταση για την «Aνάπλαση Πλατείας Θεάτρου-οδού Μενάνδρου »
, που υποβλήθηκε από τους Φωτεινή Γεωργακοπούλου-Στέλιο Μινωτάκη, αρχιτέκτονες, και τον Κωνσταντίνο Βορδοναράκη, 3D designer και που δημοσιεύθηκε συνοπτικά στο περιοδικό Konteiner . Με εντυπωσιάζουν πολλά από την πρόταση - που δεν χωρούν σε ένα μικρό σημείωμα όπως αυτό – αλλά πιο πολύ με εντυπωσιάζει η ιδέα της υπέργειας σύνδεσης δυο κτιρίων της περιοχής. Την έχω δει στο Παρίσι, την έχω δει να εφαρμόζεται στους Petronas Towers της Μαλαισίας. Η ρύθμιση αυτή εξοικονομεί χώρο και ενέργεια – ενοποιεί χώρους αγορών, μεταφέρει κινήσεις από το επίπεδο του δρόμου και προσδίδει άνεση στον χώρο της επιφάνειας, κάνει την πόλη πιο πλουραλιστική και το τοπίο της πιο σύνθετο και ελκυστικό. Είναι μια ρύθμιση που γενικά εντάσσεται στο οπλοστάσιο της «πολεοδομίας των τριών διαστάσεων», της παραγωγής νέου χώρου στον αστικό ιστό, της άμβλυνσης των πιέσεων σε κρίσιμες «περιοχές» όπως είναι τα πεζοδρόμια και οι (κατ’ ευφημισμόν) πεζόδρομοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου