ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Στη Κίνα , ο τελευταίος αυτοκράτορας που ανατράπηκε από την Δημοκρατική Επανάσταση του 1911, έζησε για πολλά χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (1949) και υποβλήθηκε σε προγράμματα
«αναμόρφωσης», μέχρι να καταλήξει σε ένα εργοστάσιο και να πεθάνει από φυσιολογικό θάνατο… Ο άνθρωπος δεν είχε κάνει και σπουδαία πράγματα, απλώς είχε κληρονομήσει ένα τίτλο, που ήταν τόσο άσχετος με την πραγματική εξουσία όσο και τα 58 ακίνητα που κληρονόμησε πρόσφατα ο Θεόδωρος Πάγκαλος…..

Το ΚΚΚ έβαζε τους αντιπάλους του σε προγράμματα αναμόρφωσης, στην Ελλάδα η εκάστοτε κυβέρνηση προκαλεί τη συγκρότηση εξεταστικών επιτροπών για την αναζήτηση αυτών που έφαγαν με Χ ή Ψ μασέλες. . Ψάχνουν λοιπόν τους παρανομήσαντες, , αλλά δοθέντος του Ευαγγελικού(;) γνωμικού
«μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», βρίσκουν πάντοτε τρόπο για συμψηφισμούς και παραγραφές. Και Τελικά «εδώ δεν πληρώνεται τίποτε», οι δε φαντασιώσεις του "http://www.epikairo.gr περί καταδίκης των Τσοχατζόπουλου – Σουφλιά σε αναμορφωτικές ποινές σε δραστηριότητες εστίασης, παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας….

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΑΦΟΔΕΥΣΗ…..

Ενίοτε η κακομοιριά της εξουσίας είναι απερίγραπτη, όταν υφίσταται την κοινωνική κριτική αλλά αδυνατεί παντελώς να αντιδράσει με ανάλογο τρόπο. Όταν κομπλεξάρεται απέναντι σε αυτούς που την (κατά)κρίνουν , γιατί αισθάνεται ως αρσιβαρίστας σε ένα ποδοσφαιρικό ματς, που τερματίζεται με εκατέρωθεν χτυπήματα πέναλτυ…Όταν εκτός από το χιούμορ χάνει και την ψυχραιμία της.

Υποθέτω ότι ο κύριος της φωτογραφίας μάλλον θα συλλαμβανόταν, εάν ήταν υδραυλικός όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά στην Ελλάδα και διαφήμιζε την εργασία του στις τουαλέτες με τον τρόπο που τη διαφημίζει : Έχοντας ζωγραφίσει δίπλα στη θέση του οδηγού μια λεκάνη και παίρνοντας στο πρόσωπό του εκφράσεις χαράς και ανακούφισης : Τα κακά κόποις κτώνται....

ΕΙΚΟΝΙΚΑ ΟΠΙΣΘΙΑ

Η κρίση- κρίση, αλλά η μόδα συνεχίζει το δρόμο της επινοώντας και παράγοντας νέες μορφές. Το ντύσιμο δεν έχει σαν αποκλειστικό στόχο το να ντύνει, αλλά και να υπαινίσσεται . Μερικές φορές αυτή η περίεργη σχέση «συγκάλυψης - αποκάλυψης(του σώματος)» παίρνει άλλη μορφή,χάρη σε διάφορα ευρήματα των κατασκευαστών. Έτσι στην Ιαπωνία κάποιες γυναικείες φούστες , χωρίς να είναι διάφανες, ζωγραφίζονται κατάλληλα για να μην υπαινίσσονται απλώς το περιεχόμενό τους - δηλαδή το γυναικείο σώμα και τη "μορφολογία" του - αλλά να παρουσιάζουν μια τεχνητή «προθήκη» γύμνιας.

Να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια, μετά το εικονικό γυμνό….

ΠΑΝΚΑΚΟΣ

Ο κύριος Πάγκαλος μας διασκεδάζει από καιρό σε καιρό με τις μπηχτές που εξαπολύει προς διάφορες κατευθύνσεις, μόνο που συνηθέστατα "τα μαζεύει" για να περιφρουρήσει την υψηλή του θέση στο σύστημα της εξουσίας. Μέσα στην πρόσφατη απόφανσή του ("όλοι τα φάγαμε") εγώ τουλάχιστον διείδα μια μαγκιά παλαιάς κοπής, όπως επίσης το γαστριμαργικό σύνδρομο μιας παραδοσιακής κοινωνίας που συνδέει τη "μάσα" με την επιτυχία ...

Ο Θ. Πάγκαλος είχε το στόμα του ανοιχτό σαν τον Μπόμπο των ανεκδότων, όμως δεν ήταν "αθυρόστομος" με τη τυπική έννοια του ανθρώπου, που λέει τις ατάκες του και μετά ζητάει το λογαριασμό....Όπως λόγου χάρη ο Γιάννης ο Λάτσης, πρώην λεμβούχος και στα στερνά του κροίσος, που έκανε τύπους σαν το Ζαμπέτα να κοκκινίζουν : Πολλοί από αυτούς που τον έζησαν είχαν να πουν για τα "γλυκόλογα" που εξαπέλυε, αφού πριν ή μετά χαρτζηλίκωνε αγρίως τον περίγυρό του για να εξασφαλίσει την ανοχή του....
Θυμάμαι τον κύριο Πάγκαλο που είχε πάει στη Κύπρο σε μια από τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου Ανάν, όπου και ειρωνεύθηκε τον προβλεπόμενο τρόπο εναλλαγής Ελλήνων και Τούρκων στη Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, σαν κάτι αντίστοιχο με την αλλαγή "αξιωματικού υπηρεσίας" σε στρατιωτική μονάδα ! Η σπόντα που είχε ρίξει ήταν χοντρή, ευφυέστατη και δηκτική όσο καμιά άλλη, μόνο που στη συνέχεια την απέσυρε με τη στάση του....Πριν από αυτήν είχε κάνει αίσθηση η δήλωσή του για τον αντίπαλό του στη Δημαρχία της Αθήνας : Ονομάτισε λοιπόν τον Δ. Αβραμόπουλο "κύριο Τίποτα", εδώ όμως την πάτησε τόσο χοντρά, ώστε δεν χρειάστηκε καν να αποσύρει την απρέπειά του...

Ο Σ.Π.Α.Υ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΗ ΣΠΑΕΙ…..

Υπάρχει εδώ και δύο δεκαετίες, σαν ένα είδος διαδημοτικής συνεργασίας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης που περιβάλλουν τον Υμηττό. Είναι ο Σ.Π.Α.Υ(Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάδειξης του Υμηττού), που θα όφειλε να σπεύδει αλλά προτίμησε να σπεύδει βραδέως για το βουνό που ορθώνεται μεταξύ της Αθήνας και του κάμπου των Μεσογείων. Το βουνό που σύμφωνα με μια παροιμιώδη έκφραση του ιστορικού Δημ. Καμπούρογλου, «χώριζε τον κόσμο του πνεύματος από τον κόσμο του οινοπνεύματος» - όταν η αμπελουργία και η οινοποιία στα Μεσόγεια έσφυζαν από ζωή….

Ο ΣΠΑΥ λοιπόν έπρεπε να προωθήσει μια συνολική διαχείριση του Υμηττού, να περιφρουρήσει την αρτιότητά του από διάφορες καταπατήσεις, να ξωπετάξει διάφορες κεραίες και άλλες παράταιρες εγκαταστάσεις στο βουνό, να αρνηθεί σθεναρά τον κατακερματισμό του δασικού χώρου από την παρανοϊκή και ιδιοτελή οδοποιία. Θα έπρεπε να εργαστεί για να κάνει αυτό το χώρο

«Κιβωτό της φύσης», προορισμό ποιοτικής αναψυχής, πεδίο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και πρωτοβάθμιας οικείωσης με την ορειβασία. Δεν έκανε όμως παρά ελάχιστα, έτσι ώστε η πρόσκληση που απευθύνει στους πολίτες για ένα (ξε)βοτάνισμα της νότιας περιοχής του να ηχεί σαν ειρωνεία. Ή σαν προεκλογικό χάπενινγκ, που θα δώσει γήπεδο για ευκαιριακές κοινοτυπίες και «πρασινάδες»….

Εμείς όμως ας κάνουμε κάποιες άλλες εκτιμήσεις , ας μην φερθούμε καχύποπτα.

Χωρίς βεβαίως να παραλείψουμε να πούμε στους συμπαθείς εθελοντές και τις άλλες «προοδευτικές δυνάμεις» της εταιρείας COSMOTE που κάνει ένα sponsoring(χορηγία), ότι τα (ξε)βοτανίσματα είναι απείρως προτιμότερο και καλύτερο να γίνονται στις αρχές και όχι στο τέλος του καλοκαιριού. Γιατί έτσι εξαλείφουν σε ένα κρίσιμο χρόνο την ύλη (ξερά αγριόχορτα) που μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιές…
Ιδού όμως η ανακοίνωση που μας τη ΣΠΑΕΙ….

ΑΕΙΦΟΡΙΚΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

Αρχές του Οκτώβρη 2010, θα τρέχουν και δε θα προλαβαίνουν οι φίλοι της Πάρνηθας, για την υποστήριξη δύο δικαστικών ενεργειών στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Αφενός το «Παναττικό Δίκτυο Κινήσεων πόλης και Ενεργών Πολιτών», που ζητεί ακύρωση απόφασης του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Αττικής, με την οποία εξαιρούνται από την αναδάσωση 62,5 στρέμματα που έχουν παραχωρηθεί στο Καζίνο. Και αφετέρου 93 πολίτες, που αντιτίθενται στη δημιουργία «Τεχνόπολης» στην περιοχή Αφιδνών… Οι δύο υποθέσεις έρχονται ως συνέπεια προσφυγής των « «Εθελοντών Δασοπροστασίας Αττικής» (Ε.ΔΑΣ.Α),μιας «κορακοζώητης» οργάνωσης φυσιολατρών που ασχολήθηκε με τη πυροπροστασία του βουνού τις δυο τελευταίες δεκαετίες…Και η οποία ζήτησε ( 27.8.2010) και πέτυχε από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών την προσωρινή διακοπή των εργασιών που γίνονταν στη περιοχή του Καζίνο. Ας σημειωθεί ότι η «Παρέμβαση για την Πάρνηθα» οργανώνει ξενάγηση-διαμαρτυρία στις 3.10.10, ώρα 11 πμ, στη διασταύρωση Φλαμπούρι- Καζίνο….. (Επικοινωνία 6979145366, 6973214771, 6932 638523 prosanatolismoi@hotmail.com"com)

Στην οπτική των παλιών οδοιπόρων και φυσιολατρών, που χρησιμοποίησαν την Πάρνηθα για πολλά χρόνια σαν προπονητικό πεδίο μέχρι να «βγουν στο κλαρί» και να επεκτείνουν τη δράση τους στον ελληνικό και διεθνή ορειβατικό χώρο, το βουνό έχει υποστεί μια δραματική υποβάθμιση μετά τη πυρκαγιά του 2007 : Τη πυρκαγιά που μάλλον βοήθησαν οι «κοτσάνες» των επιφορτισμένων με την κατάσβεσή της, οι οποίοι ,ως νέοι επιθεωρητές Κλουζώ, κατάφεραν να την φέρουν από τα Δερβενοχώρια μέχρι το λεκανοπέδιο εντάσσοντας τις καμένες εκτάσεις στο οπτικό πεδίο των Αθηναίων. Απανθρακώθηκαν εκτάσεις 56 τετρ.χιλιόμετρων, που δεν είναι λίγες, αν λάβει κανείς υπόψη τις γραφικότητες που χάθηκαν, έστω και αν η Πάρνηθα διαθέτει έναν υπόλοιπο δασικό χώρο μεγαλύτερο από 350 τετρ. χιλιόμετρα.

Αυτό το βουνό ήταν ανέκαθεν ένας θύλακας μεσευρωπαϊκού δασικού οικοσυστήματος στο μεσογειακό περιβάλλον, μια καλλονή που συναντούσες απροσδόκητα και που δύσκολα σε έπειθε ότι ανήκε στην Αττική…Όμως η ψυχαγωγική και οικολογική σημασία του ελάχιστα κατανοήθηκε από τους διαχειριστές των περιβαλλοντικών ζητημάτων – και όχι μόνο. Ο οικισμός των Θρακομακεδόνων αναρριχήθηκε για τα καλά στα απότομα σημεία της περιμέτρου του, η «Ιπποκράτειος Πολιτεία» αυτοανακηρύχθηκε ως μη δασική έκταση παραβιάζοντας τη στοιχειώδη λογική, ενώ πολλές εγκαταστάσεις έγιναν χωρίς το πνεύμα λιτότητας και προσαρμογής στο χώρο – ως όφειλαν. Η μοναδική αναλαμπή φιλικής συμπεριφοράς ιδιωτών προς την Πάρνηθα, ήταν η στάση της Εταιρείας ΗΥΑΤΤ το 2005, που πρόσφερε πανηγυρικά ένα ποσό στο Δασαρχείο Πάρνηθας για αναδασώσεις : Τελικά όμως φαίνεται ότι «ξανασκέφθηκε το θέμα» και αποφάσισε να συνεχίσει τις επεμβάσεις στο χώρο, κατά τα εταιρικά ειωθότα…

Το ξενοδοχείο Μον Παρνές, που εγκαινιάσθηκε το 1961 επί εποχής του Καραμανλή του πρεσβύτερου, εγκαθίδρυε μια ιδιαίτερη χωροταξία του τζόγου, σε μια εποχή όπου το τυχερό παιχνίδι δεν έχαιρε μεγάλης κοινωνικής εκτίμησης…Το ξενοδοχείο είχε το πνεύμα της εποχής, ήταν θρασύ και παράταιρο με τον περίγυρό του, απείχε δε παρασάγγες από τις συλλήψεις μεταγενέστερων ορεινών κατασκευών(καταφυγίων, χιονοδρομικών σαλέ κλπ) , που είχαν μια διάθεση προσαρμογής στο δασικό χώρο.. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι είχε σχεδιασθεί από τον ακαδημαϊκό Παύλο Μυλωνά,που έβρισκε μάλιστα τη θέση του «συναρπαστική»…

Το "ηθικόν δίδαγμα" είναι προφανώς ότι η «αειφορική αθλιότητα» υπερίσχυε ανέκαθεν του πνεύματος αειφορίας. Η πιθανότητα της διεκδίκησης του τζόγου από άλλες επιχειρήσεις αλλαχού εγκαταστημένες θα ήταν «μια κάποια λύσις» και θα «νοιώθοταν» - θα λέγαμε στη Καβαφική διάλεκτο. Λαμβανομένου μάλιστα υπόψη ότι σε γειτονικές χώρες όπως η Βουλγαρία, τα καζίνο θυμίζουν σούπερ μάρκετ που εγκαθίστανται όπου βολεύει – χωρίς να απαιτούν περιβάλλον «εθνικού δρυμού» ή «μητροπολιτικού πάρκου» για τη δημιουργία και λειτουργία τους…

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ(τεύχος 36) τον Ιανουάριο , αλλά διατηρεί στο ακέραιο τη σημασία του για την υπόθεση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού : Έστω και σε μια συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε, όπου όλοι οι ελεύθεροι χώροι τελούν υπό τη Δαμόκλεια σπάθη του Μνημονίου. Ο υποφαινόμενος χρησιμοποίησε κάθε επικοινωνιακό μέσο – εκπομπή Χαρδαβέλα, Κανάλι ΤΗΛΕΦΩΣ, εφημ. ΕΠΟΧΗ, ΑΥΓΗ κλπ. για να υποστηρίξει την άποψη της ήπιας, δημόσιας, οικολογικής και υπερτοπικής διαχείρισης του παλιού αεροδρομίου, προς όφελος της ποιότητας ζωής: Της ποιότητας ζωής των γύρω κατοίκων αλλά και όλων των κατοίκων του λεκανοπεδίου.

Και ενώ η πλεονεξία κάποιων βραχυκύκλωνε αυτή την προβληματική και επιχειρούσε μια «οικολογική πλειοδοσία» - θυμίζοντας την υπόθεση ενός «ζωόφιλου» παράγοντα επί εποχής «Οικολόγων Εναλλακτικών» , που προσπαθούσε να πλειοδοτήσει έναντι όλων των ζωόφιλων του "χώρου" διεκδικώντας την έκφραση όλων των ζωικών ειδών (!!) στο ελληνικό κοινοβούλιο - υπήρξαν ευτυχώς αρκετοί που δεν θέλησαν να «κάνουν τα καλά παιδιά» απέναντι στον τοπικισμό .

Καταλαβαίνω απολύτως ότι η εξουσία όλα αυτά τα ακούει βερεσέ έχοντας το νου της αλλού και μάλιστα στις μεγάλες μπίζνες. Καταλαβαίνω επίσης ότι κάποιοι παραστεκάμενοί της σουτάρουν για το «γκολ της τιμής» μπροστά σε μια χασούρα που δεν τους πολυενοχλεί ιδιαίτερα. Όμως όσοι μπορούμε να κάνουμε κάτι θα το κάνουμε , αντίθετα στην έξωθεν και στην έσωθεν επιβουλή ενός μεγάλου ελεύθερου χώρου….

ΠΑΛΑΙΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ : ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ Ή ΤΟΠΙΚΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ;

Του Γιάννη Σχίζα*

Η απομάκρυνση του αεροδρομίου από το Ελληνικό και η μεταφορά του στα Σπάτα, αποτέλεσε ένα ακόμη επεισόδιο στη διαδικασία της «διάχυσης» μητροπολιτικών χρήσεων στον μείζονα χώρο του πολεοδομικού συγκροτήματος..Μια διαδικασία που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τα κυκλοφοριακά δίκτυα, ενώ επίσης προώθησε την άλωση ή μετάλλαξη της περιαστικής φύσης. . Η ιστορική έρευνα θα δείξει κάποτε το κατά πόσο αυτό το επεισόδιο ήταν αποτέλεσμα άδηλων πολιτικοοικονομικών συναλλαγών ή απλώς μια περίπτωση «εκσυγχρονισμού» και πολιτικού κομφορμισμού - δηλαδή συμπλεγματικής προσαρμογής στο ευρωπαϊκό «στερεότυπο» των αεροδρομίων που χωροθετούνται μακριά από τις πόλεις......

Με τη μια πάντως ή την άλλη εκδοχή, η Αθήνα απεμπόλησε την ιστορική ευκαιρία μιας οικονομικής λύσης με εγγύτητα, υψηλή ασφάλεια και λειτουργικότητα, όπως ήταν η λύση της επιθαλάσσιας ανάπτυξης του αεροδρομίου του Ελληνικού, σε διάδρομο παράλληλο του τότε υφιστάμενου 33/15**. Με αφετηρία την επέκταση και λειτουργία του τροχοδρόμου 03/21*** – λύση που υποστηρίζοταν από σωρεία αεροπορικών εμπειρογνωμόνων - και με την «κατά δόσεις» εκτέλεση των απαραίτητων έργων, η Αθήνα θα μπορούσε να διαμορφώσει το πιο κοντινό και χαμηλού κόστους αεροδρόμιο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Που θα συνεπάγοταν μηδενική ρύπανση των κοντινών δήμων , διατήρηση της δημόσιας περιουσίας και των κρατικών εσόδων, επί πλέον δε και τη δυνατότητα αξιοποίησης του εδαφικού κεφαλαίου των 5500 στρεμμάτων του αρχικού αεροδρομιακού χώρου....

Τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα ακόμη μνημόσυνο και μια επί πλέον έκφραση νοσταλγίας, από αυτές που βρίθουν σε κείμενα και που κάποτε συνδυάζονται με τα κροκοδείλια δάκρυα των ανθρώπων της εξουσίας....Αντίθετα είναι μια απολύτως απαραίτητη αξιολόγηση των πολεοδομικών εξελίξεων στις σημερινές συνθήκες., όπου διαδραματίζεται η «αυθόρμητη» ή και μεθοδευμένη θεωρητική απαξίωση της « πόλης των μικρών αποστάσεων». Μιας θεωρητικής και πολιτικής κατεύθυνσης που εκφράστηκε με έμφαση στον οικολογικό χώρο αλλά εμμέσως διατυπώθηκε και σε πολεοδομικά ντοκουμέντα όπως Το «Πράσινο βιβλίο για το αστικό περιβάλλον»(1990).(1) Αυτό το τελευταίο, που εκδόθηκε από την Ευρωπαϊκή Κομισιόν με την ευθύνη και καθοδήγηση του Επιτρόπου Περιβάλλοντος ( της τότε ΕΟΚ) Κάρλο Ρίπα ντι Μεάνα, υπογράμμιζε την ανάγκη «να αποφευχθεί η παράκαμψη των προβλημάτων της πόλης με τη συνεχή επέκταση της περιφέρειάς της» και να «επιλυθούν τα προβλήματά της μέσα στα υπάρχοντα όριά της»...

Τελικά πολλά από τα προβλήματα του λεκανοπεδίου Αθηνών εξήχθησαν στον ευρύτερο Αττικό χώρο,το δε αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, που προκαλούσε τις διαμαρτυρίες δημάρχων και κοινοταρχών του λεκανοπεδίου ήδη από το 1951 (!), απέκτησε στην περίπτωση των κατοίκων των μεσογείων νέους παραπονούμενους ! Και η απομάκρυνση της αεροπορικής χρήσης από τον χώρο που «συνορεύει» με τους δήμους Γλυφάδας, Αλίμου, Ελληνικού και Αργυρούπολης, έθεσε επιτακτικά τα ζητήματα της διαχείρισης . Ο πειρασμός της αξιοποίησης με αποκλειστικό γνώμονα και κριτήριο τα τοπικά συμφέροντα ήταν εξαρχής ισχυρός.. Το άρρητο πλην ευκόλως εννοούμενο συμφέρον της επαύξησης της οικοπεδικής αξίας και της οικιστικής ή ψυχαγωγικής γαιοπροσόδου των όμορων περιοχών, βρήκε πολύ σύντομα την έκφρασή του στην συνθηματολογία δημοτικών παραγόντων και άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων . Κατά τη γνώμη τους ο χώρος έπρεπε να γίνει μητροπολιτικό πάρκο, πράσινος τόσο ώστε να «συμψηφίσει» τα ελλείμματα άλλων περιοχών του λεκανοπεδίου, η δε ανάπλασή του έπρεπε να αποτελέσει την υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα σε σχέση με όλες τις μέχρι τότε προτεινόμενες αναπλάσεις μεγάλων χώρων : Του Ελαιώνα των 9000 στρεμμάτων – σε απόσταση αναπνοής από την Ομόνοια - του Γουδή και του δάσους Συγγρού των 1000 στρεμμάτων αντιστοίχως, του στρατοπέδου Χαϊδαρίου .

Αυτή η οικολογικοφανής ρητορική υπέρ του ολικού πρασινίσματος του πρώην αεροδρομίου και μάλιστα με άμεσες και συνοπτικές διαδικασίες, παραγνώριζε το γεγονός ότι ο χώρος δεν είχε την κεντρική θέση, από την οποία θα μπορούσε να προσφέρει ψυχαγωγικές δυνατότητες, «προσομοιώσεις της φύσης» και «μικροκλιματιστικά» οφέλη σε μεγάλο αριθμό πολιτών.Ο αριθμός των κατοίκων της γύρω από το παλαιό αεροδρόμιο περιοχής δεν ξεπερνούσε τις 120.000 (2), δηλ. δεν ήταν ούτε το 3% του συνολικού πληθυσμού του λεκανοπεδίου. Η κατ’ αυτό το τρόπο ανάπλασή του δεν θα μπορούσε να επηρεάσει θετικά τις υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αθήνας, ενώ επιπλέον θα συνεπάγοταν αναδιανομή των δημοσίων πόρων υπέρ των ευκατάστατων κατοίκων του ανατολικού λεκανοπεδίου.. Γι αυτό από την πρώτη στιγμή της ανάδυσης του προβλήματος του παλιού αεροδρομίου, και παρά την βάναυση σπουδή Δημοτικών παραγόντων και άλλων, αριστερών bell boys του τοπικισμού, ο υποφαινόμενος έθεσε το ζήτημα της διαχείρισης του χώρου με υπερτοπικά κριτήρια και υπό το πνεύμα της «χωροταξικής δημοκρατίας».Από τις στήλες της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Εποχή» αλλά και από κοινωνικά ή τηλεοπτικά βήματα όπως το κανάλι «Τηλεφώς» (3), προσπάθησα να συμβάλω σε μια πολυπρισματική και δημοκρατική προσέγγιση του ζητήματος...

Σημείωνα λοιπόν στην «Εποχή» της 14.10.01 : «... όπως στην οικονομία η αύξηση του εισοδήματος μιάς μερίδας του πληθυσμού ανεβάζει μεν το θεωρητικό «μέσο» εισόδημα αλλά αφήνει στη μοίρα του τον υπόλοιπο πληθυσμό, έτσι και στην αστική οικολογία η βελτίωση του μικροπεριβάλλοντος κάποιων εισπράττεται ελάχιστα ή καθόλου από τους υπολοίπους……Φυσικά ουδείς λογικός άνθρωπος υποστηρίζει έναν «αναδασμό χρήσεων» που θα έφερνε βιομηχανίες στην Αργυρούπολη και στη Γλυφάδα από το Κερατσίνι ! Κι ακόμη ουδείς αντιτίθεται στην ιδέα του κατά το δυνατόν μεγαλύτερου πρασινίσματος του χώρου του παλιού αεροδρομίου. Όμως δεν είναι δυνατόν να συμπαρατάσσεται με την ιδέα της «τοπικής διαχείρισης» ενός υπερτοπικού κεφαλαίου αναψυχής όπως το αεροδρόμιο του Ελληνικού, που αφορά όλους τους πολίτες του λεκανοπεδίου και που απελευθερώθηκε από την αεροπορική χρήση δαπάναις ολόκληρου του ελληνικού λαού…»(4)

Η οικολογία σημαίνει «δράσε τοπικά και σκέψου συνολικά» , που είναι προφανώς αντίθετο με το να δρά κανείς τοπικιστικά και να σκέπτεται συμφεροντολογικά....Με το σκεπτικό αυτό σημείωνα στην «Εποχή» : « Η εξουσία θα όφειλε να προτείνει και να συζητήσει ένα σχέδιο «ενσωμάτωσης» του χώρου στον πολεοδομικό σχηματισμό - ενσωμάτωση που δεν σημαίνει τσιμεντοποίηση και οικιστική «αξιοποίηση» αλλά προσαρμογή στις ανάγκες του μείζονος αττικού χώρου..... η ενσωμάτωση θα ισοδυναμούσε με έναν «αναδασμό», μιά αναδιανομή χρήσεων στο χώρο του λεκανοπεδίου, πράγμα που πολύ χοντρικά θα ορίζαμε ως «μετακόμιση» κάποιων χρήσεων στο Ελληνικό με σκοπό την άμβλυνση των πιέσεων και την χορήγηση μιάς κάποιας «δόσης » αναβάθμισης σε άλλες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά».(5)

Με το ίδιο επίσης πνεύμα υπογράμμιζα σε εισήγησή μου σε Ημερίδα στις 24.3.2001, που έγινε με την παρουσία συνδικαλιστών του αεροπορικού χώρου και του π.Υπουργού κ.Πάγκαλου : «η περιοχή πρέπει να περιφρουρηθεί από πιθανές επεμβάσεις ιδιοποίησης από τους όμορους δήμους ή από άλλα συμφέροντα, τα κριτήρια της διαχείρισής της πρέπει να είναι υπερτοπικά και να αποβλέπουν στην άμβλυνση των χ ω ρ ο - τ α ξ ι κ ώ ν ανισοτήτων στο λεκανοπέδιο».(6)

Η ιδέα της μεταφοράς ορισμένων ήπιων χρήσεων στο «παλιό αεροδρόμιο» , θα έπρεπε προφανώς να αποτελέσει θέμα μιας «ολιστικής» και δημοκρατικής συζήτησης.. Λόγου χάρη η μεταφορά της Γυμναστικής Ακαδημίας από τον χώρο της Δάφνης στο Ελληνικό, θα μπορούσε να είναι μια τέτοια περίπτωση. Αντίθετα η ιδέα της «αυτοχρηματοδότησης» της ανάπλασης του Ελληνικού μέσω της μερικής οικιστικής αξιοποίησής του, όπως επίσης η μερική οικιστική αξιοποίηση του παλιού αεροδρομίου με στόχο την ανάπλαση περιοχών της Δυτικής Αθήνας(Πρόταση Μπιτούνη), θα έπρεπε να αποκλειστούν : Ο χώρος θα έπρεπε να διατηρήσει την αρτιότητά του ως χώρος ήπιων χρήσεων. Αυτό δε το μετριοπαθές και απολύτως δημοκρατικό αίτημα, θα έπρεπε να συσπειρώσει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, με μια μίνιμουμ κοινωνική και οικολογική ευαισθησία....Η κοινωνία των πολιτών θα έπρεπε να αντιταχθεί στην εμφύτευση ιδιωτικών χρήσεων στο παλιό αεροδρόμιο και να αξιώσει τη διατήρηση του δημόσιου και ήπιου χαρακτήρα του....

Στην όλη συζήτηση το πρόβλημα της χρηματοδότησης των αναπλάσεων κάθε είδους και των μετεγκαταστάσεων θα έπρεπε να καταλάβει τις διαστάσεις που του αναλογούν και να οδηγήσει στη διατύπωση κάποιων γενικών κριτηρίων. . Το τελευταίο διάστημα , αν εξαιρέσει κανείς μια πρόταση αυτοχρηματοδότησης περιβαλλοντικού έργου, που κατατέθηκε από την ελληνική εταιρεία για την περίπτωση της ανάπλασης του Τατοϊου(7) και είχε σαφώς οικολογικό και ρεαλιστικό χαρακτήρα, πολλές προτάσεις αυτοχρηματοδότησης οδηγούσαν στον αυτοχειριασμό και στην απαρτίωση περιβαλλοντικών αγαθών. Πράγμα που ήταν και είναι παράλογο: Με δεδομένο το φορολογικό imperium του κράτους και της μακροπρόθεσμης ανταποδοτικότητας των οικολογικών έργων, αλλά και με δεδομένες τις ωφέλειες στην υπεραξία των όμορων περιοχών, μέρος της οποίας θα μπορούσε να εισπράξει το δημόσιο ..

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι κατ’ επάγγελμα Ελεγκτής Εναέριας Κυκλοφορίας

**33/15 : Οι αριθμοί υποδηλώνουν την κατεύθυνση του διαδρόμου απογείωσης, δηλαδή 330 μοίρες προς βορρά ή 150 μοίρες προς νότο

*** 03/21 : Κατεύθυνση τροχοδρόμου, που χρησιμοποιείτο για κινήσεις αεροσκαφών προς και από τον διάδρομο απογείωσης

1. Έκδοση Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, Βρυξέλλες 1990

2. ΝΕΑ, 26-27 Μαρτίου 2005, Ρεπορτάζ Μ.Νταλιάνη «Ο ‘πόλεμος’ των πάρκων»

3. Μεταξύ άλλων και σε εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα τον Οκτώβρη του 2002, περί της οποίας δες «Εποχή» 23.1.2005, άρθρο με τίτλο

« Μητροπολιτικοί χώροι και μικροπολιτική»

4 Εποχή, 14.10.2001, «Μητροπολιτικά πάρκα και χωρο-ταξική πάλη»

5 Εποχή , 3.6.2001, «Περί πάρκων, γενικώς»..

6.Συνασπισμός, Ημερίδα για το νέο αεροδρόμιο, 24.3.2001

7. Δες Οικοτοπία, τεύχη 33 (εκδοτικό δημείωμα) και 34(άρθρο Κώστα Μ. Σταματόπουλου)

Ο ΘΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ

Η εποχή που ερχόταν ο θείος ή η θεία από το Σικάγο και εν ριπή οφθαλμού περιστοιχίζονταν από στίφη λιγούρηδων , τη ζήσαμε εμείς οι παλιότεροι αρκετά έντονα. Μερικοί από μας ακολούθησαν την
«γραμμή» που έβγαλε ο Γούντυ Άλλεν σε ένα από τα έργα του - «Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος»…. Γι αυτό και συνέχισαν να συγχρωτίζονται με τέτοιες καταστάσεις και να απολαμβάνουν τα παλιά ελληνικά έργα, βλέποντάς τα σαν κωμωδίες, παρά τον τραγικό μικροαστισμό τους.. .Όμως κάποιοι άλλοι όπως ο υποφαινόμενος εξέβαλαν αναστεναγμό ανακούφισης, θεωρώντας τον συγκεκριμένο εφιάλτη ως λήξαντα.

Τώρα βέβαια η ιστορία αποδείχθηκε επαναλήψιμη, έστω κι αν οι θείοι από το Σικάγο έγιναν Άραβες με κελεμπίες – και για την ακρίβεια όχι θείοι-συγγενείς, αλλά στυγνοί επενδυτές. Οπότε εμείς θα πάρουμε με τον Χ ή Ψ τρόπο τα λεφτά τους, χωρίς να κοιτάξουμε το πως βγήκαν και τι συνθήκες συνεπάγονταν στο εσωτερικό των χωρών τους….

Θυμίζω μια παλιότερη ανάρτηση αυτού του ιστότοπου, το "bye bye Ντουμπάϊ"
, που γράφτηκε από τον Γιώργο Πίτα και επί πλέον δημοσιεύθηκε στο τέταρτο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ. Εκεί αναφέρονταν οι 250.000 ασιάτες μετανάστες που πληρώνονταν 10 δολλάρια την ημέρα και ζούσαν σε κάτι κλουβιά, για να μην χαλάνε την τουριστική μόστρα. Και που διασφάλιζαν - λέω εγώ – τους χαμηλούς μισθούς και την υποταγή της εγχώριας εργασίας…..
Στο Ντουμπάϊ επίσης,μια κατεξοχήν
«ξενοδοχιοβριθή» χώρα, στους παρίες προτείνονται ως χώροι διαμονής κάτι κουτιά (sleepbox) ελάχιστων κυβικών μέτρων, μέσα στα οποία μπορούν να κοιμούνται. Πληρώνοντας φυσικά τα δέοντα…

ΣΙΓΑ ΤΑ ΩΑ

«
Έντονες διαφωνίες για την Αθήνα», έχουνε λέει, οι «Οικολόγοι Πράσινοι».Αυτός που το «λέει» είναι η εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, σε δημοσίευμα της 26.9.2010.

Το ανώνυμο ρεπορτάζ της εφημερίδας
«ρίχνει» στα μαλακά την όλη υπόθεση, εμφανίζοντάς την σαν απλή διαφωνία. Που μπορεί φυσικά να συμβαίνει σε οποιοδήποτε δημοκρατικό σχήμα.
Το δημοσίευμα όμως δε λέει τίποτε για το ότι η πλευρά υπέρ της συνεργασίας με τον Καμίνη και συγκεκριμένα ο Νίκος Χρυσόγελος, γνωστοποίησε την απόφαση της συνεργασίας πολύ πριν αυτή παρθεί με οριακή πλειοψηφία από το αρμόδιο όργανο !

Τώρα βέβαια, η καλή μας Εποχούλα , είναι αδύνατο να μην ήξερε το εν λόγω καπέλωμα. Υποθέτω ότι δεν είπε τίποτε επ’ αυτού, για να μην στενοχωρήσει τα παιδιά. Με τον τρόπο όμως αυτό δεν συμβάλει στην πολιτική διαπαιδαγώγησή τους. Και το ερώτημα είναι, μήπως δεν την ενδιαφέρει κάτι τέτοιο…Μήπως τους προτιμά έτσι, σε αυτό το επίπεδο πολιτικής κουλτούρας…

ΤΟ ΕΚΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΠΑΣΟΚ

«Διαφωνώ ιδεολογικά με το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου», είναι ο τίτλος ενός ρεπορτάζ της εφημερίδας ΕΠΟΧΗ (26.9.2010) σχετικά με την παρουσίαση της υποψηφιότητας του Αλέξη Μητρόπουλου στην περιφέρεια Αττικής. Στη διπλανή ακριβώς στήλη, σε ένα κείμενο που υπογράφεται από τον Χ, τίθεται το ερώτημα :

«Θα φυτρώσει η ελπίδα της αλλαγής του σκηνικού και η προοπτική συγκρότησης του σοσιαλιστικού χώρου, ως συνιστώσας μιας μεγάλης αριστερής παράταξης, σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ; Ή μήπως θα ξεφυτρώσει μια ακόμη αυταπάτη για τη βελτίωσή του από μέσα;»

Είναι φανερό ότι ο Χ της «Εποχής» προτρέχει, αναφερόμενος σε μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και ευρύτερες ζυμώσεις για την ολοκλήρωσή της. Το θέμα αυτής της στιγμής και αυτής της συγκυρίας, είναι εδώ , σ’ αυτό το συγκεκριμένο εκλογικό γήπεδο, να πραγματοποιηθεί η σύνθεση του ριζοσπαστικού , αυτοδιοικητικού και οικολογικού λόγου, με το κίνημα κατά του Μνημονίου. Να καταδειχθεί ο «χαζοζαρούμενος» ή ενίοτε δόλιος χαρακτήρας αυτών που «στέκονται αποκλειστικά στα τοπικά ζητήματα», που καραδοκούν να εισπράξουν πολιτικά χαρτζηλίκια κοροϊδεύοντας εαυτούς και αλλήλους και ρίχνοντας ενίοτε κάποιες νερόβραστες βολές εναντίον του Μνημονίου.

Ο Χ υποστηρίζει ότι το εκτός Μνημονίου ΠΑΣΟΚ πρέπει να κάνει κάποια βήματα, όμως βήματα πρέπει να κάνει και η γνωστή μας Αριστερά. Ιδιαίτερα αυτή που έφθασε στα δημοσκοπικά ύψη του 18% για να βυθιστεί στη συνέχεια και για να έχει, μέσα στο 2010, ασήμαντη συμμετοχή στη σκιαγράφηση λύσεων εξόδου από την κρίση. Αυτή που θα έπρεπε , πριν απ’ όλα μέσα στα όριά της, να είχε συνθέσει ένα μέτωπο ενότητας κι ελπίδας. Αυτή που κρίνεται καθημερινά από χιλιάδες θλιμμένους πολίτες και κατακρίνεται ως κατώτερη των περιστάσεων.

　

ΤΟ ΑΦΟΔΕΥΕΙΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ

Το "χάπενινγκ" ως πολιτική έκφραση δηλώνει συχνά και την "απόσυρση" της κοινωνίας από την ενεργό δράση: Οι άνθρωποι παραμένουν αραγμένοι σε "ντιβάνια, καρέκλες, σκαμπό, καναπέδες, κρεβάτια" κλπ. - που λέει ο γνωστός περφόρμερ Λιακόπουλος - και αφήνουν τους άλλους να μιλήσουν για λογαριασμό τους.....Φυσικά ένα καλό χάπενινγκ είναι καλύτερο από το τίποτε, επί πλέον δε έχει θεατρική αξία - σε αντίθεση με τον θεατρινισμό στον οποίο προσφεύγουν πολλοί επαγγελματίες πολιτικοί ή δημοσιοσχεσίτες...

Μερικά χάπενινγκ έχουν μηδαμινές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, υπάρχουν όμως και άλλα "που δεν τρώγονται με τίποτα"....Ένα από αυτά είναι και το προταθέν να διεξαχθεί στη Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, με την μαζική έξωση των προϊόντων του εντερικού σωλήνα...Η ιδέα κυκλλοφόρησε στο διαδίκτυο, και είχε ως εξής περίπου: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟ …ΠΕΣΙΜΟ

25 Σεπτεμβρίου, 9:30 στην Πλατεία Συντάγματος!

.
ΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ..ΠΕΣΙΜΑΤΟΣ
ΣΠΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ - ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΣΩΒΡΑΚΑ, ΒΡΑΚΙΑ, ΒΡΑΚΕΣ, ΚΥΛΟΤΕΣ ΚΑΙ …ΠΕΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΚΑKΙΑ ΚΑΙ, ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΟΠΩΣ ΕΛΠΙΖΩ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑ.
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ
. .


ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:

1. Συγκέντρωση των ατόμων

2.
Κάλεσμα από ντουντούκα για να δηλωθεί διά βοής η πρόθεση συμμετοχής

3.
Σφύριγμα/σύνθημα για ταυτόχρονο κατέβασμα των βρακιών και έναρξη του ….πεσίματος
Αν δεν σας έλθουν, δεν χάθηκε ο κόσμος, αρκεί η συμμετοχή και το συμβολικό του πράγματος.
Μην παραλείψετε να φέρετε και χαρτί υγείας.
.
Η ώρα επιλέχθηκε έτσι, ώστε οι περισσότεροι να έχουν «πράμα».
. Ευκοίλιος, δυσκοίλιος, έλα όπως είσαι!
ΥΓ
Η " ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ " ΚΑΓΚΕΜΠΕ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΝΑ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΙΣΤΟΤΟΠΟ. .

.
.

.

　

Ο ΕΜΙΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ

Ο Εμίρης του Κατάρ Αλ Θανί και ο Πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας το οποίο εικάζεται ότι έχει «σύστημα» αναφοράς την περιοχή του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό και τον πολυτελή τουρισμό. Και ο μεν κυβερνητικός εκπρόσωπος διέψευσε την ύπαρξη συγκεκριμένης πρόβλεψης για κάποιο είδος «αξιοποίησης» του Ελληνικού, όμως οι «προληπτικές διαμαρτυρίες» κομμάτων και παραγόντων έδειξαν την κοινωνική δυσπιστία έναντι του κυβερνητικού λόγου : Εδώ με την υπόθεση των «λεφτών που υπάρχουν» ο ΓΑΠ «παραμύθιασε» το πανελλήνιο , γιατί δεν θα μπορούσε να παραμυθιάσει μια πολύ μικρότερη συλλογικότητα για το Ελληνικό;

Και ενώ είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι το μικρό και τοπικό ψέμα είναι ευχερέστερον του μεγάλου και υπερτοπικού, η υπόθεση της συμφωνίας με τον Εμίρη έβαλε σε δεύτερο πλάνο ορισμένα καίρια προβλήματα : Προβλήματα για τη διαχείριση του παλιού αεροδρομίου, όπως επίσης και για το τουριστικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Το ηγεμονικό πολιτικό προσωπικό της χώρας – κόμματα, διοικητικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πανεπιστημιακοί κλπ. - άφησε για μια περίπου δεκαετία να πλανάται στον αέρα η «λύση» του ολικού πρασινίσματος του παλιού αεροδρομίου, προς όφελος των γειτονικών δήμων. Παραγνωρίστηκε έτσι η ανάγκη της υπερτοπικής διαχείρισης αυτού του υπερτοπικού πόρου, όπως επίσης και το ότι η πρόσκτησή του έγινε εις βάρος της προηγούμενης αεροπορικής χρήσης , με έξοδα της ολότητας του Ελληνικού Λαού. Κι από κοντά ο λαϊκιστικός τοπικισμός παρεμπόζισε την ανάπτυξη ενός υγιούς προβληματισμού και σχεδιασμού.

Στη δεκαετία του 1990 οι περιβαλλοντικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν κατά της δημιουργίας ενός και μόνο καζίνο στον Φλοίσβο του Φαλήρου. Σήμερα η επίκληση έκτακτων λόγων φαίνεται ικανή να επιτρέψει το οτιδήποτε οπουδήποτε. Η τρέχουσα « κατάσταση ανάγκης» βραχυκυκλώνει τους προβληματισμούς για την ασυμβατότητα κάποιων επενδυτικών δραστηριοτήτων με τις παραγωγικές δομές της χώρας. Οι πολυτελείς δομές που εισάγουν κεφαλαιουχικούς εξοπλισμούς, καταναλωτικά αγαθά και προσωπικό από το εξωτερικό , ενώ δηλώνουν και είναι άσχετες με την τοπική κοινωνία, αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση παραχώρησης «χωρικών φιλέτων» με μηδαμινά μακροπρόθεσμα οφέλη για την εθνική οικονομία.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καυχάται για την μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου κατά 30% το 8μηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου - όμως δεν βγήκε να το διεκδικήσει ως επιτυχία, γιατί το νου της είναι αλλού : γιατί παραγνωρίζει την ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων του πρωτογενούς τομέα, γιατί πληρώνει πολιτικές δουλείες, γιατί δεν της επιτρέπεται να αναφερθεί στην σημασία της ντόπιας παραγωγής και της υποκατάστασης των εισαγωγών. Δεν θυμάμαι αν ο Πρωθυπουργός είπε κάτι για την εγχώρια πρωτογενή παραγωγή στην έκθεση της Θεσσαλονίκης : Θυμάμαι μόνο τον κ. Γερουλάνο του Πολιτισμού που προ μηνός είχε αναφερθεί στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας – και μετά σιγή: Σιγή ιδιαίτερα άδικη για κάποια ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το μεγάλο εξαγωγικό «σουξέ» της χώρας.

Η μεταμοντέρνα, αεριτζίδικη, χαζοζαρούμενη και ναϊβ ιδεολογία του Τουρισμού ως βαριάς βιομηχανίας, ρίχνει τη σκιά της στην πολιτική ζωή . Οι αντίπαλοι της τουριστικής μονοκαλλιέργειας και των γκλαμουροειδών ψευδοαναπτυξιακών δομών παρουσιάζονται ως «glits people» - κοντολογίς άνθρωποι της γκλίτσας, προερχόμενοι από τον προηγούμενο αιώνα. Με κάτι τέτοια ιδεολογίζονται οι άνθρωποι που συστήνονται ως μέλη σοσιαλιστικού κόμματος. Αλλά γιατί να μην κάνουν έτσι, τη στιγμή που σε μια χώρα όπως η Κίνα, ο πλέον κτηνώδης καπιταλισμός μπορεί να διευθύνεται από ένα κόμμα αυτοσυστηνόμενο ως «Κομμουνιστικό»;

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΔΑΣΩΝ ΚΑΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ

H απεξάρτηση της δασοπροστασίας από την επικαιρότητα και η διαμόρφωση μιας διαχρονικής και "δι-εποχιακής"(!) στρατηγικής για την σωτηρία των δασών, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθεί κανείς σε διάφορους πολιτικούς διαφόρων αποχρώσεων - πρασινωπούς ή βαθυπράσινους ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος... Ευτυχώς όμως υπάρχουν επιστήμονες με πάθος και ενδιαφέρον γι αυτή την υπόθεση, που αναφέρονται στο πρόβλημα , ακόμη και όταν έχουν στεγνώσει τα κροκοδείλια δάκρυα των ενεργεία ή δυνάμει διαχειριστών του περιβάλλοντος .

Αντιγράφω από μια αλληλογραφία μεταξύ του Προέδρου του ΤΕΙ Κρήτης Ευάγγελου Καπετανάκη και του ΔΣ των "Γεωπόνων του Κόσμου" υπό τους Σταμάτη Σεκλιζιώτη (Πρόεδρος) και Κώστα Τάτση (Γραμματέας) : Ο πρώτος μιλάει - με αφορμή την πυρκαγιά στο φοινικόδάσος Πρέβελη της Κρήτης, για την ανάγκη να σταματήσει "η προστασία να είναι σχεδόν προσποίηση και η ‘αξιοποίηση’ ας προσανατολισθεί στη οργανωμένη διακριτική περιορισμένη επίσκεψη όταν και όπου ενδείκνυται, με κριτήρια αναγέννησης και βιωσιμότητας".

Οι δεύτεροι δηλώνουν την επιμονή τους "στη διατήρηση του ενδιαφέροντος μέχρι το επίπεδο "ευαισθητοποίησης των υπευθύνων" και της "ουσιαστικής εμπλοκής (των επιστημόνων) σε διαδικασίες και δράσεις". Όλα αυτά προκαλούν το σκεπτικισμό τμημάτων της κοινής γνώμης, και κάποιοι φέρνουν στο νου τους στίχους του Σεφέρη - "λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια;" Όμως χωρίς αυτά τα συγκεκριμένα λόγια αυτών των συγκεκριμένων ανθρώπων,θα ήμασταν σε σαφώς χειρότερη θέση...

Αξίζει λοιπόν να δώσουμε τη προσοχή μας σε πρωτοβουλίες που παράγουν "λόγια" - αλλά λόγια που είναι διεγερτικά και παραγωγικά - όπως αυτή του περιοδικού "ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ"

ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΩ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σήμερα καμιά πολιτική συμπεριφορά, ατόμου ή συλλογικότητας, με ευρύτερες πολιτικές επιδιώξεις ή εξειδικευμένους στόχους, δεν μπορεί να αγνοεί το ασφυκτικό πλαίσιο που βάζει το Μνημόνιο για την αυτοδιοίκηση της χώρας Δεν μπορεί να δέχεται την έξωση των αιτημάτων ποιότητας ζωής με οποιοδήποτε πρόσχημα, να συμβιβάζεται με τις χωροταξικές ανισότητες, να παραβλέπει την ανάγκη συντονισμένων αντιστάσεων ενάντια στους καραδοκούντες κερδοσκόπους και μεγαλοεπενδυτές «της κακιάς ώρας»…..

Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για ουδέτερους και «αναχωρητές» .

Η επιλογή ανάμεσα στη διαμαρτυρία και στη παθητική προσαρμογή , ανάμεσα στην αμφισβήτηση και στην άκριτη κατάποση των ισχυρισμών μιας «εικονικής κυβέρνησης», ανάμεσα στη μαχόμενη οικολογία και στoυς αβλαβείς παραγωγούς «περιβαλλοντικής εκπαίδευσης», είναι απολύτως αναγκαία..

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου καλούμαστε να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας χωρίς εκπτώσεις. Να εκφράσουμε κατευθύνσεις εξόδου από την κρίση , αλλά και από τις λογικές που οδήγησαν σε αυτήν. Να δράσουμε τοπικά και περιφερειακά, αλλά με συνολικό σκεπτικό.

Στο έργο αυτό μπορεί να πρωτοστατήσει ο συνδυασμός των δυνάμεων υπό τον Αλέξη Μητρόπουλο.

Γιάννης Σχίζας

Εκδότης του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ, διαχειριστής του ιστότοπου http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com