Password είναι κάτι περίπου σαν μια λέξη που επιτρέπει το πέρασμα σε έναν ιδιωτικό ηλεκτρονικό «τόπο», που μπορεί να είναι το οτιδήποτε: Ένας ιστότοπος, ένας δικτυακός τόπος, η ηλεκτρονική διεύθυνση ενός ατόμου. Στην εποχή του Αλή Μπαμπά το password που χρησιμοποιούσαν οι 40 κλέφτες στη σπηλιά των θησαυρών ήταν κάτι περισσότερο από μια λέξη (ΑΝΟΙΞΕ ΣΗΣΑΜΙ! ),αλλά τότε τα πράγματα ήταν αλλιώτικα: Και πριν απ’ όλα δεν υπήρχαν οι ξανθιές που για λόγους ασφαλείας θα «πλειοδοτούσαν» και θα δημιουργούσαν πολύ μεγάλα και σύνθετα password….Το τελευταίο πάντως ρεκόρ στον τομέα αυτό πέτυχε μια Αμερικανίδα . Ούτε λίγο ούτε πολύ, διαμόρφωσε το ακόλουθο password : «MickeyMinniePlutoHueyLouieDeweyDonaldGoofyWashington»
Όταν η εν λόγω ρωτήθηκε γιατί είχε ένα τόσο μεγάλο password, απάντησε ότι αυτό έγινε διότι της ζήτησαν να περιλαμβάνει 8 «χαρακτήρες» και μια «πρωτεύουσα». …
Όπερ μεθερμηνευόμενον στα ελληνικά : Η κυρία χρησιμοποίησε 8 γνωστούς χαρακτήρες του Ντίσνεϋ (Μίκη, Μίνη,Πλούτο,Χιούη, Λούη, Ντιούη, Ντόναλντ, Γκούφη) και μια «πρωτεύουσα», που στα αγγλικά δηλώνεται από τη λέξη “capital” – λέξη που όμως «συνδηλώνει» και την έννοια του κεφαλαίου γράμματος…….Πήρε λοιπόν φόρα η ξανθιά , οπότε εκτός από τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ κόλλησε στο password και την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, που τυχαίνει να είναι η WASHINGTON ….
Eδώ τελειώνει το ανέκδοτο, όμως αρχίζουν οι γνωστές «αντιρατσιστικές» σκέψεις. Αυτές που αποκλείουν από τις χιουμοριστικές αιχμές κάθε ανθρώπινη «ιδιαιτερότητα», με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να ξεμείνουμε από χιούμορ….Πρόκειται για ένα αντιρατσισμό της «πλάκας», συνηθέστατα επιδοτούμενο, που περιδιαβαίνει με σοφολογιότατο ύφος κάτι πανεπιστημιακά fora για να ενοχοποιήσει τους πάντες και τα πάντα. Προσπαθώντας να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι το χιούμορ – πρόγκα, καζούρα, διακωμώδηση, δούλεμα κλπ – δηλώνει συχνά όχι μόνο δηκτική πρόθεση αλλά και ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ……
Σε ένα κόσμο όπου πρυτανεύουν οι αξίες της αισθητικής, της ορθοφωνίας, της ομορφιάς, της ευφυϊας, της νεανικότητας, είναι επόμενο το χιούμορ να πλήττει διάφορους που βρίσκονται σε διάσταση με αυτές τις αξίες. Ακόμη είναι επόμενο να αναζητούνται και να βρίσκονται διάφορες κοινωνικές κλπ. ομάδες για να συνδεθούν με διάφορες κωμικές καταστάσεις. Έτσι λόγου χάρη επινοούνται οι «ξανθιές» - ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι στη θέση τους οι μελαχρινές….Επινοούνται οι «Πόντιοι» και πλήττονται με ανέκδοτα, που έχουν ως προέλευση αντίστοιχες πλάκες που κάνουν οι Γάλλοι εναντίον των Βέλγων ! Χρησιμοποιούνται οι Λαρισινοί με τις γνωστές φωνολογικές τους προτιμήσεις στα σύμφωνα, για να διασκεδάσουν τους πανέλλληνες. Εσχάτως ένα μέρος αυτού του τελευταίου «σκώμματος» αποτίθεται στους Καρδιτσιώτες, όπως δείχνει χαρακτηριστικά το παρακάτω ανέκδοτο:
Ένας καρδιτσιώτης πηγαίνει στο συνεργείο.
Τι έχουμε; τον ερωτά ο συνεργειατζής…
Κι αυτός απαντά : «καπ’ καπ’, απ’ κατ’, κατ’ καν’, γκαπ-γκαπ»
Τουτέστιν, σε ελεύθερη απόδοση: «από καιρού εις καιρόν, στο κάτω μέρος του οχήματος, κάτι χτυπάει»
Δεν θέλω βεβαίως να υποστηρίξω ότι το χιούμορ δεν είναι κάτι «σοβαρό» - επομένως κάτι που μπορεί να δουλεύει υπέρ του ρατσισμού , του σωβινισμού, του σεξισμού. Αλλά έστω, ακόμη κι αν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και με αυτές τις στοχεύσεις, το χιούμορ αντιμετωπίζεται μόνο με το περισσότερο χιούμορ! Και οπωσδήποτε ΔΕΝ αντιμετωπίζεται με τις «προοδευτικές νόρμες» στον δημόσιο λόγο, που επιχειρούν να θεσπίσουν διάφοροι ηθικολογούντες, ιδιαίτερα όταν νομίζουν ότι συνεισφέρουν στην κοινωνική επιστήμη……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου