H ΠΟΛΙΣ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Αιχμή του καλοκαιριού και αποθέωση των διακοπών αυτές τις ημέρες, όμως πολλά από τα προβλήματα του αστικού χώρου «μεθίστανται» στο χώρο των διακοπών. Όπως τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι – δύο βασικές δημόσιες «περιοχές» της πόλης - καταλαμβάνονται από τραπεζοκαθίσματα, αυτοκίνητα, μηχανάκια, ακόμη και από «αυθαίρετα δένδρα»(!) που υποτίθεται ότι αυξάνουν το πράσινο ενώ στην πραγματικότητα επεκτείνουν τον ιδιωτικό κήπο ορισμένων εις βάρος μιας βασικής δημόσιας χρήσης (δες ανάρτηση 11.7.2010 ), έτσι και στις παραλίες διαδραματίζονται φαινόμενα κατάληψης και «ιδιωτικοποίησης» του χώρου: Άλλοτε είναι οι ιδιωτικές πλαζ, άλλοτε οι ξαπλώστρες και τα συμπαρομαρτούντα, άλλοτε κάποιες μαρίνες ή ξενοδοχεία και σπίτια..

Αυτό το είδος της «ιδιωτικοποίησης» δεν εντείνει μόνο τις στενότητες του παραλιακού χώρου : Επί πλέον ενισχύει τον μιθριδατισμό της κοινωνίας, εντείνει τον εθισμό στις αντιαισθητικές και αφύσικες καταστάσεις, ευνοεί την επιλογή «τουριστικών θερμοκοιτίδων» προς χρήση ανθρώπων που δεν θέλουν να εκτεθούν ή να δοκιμάσουν κάτι το ασυνήθιστο και ανεξέλεγκτο. Για την προσωπική μου τουλάχιστον αντίληψη κορυφαίο στοιχείο μιας τέτοιας κατάστασης ήταν – πριν μερικά χρόνια - τα τσουβαλάκια που είχαν παραταχθεί κατά μήκος της ακτογραμμής(!) σε μια παραλία της Κω, για να μην εκτίθενται οι παρακαθήμενοι τουρίστες στο κύμα….

ΟΙ πισίνες πολλών δεκάδων στρεμμάτων στο Ντουμπάϊ ή στο Βερολίνο , είναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας που οδηγεί στην σταδιακή απεμπόληση του «φυσικού» και στην «εξημέρωση» των διακοπών. Προς την ίδια κατεύθυνση βαίνουν και οι “all inclusive” ξενοδοχειακές δομές, που τα έχουν όλα εκτός από το βίωμα του «ξένου χώρου» και την αυθεντική εμπειρία της «άλλης» χώρας….

Το χειρότερο όμως διαθέτει πάντα το χειροτερότερό του….Εκτός από τον παραλιακό και ο εγγύς θαλάσσιος χώρος αρχίζει να καταλαμβάνεται από θαλασσοπλοϊκές δραστηριότητες κάθε είδους – μερικές από τις οποίες είναι δυνάμει δολοφονικές. Τα ταχύπλοα κάθε κατηγορίας και ιδιαίτερα τα τζετ σκι διακινούνται κοντά σε λουόμενους και διεκδικούν τον ζωτικό χώρο του κολυμβητή. Παρά τη θέσπιση της ελάχιστης απόστασης των 200 μέτρων για την κίνηση αυτών των σκαφών, οι παραβιάσεις είναι ιδιαίτερα συχνές. Πρόσφατα μάλιστα ένας νεαρός άνθρωπος, που κολυμπούσε στα ανοιχτά έχοντας ως συνοδευτικό σήμα ένα μπαλόνι, έχασε τη ζωή του από κάποιο κρις κραφτ που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα…

Σε ορισμένες παραλίες της χώρας – π.χ. στη Γλυφάδα - οι κολυμβητικές περιοχές οριοθετούνται με σημαδούρες. Με αυτό όμως το τρόπο θεσπίζεται το δικαίωμα των ταχύπλοων στον μείζονα θαλάσσιο χώρο, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να θεσπίζεται η υποχρέωσή τους να προσέχουν την πορεία τους παντού και να φέρουν την ευθύνη σε οποιαδήποτε περίπτωση συμβάντος.