Στον δικτυακό τόπο του ARDIN σημειώνω μια ανάρτηση που γίνεται από το "δελφινάκι" με αφορμή την ισοπαλία του ΠΑΟΚ με τη Φενερμπαχτσέ Κωνσταντινούπολης, που είχε σαν αποτέλεσμα την πρόκριση της Θεσσαλονικιώτικης ομάδας.
"Η πρώτη σημαντική μας νίκη έναντι του Νεο-οθωμανισμού", υποστηρίζει ο αποστολέας του κειμένου... Τότε κι εγώ θυμήθηκα τον Νοέμβρη του 2002, όταν προωθείτο πανηγυρικά το σχέδιο Ανάν και ο Παναθηναϊκός κέρδιζε την Φενερμπαχτσέ με 4-1. Η νίκη μου φάνηκε "εικονική", κατευναστική, αποπροσανατολιστική, σε σχέση με αυτά που διαφαίνονταν στον ορίζοντα. Γι αυτό και έγραψα ένα άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (24.11.2002). Το παραθέτω αυτούσιο
ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΟΛΙΕΡΟΙ
Του Γιάννη Σχίζα
«Παίξαμε εξαιρετικά και πήραμε μια ιστορική νίκη για το Ελληνικό ποδόσφαιρο», δήλωσε σε πρώτο πληθυντικό, μετά τον αγώνα Παναθηναϊκού – Φενερμπαχτσέ 4-1, ο προπονητής της Ελληνικής ομάδας Σέρχιο Μακαριάν. Και συνέχισε λέγοντας : «Ως Ουρουγουανός με καταγωγή από την Αρμενία, έχω έναν επί πλέον λόγο για να είμαι ικανοποιημένος για την επιτυχία μας απέναντι στους Τούρκους. Η οικογένειά μου είχε υποφέρει πολλά και αυτό δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου»…
Ομολογώ ότι μπερδεύθηκα κάπως από τον Ουρουγουανό Αρμενικής καταγωγής που έγινε αυτουργός της ιστορικής νίκης τρίτου έθνους επί τετάρτου έθνους, προς το οποίο τρέφει μνησικακία. Έτσι όμως ή αλλιώς, οι δηλώσεις του μου φάνηκαν παράταιρες με το «συμφιλιωτικό» πολιτικό κλίμα, που προωθείται μέσα σε συνθήκες διακίνησης του σχεδίου Κόφι Ανάν. Το ίδιο επίσης παράταιρη μου φάνηκε και η φράση που εκστόμισε ο Πρόεδρος του Παναθηναϊκού κ. Άγγελος Φιλιππίδης μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων – μια,και δυό, και τρεις φορές : «Ο πολιτισμός είναι εδώ ». Δηλαδή, δεν είναι, ή δεν βρίσκεται, στην Κωνσταντινούπολη…
Κάποια στιγμή όμως ο νους μου πήρε ανάποδες στροφές. Και τούτο διότι πήγε στους πρόσφατα δημοσιευμένους στίχους του ποιητή Αντώνη Σκουλούδη - που «ομολογώ» ότι τυχαίνει να είναι και φίλος μου, και που το ομολογώ όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά έτσι, από κακία, για να σνομπάρω τους «προοδευτικούς» διαπλεκόμενους των ΜΜΕ, που το παίζουν τιμητές των πάντων χωρίς να ομολογούν τις αλλαξοκολιές τους …
«Εμείς γεμίσαμε τους δρόμους
κάτω από γνήσια υπουργικά και προεδρικά χαμόγελα .
Στην Ομόνοια λουστήκαμε
Την επιτυχία.
Ξεπλένοντας
Τις μυριάδες καθημερινές μας ήττες»….
«Ρε συ», είπα τότε στον εαυτό μου, «μήπως ήταν όλα ένα κόλπο»; Μήπως η χασούρα της Φενέρμπαχτσέ στήθηκε ειδικά για την περίσταση, απλώς για να φαντασιώνουν εθνικούς θριάμβους οι ημέτεροι ή εν γένει οι Τουρκοπαθείς; Μήπως οι Τούρκοι στρατηγοί συνέλαβαν στον τρέχοντα αιώνα έναν νέο Μολιερικό ρόλο – αυτόν του «κατά φαντασίαν εθνικώς υπερήφανου »; Και μήπως μας ρίχνουν κατά καιρούς μικροδόσεις υπερηφάνειας , έτσι , για να παρακάμπτουμε την τρισμέγιστη καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και την απεμπόληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Κύπρο – και πρωτίστως την Πανελλήνια πανηλιθιότητά μας, που είχαμε σίγουρη την εισδοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τώρα , μέσω της διαμόρφωσης ενός ανθυπολειτουργικού κρατιδίου, καταλήγουμε σε μια νέα ομηρία; Μήπως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου