Μια φορά κι ένα καιρό κάποιοι θέλανε την κοινωνία της αφθονίας, της ελευθερίας, της συντροφικότητας, της κατάργησης των τάξεων.Και με αυτές τις προθέσεις οδηγήθηκαν στην κόλαση των συσιτίων,της καταναλωτικής λιγούρας, της αυταρχικής εξουσίας, του ανελέητου και δολοφονικού ενδοκομματικού ανταγωνισμού, του καταναγκασμού : Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που η κατάρρευση των καθεστώτων τους αποτέλεσε μια υποδειγματική "ειρηνική μετάβαση" στο αντίθετο από τους διακηρυγμένους σκοπούς των - δηλαδή στον ιδιωτικό καπιταλισμό - με την συναίνεση της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας...Ήταν η πιο ειρηνική ιστορική μετάβαση από συστήματος σε σύστημα, κι αυτό ήταν το μέτρο της αποτυχίας τους....
Και τώρα οι νέοι επαγγελματίες της σύγκρουσης, αυτοκλητοι υπερασπιστές αναγκών που εν πολλοίς δεν έχουν βιώσει, αβανγκαρντιστές και από αυτή την άποψη ανομολόγητα ελιτιστές, "μιλιταντιστές" κατά το ότι έχουν επενδύσει τη ζωή τους σε έναν υπερ-ακτιβισμό που τους καθιστά όλο και περισσότερο ξένους με τον κοινό άνθρωπο, συνεχίζουν της επανάστασής τους τον χαβά έχοντας την εσωτερική έπαρση των "τολμητιών" και "κατορθωματιών" : Παραγνωρίζοντας ότι "τολμητίες" και "κατορθωματίες' και Ανδρείοι ήταν και κάποιοι ορειβάτες των Ιμαλαϊων, όπως επίσης ο Ρωχάμης, ο Γιαγκούλας και ο Παλαιοκώστας. Κι ακόμη Ανδρείοι υπήρξαν και οι "Ανδρείοι της ηδονής" του Καβάφη, τους οποίους προτιμώ χίλιες φορές περισσότερο , γιατί μπορούν να βρούν διόδους για μια "άλλη" ζωή ξεκινώντας από μια υγιή βάση - όπως είναι η αναζήτηση της ευτυχίας.....
Δεν τους δίνω το ακαταλόγιστο, αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ και στις ευθύνες εκείνης της Αριστεράς που μετά την κατάρρευση του ανυπάρκτου δεν μπήκε σε σκέψεις. Που κατάλαβε λίγα ή ελάχιστα, που παρέκαμψε ταχύτατα τα ιστορικά παθήματα - μαθήματα . Που δεν εγκολπώθηκε τον Σαββοπουλικό στίχο : "Η αγάπη δουλεύει για το Σοσιαλισμό"
Πιστεύω ότι στους δολοφόνους του Γκιόλια ταιριάζει μια φράση της ομάδας Fresh machine, που αυτοδιαλύθηκε στις 10.5.2010 αφήνοντας ένα κριτικό-αυτοκριτικό κείμενο :
"....... οι επαναστάτες, όντας τόσο απασχολημένοι με το να αλλάξουν τον κόσμο, είχαν ξεχάσει να αλλάξουν τον εαυτό τους, κι έτσι ήταν καταδικασμένοι να αναπαράγουν τον παλιό κόσμο σε ολοένα και πιο ασφυχτικές, ολοένα και πιο βάναυσες εκδοχές αυταρχικότητας"
Κι ακόμη τους πηγαίνει " κουτί" ένα ποίημα του Μπρεχτ - που δείχνει ταυτόχρονα και το πόσο παλιά είναι η αρρώστεια του μιλιταντισμού: Η κριτική τω
Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής που όλο πλήθαινε
στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων,
μερικοί από μας αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές, για χιόνια πάνω στη σκεπή, για γυναίκες,
για τ΄ άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι, για της σάρκας τις αισθήσεις,
για όλα όσα κάνουνε τον άνθρωπο απαλό και ανθρώπινο.
Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή
Δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, μπλεγμένοι στα γρανάζια
Της πολιτικής…
ν επαναστατικών ιδεολογιών δεν είναι τίποτε άλλο από το ξεσκέπασμα των νέων ειδικών της επανάστασης, των νέων θεωριών που τοποθετούνται υπεράνω του προλεταριάτου.
Απόσπασμα από το κείμενο αυτοδιάλυσης της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου