100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ (1903-2003)

Το πρωϊνό της 17^ης Δεκεμβρίου 1903, οι αδελφοί Όρβιλ και Ουϊλμπερτ Ράϊτ θα βάλουν σε λειτουργία έναν βενζινοκινητήρα βάρους 77 κιλών και ισχύος 12 ίππων, επιχειρώντας μια "πορεία" στα πλαίσια του αχανούς, αόρατου και ελαστικού μέσου, που περιβάλλει τον στερεό γήϊνο κόσμο .Το εξαγόμενο αυτής της προσπάθειας θα είναι μια πρώτη πτήση-ρεκόρ, μόλις σε ύψος τριών μέτρων και σε απόσταση τριάντα ! Ρεκόρ που θα αντέξει μόνο μερικές ώρες, καθώς την ίδια ημέρα τα δύο αδέλφια θα πραγματοποιήσουν μιαν άλλη πτήση 255 μέτρων.. Οι Ράϊτ δεν θα γίνουν τόσο διάσημοι όσο άλλοι «καταδρομείς» εναντίον του αγνώστου - όπως ο Κολόμβος ή ο Γκαγκάριν - όμως η πρωτιά τους στον συγκεκριμένο χωροχρόνο θα ανοίξει τους δρόμους για μια ριζική ανατροπή των μορφών συγκοινωνίας και επικοινωνίας ανθρώπου με άνθρωπο.

Σήμερα η μελέτη της πρακτικής των Αμερικανών πρωτοπόρων δεν είναι μια ακόμη ιστορία χάριν της ιστορίας, αλλά επιτρέπει τη διατύπωση συγκρίσεων με τον τρέχοντα τρόπο παραγωγής της γνώσης και της τεχνολογίας. Το πιο χαρακτηριστικό σημείο έγκειται στο ότι οι Ράϊτ στήνουν τις βάσεις της νέας τεχνολογίας των αερομεταφορών κάπως περίπου σαν τον Κύρο Γρανάζη(!) των κινούμενων σκίτσων του Γουώλτ Ντίσνεϋ – δηλαδή σαν ατομικοί ερευνητές, που βασίζονται στη δική τους εργασία και στο ερευνητικό τους πάθος, χωρίς να προϊστανται ενός συνόλου μελετητών και μιας πληθώρας εργαστηρίων, χωρίς να είναι διαχειριστές οποιωνδήποτε κρατικών κονδυλίων! Το δεύτερο σημείο έγκειται στο ότι το προϊόν τους εκπροσωπεί μια «ειρηνική εφαρμογή» που εισάγεται από δύο κάθε άλλο παρά πολεμοχαρείς πολίτες – σε αντίθεση με τη σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογίας από τα μεγάλα στρατιωτικά ερευνητικά εργαστήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του 20^ου αιώνα, ο αμερικανικός στρατός θα ενδιαφερθεί για την «ιπτάμενη μηχανή» των αδελφών Ραϊτ μόνο μετά τέσσερα χρόνια από την ιστορική πρώτη πτήση.....

Οικολογία και οικονομική κρίση

Η κρίση καταργεί θέσεις εργασίας, πλήττει από ποσοτική άποψη περισσότερο τους κατέχοντες αλλά προκαλεί απελπισία κυρίως ανάμεσα στους μη κατέχοντες, και γενικά δημιουργεί ένα δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων εναντίον των μισθωτών. Ταυτόχρονα όμως παράγει ιδιαίτερες εντάσεις ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και στους υποστηρικτές των θεσμίσεων για την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής... Οι υποψήφιοι εργαζόμενοι στο εργοτάξιο του Βωβού στον Ελαιώνα διαδηλώνουν εναντίον των «αντιρρησιών» που διεκδικούν το χώρο για πράσινο, οι αγρότες της περιοχής του Ασωπού προπηλακίζουν γνωστό ιερωμένο που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την υπόθεση του εξασθενούς χρωμίου και τις επιπτώσεις του στον υδροφόρο ορίζοντα και στα αγροτικά προϊόντα. Όπως παλιότερα οι αγρότες της Θεσσαλίας, που ήθελαν την εκτροπή του Αχελώου παρά την αντίθεση των περιβαλλοντολόγων ή οι εργαζόμενοι στην εταιρεία TVX στη Χαλκιδική, που διαδήλωναν με σύνθημα «Η μεγαλύτερη ρύπανση είναι η ανεργία», ή όπως οι απολυμένοι των Εταιρειών Λιπασμάτων που κυκλοφορούσαν το 2003 προκήρυξη με ευθείς αντιοικολογικές νότες , έτσι και σήμερα διάφορες κατηγορίες εργαζομένων φαίνονται πρόθυμες στο να συνεργήσουν στην παράκαμψη κάποιων προδιαγραφών ποιότητας - του περιβάλλοντος ή των προϊόντων - με στόχο τη διάσωση της οικονομικής δραστηριότητας.

Το «περιβάλλον της κρίσης» δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ανάπτυξη ενός λόγου ποιότητας ζωής, για την ενδυνάμωση των περιβαλλοντικών κεκτημένων και για την ενίσχυση ή ανάδυση ποιοτικών προϊόντων. Η κοινωνία των πολιτών – σώμα που εξ ορισμού αναπτύσσει συλλογισμούς και δράσεις για την ολότητα των πολιτικών υποθέσεων – υφίσταται επίσης τον αντιπερισπασμό των βιοτικών προβλημάτων. Όμως και αυτή η «κατάσταση πνευμάτων» υπόκειται στη δράση και άλλων, αντίθετων δυνάμεων. Η κρίση συνεπάγεται μια σειρά από «οικολογικές» προσαρμογές, ατομικές και συλλογικές, που δημιουργούν μια νέα δυναμική στην κοινωνική συνείδηση. Αν εξαιρέσουμε εκείνα τα στρώματα του πληθυσμού που «τυχαίνει» να είναι χαμηλόμισθοι ή άνεργοι και αδυνατούν αντικειμενικά να προβούν σε καταναλωτικές επιλογές με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο πέραν της φθήνειας, .τα υπόλοιπα στρώματα μπορούν να ανακαλύπτουν τα υφιστάμενα περιθώρια για εξοικονόμηση προσωπικών μετακινήσεων, τροφής, ένδυσης, υπόδυσης, αναψυχής..Οι μικρομεσαίοι ανακαλύπτουν την οικονομία που συνεπάγεται η χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς, η σωστή επιλογή της ποσότητας και ποιότητας τροφής, η περιστολή της ενεργειακής σπατάλης, η επανάπαυση στην ήδη υπερφορτωμένη με υποκάμισα γκαρνταρόμπα , ο περιορισμός των εξωτικών ταξιδιών. Πρόκειται για ένα είδος λιτότητας, που θα μπορούσε εν μέρει να ονομασθεί «Οικολογική», η οποία προστίθεται στη λιτότητα των επιχειρηματικών παραγόντων και στις πιο «ορθολογικές» επιλογές που προβαίνουν αυτοί οι τελευταίοι μέσα στο περιβάλλον της κρίσης .

Είναι όμως οι παραπάνω «παθητικές προσαρμογές» ικανές να αντιμετωπίσουν συνολικά την κρίση; Οπωσδήποτε όχι. Οι διάφορες κατηγορίες «αυθόρμητης λιτότητας» ατομικών καταναλωτών, επιχειρήσεων, κρατικών μηχανισμών όπως του ελληνικού, ακόμη και ολόκληρων εθνικών οικονομιών - που τείνουν να περικόψουν τα εθνικά κόστη παραγωγής - αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποιημένη πλέον κρίση, που παραμένει ένα φαινόμενο ποσοτικής αναντιστοιχίας και δυσαρμονίας. Εν τέλει η θεραπεία της κρίσης φαίνεται να απαιτεί τη προσφυγή στην «περισσοτερότητα» - σύμφωνα με έναν όρο που εισήγαγε και ταυτόχρονα εξόρκιζε ο μεγάλος διανοητής Αντρέ Γκορζ, θέλοντας να δείξει την εγγενή οικονομική τάση της μεγέθυνσης.(3) Ή ακόμη η θεραπεία της κρίσης παραπέμπει στο τίτλο ενός παλιού φιλμ του Μίκλος Γιάντσο : «Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές»...

Είπες, θα πάω σ΄άλλη γη ....

Μετά την εξέγερση του 1953 ο Μπρεχτ ειρωνευόταν το γραφειοκρατικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας προτείνοντας ως εναλλακτική λύση, αντί επανεκλογής της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, την εκλογή ενός άλλου λαού ! Το 2009 και με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας περί αναστολής των έργων κατασκευής πολυκαταστήματος στον Ελαιώνα, ο κ.Βαρδινογιάννης κατάφερε να ξεπεράσει το ρεκόρ του Μπρεχτ ! Συνδέοντας άρρηκτα την κατασκευή του πολυκαταστήματος με την δημιουργία του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού, ο μεγαλοεπιχειρηματίας μπήκε σε βαθιές σκέψεις όσον αφορά την συνεγκατάσταση αθλητικών , εμπορικών και άλλων χρήσεων.

«Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο είναι να αλλάξουμε χώρα, όπου εκεί τα πράγματα δουλεύουν με κάθε σχήμα και μπορείς να προγραμματίσεις, να επενδύσεις χρήματα και να στηριχθείς σε κάποιους νόμους ενός λειτουργικού και εύρυθμου κράτους» , δήλωσε στις 15.1.2009 ως επικεφαλής του ιστορικού σωματείου : Του σωματείου που ξεκίνησε πριν έναν αιώνα επιλέγοντας ένα κτηνοτροφικό έμβλημα όπως το τριφύλλι , σε μια περιοχή που ήταν ταυτόσημη με το όνομά της (Αμπέλια + κήποι= Αμπελόκηποι....), για να φθάσει σήμερα να υπόσχεται περισσότερο τσιμέντο...

Η εκλογή μιας άλλης χώρας για την διαμόρφωση κατάλληλης «έδρας» για τον Παναθηναίκό ακούγεται αρκετά συμπαθητικά, δεδομένου ότι προϋποθέτει και την μετακίνηση/μετεγκατάσταση των παναθηναϊκών ορδών («θυρών») , που εδώ και καιρό επιδίδονται στο βανδαλισμό των πινακίδων στους δρόμους. Θέλω να πω δηλαδή, ότι ουδεν κακόν αμιγές καλού: Για το κοντινό μέλλον ενδέχεται να ξέρουμε προς τα που θα πηγαίνουμε...

Να αλλάξουμε λαό, να αλλάξουμε χώρα, ή να αλλάξουμε φιλάθλους, ή ενδεχομένως να αλλάξουμε Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο; Ή μήπως πρέπει να αλλάξουμε και κάτι πολιτικούς που υποδύονται τον μέσο «γάβρο» ή τον «αεκτζή» με όλα τα φρασεολογικά και γηπεδολογικά συμπαρομαρτούντα, που περιφέρουν από ΜΜΕ σε ΜΜΕ ένα υποτιθέμενο πάθος ενώ απλούστατα – δίκην Σκρουτζ Μακ Ντακ που βούταγε σε πισίνες γεμάτες λίρες– βουτάνε κι αυτοί σε πολιτικές πισίνες έμπλεες φιλάθλων; Προτείνω σε ένα οποιοδήποτε δικτυακό τόπο να παρουσιάσει σχετικό ερωτηματολόγιο, να συλλέξει και να κοινοποιήσει τις απαντήσεις. Επί του παρόντος και για να ολοκληρώσω αυτό το συνειρμό περί «αλλαγών» φρεσκάροντας τη μνήμη όλων μας, θα ήθελα να υπενθυμίσω τις προσπάθειες για την «αλλαγή» του Συμβουλίου Επικρατείας – με στόχο δηλαδή την υποβάθμισή του. Και φυσικά τις προσπάθειες για μια ακόμη βαθύτερη αλλαγή όπως αυτή που επιχειρήθηκε με τη δημιουργία «Συνταγματικού Δικαστηρίου» και την αφαίρεση του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων από τα κοινά δικαστήρια : Μέσω της οποίας η προστασία του απλού πολίτη από την αυθαιρεσία των διοικητικών οργάνων του κράτους γινόταν τόσο δύσκολη , όσο η προσπέλαση του ήρωα του Κάφκα στον αυθέντη του «Πύργου»....

Αξιοσημείωτο πάντως είναι το ότι σε αντίθεση με την κομψότητα της «βολής» του κ. Βαρδινογιάννη, οι αντιδράσεις του Δημάρχου Αθηναίων είναι δυσανάλογα οργίλες και ως εκ τούτου αντιαισθητικές. Το βεβαιώνει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ τις 23.12.2008, σε ένα κείμενό του υπό τον εκφραστικό τίτλο «‘’Ελαιόντειες’’ Εταιρείες». Όπου και θυμίζει την διηνεκή επέλαση του μπετόν εναντίον του αστικού πρασίνου, κάνοντας μάλιστα αναφορά στην τελευταία υπόθεση του Άλσους Παγκρατίου:

« ο καλός κ. δήμαρχος οργίζεται με τις όποιες αντιδράσεις. Και βρίζει. Δεν ανέχεται τον αντίλογο.Τελικά έχουμε μια παράδοξη συμμαχία: Κακλαμάνη- Βωβού- Παναθηναϊκού με ολίγον Σουφλιά. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για προσωρινή αναστολή των εργασιών ώστε να μελετηθεί σοβαρά το θέμα εξόργισε τους μεγαλοπαράγοντες που... θυμήθηκαν τους εργαζομένους!»

Το διαπιστώνει λοιπόν και ο κ.Σωμερίτης, αυτό που κι εμείς οι οικολογίζοντες έχουμε διαπιστώσει από την όλη περιπτωσιολογία της «υποστήριξης» διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων από παράγοντες της εργοδοσίας : Στα ορυχεία βωξίτη, στην εξόρυξη χρυσού, στο λιθάνθρακα, στην οικοδόμηση πολυτελών εξοχικών, στη δημιουργία προβληματικών γηπέδων γκολφ και χιονοδρομικών κέντρων. Εν ολίγοις, κάποιοι πάνε να πουλήσουν «κοινωνική αλληλεγγύη», ενώ απλώς προσφέρουν στο μενού τους και μισή μερίδα εργατική τάξη !

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ και στο www.ppol.gr

1ο Τεύχος περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ

Το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Οικολογείν» κυκλοφορεί με δοκίμια, άρθρα , σχόλια και χιούμορ για προχωρημένους.

Η χορήγηση του συγκεκριμένου εντύπου ΔΕΝ ενδείκνυται για συμβατικούς περιβαλλοντιστές, για άκριτους χειροκροτητές πλειοψηφικών ρευμάτων και ευκαιριακούς «χρήστες» της οικολογίας....

Το καθαρώς ψυχα-γωγικό μέρος του «Οικολογείν» τελεί σε κατάσταση συγκοινωνούντων δοχείων με τη «βαθειά» οικολογία κάποιων δοκιμίων.

Για το πρώτο μέρος ξεχωρίζουν θέματα όπως «η χοληστερόλη είναι ελληνική», «οικολο-μαγκιά» και η στιχουργική υπεράσπιση του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, η φύση και η «στύση» ενός γεωσχηματισμού, το ανυπεράσπιστο καρπούζι που βιάστηκε από τον εικαστικό καλλιτέχνη Τότσικα,το τρίπτυχο «Πράσινοι γάμοι-πράσινες κηδείες - πράσινος Πάπας»....

Από τα άλλα, τουτέστιν γλυκόπικρα ή στοχαστικά, ξεχωρίζουν χωροταξικά κείμενα για τον δημόσιο χώρο(Μ.Βιδάλης) ή για την οδό Λήδρας στη Λευκωσία(Μ.Ολυμπίου), για τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο(Κ.Παπασταύρος),για τον έρωτα (Β.Π. Καραγιάννης), για την οικονομική κρίση στην εποχή του καταναλωτισμού(Γ.Σχίζας),για τους ψεκασμούς πεύκων(Β.Σαριλίκα),για το άλογο και τον όνο (Ν.Καββαδίας και άλλες προοδευτικές δυνάμεις), για τη σχέση Οικολογίας και Χριστιανισμού(Μ.Βιδάλης), για την τέχνη στην εποχή της κλιματικής απορύθμισης(Δ.Κούνδουρος), για το λευκό των Κυκλάδων (Μ. Μιχελής), για τη λίμνη Κουμουνδούρου (Κ.Φωτεινάκης).Ο Γ.Καραμπελιάς θέτει ερωτηματικά για τον «μετάνθρωπο» που κυοφορείται στη «μήτρα» της παρούσας ανθρωπότητας, ο Π.Κοροβέσης συνεντευξιάζεται για «τα έργα και τις ημέρες ενός βουλευτή» έχοντας παραδίπλα τον οικολόγο Φασιανό, ενώ ο φωτογράφος Τίμος Τσουκαλάς παρουσιάζει μια «στιγμή» από την ασπρόμαυρη οπτική των πραγμάτων – απτόητος από τη πληθωριστική και συμβατική φωτογραφο-μανία των ημερών μας......

96 σελίδες ύλης φουλ, με κείμενα των Οικολόγων Πρασίνων, της ΔΡΑΣΕ, της Οικολογικής Κίνησης Ηρακλείου, της ΔΗΩ, της Ελληνικής Εταιρείας,του Δήμου Κερατέας κ.ά. Να φαν’ κι οι πολιτικοί...

Βιώσιμη ή υγιής κινητικότητα;

Οικολόγοι, οικολογούντες, «και άλλες προοδευτικές δυνάμεις», χρησιμοποιούν τους όρους «βιώσιμη» ή «αειφορική κινητικότητα»(sustainable mobility), που όμως αδυνατούν να εκφράσουν το περιεχόμενο μιας πραγματικά υγιούς κυκλοφορίας : Δηλαδή μιας κυκλοφορίας μικρής, σε λογικό μέγεθος και σε «σωστή» σχέση με τις λειτουργίες του αστικού χώρου, όπως είναι η εργασία, οι αγορές,η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η αναψυχή. Μιας κυκλοφορίας που με τη μικρότερη κατανάλωση ενέργειας και χρόνου, αποφέρει το μεγαλύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα...

Δεν χρειαζόμαστε «βιώσιμη», αλλά μικρότερη κινητικότητα.Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι χρειαζόμαστε μικρότερες αποστάσεις ανάμεσα στη κατοικία και στις αγορές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στους χώρους κοινωνικής συναναστροφής.

Στην φυσική ο Αϊνστάϊν έδειξε με κοπιώδεις διαδικασίες ότι η ενέργεια συνδέεται με τη μάζα.Στη πολεοδομία αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολα ότι η κινητικότητα συνδέεται με τη «διαρρύθμιση» και διαχείριση του χώρου. Ένας χώρος φιλικός, καλαίσθητος,καθαρός, μπορεί να γίνεται ελκυστικός για τους διερχόμενους, μπορεί να αποσπά το ενδιαφέρον τους σε βαθμό ανάλογο με τον προορισμό τους . Ένας τέτοιος χώρος μπορεί να κάνει το χρόνο μετακίνησης να μην φαίνεται και να μην είναι «χαμένος »: Να πηγαίνεις λόγου χάρη από την Ομόνοια στη Γλυφάδα για να πληρώσεις ένα γραμμάτιο και να απολαμβάνεις μιαν υπέροχη μετακίνηση σε ένα υπέροχο αστικό τοπίο. Γενικά να πηγαίνεις κάπου για την πιο πεζή υπόθεση των υποθέσεων και να μην προβληματίζεσαι – σαν τον Μαρσέλ Προυστ – για τον «χαμένο χρόνο». Να μην αναζητάς μέσα από αλλεπάλληλα μνημόσυνα τις αδικοσκοτωμένες ώρες σε μποτιλιαρίσματα, σε επεισόδια και ατυχήματα, σε ψυχοφθόρα τρεχάματα, σε στριμώγματα και εντάσεις. Να μην «αλλοτριώνεσαι» από τον εαυτό σου που αξιώνει την απόλαυση κάθε στιγμή, που μπορεί να παραιτείται από την τωρινή απόλαυση μόνο με την προσδοκία μιας μεγαλύτερης μελλοντικής απόλαυσης ....

Δημοσιεύθηκε το 2006 στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΓΑΤΑ ΣΟΥ ΩΣ ΕΑΥΤΟΝ

Περίεργο πράγμα η καρδιά - όσο τη ξοδεύεις - τόσο περισσότερη έχεις.....
Κώστας Μόντης
Κύπριος ποιητής 1914-2004
Υ.Γ Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο γνωστός αθλητικογράφος Φίλιππος Συρίγος

Η απόδραση ως τέχνη

Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω παραθέτει στο θεατρικό του έργο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» το διάλογο μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Απολλώνιου. Ο δεύτερος, διαπρεπής φιλόσοφος και λόγιος της εποχής, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό «να την πέσει» στον Ρωμαίο ηγέτη και να του κάνει σκληρή κριτική για την πολιτική της Ρώμης στα «πολιτιστικά» ζητήματα.

- «Η Ρώμη δεν θα παραγάγει ποτέ καμιά τέχνη», λέει ο Απολλώνιος.....

Και ο Ρωμαίος ηγέτης , που αν και στρατηγός τυχαίνει να είναι επίσης διανοούμενος και να μην καταδέχεται να κάνει χρήση της στρατιωτικής του ιδιότητας "για να τα βγάλει πέρα" με τον Έλληνα φιλόσοφο, απαντάει με ένα διπλό ερώτημα:

« Δεν είναι τέχνη η Ρωμαϊκή ειρήνη (Pax Romana); Δεν είναι τέχνη ο πόλεμος; »

Στις σημερινές συνθήκες ο Παλαιοκώστας θα μπορούσε κάλλιστα να εμπλουτίσει τον κατάλογο των «τεχνών» εντάσσοντας σε αυτές και την απόδραση.. Θα έλεγα μάλιστα ότι ακόμη και αν αποδειχθεί ότι μέσα στο κόστος του καλλιτεχνικού εγχειρήματός του συμπεριλαμβάνονταν και διάφορα λαδώματα, αυτό ουδόλως θα μείωνε την αξία του. Ακόμη και το στοιχείο της επανάληψης της απόδρασης του 2006 δεν μειώνει την αξία του σημερινού εγχειρήματος, δεδομένου ότι στοιχειοθετεί την έννοια μιας μπλόφας επισημονικού επιπέδου .Θα έλεγα μάλιστα ότι αν ο Παλαιοκώστας διαφύγει π.χ. το 2020(!) από τις φυλακές χρησιμοποιώντας πάλι ελικόπτερο(!), η πράξη του θα εμπεριέχει το γνώριμο για τους χαρτοπαίχτες στοιχείο της «διπλομπλόφας», και ως τοιούτο θα προσπορίζει στον «μαιτρ» ακόμη μεγαλύτερη «απαξίωση»(δηλαδή καταξίωση με αρνητικό πρόσημο) ...

Οι μεγαλοπαράγοντες του εγκλήματος παράγουν δέος και θαυμασμό τριγύρω τους, σε αντίθεση με τους μικρο-παράγοντες που κλέβουν τις μοτοσυκλέτες, τις οικοσκευές και τα πορτοφόλια μας, διαψεύδοντας το οικολογικό γνωμικό: «το μικρό είναι όμορφο». Τώρα βέβαια είναι γνωστό ότι οι μεγαλοπαράγοντες έχουν πάθος όχι απλά για την εύκολη αλλά για τη μεγάλη ζωή, ότι γουστάρουν σφόδρα την γκλαμουροειδή «κατανάλωση» και την πλαισίωσή τους από ομάδες αυλικών και υποτακτικών.

Αυτά χρειάζονται να τα βλέπουν διάφοροι που εκφέρουν άκριτα και ανεπιφύλακτα διάφορα αιτήματα υπέρ των φυλακισμένων, όπως λ.χ. εκείνο το ΟΛΟΙ ΕΞΩ που κυκλοφορούσε ως τρικ στην Κυψέλη τουλάχιστον, με αφορμή «μια πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων», στις 13.11.2008. Θέλω να πω με άλλα λόγια ότι φυλακισμένος από φυλακισμένο διαφέρει, ότι η φυλάκιση δεν πιστοποιεί οπωσδήποτε αντιπαλότητα με τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Και ότι ένα κίνημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των φυλακισμένων δεν μπορεί να υποθάλπει την ατιμωρησία, παραγνωρίζοντας την ανάγκη ενός «άλλου», εναλλακτικού σωφρονισμού με ανθρώπινο πρόσωπο....

Aρθρο του Γ.Σχίζα πό την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ και τον δικτυακό τόπο http://www.ppol.gr/

Όσον αφορά το εν όψει βιβλίο, διακρίνεται για τις αναφορές του στον πρωταθλητισμό του εγκλήματος.

Υμηττός για πάντα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ Ο Υμηττός

Από την εποχή των Πελασγών ως τον Πεισίστρατο, τον Πλάτωνα, τον Οβίδιο, τον Μιχαήλ Ακομινάτο, τους Ευρωπαίους περιηγητές επί Τουρκοκρατίας και τον Εβλιά Τσελεπή και παραπέρα στην εποχή του Μπάρμπα Γιάννη του Κανατά, των προσφύγων του ’22, των «ξυλάδων» της γερμανικής κατοχής, του Μάριου Χάκκα και των σχεδίων «ανάπλασης» της δεκαετίας του 1970, ο Υμηττός δένεται με τη ζωή της Αττικής περισ­σότερο από κάθε άλλο στοιχείο της περιαστικής φύσης. Η πό­λη, αυτή η «κατάσχεση της φύσης από τον άνθρωπο» (Λε Κορμπυζιέ), είναι υποχρεωμένη να σέβεται τη «διαφορετικότητα» στην περίμετρο της. Αλλιώτικα εκφυλίζεται σε μια αστική δομή χωρίς συνοχή, σε ένα άθροισμα σπιτιών που δεν συνθέτουν ανθρώπινο «βιότοπο». Εκεί ψηλά στον Υμηττό, όπου το «μυστικό» του Χατζηδάκη και της Νανάς Μούσχουρη, σήμερα «φυτρώνουν» οι κεραίες των ραδιοφωνικών σταθμών. Χαμένος πλέον ο «Υμήττειος Ζευς» αλλά και τα χρώματα του βουνού «το γκρίζο που γινό­ταν πράσινο και παραπέρα μωβ και μπλε» κατά πως έγραφε ο Γιώργος Κανδύλης. Σημαντικό στοιχείο της περιαστικής φύσης της Αττικής, ο Υμηττός συναντιέται με την Αθήνα σε μια σχέ­ση έρωτα και καταστροφής. Η δυνατότητα της οικολογικής και πολιτιστικής ανάπλασης του με την ανάδειξη στοιχείων φυσικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, συγκρούεται με την ανορθολογική επέκταση του αστικού χώρου. Εκθέτοντας τα κυριότερα ιστορικά στοιχεία από την πελασ­γική περίοδο μέχρι το πρόσφατο παρόν, ο συγγραφέας στοιχειοθετεί μια πρόταση «ειρηνικής συνύπαρξης» πόλης και περιαστικής φύσης. Γιατί διατηρεί την ελπίδα, ότι η δυνατότητα της οικολογικής και πολιτιστικής ανάπλασης είναι ακόμη πα­ρούσα. Στα πλαίσια μίας νέας προσέγγισης των προβλημάτων του αττικού χώρου -δομημένου και κυκλοφοριακού- ο Υμητ­τός μπορεί να γίνει μια κιβωτός για τις μνήμες και τα όνειρα. Για τα υπαρκτά και αυτά που πρόκειται να υπάρξουν.

Ο κύριος Κακλαμάνης τα θαλάσσωσε......

Βίοι Κακλαμάνιοι

O Κακλαμάνης και η Έφη Θώδη
περνούν κατάστασιν τρικυμιώδη
υφιστάμενοι πλάκαν δηλητηριώδη
κατά δε την άποψίν τους - βορβορώδη

Αμφότεροι παίζουν ως διάγοντες βίον αγίων
μετά λαμπάδων και εισπράξεων παγίων
και την καριέρα τους προβάλλουν ως θαυματουργήν
εμφανιζόμενοι εξπέρ περί την ξυλογλυπτικήν

Στην πράξη όμως είναι ξυλοκόποι
παράταιροι σαν στη Σαχάρα ναρχονται από το Νευροκόπι
αναφερόμενοι σε θεραπεία των δεινών μας άκοπη
Αυτοί, οι γενικώς απρόκοποι…..

*Πόνημα γνωστού-αγνώστου ποιητή, ο οποίος και συνέλεξε από το διαδίκτυο την εν όψει φωτογραφία