"Φίλε Αλέξη"

του Κωστή Ν. Χατζηκωστή*

Ο Τσίπρας υπήρξε επαναστάτης φλογισμένος από αριστερές ιδέες και οράματα.
Ούτε ο ίδιος, προδήλως, πίστευε ότι τόσο σύντομα και τόσο εύκολα οι συγκυρίες θα τον ανέβαζαν στην Πρωθυπουργία. Ήταν, όμως, οι συγκυρίες μόνο; Δεν ήταν μόνο συγκυρίες. Έδειξε ο ίδιος ότι ήταν χαρισματικός πολιτικός. Νεαρός, αλλά χαρισματικός και, για ορισμένους, και γοητευτικός και αποτελεσματικός. Ανήλθε στην Εξουσία με πρωτοφανώς λαϊκίστικης εκκοπής προπαγάνδα. Με ατέλειωτες ψευδολογίες. Διαμόρφωσε αδίστακτη Κομματική Στρατηγική.
 Όταν ανήλθε στην Εξουσία, έγινε πρότυπο πολιτικής ασυνέπειας και κωλοτούμπας. Άλλα έλεγε και υποσχόταν, άλλα έπραττε και σχεδίαζε. Άλλα υποσχόταν, άλλα υπηρετούσε. Και, κυρίως, από θανάσιμος πολέμιος του ΝΑΤΟ, των Αμερικανών και των Γερμανών, τελικά έγινε φανατικός υπηρέτης των συμφερόντων τους. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών απέδειξε ότι θυσίασε ελλαδικά συμφέροντα χάριν ΝΑΤΟϊκών αναγκών και σκοπιμοτήτων. Αστάθεια βέβαιη και όχι σταθερότητα στην περιοχή θα φέρει η «εκκρεμότης» που, δήθεν, διευθέτησε…
Αυτήν τη Συμφωνία την εκθείασε και ο δικός μας Πρόεδρος. Γιατί αναμείχθηκε ο Νίκος σε μια τέτοια σοβαρή ιστορία, που διχάζει τον Ελληνικό Λαό; Το έπραξε επειδή είναι φίλος του Τσίπρα; Το έπραξε επειδή οι ιστορικές σχετικές του γνώσεις είναι ελλιπείς; Το έπραξε γιατί του το υπέβαλαν; Το απεφάσισε ο ίδιος; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν έχουν, πλέον, πρακτική σημασία. Σημασία, όμως, έχει το γεγονός ότι πήρε θέση εναντίον της πλειοψηφίας του λαού της Ελλάδος, που τάχθηκε κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μια Συμφωνία, την οποία στην καλύτερη εκδοχή της αυτοί οι Έλληνες τη χαρακτηρίζουν ΚΑΚΗ και στη χειρότερη ΟΛΕΘΡΙΑ.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, σχολίασε ο Αναστασιάδης, αποδεικνύει ότι πρέπει να επιβάλλονται «οι πραγματικότητες επί των συναισθημάτων». Όπως επεβλήθησαν στη Ζυρίχη, είναι η απάντηση… Όπως συνέχισαν να επιβάλλονται το 1963, το 1964, το 1967 στην Κύπρο. Και όπως γράφτηκαν οι πραγματικότητες του 1974… Ποιες είναι οι πραγματικότητες στη Συμφωνία των Πρεσπών και ποια τα συναισθήματα; Τι πήρε η Ελλάδα όταν έδωσε Όνομα, Γλώσσα και Εθνικότητα; ΤΙΠΟΤΕ. Πήρε τίποτε. Η «πραγματικότης» υπήρξε μία: Έπρεπε ο κ. Τσίπρας να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Και ο συναισθηματισμός ήταν η πραγματικότης του ότι: «Η Μακεδονία είναι η ψυχή της Ελλάδος»…
Ο κ. Αναστασιάδης δεν είχε λόγο να πάει κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία του Λαού. Δεν είχε ούτε υποχρέωση, ούτε ανάγκη να συγχαρεί τον Τσίπρα. Και να εκθειάσει ως πραγματιστικό το μοιραίο, εθνικό του επίτευγμα στις Πρέσπες. Ένα επίτευγμα που θα φέρει όχι μόνο αποσταθεροποίηση αλλά και πολλά δεινά στην περιοχή, όπως κατηγορεί η πλειονότης των Ελλήνων. Όπως η Ζυρίχη κατέρρευσε με όλα τα δράματα και τις τραγωδίες που ακολούθησαν, έτσι και η Βόρεια Μακεδονία θα διεκδικεί αύριο τη Νότια Μακεδονία. Με Τουρκία, Βουλγαρία, Ρωσία και όχι μόνο στη νέα φάση του. Ήδη ρωτούν οι ξένοι τους Έλληνες της Βόρειας Ελλάδος αν είναι πολίτες της Βόρειας ή της Νότιας Μακεδονίας. Όπως στην Κύπρο, αν είναι πολίτες της Βόρειας ή της Νότιας Κύπρου…
Στην Κύπρο ο Τσίπρας συζήτησε με τον Αναστασιάδη τι θα πει στον Ερντογάν για το Κυπριακό. Είναι πράγματι πολύπτυχα σημαντικό να γνωρίζαμε τι είπαν. Δεν γνωρίζουμε, όμως. Και με την ελευθερία που μας εξασφαλίζει η άγνοια, υποβάλλουμε ότι ο Νίκος είπε στον Τσίπρα: «Φίλε Αλέξη, μια υπηρεσία μπορείς να προσφέρεις στην Κύπρο. Να πείσεις τον Ερντογάν να με καλέσει στην Άγκυρα για άμεση και ταχεία "κανονική" λύση του Κυπριακού».

*Ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής είναι αρθρογράφος, συγγραφέας και εκδότης της εφημερίδας "Σημερινή". Είναι επίσης πρόεδρος του Συγκροτήματος “ΔΙΑΣ”

ΠΗΓΗ  SIGMALIVE