Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 29.3.14
Στα
δικαστήρια εκτίθενται συχνά οι βλάβες ενός ατόμου, όχι μόνο από αυτή καθεαυτή τη προσβολή που υπέστη,
αλλά και από την «παράπλευρη» αδυναμία του να συνεχίσει μιαν άλλη, επωφελή
δραστηριότητα. Στη πολιτική ζωή συμβαίνουν ανάλογα : Ο νεοφιλελευθερισμός καθηλώνει την κοινωνία σε αταβιστικά επίδικα
, αποτρέποντας την νεωτεριστική
προσέγγιση των ζητημάτων.
Η πολιτική
συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού δεσπόζει , από
τη στιγμή που η κυβέρνηση ενδίδει στην
«πωλητική» της Τρόϊκας. Ταυτόχρονα όμως «θάβει» τη προβληματική δεκαετιών, σχετικά με την ορθολογική και
περιβαλλοντικά φιλική διαχείριση του υγρού στοιχείου.
Η ανάκτηση τμήματος των περίπου 700.000 m3 υγρών λυμάτων του λεκανοπεδίου που «εκβάλουν» στην Ψυττάλεια είναι χαρακτηριστική : Η χρησιμοποίηση αυτής της μάζας για αρδευτικούς σκοπούς θα συνέβαλε στη μείωση της γενικής κατανάλωσης νερού, που
στον αστικό χώρο αναβαθμίζεται μεν σε πόσιμη ποιότητα, αλλά διατίθεται για ποικίλα έργα .
Για
δεκαετίες η Ψυττάλεια ήταν στοιχείο
αυτοδιοικητικών προγραμμάτων και
μάλιστα σε πρώτο πλάνο ! Λιγότερο «διάσημη» ήταν η προβληματική για τον
εξορθολογισμό της κατανάλωσης νερού στον
αγροτικό χώρο και την «σωστή» τιμολόγηση των αγροτικών προϊόντων. Η παροχή κινήτρων στους αγρότες για την
εξοικονόμηση και τη χρήση επιτόπιων υδατικών πόρων, συν τη μεταφορά του
αρδευτικού κόστους στον καταναλωτή, θα μπορούσαν να αποτρέψουν έργα που καταστρέφουν τη φύση και που τελικά πάλι
πληρώνονται – και με το παραπάνω- από τον καταναλωτή ! Στην Ελλάδα ήταν η εκτροπή του Αχελώου, στην
Ισπανία ήταν η εκτροπή των υδάτων του
Έβρου σε απόσταση 1000
χιλιομέτρων (!), που ευτυχώς ματαιώθηκε.
Στη δική μας πάντως περίπτωση
ήταν εξόχως διδακτική η εξαγγελία του Υπουργού
Χρυσοχοϊδη (Φεβρουάριος 2014)για
την παράκαμψη σχετικής απόφασης του ΣτΕ
: Διδακτική – ιδιαίτερα για αριστερούς -
ως προς τον πολιτικό τραγέλαφο που συνιστά η επιλεκτική εφαρμογή της νομιμότητας,
εσωτερικής και διεθνούς.
Πριν λίγα
χρόνια το WWF προκαλούσε
τον συμβατικό νου υποστηρίζοντας ότι το νερό των ποταμιών που
διοχετεύεται στη θάλασσα δε χάνεται , γιατί συμβάλλει στην περιβαλλοντική ισορροπία ! Στην Κίνα των σούπερ φραγμάτων και της
νεοφιλελεύθερης εξαθλίωσης «πολλά
ποτάμια δεν συναντούν τη θάλασσα» - έλεγε το Ινστιτούτο Worldwatsch . Όμως εκεί ο «λογαριασμός» των επιπτώσεων δεν έχει προσκομισθεί ακόμη στη
κοινωνία……
Ακούω πολλούς, ακόμη και τον Φώτη Κουβέλη, να
υποστηρίζουν ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό…Εγώ υποστηρίζω ότι το νερό είναι
απλώς αγαθό, «ιδιωτικοποιήσιμο» όπως οτιδήποτε άλλο, μηδέ των οφθαλμών της
Παναγίας εξαιρουμένων ! Γι αυτό και η δική μας άμυνα δεν μπορεί να περιορίζεται
σε ένα ΟΧΙ αλλά να συμπεριλαμβάνει στοιχεία οράματος, που στο κάτω –κάτω της γραφής διαθέτουμε σε αφθονία….
