Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είναι τέτοια η ταχύτητα της αποσύνθεσης της χώρας και των θεσμών της που κάτι αδιανόητο χτες γίνεται πραγματικότητα σήμερα. Το ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα υπερασπιζόμουν τον Παύλο Πολάκη δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Πολλά άλλωστε έχω να του προσάψω και στον ίδιο και στους συναδέλφους του του ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικά υπεύθυνους, μαζί με τον ανεκδιήγητο πρώην αρχηγό τους, για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του ελληνικού λαού, της ελληνικής και της παγκόσμιας αριστεράς. Αλλά και πέραν της ουσίας της ελληνικής τραγωδίας των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ασφαλώς έβρισκα το ύφος του Πολάκη απαράδεκτο και τελικά βλαπτικό και για τον ίδιο και για την εμβέλεια των όσων, συχνά σωστών, έλεγε.
Αλλά και λίγο αίσθηση του μέτρου δεν βλάπτει. Γιατί ασφαλώς δεν είπε δα και κάτι τόσο τραγικό με την παρατήρησή του για το ύφος της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη (που επεσήμανε άλλωστε με ανάρτησή του, συνοδεύοντάς την και με σχετικό βίντεο, και ο κ. Βελόπουλος), που να δικαιολογεί τη διαγραφή του και τα διοικητικά μέτρα του Τασούλα εναντίον του. Η όλη μάλιστα τοποθέτηση του Πολάκη στην επιτροπή ήταν από τις πιο εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες.