Γράφει
ο Λεωνίδας Κουμάκης, μέλος του ΙΗΑ
Όποιος
δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
George
Santayana, (1863-1952)
Χριστούγεννα
1942.
Η
Ελλάδα γονατισμένη κάτω από την ναζιστική κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από
την εποχή της αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα μεγάλα αστικά
κέντρα.
Η
Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με την
ναζιστική Γερμανία και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για
την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων
μέταλλα – ιδίως χρώμιο.
Όσοι
παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των νεότουρκων
(1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές
ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα, κοινά χαρακτηριστικά: Είναι
ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του
ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την
«κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να
κάνουν «στροφή 180 μοιρών». Δηλαδή, ότι ακριβώς συνέβη μόλις κατέστη βέβαιη η
ήττα των Γερμανών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία έσπευσε αμέσως
«να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία» (23 Φεβρουαρίου 1945)!
Ο
Ισμέτ Ινονού, διάδοχος του Μουσταφά Κεμάλ στην Προεδρία της Τουρκικής
Δημοκρατίας, μόλις ξεκίνησε η Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου
1941, μυρίστηκε την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους
Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη
και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το
ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο.