Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Όταν οι
κοινωνίες αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά, ως κατακτητές, ασελγούν και ασεβούν σε
βάρος της Φύσης, τότε είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή, όταν τα όρια αντοχής της
Φύσης, αλλά και τα όρια ανοχής της ίδιας της κοινωνίας εξαντληθούν, θα
πληρώσουν το τίμημα και θα καταστραφούν. Αυτό είναι το δίδαγμα της σχετικά
πρόσφατης ανθρώπινης ιστορίας από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν με τη βία
των όπλων, των θεσμών, των κοινωνικών και οικονομικών δομών να ιδιοποιηθούν τμήμα
της κοινής κληρονομιάς και να μετασχηματιστούν σε εκμεταλλευτική, απάνθρωπη και
καταστροφική εξουσία μειοψηφίας σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, με την
εμφάνιση, δηλαδή, της ατομικής ιδιοκτησίας.
Από τότε που η
επιβίωση, η ασφάλεια και η ευημερία των μελών των κοινωνιών έπαψε να είναι
συλλογική-κοινωνική υπόθεση και φορτώθηκε στις πλάτες αδύναμων, αμαθών και
αβοήθητων ατόμων έγινε κανόνας ο νόμος της καπιταλιστικής ζούγκλας, σύμφωνα με
τον οποίον ο δυνατότερος επιβιώνει σε βάρος των αδυνάτων και συνεπώς ‘ο σώζων
εαυτόν σωθήτω’ και ‘όποιον πάρει ο χάρος’. Από τότε οι λίγοι
μεγαλοϊδιοκτήτες γης και μέσων παραγωγής εκμεταλλεύονται τους πολλούς
πουλώντας τους ένα οικοπεδάκι και παραχωρώντας τους το ‘πλασματικό δικαίωμα’
απόκτησης, κατά κανόνα παράνομα και με υπέρογκα τοκογλυφικά τραπεζικά δάνεια,
ένα αυθαίρετο σπιτάκι στην πόλη, άντε και ένα εξοχικό σε κάποιο βουνό ή σε
κάποια κοντινή παραλία. Το αποτέλεσμα δεν ήταν βέβαια η αύξηση του αισθήματος
ασφάλειας των πλασματικών ιδιοκτητών, ούτε φυσικά και η βελτίωση του βιοτικού
επιπέδου των κατόχων πλασματικής ιδιοκτησίας, γιατί αυτή συνδέθηκε με την
αγωνία της εξασφάλισης της δόσης για το τραπεζικό δάνειο, για τον φόρο ακίνητης
περιουσίας, για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, για το αναπόφευκτο
‘λάδωμα’ του αρμόδιου υπαλλήλου του Δήμου, της Πολεοδομίας, του εφοριακού, του
δασάρχη, της ΕΥΔΑΠ αλλά και με τον φόβο της κατεδάφισης του αυθαιρέτου και
συνεπώς της απώλειας των κόπων μιας ζωής. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις αυτή η
σχέση παράνομης ή ημινομιμοποιημένης, για λόγους διατήρησης της πολιτικής
πελατείας των κυβερνητικών κομμάτων, κατοχής πλασματικής ιδιοκτησίας οδήγησε
τους κατόχους της στις φυλακές και σε κάποιες άλλες στον θάνατο εξαιτίας
πλημμυρών ή πυρκαγιάς, λόγω έλλειψης της αναγκαίας υποδομής, αλλά και της
οφειλόμενης πολιτικής για την προστασία αυτών των ‘ιδιοκτησιών’. Έτσι φτάσαμε
στα φαινόμενα της Ολυμπίας, της Μάντρας και του οικισμού Μάτι για να
περιοριστούμε σε όσα δεν προλάβαμε, εξαιτίας των δεκάδων αδικοχαμένων
πλασματικών ιδιοκτητών, να ξεχάσουμε.