Γραμμένη από τον Άντη Ροδίτη
Κύριε Β....
Μου έχετε υποβάλει μια προσωπικά πολύ δύσκολη ερώτηση. Δείχνει
«πολιτική» αλλά ίσως να μην είναι τίποτε λιγότερο από μεταφυσική. Δεν ξέρω αν
πρέπει να απαντήσω σε πεζό ή σε ποιητικό λόγο. Να γράψω άραγε ένα ημερολόγιο με
τίτλο «οι αναμνήσεις ενός έγκλειστου» χωρίς να διευκρινίζω πού έγκλειστου; Με
υπόνοιες ότι ό συγγραφέας του ημερολογίου είναι έγκλειστος σε ψυχιατρείο χωρίς
λόγο;
Δεν μπορώ να κρίνω τη στάση του Νίκου Κοτζιά ξεκάθαρα «πολιτικά»
(αν υπάρχει τέτοιο πράμα) διότι δεν παρακολουθώ τα ελληνικά πολιτικά
πράματα επειδή δεν παρακολουθούνται. Εννοώ δεν μπορούν να παρακολουθούνται από
νορμάλ ανθρώπους. Είναι απλώς ένα θέαμα ανθρώπων που μιλούν όλοι μαζί
ταυτόχρονα χωρίς να είναι σίγουροι τι ακριβώς υποστηρίζουν και χωρίς να μπορούν
να δουν ότι βασικά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το τομάρι του καθενός.
Πιστεύει ο Νίκος Κοτζιάς ότι μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο;
Ξέρει ο κ. Κοτζιάς ότι η Κύπρος δεν θέλησε να βοηθηθεί όταν η Ελλάς
δημιούργησε κάποιες καλές συνθήκες που θα της επέτρεπαν πραγματικά να βοηθήσει
ακόμα και πολεμώντας; Κι ας έχανε! Που δεν θα έχανε!
Αντιλαμβανόμαστε άραγε τις διαστάσεις του γεγονότος ότι οι
Τούρκοι της Αυστρίας ψήφισαν κατά 71% Ερτογάν=Τζιχάντ, της Γαλλία κατά 65% και
κάπου εκεί και της Γερμανίας; Αντιλαμβανόμαστε ότι η πλειονότης των
μουσουλμάνων μεταναστών ανά τας Ευρώπας είναι κρυπτοτζιχαντισταί ή
κρυπτοτζιχαντιστώδεις;
Μου επιτρέπεται να πω ότι η περαιτέρω όξυνση της παρούσας όξυνσης
παντού θα οδηγήσει ευκολότερα και γρηγορότερα στον επόμενο πολιτισμό που
δεν ξέρω ποιος θα είναι;
Πόσοι καταλαβαίνουν ότι τώρα πια δεν υπάρχει τρόπος να βοηθηθεί η
Κύπρος;
Παλιά, μας είπαν ότι η Ένωση ήταν άπιαστο όνειρο, εξωπραγματική
ιδεολογία, πράγμα που ήταν ψέμα. Ήταν ό,τι πιο ρεαλιστικό
μπορούσαν Κύπρος και Ελλάδα μαζί να επιδιώξουν και να επιτύχουν – και να
σωθούν.