Κουρουμπλής και Αριστερή Ανασύνθεση

 

Θα συμφωνήσω (σε ελάχιστα)  και θα διαφωνήσω (πάρα πολύ ) με την ανακοίνωση που εξέδωσε η «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση»(ΑΑ), συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από τις δηλώσεις  του Παναγιώτη Κουρουμπλή για την πιθανή ή επιθυμητή από τον ίδιο διαγραφή του Νάσου Θεοδωρίδη. (σχετικά δες και http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html) 

Λέει η ΑΑ :

«Δυσάρεστη έκπληξη σε όσες και όσους ανήκουμε στη Ριζοσπαστική Αριστερά προκάλεσε η δημόσια προτροπή του Κοινοβουλευτικού Εκπρόσωπου του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουμπλή, να διαγραφεί ο σ. Νάσος Θεοδωρίδης για συγκεκριμένες απόψεις που εκφράζει χρόνια τώρα στο πλαίσιο του ΣΥΝ.

Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση παρότι δεν συμφωνεί με τις απόψεις του σ. Νάσου, ανησυχεί ιδιαίτερα για την απαίτηση διαγραφής του άρτι αφιχθέντος στον ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουμπλή. Προφανώς αγνοεί ότι οι διαγραφές ως μέθοδοι εξαφάνισης των διαφορετικών απόψεων είναι καταδικασμένες στη συνείδηση των Αριστερών. Στο ΠΑΣΟΚ όπως ξέρει κι ο ίδιος ευδοκιμούσαν...

Η πολυτασική κουλτούρα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απαίτηση διαγραφής που διατύπωσε δημόσια ο νεόκοπος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Καλό είναι να γνωρίζει ότι η θέση του δεν του δίνει επιπλέον προνόμια σε σχέση με τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ κρίνουμε σκόπιμο να επαναλάβουμε ότι το δικαίωμα διατύπωσης απόψεων και θέσεων είναι καθολικό και δεν αφορά μόνο όσους τις εκφράζουν από την τηλεόραση». 

Η  απόρριψη  των διαγραφών των πολιτικών αντιπάλων – που αναφέρει  η ΑΑ –  είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένη και  στοιχειοθετεί μια συνθήκη εσωκομματικής δημοκρατίας. Όμως το εύρος μιας διαφωνίας (στη προκειμένη περίπτωση του Θεοδωρίδη προς τους υπολοίπους…) δεν μπορεί να είναι αδιάφορο. Το θέμα  σηκώνει μεγάλη συζήτηση, όπως συζήτηση σηκώνει  π.χ. και  η λογική των «διαβουλεύσεων»,  που ενίοτε εκφυλλίζονται σε  απλό ιμάντα μεταβίβασης προειλημμένων θέσεων….

Όμως τι να πει κανείς για την άκρως επιθετική  συμπεριφορά της ΑΑ, που κραδαίνει έναντι του Κουρουμπλή την κομματική επετηρίδα;  Τι να πει κανείς για την  ατάκα περί του «άρτι αφιχθέντος στον ΣΥΡΙΖΑ»;   Ή για την βολή  περί «νεόκοπου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου»;

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται …Αυτή τη κρίσιμη ώρα, που πρέπει να είμαστε ενωμένοι όλοι μια γροθιά, δεν πρέπει να  παρακολουθήσουμε τον επιπόλαιο «αβανγκαρντισμό»  στις διαλυτικές του πρακτικές. Με τις όποιες διαφωνίες και τις κόντρες μας, πρέπει  να είμαστε και να αισθανόμαστε μια μεγάλη πολιτική οικογένεια.

Ελληνικό . Μητροπολιτικό πάρκο ή μητροπολιτική διαχείριση;

Οι διαβουλεύσεις έχουν νόημα μόνο στο βαθμό που φέρνουν σε αντιπαράθεση  διαφορετικές απόψεις για το ίδιο θέμα, ή στο βαθμό που  απογράφουν αντιλήψεις αποκλίνουσες και κατατεθειμένες στον δημόσιο λόγο.

 Από αυτή την άποψη , η ««διαβούλευση»» που οργάνωσε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ για τη διαχείριση  του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού,  ήταν κάθε άλλο παρά  διαβούλευση, μια και δεν  ασχολήθηκε με τις κατατεθειμένες  αντίθετες  απόψεις για  την «αξιοποίηση» του συγκεκριμένου χώρου….

Η συζήτηση  περιστράφηκε στο γνωστό σχέδιο της ομάδας Μπελαβίλα – το  αυτοσυστηνόμενο ως σχέδιο του ΕΜΠ -  όσον αφορά τη δημιουργία  Μητροπολιτικού Πάρκου 3500 στρεμμάτων στην περιοχή του Ελληνικού, όπου βρίσκονται και οι  πλέον ευκατάστατοι  (κοινωνικά και περιβαλλοντικά) Δήμοι της πρωτεύουσας.  Οι απόψεις όσον αφορά τη μερική δόμηση τμήματος του Ελληνικού, με στόχο την χρηματοδότηση της ανάπλασης  υποβαθμισμένων περιοχών του λεκανοπεδίου (Μάνος,Μπακογιάννη, Χατζημπίρος,  Ψαριανός κλπ) όπως επίσης και η άποψη της δημόσιας ,  ήπιας και πλουραλιστικής διαχείρισης του χώρου αλλά με μητροπολιτικό σκεπτικό, με στόχο την ελάφρυνση περιοχών γενικά υποβαθμισμένων, κάθε άλλο παρά εμφανίστηκαν  στη συγκεκριμένη συζήτηση….

Φυσικά, αυτή την ώρα, της εκκρεμούσας ιδιωτικοποίησης του πρώην αεροδρομίου και τόσων ακόμη κοινόχρηστων αγαθών του ελληνικού λαού, τέτοια λόγια φαντάζουν ως πολυτέλεια… ‘Όμως η πιθανή κατάρρευση του μνημονιακού καθεστώτος μέχρι το τέλος του 12, δίνει μια ευκαιρία για καταγγελία των όποιων αποικιακών παραχωρήσεων και για αναψηλάφηση των απόψεων για την διαχείριση των μεγάλων ελεύθερων χώρων : Στους οποίους συμπεριλαμβάνονται, ο χώρος του Ελαιώνα (9160 στρέμματα στη καρδιά του αστικού σχηματισμού, σε άμεση οπτική επαφή με την Ακρόπολη !), το μαγικό Δάσος Τατοϊου των 42.000 στρεμμάτων, σε απόσταση ανάλογη αυτής του Ελληνικού,  τα Τουρκοβούνια των 4500 στρεμμάτων, και άλλοι μικρότεροι, όπως το Πάρκο Γουδή των 900 περίπου στρεμμάτων…  

Αυτοί οι «ξεχασμένοι»  χώροι αξιώνουν μια συνολική προβληματική : Για να μη ξυπνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μια ημέρα των ημερών και ανακαλύψει ότι επιτρέπει σε κάποιους να του ασκούν κριτική «από τ’ αριστερά», στο όνομα των κατοίκων της Δυτικής Αττικής και των όποιων υποβαθμισμένων περιοχών…

Επειδή Οικολογία σημαίνει όχι απλώς να δρας με τις θωπείες διαφόρων παραγόντων αλλά προηγουμένως να σκέπτεσαι συνολικά , θα υπάρξει  σύντομα δημόσια  απάντηση στους συγκεκριμένους τοπικιστικούς σχεδιασμούς. . Έστω και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες….

 Σχετικά δες http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/09/blog-post_19.html
http://oikologein.blogspot.gr/2012/06/blog-post_05.html

YΓ. 31.10. 2012.  Ύστερα από διαμαρτυρία του Νίκου Μπελαβίλα και ανταλλαγή μηνυμάτων, διευκρινίζω ότι  η αναφορά μου στο "στο γνωστό σχέδιο της ομάδας Μπελαβίλα – το αυτοσυστηνόμενο ως σχέδιο του ΕΜΠ"    έγινε για να δηλωθεί η υπερβολή με την οποία συνηθέστατα παρουσιάζεται το σχέδιο του "Μητροπολιτικού Πάρκου" - ως σχέδιο του Ιδρύματος ΕΜΠ....Δέχομαι καλόπιστα ότι η  συγκεκριμένη ομάδα  δεν επικαλέστηκε μια   πρόσθετη έξωθεν καλή μαρτυρία, με δεδομένη την επιστημονική επάρκειά της.... 
 

Μερικοί είναι πιο καταδιώξιμοι από τους άλλους….

 

Ο  Γιάννης Χρυσοβέργης γράφει στον «Άτακτο λόγο» για το ξεχείλωμα των χρονικών ορίων της διαδικασίας του  αυτόφωρου- από 24 σε 36 ώρες-  προκειμένου να συλληφθεί ο Κώστας Βαξεβάνης για το πλημμέλημα της  δημοσιοποίησης της λίστας Λαγκάρντ…..http://ataktoslogos.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html

Ακόμη θυμίζει μια πρόσφατη περίπτωση λίστας ονομάτων που δημοσιεύθηκε στην κυβερνητική εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», με  υποτιθέμενους φοροφυγάδες του χώρου της τέχνης ή της showbiz, η οποία   ουδόλως προκάλεσε τις παρεμβάσεις της εισαγγελικής αρχής…

Τι να πει κανείς  για τη περίπτωση Βαξεβάνη αλλά και Παστίτσιου, που επίσης συνελήφθη  μετά από έρευνα της Αστυνομίας στο Βόλο, στην Εύβοια και ποιος ξέρει που αλλού: Μάλλον, ότι όλοι οι πολίτες είναι καταδιώξιμοι, αλλά μερικοί είναι πιο καταδιώξιμοι από τους άλλους…..

Το συμπέρασμα του Χρυσοβέργη :

είναι κρίμα άνθρωποι με δεκαετίες αγώνων για την υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αντί να σταθούν, όπως ορθά έπραξαν στην περίπτωση του «Γέροντα Παστίτσιου», στις παρανομίες του εισαγγελέα και της Αστυνομίας, ασχολούνται με τα κίνητρα του Κώστα Βαξεβάνη. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι αυτά είναι τα πλέον ταπεινά, τα απτά δείγματα λειτουργίας παρακρατικών μηχανισμών θα έπρεπε να τους είχαν ανησυχήσει.

Όλο το άρθρο

Ο «βαθύς» και ο «αβαθής» ΣΥΡΙΖΑ

Μερικοί ιστότοποι αναφέρονται στον «βαθύ» ΣΥΡΙΖΑ, που κρύβει το πρόσωπό του  αλλά κατά καιρούς «αυτοκαρφώνεται» μέσα από  «αντιεθνικιστικά»  άρθρα όπως αυτό του Νάσου Θεοδωρίδη :    Που δημοσιεύθηκε μεν στην ΑΥΓΗ της 27.9.2009

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=500456  αλλά παρουσιάσθηκε «μεταχρονολογημένο» κατά τρία χρόνια (27.9.2012)…

Και μόνη  αυτή  η «μεταχρονολόγηση» του άρθρου  είναι δηλωτική της λύσσας  ορισμένων να θίξουν – με κάθε διαθέσιμο μέσο – την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα να δείξουν ότι η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ  σε ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και η εκτόξευση στο 27%, άφησε τα πράγματα στη θέση τους   και δεν οδήγησε  σε ουσιαστικές επανεξετάσεις  της αριστερής πολιτικής,  με κύριο σύμπτωμα  την επανάκαμψη του λόγου περί πατρίδας στα αριστερά χείλη……Υποθέτω ότι οι νηφάλιοι πολίτες, οι μη λυσσασμένοι και εν πάση περιπτώσει οι μέτοχοι κάποιου  πολιτικού πολιτισμού, παίρνουν μια γεύση σχετικά με το μίσος που εισπράττει η  παράταξη της ελπίδας :  Η παράταξη  που αμφισβητεί έμπρακτα τη μεταμοντέρνα αποικιοκρατία στα πλαίσια της υπαρκτής ευρωπαϊκής  ένωσης…. 

 

Το άρθρο του Θεοδωρίδη είναι φαιδρό και αβαθές, συνιστά δε ό,τιδήποτε  άλλο από μια  σοβαρή ιστορική προσέγγιση του λαϊκού φρονήματος  στον μεγάλο αγώνα του 1940. Το άρθρο επιχειρεί να πουλήσει μια κοινοτοπία – το ότι οι Έλληνες φαντάροι του 1940 (όπως και οι φαντάροι όλων των εποχών….) δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα ευτυχισμένοι  μπροστά στις στερήσεις και στον κίνδυνο του θανάτου…...  Όμως δεν εξηγεί γιατί αυτοί οι φαντάροι  κατασίγασαν  ΚΑΙ τη στέρηση  ΚΑΙ  το φόβο μπροστά σε μια στρατιωτική δύναμη που τότε, δεν ήταν και δεν εθεωρείτο καθόλου της πλάκας ….. 

Ο  Θεοδωρίδης προφανώς ακολουθεί την Ηροστράτεια τακτική και εμπνέεται από το παράδειγμα του Τάκη Μίχα – που «κατάφερε» να διαγραφεί από την ΟΝΝΕΔ και να γίνει ξακουστός  δια μέσου ενός  ιστοριογραφικού σκανδάλου, όπως ήταν η άποψη  περί του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως «σφαγέα των λαών»… 

Του ευχόμαστε καλή τύχη, αλλά εμείς κρατάμε τη στέρεη, πλειοψηφική, βεβαιωμένη από αναρίθμητες μαρτυρίες, αλήθεια του Ελληνικού λαού : Για το μεγάλο και αυθόρμητο,  κοινωνικό και πολεμικό μέτωπο, που χώρεσε από βασιλόφρονες μέχρι ζαχαριαδικούς και πρόσφερε  την πρώτη μεγάλη αντιφασιστική νίκη στην Ευρώπη….
ΥΓ. Εν όψει, έργο του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΗΜΗΤΡΕΑ

ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ….

Οι προάγγελοι της τρέχουσας κατάστασης είχαν χτυπήσει από παλιά. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που επικαλέσθηκε στη σύσκεψη των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς στο Παρίσι ο Αλέξης Τσίπρας(25.10.12), είχε αμφισβητηθεί και τεθεί «στη διαθεσιμότητα» της ρεάλ πολιτικής από το 2003, όταν γινόταν συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν στη Κύπρο. Το 2006 η περίφημη οδηγία Μπολκενστάϊν προετοίμαζε το δρόμο για μια διαφοροποίηση των αμοιβών των εργαζομένων ,  διευκολύνοντας τη γενική καθοδική δίνη των συνολικών μισθών και δικαιωμάτων…. Εξ άλλου η συζήτηση για την «Ευρώπη των δύο ταχυτήτων» ή για την «Ευρώπη των ομόκεντρων κύκλων» που κρατούσε εδώ και  καιρό, προετοίμαζε τα πνεύματα για ένα σκηνικό αποδοχής των περιφερειακών ανισοτήτων, που στη συνέχεια μπορούσε να οδηγήσει στην αποικιοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας…

Και τώρα, το χειρότερο που διαδέχεται το κακό, βάζει πολλούς σε σκέψεις για έξοδο από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση (λέω να τη γράφω με μικρά γράμματα, γιατί είναι ανάξια των περιστάσεων…). Όμως η ε.ε είναι πλαίσιο πολιτιστικό, κοινωνικό, θεσμικό, της Ελλάδας και άλλων λαών. Γι αυτό η ολική απόρριψή της είναι τόσο άκριτη όσο και η ολική αποδοχή της – για να το πω με χύδην όρους : Η αποδοχή που συνδέεται με τη στάση του ευρωλιγούρη, ευρωζητιάνου, ευρωφουκαρά,  ευρωφλούφλη, που σηκώνεται πάνω και κάθεται κάτω βάσει των οδηγιών των Βρυξελλών….

Το απαιτούμενο αυτής της συγκυρίας δεν είναι μια «μέση λύση» - με την πρόσθεση Σαμαρά + Παπαρήγα και τη διαίρεση του συνόλου δια δυο : Το ζητούμενο είναι μια άλλη ποιότητα,  ένας κριτικός ευρωπαϊσμός, που δεν αποδέχεται το τρέχον σύστημα της ευρωζώνης ως θέσφατο . Που  προτάσσει ένα νέο «σύστημα ευρώ» , το οποίο, εκτός των άλλων λειτουργιών, είναι εργαλείο αντιυφεσιακό, σταθεροποιητικό, υπηρετικό κάποιων σκοπών και διακηρύξεων , που μια φορά κι έναν καιρό τέθηκαν πανηγυρικά στην  ε.ε …..

Με αυτή τη λογική, κάθε συνηγορία με το σημερινό ευρώ και την ευρωζώνη, πρέπει να συνοδεύεται από χοντρούς αστερίσκους και επιφυλάξεις ….

Και η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στο Παρίσι :

«Η επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου στην Ελλάδα και η μετατροπή της σε ένα προτεκτοράτο χρέους, είναι πέρα και έξω ακόμα και από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων είναι πέρα και έξω από τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ….

 

 

Καταρχήν, βρίσκω πολύ έξυπνη και σαρκαστική  τη δήλωση που «αμολάει», στο 90΄  της  ανακοίνωσής της(22.10.2012), η Δημοτική Παράταξη «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» - και συγκεκριμένα το παράρτημα Πατησίων, 5^ης Δημοτικής Κοινότητας : «Στη κρίση απαντάμε με αλληλεγγύη» - και σε παρένθεση : «Χωρίς κάμερες»….

Μπαίνω όμως σε σκέψεις, μια και πολύ συχνά χρησιμοποιούμε το παράδειγμα της γυναίκας του Καίσαρα, λέγοντας ότι «δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται»… Και λέω λοιπόν : Όταν ένα άτομο ή  μια συλλογικότητα – φερειπείν η ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ –είναι ό,τι είναι με τις πράξεις της  για  την υποστήριξη των απόρων πολιτών κλπ.,   γιατί δεν δικαιούται να φαίνεται  και να πιστώνεται αυτό που είναι, ενδεχομένως και μπροστά σε κάμερες;

Και προχωράω παραπέρα : Μήπως δεν δικαιούται απλώς αλλά μήπως υποχρεούται  - όχι μόνο να είναι  αλλά και να φαίνεται   -  για να βάζει όλους προ των ευθυνών τους και να εμπνέει ανάλογες δραστηριότητες;

Δεν αντιλέγω ότι το «θεαθήναι» συχνότατα ξεπερνά το «είναι».….Με αυτή, και μόνο αυτή την «υποσημείωση» , δέχομαι την επιφύλαξη που εκφράζει το «χωρίς κάμερες» υποστηρίζοντας ότι ο  καθένας πρέπει (με βάση τη σοσιαλιστική αρχή : «Στον καθένα ανάλογα με την εργασία του»….) να πιστώνεται  με βάση αυτό  που δίνει….Χωρίς ψευτοσεμνότητες….

ΥΓ. Εν όψει, έργο του Χάρυ Κλυν ("Η σκοτεινή πλευρά")

Ολόκληρη η ανακοίνωση της «Ανοιχτής Πόλης»  

Η αναγκαιότητα της συζήτησης για Μεταβατικό Πρόγραμμα

                                                                          του Βασίλη Ασημακόπουλου

 

O B.Aσημακόπουλος, δικηγόρος και στέλεχος  του «Νέου Αγωνιστή», αναφέρεται (ΑΥΓΗ  19-20.10,12) στην απουσία προγράμματος που χαρακτήρισε τα δυο μεγάλα ρεύματα της Αριστεράς,  αφενός μετά την ήττα του «υπαρκτού» το 1989, και αφετέρου μετά τη συγχώνευση  του σοσιαλιστικού χώρου με την  νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία….. Με δεδομένο τον  αριστερό «ακτιβίστικο» εμπειρισμό και το διαρκές «βλέποντας και κάνοντας» της αριστερής πολιτικής, που συνηθέστατα εκφράζεται με ένα ΟΧΙ (Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, Όχι στη λιτότητα, Όχι στη διάλυση του Κράτους –Πρόνοιας κλπ.κλπ.) , η προβληματική για μια προγραμματική όδευση προς τη κατεύθυνση του σοσιαλισμού αποκτά ιδιαίτερη σημασία….

Ορισμένα σημεία του κειμένου του Ασημακόπουλου : 

Η μετεκλογική συγκυρία θέτει επιτακτικά δύο αλληλένδετα μεταξύ τους ζητήματα: την οργάνωση του ενιαίου κόμματος της δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς και τη συγκρότηση ενός μεταβατικού προγράμματος  

 

ένα πρόγραμμα μετάβασης – δεν είναι προϊόν μιας ομάδας τεχνοκρατών (έστω και αριστερών), καθώς δεν αντιμετωπίζει ουδέτερα ή τεχνικά ζητήματα· σε τέτοιου τύπου προσεγγίσεις λανθάνει η κυριαρχία των «ειδικών»

 

Η συζήτηση για μεταβατικά πρόγραμματα διακόπηκε τόσο στη χώρα μας[2], όσο και στους άλλους ευρωπαϊκούς κοινωνικούς σχηματισμούς, στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

 Οι δυνάμεις της αριστεράς είτε ιστορικά ηττημένες (κομμουνιστικές), είτε οργανικά ενσωματωμένες (πρώην σοσιαλδημοκρατικές), αδυνατούσαν να σταθούν ανταγωνιστικά απέναντι στις δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας  

Να ορίσει η αριστερά την ημερήσια διάταξη της πολιτικής αντιπαράθεσης και να μην εμφανίζεται απολογούμενη. 

 Είναι λάθος να θεωρηθεί ότι ο μνημονιακός μηχανισμός μετά από μια ενδεχόμενη εκλογική ήττα, όσο βαριά και αν είναι, θα παραδοθεί.

 

κομβικής σημασίας ζήτημα για ένα μεταβατικό πρόγραμμα είναι το κράτος[3]. Η διαδικασία εκδημοκρατισμού και μετασχηματισμού του, καθώς και η συγκρότηση νέων θεσμών λαϊκού ελέγχου πρέπει να είναι στο επίκεντρο του προγράμματος   

Όλο το άρθρο του Ασημακόπουλου

Η ΑΓΑΠΗ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΑ …..

 

Η πολιτική της σταδιακής, με  «δόσεις», με συνοδεία κροκοδείλιων  δακρύων,  με παράλληλες δηλώσεις περί του χαρακτήρα των μέτρων και ρυθμίσεων ως «τελικών», με παραπλανητικές  υποσχέσεις  που κάνουν ακόμη και  το «Ζητείται ψεύτης» του Δημήτρη Ψαθά να φαίνεται  ξεπερασμένο -   είναι η μνημονιακή πολιτική στον τομέα της πρόνοιας και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες(ΑΜΕΑ)…. Τη τελευταία διετία τρεις μεγάλες συγκεντρώσεις , με πιο πρόσφατη  αυτήν της 27^ης Σεπτεμβρίου, με χιλιάδες ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας, έδειξαν το μέγεθος του προβλήματος αλλά και την αποφασιστικότητα αυτών  που κάποιοι   τείνουν να εντάξουν   στην κατηγορία του «υπάνθρωπου» - κατά  την ορολογία του «Ντενεκεδένιου σκότους» ( "Χρυσή Αυγή")….

Το Μνημονιακό υπερκράτος  μηχανεύεται άπειρους τρόπους για να περικόψει δικαιώματα  ή  να ταλαιπωρήσει -   και δια μέσου της ταλαιπωρίας να αποτρέψει τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των  ΑΜΕΑ. Επιστρατεύοντας άλλοτε  τη γνωστή «περιπτωσιοκεντρική» επιχειρηματολογία ( «ο τυφλός της Ζακύνθου που οδηγούσε BMW » ή ο «ακρωτηριασμένος  της Βόρειας Ελλάδας που ήταν δεινός παίχτης τένις» κλπ.) και γενικά κάνοντας το «τόσο- ΤΟΣΟ» και αντιστρόφως,   επιχειρεί να μπουρδουκλώσει   τη δημόσια συζήτηση για τις μειονεξίες και την αντιμετώπισή τους . Τελευταίο κατόρθωμά του ήταν  οι ρυθμίσεις για τα ΚΕΠΑ (Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας), στα οποία παραπέμφθηκαν χιλιάδες άνθρωποι για την επανεπιβεβαίωση της αναπηρίας τους, χωρίς στο ενδιάμεσο διάστημα να παίρνουν σύνταξη, ή επίδομα αναπηρίας ή οι γονείς τους να μπορούν να επικαλεσθούν τις σχετικές ρυθμίσεις και να βγουν σε σύνταξη

Επερώτηση 39 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης….Σε αυτό τον ιστότοπο έχουν γίνει αρκετές αναφορές στην υπόθεση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική, ίσως με πιο ιδιαίτερη αυτή που αφορούσε  εκκρεμούσα προσφυγή στο Συμβούλιο  Επικρατείας. http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6.html  και είχε στοιχεία από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»…

Τώρα, ενώ οι αποψιλώσεις του δάσους των Σκουριών προχωρούν ακάθεκτες   -   με αποτέλεσμα να μην είναι ιδιαίτερα παρήγορο  το λεχθέν επανειλημμένα από τον Αλέξη Τσίπρα ότι οι «επενδυτές»  που συμβάλλονται με την κατοχική κυβέρνηση θα βρεθούν σε θέση οφσάϊτ υπό συνθήκες κυβέρνησης της Αριστεράς  - http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7.html

   μια μεγάλης κλίμακας κοινοβουλευτική  παρέμβαση εκδηλώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ : Μια παρέμβαση που αναδεικνύει το θέμα των χρυσωρυχείων στην ολότητά του, που «προβιβάζει» το  ζήτημα Χαλκιδικής και πάσης Βόρειας Ελλάδος σε μείζον εθνικό ζήτημα , που  στοιχειοθετεί μιαν άλλη άποψη για την αναπτυξιακή τροχιά της χώρας….

Πρόκειται για την Επίκαιρη Επερώτηση 39 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ  προς το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής  ( Εξορύξεις και Μεταλλεία Χρυσού σε Χαλκιδική, Κιλκίς και Θράκη ) . Μια Επερώτηση  που, μεταξύ άλλων,  υπενθυμίζει σε διάφορους οικονομολογούντες κουφιοκεφαλάκηδες ότι «οι θέσεις εργασίας που θα εκλείψουν θα είναι πολλαπλάσιες από αυτές που θα δημιουργηθούν»….

Όλη η Επερώτηση

Βαλαβάνη : Χωροταξικό Far West…

                                        

               Ante Portas πλέον το τρίτο Μνημόνιο,  στοιχειοθετεί μια κανονική επιχείρηση απόσυρσης του κράτους από τη δημόσια περιουσία, γράφει η Νάντια Βαλαβάνη στην ΑΥΓΗ (21.10.20 12).

Πολλά και τρομερά αναφέρονται στα γραφόμενά της, όμως τα τρομακτικότερα όλων – όχι από την άποψη των χαριστικών ρυθμίσεων αλλά από την άποψη της ολικής αποδόμησης κοινωνικών λειτουργιών ποιότητας ζωής -  είναι αυτά που σχετίζονται με τη χωροταξία. Ακούστε- ακούστε, ιδιαίτερα εσείς οι οικολογιζόμενοι της «παρακυβέρνης», που ακόμη στέκεστε στη μέση κάνοντας άλλοτε ότι δεν καταλαβαίνετε και άλλοτε  αναμένοντας την τελική έκβαση του μνημονιακού καθαρτήριου :

«Εισάγεται πρωταρχικά η νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και σε μικρούς οικισμούς υπό τον τίτλο «Παραθεριστικό-Τουριστικό Χωριό». Εδώ εκτός από κατοικίες συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα σύμπαν χρήσεων: Χώροι συνάθροισης κοινού μιας καταπληκτικής γκάμας σε συνδυασμό με spa, χώρους εστίασης, αναψυχής και εμπορίου, νοσοκομεία, γήπεδα γκολφ, αθλητικά γήπεδα, εκκλησίες, μαρίνες (που είτε κατασκευάζονται, ακόμα κι αν απέχουν μόλις 1 χμ από υπάρχουσες, είτε  μπορούν ν’  απαλλοτριωθούν!). Προβλέπεται η παραχώρηση, για αποκλειστική χρήση, αιγιαλού για 99 χρόνια, χωρίς δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών, εφόσον αυτό «συμπεριλαμβάνεται στη σύμβαση». Επιτρέπεται για πρώτη φορά η επέκταση του αιγιαλού μέσω προσχώσεων και η αναδόμηση της ακτογραμμής της σχετικής περιοχής (!). Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν για πρώτη φορά και για όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών και ποταμών…..

 

Προβλέπεται για πρώτη φορά η ιδιωτική χωροταξία, ανήκουστη σε οποιαδήποτε όχι ευρωπαϊκή, αλλά απλώς οργανωμένη χώρα: Ο «επενδυτής» πρώτα αγοράζει τη δημόσια γη ή αποκτά το «δικαίωμα στην επιφάνεια», και μετά αποφασίσει τι θέλει να την κάνει!

Όλο το άρθρο της Βαλαβάνη

Η πιστοληπτική αξιοπιστία Uber Alles…..

 

H Ελεάννα  Ιωαννίδου, δικηγόρος, νυν μέλος  και  πρώην εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πρασίνων, μιλάει αυτή τη φορά επί της ουσίας… Το κείμενό της αποστασιοποιείται από εκείνη την «αισιοδοξία», που την έκανε στις αρχές του εγχειρήματος της ελληνικής  τρόϊκας να υποστηρίζει, σε ανοικτή επιστολή προς τον (επίσης συνταγματολόγο) Αντώνη Μανιτάκη ότι  «Ήρθε η ώρα για την ουσιαστική διοικητική μεταρρύθμιση που τόσο έχουμε ανάγκη»…

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/07/very-touching.html

 

Τώρα πλέον, τιτλοφορώντας ένα κείμενό της με μια μάλλον  ήπια φράση ( «Η δημιουργική επίκληση του Συντάγματος (ή η αρχή του τέλους της Ισονομίας)») ,  κάνει  απολύτως σαφή την επώαση μιας νέας νομιμότητας, που θέτει ως κορυφαία αγαθά  τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας  - ή , αν θέλουμε με  μια πιο τεχνική διατύπωση – την εξυπηρέτηση του χρέους…

Η Ιωαννίδου  αναφέρεται σε ένα κορυφαίο παράγοντα του δικαιοδοτικού συστήματος της χώρας, τον πρόεδρο του ΣτΕ κ. Κωνσταντίνο Μενουδάκο, που επικαλέσθηκε  

« το έκτακτο των καταστάσεων που ζούμε ως αιτία της "νέας ανάγνωσης" από το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο του Συντάγματος».

 Και σχολιάζει  η Ιωαννίδου :

«ο πλέον υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Δικαιοσύνης ….. προβαίνει ευθαρσώς στην ομολογία ότι εξωτερικές συνθήκες, ήτοι πολιτικές, άρα και υποκειμενικές, οδηγούν σε μια διαφοροποιημένη, άρα εξίσου υποκειμενική, ερμηνεία του Συντάγματος».

Εξ άλλου η ίδια  υπογραμμίζει   ότι

«θα έπρεπε να αιτιολογηθεί πειστικά γιατί τα στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ είναι περισσότερο "ευαίσθητα" προσωπικά δεδομένα από τις εικόνες των συλληφθέντων σε πρόσφατη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας»…. 

Και ένα σχόλιο δικό μου : Η χούντα του 1967 έκανε  «στα ίσια» την αναστολή σειράς άρθρων του Συντάγματος του 1952. Η μεταμοντέρνα χούντα κάνει το ίδιο προωθώντας   τον ρελατιβισμό του Συντάγματος και κατ’ επέκταση όλου του νομικού «εποικοδομήματος», ενώ αφήνει τις λέξεις και τις διακηρύξεις στις θέσεις τους….Που λέει κι ο Μεγάλος Αλεξανδρινός  σε εκείνο σαρκαστικό ποίημά του («Εν δήμω της Μικράς Ασίας»): «λαμπρά ταιριάζουν όλα»….. 

Όλο το άρθρο της Ιωαννίδου

Μη πυροβολείτε την ελληνική βιομηχανία….

 

Από τις στήλες αυτού του ιστότοπου, έχουμε επανειλημμένα κάνει αναφορές στην προσπάθεια της κεντροευρωπαϊκής βιομηχανίας να εκτοπίσει τους αντιπάλους της από την αγορά με μεθόδους που κάθε άλλο παρά εντάσσονταν στα πλαίσια του «υγιούς  ανταγωνισμού». Η πρακτική της Siemens ή η περίπτωση της μπύρας «Βεργίνα» - της οποίας επιχειρήθηκε η υπονόμευση πριν ακόμη και από την εμφάνισή της στα σούπερμάρκετ -  έδειχναν καθαρά  τις «λούμπεν καπιταλιστικές» πρακτικές  και την «εξωοικονομική»  καταστολή των  παραγωγικών δομών της περιφέρειας. Ακόμη και η διαρκής πολιτική πίεση για την αγορά  προϊόντων του ευρωπαϊκού κέντρου – π.χ των αυτοκινήτων μικρής ρυπαντικής  επιβάρυνσης ή των 4Χ4 επί εποχής  Σημίτη, των ελαττωματικών υποβρυχίων και των άλλων οπλικών συστημάτων κλπ. – απεδείκνυε περίτρανα τη νεοαποικιακή νοοτροπία  που ευδοκιμούσε κάτω από τις   πολιτικές παπάρες του «εκσυγχρονισμού» ή   της «άρσης των περιφερειακών ανισοτήτων»…..

Σε όλα αυτά προστέθηκε η περίπτωση της  Εταιρείας «Ελληνικά  Καλώδια ΑΕ», που κατήγγειλε πρόσφατα ότι «ξωπετάχθηκε» από ένα διεθνή διαγωνισμό προς όφελος σύμπραξης  εταιρειών – μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν και  η  Siemens…. Αντιγράφω από το http://statbank.gr/content/article/26594.html :

 «….Στις 15 Οκτωβρίου 2012 κατατέθηκε από την ελληνική επιχείρηση καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το μη αποκλεισμό της ξένης σύμπραξης (ΣΣ δηλαδή των ανταγωνιστών της) λόγω: α) λήξης ισχύος προσφοράς της, β) 33 αποκλίσεων από απαράβατους όρους Διακήρυξης και γ) 10 ουσιωδών ελλείψεων στα δικαιολογητικά συμμετοχής»….

Σύμφωνα με το δημοσίευμα (Σπύρος Κτενάς), η επιτυχής έκβαση του διαγωνισμού για την ελληνική εταιρεία θα σήμαινε και την   πιστοποίησή της ως  παραγωγού υποβρυχίων καλωδίων υψηλής τάσης, που θα είχε τη δυνατότητα να εξυπηρετεί τον ελληνικό νησιωτικό χώρο και μια ευρύτερη αγορά με πολύ λίγους ανταγωνιστές….

Όλο το δημοσίευμα

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΑΒΟ ΣΙΔΕΡΟ

Mε πολλά και διάφορα ασχολούνται τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ Σητείας, σχολιάζοντας την μέλλουσα επένδυση στη Μονή Τοπλού (Κάβο Σίδερο) : Αυτήν που πριν τρία χρόνια νομίζαμε ότι την είχαμε γλυτώσει, μετά από σχετική απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας…Οι σύντροφοι βάζουν προϋποθέσεις στην υπόθεση της επένδυσης, υποστηρίζουν την ανάγκη της ενημέρωσης ,  των αντισταθμιστικών ωφελειών της τοπικής κοινωνίας, την ανάγκη  προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και  συμμόρφωσης με τη φέρουσα ικανότητα του τόπου…

Όλα αυτά καλά, αλλά μήπως είναι ελλειμματικά κατά ένα σημαντικό στοιχείο; Μήπως δηλαδή παραγνωρίζουν ότι οι τουριστικές δομές μαμούθ με τα all inclusive – στις οποίες αναφέρθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας στον πρόσφατο λόγο του στη Θεσσαλονίκη – καταλήγουν εν τέλει στη δημιουργία τουριστικών γκέτο με περιορισμένη επικοινωνία με τις τοπικές κοινωνίες;  Ότι σταδιακά και «ανεπαισθήτως» το προσωπικό σε αυτές τις δομές γίνεται «εισαγόμενο», όπως επίσης «εισαγόμενα» γίνονται και τα τρόφιμα, τα ποτά, οι κεφαλαιουχικοί εξοπλισμοί; Ότι ο «ενσταβλισμένος» τουρίστας αποστερείται της πρωτογενούς επαφής με τον τόπο του προορισμού, ότι το τουριστικό και περιηγητικό βίωμα εκφυλλίζεται σε μια απόλαυση facilities; Ότι οι υποδομές που ακολουθούσαν τον παραδοσιακό, αποκεντρωμένο, «περιβαλλοντοστραφή» τουρισμό – που απέβαιναν και προς όφελος των τοπικών κοινωνιών – ματαιώνονται ως εκ της παραμονής των τουριστών σε καλά φυλασσόμενους, ασφαλείς και «πολιτισμένους» τουριστικούς θύλακες ; Ότι τα οφέλη της χώρας τείνουν σταθερά στο μηδέν και ότι οι αρχικές υποσχέσεις των επενδυτών γρήγορα ξεχνιώνται – ενώ τους μένει και το «οικόπεδο» στο διηνεκές;

Όλο το κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ Σητείας

Ο Γέρων Παστίτσιος και ο εμπλουτισμός του συναισθηματικού οικοσυστήματος…

 

Από τη συνέντευξη που έδωσε  στον Νίκο Μίχο ο  Φίλιππος Λοϊζος, ο γνωστός πλέον κάτοχος  της  πολιτιστικής ευρεσιτεχνίας «ΓΕΡΩΝ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ», είναι άξια υπογράμμισης ορισμένα σημεία.

-      Πρώτον, η πρόθεση του ευρηματικού 27χρονου του ορμώμενου εκ Ψαχνών της Ευβοίας  ή εκ του Βόλου, να μετατρέψει τη «θλίψη που έχουμε όλοι σε γέλιο»… Εγώ πάντως θα του πρότεινα, να αφήσει τη θλίψη εκεί που κατοικοεδρεύει και υποκινεί ακατάπαυστα την οργή μας, και να ασχοληθεί με τον εμπλουτισμό του συναισθηματικού μας κόσμου με την αίσθηση του γελοίου, του κωμικού, του σαρκαστικού. Να βοηθήσει κι αυτός ώστε στη θέση του σκυθρωπού  και «μουτρωμένου»  αγωνιστή να αναπτυχθεί ο αγωνιστής που διαθέτει μέσα του - μεταξύ άλλων - και αποθέματα χαράς… 

-      Δεύτερον, η  τακτική των διωκτικών αρχών, που «έψαξαν εξονυχιστικά το σπίτι του στα Ψαχνά Ευβοίας»  αφού προηγουμένως επισκέφθηκαν (4 αστυνομικοί + ένας εισαγγελέας !) και το πατρικό του σπίτι στο Βόλο ! 

-      Τρίτον, ότι κατά τη σύλληψή του  τον ρώτησαν εάν ήταν ο αντίχριστος και γι αυτό κάνει αυτά που κάνει (!) – δείχνοντας παράλληλα  ενδιαφέρον (Η φαντασία στην εξουσία !)για πιθανές σχέσεις του με παραθρησκευτικές ή σατανιστικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις….

Όλη η συνέντευξη

Οι συμβολισμοί της πολιτικής και το περιοδικό ELCMAG

 Ενώ κάποιοι αποδομούν  τη  ζωντανή πραγματικότητα, κάποιοι ασχολούνται με την αποδόμηση των συμβόλων της……Διαβάζω στο ηλεκτρονικό περιοδικό ELCMAG (τεύχος  221)  μια αμφισβήτηση της παραγωγής συμβολισμών από την πολιτική :  

«Η επίσκεψη της Άνγκελας Μέρκελ στη χώρα μας, το φιστικί σακάκι της, οι συνδικαλιστές μεταμφιεσμένοι σε ναζί, ακόμη και ο γυμνός διαδηλωτής,  μετατρέπονται σε σύμβολα που εκφράζουν έννοιες, πραγματικότητες που δυστυχώς για εμάς παραμένουν ασαφείς, συγκεχυμένες και ελάχιστα ανακουφιστικές»…..

Αλήθεια, οι μεταμφιεσμένοι σε ναζί συνδικαλιστές, δεν δηλώνουν καθαρά   έναν ιστορικό  συνειρμό προς πολιτική αξιολόγηση; Ο Homo Xevrakotos  μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία, δεν δηλώνει με σαφήνεια την αφαίρεση και αυτών των εσωρούχων  της χώρας από τους πιστωτές της;

Λέει το εντιτόριαλ του elcmag  :

«όταν ο συμβολισμός χρησιμοποιείται στην πολιτική χάνει κάθε ποιητικότητα, στερείται γόνιμων ανταποκρίσεων, σαφήνεια σημασίας που είναι αναγκαία για κάθε πολιτική πράξη και επιζητά την γοητεία της Τέχνης με πρόσκαιρη επιτυχία».

Αντιθέτως, είναι η πολιτική, είναι η ζωντανή διεκδίκηση του παρόντος, που προσδίδει έντονη ποιητικότητα στα σύμβολά  της  – που κάνει τις υψωμένες γροθιές θέμα άπειρων ζωγραφικών απεικονίσεων ή τις ανεμίζουσες σημαίες αφετηρία  τραγουδιών, δακρύων, εξάρσεων.  

Αποφαίνεται το elcmag : «Ας αφήσουμε …τους συμβολισμούς στην Τέχνη που δικαιωματικά της ανήκουν»

Εγώ λέω :  Ας κατεδαφίσουμε το όποιο ιδεολογικό αυθαίρετο επιχειρεί να στήσει  «η τέχνη για την τέχνη». Και ας στηρίξουμε  τα υβρίδια  ζωής και καλλιτεχνικής  φαντασίας – όχι ως πελάτες ή πολιτικοί καθοδηγητές, αλλά ως άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με ψωμί….

Όλο το εντιτόριαλ του elcmag

ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ : «ΟΥ ΞΥΛΕΥΣΕΙΣ»…..

 

Η λαθραία υλοτομία και η αποψίλωση κάποιων δασικών περιοχών έχει καταγγελθεί επανειλημμένα, τουλάχιστον  τα δυο  τελευταία χρόνια, από αρκετές οικολογικές οργανώσεις ... Λόγου χάρη το Δεκέμβρη του 2011 γινόταν αναφορά σε αυτό εδώ τον ιστότοπο στις καταγγελίες  της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης για τις σοβαρές επιπτώσεις της παράνομης ξύλευσης στον δασικό πλούτο της χώρας. http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/12/blog-post_5496.html. 

Σε ένα ενεργειακό σκηνικό με δομικά  στοιχεία  τον (εξ)ηλεκτρισμό, το πετρέλαιο, τον άνθρακα, τις ΑΠΕ, αυτή και μόνη η μεγάλης κλίμακας προσφυγή στο ξύλο για θέρμανση και όχι για απλή δημιουργία «παραδοσιακής ατμόσφαιρας» (αστικό τζάκι…),  προδίδει  κατάσταση κρίσης. Και τέτοια ήταν η κρίση στη γερμανική κατοχή, όταν οι λεγόμενοι «ξυλάδες» αποψίλωναν κανονικά τα περιαστικά δάση έχοντας σαν πελάτη έναν εξαθλιωμένο πληθυσμό.  Τέτοια ήταν η κρίση που βίωναν και βιώνουν οι τριτοκοσμικές χώρες, στις οποίες η αποψίλωση της περιαστικής υπαίθρου για την εξυπηρέτηση των ενεργειακών αναγκών είχε «καταφέρει» τη δεκαετία του 80 να «αποδιώξει» τα κοντινότερα προς τις πόλεις δάση, μέχρι και σε αποστάσεις 70 χιλιομέτρων! ( “State of the World”, Worldwatsch Institute)…

Η παράνομη ξύλευση δεν ήταν ποτέ επιλεκτική, δεν στόχευε στην «απόσυρση» των γερασμένων δέντρων και της νεκρής βιομάζας από τα δάση, αλλά αντίθετα γινόταν - και καθ’ όλες τις ενδείξεις εξακολουθεί να γίνεται -  με βάση τα κριτήρια της βολικότητας και της προσπελασιμότητας στην  πηγή του ξύλου…. Η υλοτομία αυτού του τύπου είναι σαφώς διακριτή από εκείνη που ρυθμίζεται και εποπτεύεται από επιστήμονες δασολόγους ή δασοτεχνικούς, που επιτρέπει όχι μόνο την ενεργειακή αξιοποίηση της βιομάζας αλλά και την «εξυγίανση» του δάσους – ακόμη και τον περιορισμό της έκθεσής του στον κίνδυνο της πυρκαγιάς.

Υπό ορισμένους όρους, το ξύλο θα μπορούσε να ενισχύσει ουσιαστικά το ενεργειακό δυναμικό της χώρας και να οδηγήσει σε σημαντική υποκατάσταση εισαγωγών. Όμως αυτή η πρακτική θα προϋπέθετε ένα δραστήριο δημόσιο τομέα -   με συνεχή εποπτεία των  παρεμβάσεων στο δασικό περιβάλλον -  κι ακόμη  μια πλειοψηφική πολιτική βούληση, για την παράλληλη ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και την παραγωγική αξιοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων του (απειλούμενου πλέον  με εξαφάνιση…)δασικού τομέα…

Η  Ερώτηση βουλευτών  του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ προς τους Υπουργούς ΠΕΚΑ και Εσωτερικών με θέμα την (αισθητή) «αύξηση της κατανάλωσης καυσοξύλων» και την (εικαζόμενη ή βέβαιη..) «λαθραία υλοτόμηση», ανοίγει οπωσδήποτε το δρόμο για κάποιους προβληματισμούς . Προβληματισμούς σχετικά με την "αντικρατικιστική"  ψύχωση και με  την απουσία μιας «έξυπνης» διαχείρισης του φυσικού πλούτου της χώρας.

Όλη η Ερώτηση….