ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ( Life Extended)

Ησυχάστε, φίλοι αναγνώστες του παρόντος Μπλογκ. Δεν πρόκειται για την παράταση της ζωής του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ....Πρόκειται για ένα από τα φιλμς που θα παιχθούν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Υγείας στην Κω...Για την ακρίβεια ο τίτλος του έργου είναι μάλλον ανακριβής, αφού πρόκειται ουσιαστικά για μια κινηματογραφική προσέγγιση ενός θέματος παμπάλαιου - όπως η " αθανασία ". Θέματος που αφορά την κατάργηση του θανάτου, ή, θα έλεγα εγώ, την κατάργηση του χαρακτήρα του θανάτου ως "αναπόφευκτου" και την μετατροπή του σε πιθανό "ατύχημα" ..

Σύμφωνα με τον πρόλογο της ταινίας, πρόκειται για ένα

" καλλιτεχνικό ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο ενεργές ουτοπίες της εποχής μας: την αναζήτηση του ονείρου της αθανασίας. Το Παράταση Ζωής αποτελεί τη συνέχεια της εξερεύνησης των δύο σκηνοθετών γύρω από τον αγώνα του ανθρώπου που θέλει να κατακτήσει τον έλεγχο πάνω στη ζωή και το θάνατο. Σ’ αυτή την ταινία θα συναντήσουμε τον γεροντολόγο που πιστεύει ότι πολύ σύντομα θα γίνουμε αθάνατοι, τους αρχιτέκτονες που κατασκευάζουν ειδικούς χώρους για την επιβράδυνση της γήρανσης, τον καλόγερο που τρέχει επί 1000 μέρες ενδυναμώνοντας το πνεύμα του πριν από το ταξίδι στην αιωνιότητα, τα παιδιά στο δρόμο που ζουν αποκλειστικά το τώρα, αλλά και πολλούς άλλους."

Με σεναριογράφους και σκηνοθέτες τους Σουηδούς Bigert και Bergström, το 57 λεπτών διάρκειας φιλμ μας βγάζει κατά κάποιο τρόπο από τη (πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη) ρουτίνα και μας φέρνει σε επαφή με υπαρξιακά ζητήματα. Γιατί μια ζωή χωρίς ορίζοντα είναι κάτι διαφορετικό από μια ζωή με ορίζοντα το "εδώ και τώρα", όπου ο καθένας οφείλει να ακολουθεί κατά γράμμα το Ροουλινστονικό (Rolling Stones) γνωμικό : "Cash your dreams before they slip away" - εξαργύρωσε τα όνειρά σου πριν ξεγλυστρίσουν απ' τα χέρια σου...

Σε ένα από τα έργα του ο Καζαντζάκης αναφέρεται σε μια προσωπική συνάντηση με ένα υπέργηρο άτομο, που φυτεύει κάποιο δένδρο. Ο κρητικός λογοτέχνης, νέος τότε, ερωτά τον παππού από περιέργεια , γιατί φυτεύει παρά την ηλικία του, μια και είναι απίθανο να εισπράξει τους καρπούς του δένδρου . Ο παππούς του απαντά - "γιατί παιδί μου εγώ ζω σαν να είμαι αιώνιος".. Και ο Καζαντζάκης ανταπαντά, "κι εγώ ζω σα να πεθαίνω κάθε στιγμή"...

Αναρωτιέμαι, για το κατά πόσο η απάντηση του παππού αντανακλά τη βιωμένη ψευδαίσθηση του καθενός περί της εσαεί διάρκειάς της προσωπικής του ζωής, ενώ αντίθετα η απάντηση του Καζαντζάκη εκφράζει μια απολύτως εγκεφαλική προσέγγιση της ζωής , όπου λαμβάνει χώρα μια θανάτωση και ανα-γένηση των διαδοχικών εαυτών μας. Το κυριότερο όμως ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι : Μήπως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο τεχνολογικό, οικονομικό, κοινωνικό, ιατροθεραπευτικό κλπ. πλαίσιο ,μέσα στο οποίο να μπορούν να υλοποιηθούν τα πιο τρελά όνειρα και να μετασχηματισθούν σε βάσιμες προσδοκίες οι σημερινές βιωμένες "ψευδαισθήσεις";

Πάντως οι Bigert & Bergström δηλώνουν για το έργο τους :

"H ταινία επιχειρεί να δημιουργήσει μια σύγχρονη άποψη για τα “σκαλοπάτια της ζωής” και την στατικότητα που τα χαρακτηρίζει. Είναι μια ευαισθητοποιημένη εικόνα της ανθρώπινης διάρκειας ζωής σε συνεχή κίνηση και μια ανεστραμμένη υπενθύμιση για τον επερχόμενο θάνατο όλων μας"....

TO ΠΟΛΙΤΕΥΕΣΘΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ (HOMO KOROVESIUS)

Το vivere pericolozamente («ζην επικινδύνως») είναι μια μάλλον ασυνήθιστη περίπτωση στη σημερινή , «δημοκρατική» τάξη πραγμάτων. Μερικών όμως ...τα θέλει η απόληξη του παχέος εντέρου των(!), οπότε και επιδίδονται στο κυνηγητό του ρίσκου, έστω και στο τρέχον πολιτικό περιβάλλον.

Έχοντας «πολιτευθεί επικινδύνως» από την εποχή της δικτατορίας και με την επακόλουθη συνεισφορά του στους λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες, ο Περικλής Κοροβέσης θα μπορούσε κάλλιστα να επαναπαυθεί στην «αγιοποίησή» του και στην αποστασιοποίηση από κάποια αντιλεγόμενα θέματα. Όμως ο άνθρωπός μας ήθελε να παραμείνει μάχιμος – κάπως περίπου σαν τον Τζέϊμς Μποντ , που αντιδρούσε στην προαγωγή του από 007 σε 006, γιατί αυτό θα σήμαινε την μετακίνησή του σε γραφείο.....Με την αναφορά του στην «τεχνική Siemens» στην περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης, ο Κοροβέσης κατάφερε να μείνει στη πρώτη γραμμή και φυσικά να γίνει αμφιλεγόμενο πρόσωπο – αντί μια «εικόνα» ευρείας αποδοχής....

Εγώ προσωπικά δεν πείσθηκα περί του χρηματισμού της Αριστεράς στη περίοδο της Οικουμενικής, ούτε απάλλαξα τον Κοροβέση από τις ευθύνες όσον αφορά τον απαραίτητο έλεγχο των πηγών του – κάτι επιβεβλημένο σε κάθε διανοητή ή δημόσιο πρόσωπο, που προσλαμβάνει και διακινεί μηνύματα προς την κοινωνία. Από την άλλη όμως πλευρά έκρινα ως ιδιαίτερα θετική την ανακίνηση του ελέγχου των οικονομικών σχέσεων κάθε συλλογικότητας, και από αυτή την άποψη η παρέμβαση του «Κ» μέσα στον «πύργο» των δαιδαλωδών σχέσεων της πολιτικής (κάτι που θυμίζει τον «Πύργο» του Φραντζ Κάφκα...) αποτέλεσε έναυσμα για ευρύτερες και βαθύτερες σκέψεις . Ιδιαίτερα σημείωσα τις απόψεις που διατυπώθηκαν από το μπλογκ του ΕΟΣ(Ένωση Οπαδών Σύριζα), όπου ανεξάρτητα από οποιουσδήποτε εξωραϊσμούς της παραδοσιακής αριστεράς, τέθηκε το ζήτημα διαφόρων χρηματοδοτήσεων με «πολιτικές αντιπαροχές»: ΚΚΣΕ προς ΚΚΕ, Τσαουσέσκου προς ΚΚΕεσωτ. κλπ. Ήταν αυτές οι χρηματοδοτήσεις εκδηλώσεις «διεθνιστικής αλληλεγγύης» ή «χορηγίες υπό όρους»; Να ένα θέμα προς συζήτηση – ένα θέμα καθόλου σχολαστικό και ιστορικό, με σημασία για τη σημερινή πραγματικότητα των πολιτικοοικονομικοκοινωνικοοικογενειακοσεξουαλικών (βαθειά αναπνοή εδώ....) σχέσεων ή διαπλοκών, που συγκροτούν το πολιτικό μας σύστημα.....

Y.Γ. Η φωτογραφία είναι του Τάσου Κορωνάκη

ΤΙΣ (ΔΕΝ) ΠΤΑΙΕΙ ;

Ο πολεοδόμος και στοχαστής Λε Κορμπυζιέ «γνωμάτευε» κάποτε ότι «ο παροξυσμός του κακού φέρνει το καλό», όμως στην Ελλάδα ο παροξυσμός της καταστροφής του 2007 δεν απέφερε ένα ριζικά ανακαινισμένο πνεύμα για την προληπτική και κατασταλτική αντιμετώπιση της φωτιάς.Όλοι εμείς οι «κάποιας ηλικίας» θα μπορούσαμε να είχαμε πλήξει, ακούγοντας τις στερεότυπες πολιτικές δηλώσεις, τις κραυγές αγωνίας κατοίκων και εποίκων, τις στρατιωτικοφανείς (!) αναφορές για την κατάσταση των «μετώπων πυρκαγιάς», την αλλόκοτη χρήση του ρήματος «επιχειρώ» από σχετικούς και άσχετους (π.χ. «Τα αεροπλάνα επιχειρούν βορείως της Πεντέλης») : Δηλαδή θα είχαμε πλήξει, αν δεν νοιώθαμε αυτή την θανατερή απώλεια του δάσους στη Βόρεια Αττική. Την απώλεια αγαπημένων τοπίων, μοναδικών θυλάκων άγριας φύσης, ένός σκηνικού οιονεί μεσευρωπαϊκού μέσα στα μεσογειακά πλαίσια ...

Άκουσα με συμπάθεια την Αλέκα Παπαρήγα να εγκωμιάζει - σε ραδιοφωνική συνέντευξη - τους πιλότους των πυροσβεστικών μας αεροσκαφών, που έπαιρναν μέρος στο δύσκολο έργο της κατάσβεσης . Ταυτόχρονα όμως διαπίστωσα την ευρύτερη απουσία ενός πολιτικού λόγου, που θα έβαζε σε πρώτο πλάνο τη λειτουργία ενός σχεδίου «κοινωνικής πανστρατιάς» : Μέσα στα πλαίσια της οποίας θα μπορούσαν να δράσουν ενορχυστρωμένοι οι πιλότοι, οι επίγειοι πυροσβέστες, οι δασικοί, οι κάτοικοι, οι εθελοντές. Θυμάμαι το 1988, σε μια πυρκαγιά κοντά στη Μονή Καισαριανής, ο Δήμος είχε έτοιμα και μοίρασε δεκάδες πτυοσκάπανα σε εθελοντές , που προσέτρεξαν να βοηθήσουν στην κατάσβεση. Ανάλογες συμπεριφορές , σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα , με πολύ μεγαλύτερη οργάνωση και φαντασία, θα μπορούσαν να νοηθούν σε περιπτώσεις μεγακαταστροφών...

22 Αυγούστου 2009. Ζήσαμε για άλλη μια φορά τη διαδοχή της κοινωνικής αφασίας από την πυρετική έξαψη, υποστήκαμε το «ακουσθήναι» και «θεαθήναι» διαφόρων παραγόντων, ακούσαμε την κοτσανολογία περί αντιμετώπισης της φωτιάς μέσω της προληπτικής διάνοιξης δασικών δρόμων – τη στιγμή που η φωτιά ίπτατο, εκτοξευόταν εκατοντάδες μέτρα, περνούσε ακόμη και πάνω από τη λίμνη του Μαραθώνα .Και παρεπιπτόντως ακούσαμε για κάποιες κατοικίες μέσα στο πράσινο, για κατοικίες περικυκλωμένες από δάσος, που τώρα έπρεπε κατά προτεραιότητα να προστατευθούν – σύμφωνα και με τις πρωθυπουργικές ντιρεκτίβες. .Και αναρωτηθήκαμε για μια ακόμη φορά, για το πως βρέθηκαν οι κατοικίες εκεί , για το αν η συγκεκριμένη αντιπυρική δραστηριότητα έπρεπε να κανοναρχείται από τη σωτηρία αυτών των κατοικιών αντί από «ολιστικά» κριτήρια. Αναρωτηθήκαμε ευρύτερα, γιατί η ανάπτυξη της εξοχικής κατοικίας στην Ελλάδα ακολούθησε τη «φυσιοκτονική» πολιτική της διασποράς, αντί να προσανατολιστεί στον περίγυρο των «υπαρκτών» ελληνικών οικισμών . Γιατί η θεσμισμένη δυνατότητα του αναδασμού (Ν.1650/1986) δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί , διασώζοντας την όποια αρτιότητα της φύσης απέμεινε, και επιτρέποντας καλύτερη πυροπροστασία κατοικιών και προσώπων.

«Τις πταίει;» - τιτλοφορούσε το 1874 ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Καιροί» ο Χαρίλαος Τρικούπης - για το οποίο σημειωτέον φυλακίστηκε...Σήμερα που η αναζήτηση ενόχων είναι μια ιδιαίτερα προβληματική διαδικασία - δεδομένης της πληθώρας ενόχων και του περιορισμού των ενοχών - είναι πιο «οικονομική» η αναζήτηση αθώων : Συμφέρει μάλλον να αναζητήσουμε «τινές» που ΔΕΝ «πταίουν». Παρά την επικινδυνότητα που παρουσιάζει, παρά τη χρησιμοποίησή της από καταπιεστές και βανδαλιστές όλων των εποχών – όπως αυτών του Δεκέμβρη του 2008 - χρειαζόμαστε μια θεώρηση συλλογικής ευθύνης. Συλλογικής αλλά όχι αδιαβάθμητης και ισοπεδωτικής. Ευθύνης για όλους εντός και εκτός κράτους, κομμάτων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων : Για όσα αρνήθηκαν ή παρέλειψαν να πράξουν, για όσα έβαλαν στις υποσημειώσεις της ζωής τους μέχρι να προχωρήσουν στις επόμενες επικεφαλίδες.

ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΘΑΡΡΟΥΣ .... ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ..

Το θέαμα της υγείας είναι πλειοψηφικό θέαμα στη σημερινή κοινωνία. Ταυτόχρονα η υγεία είναι και μια διεκδίκηση που εμπεδώνεται στο ευρύτερο κοινό , μέσα από μια ατέλειωτη αναφορά σε συνταγές, σε συστήματα διατροφής, σε όργανα γυμναστικής, σε εκλαϊκευμένη αρθρογραφία, σε τηλεοπτικές εκπομπές για την αντιμετώπιση ασθενιών.Όπως ακριβώς και η αισθητική, έτσι και η υγεία αποτελεί τη βάση ενός ολόκληρου βιομηχανικού κλάδου.

Γράφει ο Αντρέ Γκορζ στο δοκίμιό του «Ιατρική, υγεία και κοινωνία» :

«Η παράλληλη μεγέθυνση του αριθμού των ασθενών και των βιομηχανιών της υγείας εμφανίζεται στους εθνικούς λογαριασμούς σαν ένας εμπλουτισμός, ενώ η εξαφάνιση αυτών των βιομηχανιών, ελλείψει ασθενών, θα μεταφραζόταν σε μια πτώση του εθνικού προϊόντος....»

Αν τα όρια υγείας – ασθένειας είναι συμβατικά και ιστορικά, τότε μπορούμε να θεωρούμε ότι η σημερινή έννοια της «ασθένειας» συμπεριλαμβάνει ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες που κάποτε δεν θεωρούντο δυσλειτουργίες : Και με αυτή την έννοια μπορούμε να αποδεχόμαστε ένα μεγαλύτερο αριθμό ασθενών , θέτοντας αντίστοιχα πιο ψηλά τον πήχυ για τα στάνταρντς της υγείας...

Αν πούμε λοιπόν ΝΑΙ σε αυτή τη «διευρυμένη έννοια της ασθένειας», στα πλαίσια μιας αναβαθμισμένης απαίτησής μας από τη ζωή, μήπως αυτό σημαίνει ότι εξοικειωνόμαστε με την έννοια της ασθένειας περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν; Πιθανόν ναι, πιθανόν και όχι, και τούτο γιατί πολύ συχνά θεωρούμε την ασθένεια ως κατάσταση «των άλλων» : Γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας άτρωτους στον καρκίνο, στα εγκεφαλικά, στις αναπηρίες, στα σοβαρά αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Κομίζοντας ενδόμυχα μια ψυχολογική «βεβαιότητα» ασφάλειας , που δεν έχει το παραμικρό λογικό έρεισμα.

Επειδή το έργο της τέχνης είναι να αμφισβητεί τις «βεβαιότητες», ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ με επίκεντρο το δίπολο αθένεια-υγεία, μπορεί να αποτελέσει «εργοτάξιο εξαιρετικών αισθημάτων» (Χρονάς). Μπορεί να διεγείρει έναν υπαρξιακό λόγο, για την κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης σε μεγαλύτερο πλάτος – και βάθος.

Το Φεστιβάλ «Κινηματογράφου Υγείας» που θα ξεκινήσει στην νήσο Κω την 1^η Σεπτεμβρίου, είναι μια παγκόσμια φεστιβαλική πρωτιά (!) και ταυτόχρονα μια δυνατότητα να δούμε με περισσότερο θάρρος τη ζωή. Είναι μια διέγερση στο να αντικρύσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας καλύτερα , μέσα από κάποιες κινηματογραφικές ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΘΑΡΡΟΥΣ.

«Υγιεινιστικός» λοιπόν ρεαλισμός (όπως έλεγαν παλιά «σοσιαλιστικός ρεαλισμός»...) αλλά και γενικότερη καταξίωση της δημιουργίας που έχει σαν αφετηρία την ασθένεια. Για να καταλαβαίνουμε λοιπόν εαυτούς και αλλήλους καλύτερα, θα πρότεινα να διαβάσουμε με προσοχή ένα πικρό ποίημα της Γιώτας Αργυροπούλου, που δημοσιεύεται στο περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ του Ιουνίου 2009.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕΤΑΞΑ, Ι

Στο παρεκκλήσι του αντικαρκινικού

οι προσευχές θα μείνουν ανεκπλήρωτες.

ο Άγιος το ξέρει.

Σκύβουν φιλούν οι κεφαλές,

και είναι η ελπίδα τους κερί

που σιγολιώνει

Λίγο πιο εκεί στο μαγαζί –

και που αλλού πιο πρόσφορα-

βιτρίνα με περούκες.

Κούκλες κεφάλια περιστρέφονται

ωραία πλούσια μαλλιά

χτενίσματα ποικίλα.

Γυρίζουν περιστρέφονται

αγέρωχα, απροσκύνητα,

αθάνατα ολωσδιόλου

ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΟΣΟΥΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΑΝΙΑΝ *

Με αφετηρία τη λειτουργία του Μουσείου της Ακρόπολης, τις περικοπές στο ενημερωτικό φιλμ του Γαβρά και το ... γκαζόν που επικάλυψε τον περιβάλλοντα χώρο (το οποίο μάλιστα είναι αρχαιοελληνικής προελεύσεως, κατά πως απέδειξε και σχετική κουρευτική μηχανή της κλασικής περιόδου, που βρέθηκε ύστερα από ανασκαφές**), ξεκίνησε μια πολυδιάστατη συζήτηση εντός και εκτός μπλογκς για τη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, για τους βανδαλισμούς μνημείων , τη δράση των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στον αθηναίκό χώρο, τις σχέσεις της Εκκλησίας με την κοινωνία κλπ. Ενδιαφέρουσες είναι οι απόψεις που εκτίθενται στα peegep@googlegroups.com και

http://grmanifesto.wordpress.com/

, ορισμένες από τις οποίες θίγουν κάποιες «βεβαιότητες» του υποφαινόμενου. Αυτές τις τελευταίες παραθέτω στα γρήγορα

:

1. Η σχέση του Χριστιανισμού με το Δωδεκάθεο υπήρξε συγκρουσιακή - όσο συγκρουσιακή είναι η σχέση των μεταφυσικών συστημάτων μεταξύ τους ή με τον κοσμικό υπαρξιακό λόγο.


2. Ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες καταστροφές στην Ακρόπολη, ο Χριστιανισμός ευθύνεται για σειρά καταστροφών σε αρχαία μνημεία.


3. Η Εκκλησία έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στη δημόσια ζωή όσο οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα.Δεν έχει δικαίωμα βέτο.


4. Κάποιες ξένες αρχαιολογικές αποστολές και όχι μόνο, αμφισβήτησαν την τρισχιλιετή συνέχεια της ελληνικότητας, χωρίς ουδέποτε να αποδείξουν την «κρίσιμη περίοδο» κατά την οποία έλαβε χώρα η υποτιθέμενη διακοπή της συνέχειας.


5. Η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη, ακόμη και όταν είναι μπούρδες.

ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΙ

* Κουϊζ : Γιατί ο Ιουστινιανός (αυτοκράτωρ, 527-565) απέκλεισε από τα δημόσια αξιώματα «πάντας τους νοσούντας την ελληνικήν μανίαν»; Γιατί στον «Ακάθιστο Ύμνο» ο εκκλησιαστικός ποιητής απευθυνόμενος προς την Θεοτόκο, της λέει «Χαίρε η των Αθηναίων διασπώσα πλοκάς» - δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση « Χαίρε εσύ που αντιμετωπίζεις τις δολοπλοκίες των Αθηναίων»;

**Αρχαιοελληνικό γκαζόν : Αληθινό όσο και η κινεζική προέλευση της οικογένειάς μου.....