ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

+

ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ, ΚΥΡΙΕ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

 

       Επί  Τουρκοκρατίας  οι κλέφτες    απεύχονταν το θάνατο όπως κάθε άνθρωπος,  αλλά μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενό του -   σαν μαχητές  που ήταν -    δέχονταν  να βολευτούν με το  «καλό βόλι»:  Το βόλι  εκείνο  που θα  τους έπαιρνε γρήγορα τη ζωή ,  χωρίς  παρατεταμένους πόνους, χωρίς μεγάλες ταλαιπωρίες και αγωνίες, χωρίς επιβάρυνση των δικών τους ανθρώπων...

Η ευχή «καλό βόλι» επρόκειτο  να σταδιοδρομήσει μέχρι τις σημερινές συνθήκες, με άλλη μορφή. Δεν εννοώ  φυσικά το «καλό βόλι» που είχε υπόψη  ένας ατάλαντος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ : Εννοώ εκείνο το βόλι που υφίσταται  κάποιος και που δεν σημαίνει  κατάληξη σε θάνατο ,  αλλά που χρησιμοποιείται  επί τη αποχωρήσει από αξίωμα κακήν -κακώς, συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργικού. Παραδείγματος χάρη, στο μεσοπόλεμο ο Φον Πάπεν έγινε από Πρωθυπουργός της Γερμανίας ,απλός Πρεσβευτής. Παραδείγματος χάρη ο Τόνυ Μπλαιρ       της Αγγλίας, που έγινε από πρωθυπουργός  της χώρας του «διαπραγματευτής των ανατολικών υποθέσεων»

 

Το σύνθημα λογίζεται ως πραγματική ευχή όταν κάποιος  πχ από Πρωθυπουργός γίνεται γενικός διευθυντής μιας υπηρεσίας ασφαλείας  εθνικών  κήπων, όταν από Υπουργός γίνεται διευθυντής της τοπικής Ουνέσκο ή σύμβουλος διατελέσαντος Πρωθυπουργού, όταν από βουλευτής καταλήγει να γίνεται στέλεχος μιας υπό ιδιωτικοποίηση  εταιρείας δημοσίου –πχ της ΕΛΤΑ –  όταν από Δήμαρχος γίνεται κλητήρας. Όλα αυτά βεβαίως προϋποθέτουν μια  διαδικασία αποπομπής -  και μάλιστα δημόσιας.

 

Τώρα η υπόθεση παίρνει νερό, κάποιος μπορεί να ενίσταται και να αξιώνει την αναβάθμισή του στα πλαίσια πάντα της ευχής :  Να επιδιώκει δηλαδή την μερική αναβάθμιση  από την ασφάλεια των εθνικών κήπων στην ασφάλεια δασών και κήπων και Ιονίου Πελάγους,  ή  την προαγωγή του σε αρχικλητήρα . Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τι ο κύριος Μητσοτάκης θα προτείνει  για τον εαυτό  του, μετά τις επόμενες εκλογές.

Γιάννης Σχίζας

 

Η Ιθάκη που την πρόδωσες, ‘άλλα δεν έχει να σε δώσει πια’

 

 

Γράφει ο Δρ. Κώστας Λάμπος

Η ‘Ιθάκη του Καβάφη’, παρουσιάζει στον καθένα μας το ωραίο ταξίδι της ζωής, με την ελπίδα πως θα γίνουμε σοφοί και χρήσιμοι, χωρίς ωστόσο να ευτελιστούμε.

Στον καλοταϊσμένο, πρόεδρο του 15μελούς της γειτονιάς του, με πολλή ψευδαίσθηση παγωνιού και βοναπαρτικό ναρκισσισμό, αδαή ‘μίμο του Ανδρέα’ του έδωσε το ταξίδι του κυβερνήτη της Ελλάδας, χωρίς Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και θυμωμένους Ποσειδώνες, κι’ αυτός, ο φουριόζος αντιμνημονιακός που θα καταργούσε τα μνημόνια των προηγούμενων με έναν νόμο και ένα άρθρο, έβαλε 100χρονο ενέχυρο όλη την περιουσία της Ελλάδας για ένα ακόμα αχρείαστο μνημόνιο που του επέβαλαν οι ‘φίλοι και σύμμαχοί του’ λόγω μειωμένης ευφυίας, εξαπάτησε το 63% του Ελληνικού Λαού που τον εμπιστεύτηκε σε ότι τους ζήτησε για να κάνει το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα ‘να χορεύει πεντοζάλη’.

Ο αδαής και η παρέα του, ως ‘πρώτη φορά αριστερά’, αποσυντόνισαν ακόμα περισσότερο το μικροαστικό χάρβαλο/προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα και παραλίγο να το ρίξουν στα βράχια καταφέρνοντας να επαναφέρουν στην εξουσία την Δεξιά της εξάρτησης, της καθυστέρησης και της μιζέριας. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους να αναπαράγουν διασπασμένοι και αδερφοφάδες την εξουσία της Δεξιάς.

Βλέποντας μάλιστα πως το άστρο του σβήνει ζήτησε παράταση της εξουσίας του από τα ‘διεθνή αφεντικά του’, με αντάλλαγμα να ‘λύσει το Μακεδονικό’ και λίγος και απαίδευτος όπως είναι διέπραξε και αυτό το τερατούργημα^[1], για να αποδράσει στη συνέχεια, ηττημένος και μετεκπαιδευόμενος στην μητρόπολη του μανιακού κεφαλαίου, προκειμένου να επανακάμψει στον ‘τόπο του εγκλήματος’, προφανώς με κάποια νέα αποστολή, που δεν πρόλαβε στο πρώτο του ταξίδι να διεκπεραιώσει, στέλνοντας ως προπομπό του τον Κασελάκι.

Κάτι μου λέει πως όσοι θέλουν να ψαλιδίσουν κι’ άλλο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ‘τακτοποιώντας τις νέομωαμεθανικές χίμαιρες του Σουλτάνου Ερντογάν’, βρήκαν στο πρόσωπο τού ‘όψιμου ιθακήσιου’, τον άνθρωπο που τους υποσχέθηκε πως θα κάνει και αυτή την βρώμικη δουλειά, για να ξαναπροδώσει ‘την πτωχική Ιθάκη που την γέλασε’.

Έλληνες απανταχού της Γης, η άλλη Ιθάκη του Τσίπρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν, γιατί ο Τσίπρας δεν είναι Οδυσσέας, αφού δεν μπόρεσε να γίνει ούτε Ανδρέας. Έλληνες απανταχού της Γης, σποριάδες και κληρονόμοι της Άμεσης Δημοκρατίας, της φυσικής και όχι της ‘μεταφυσικής’ Φιλοσοφίας, των Γραμμάτων, των Επιστημών και του Πολιτισμού, μην περιμένετε να σας σώσουν εξουσιαστικά φετίχ και εξουσιαστικά ανδρείκελα του κεφαλαίου, πάψτε να γίνεστε ουραγοί και επαίτες σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων και μπείτε ξανά στο προσκήνιο της ιστορίας για να θεμελιώσετε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού Ουμανισμού για να ξαναδιδάξετε την ανθρωπότητα Ιθάκες τι σημαίνουν.

Αν όχι Εσείς, τότε ποιοι;  Κι’ αν όχι τώρα, τότε πότε;

________________________________________

https://biblionet.gr/k%C3%B3stas-l%C3%A1mpos-c35266,

---

^[1] Βλέπε Λάμπος Κώστας, «Βόρεια Μακεδονία»: Παράδειγμα Εθνικιστικής, νόθας, ταυτότητας(Η σταύρωση της Μακεδονίας), https://arxeion-politismou.gr/2022/04/stavrosi-makedonias.html#google_vignette,

 

Επιτέλους οι Ελληνικές ψυχές ομιλούν

 

Ανοιχτή επιστολή

προς τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρ. Τ. Ερντογάν

Κοινοποίηση στα:

1) Μέλη του ΟΗΕ

2) Μέλη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

CC: Members of United Nations,

Members of European Parliament,

Media

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

Πρόσφατα έχετε καθιερώσει μια επαναλαμβανόμενη και συνεχή αναφορά στα «σύνορα της καρδιάς των Τούρκων», όπως τα αντιλαμβάνεστε εσείς, τα οποία δεν ταυτίζονται με τα σημερινά φυσικά σύνορα της Τουρκίας προκειμένου να «χωρέσουν» σε αυτά και όλες οι νέο-οθωμανικές, επεκτατικές σας επιδιώξεις. Συχνά μάλιστα, μας πληροφορείτε πως παραδίδετε σε όλους εμάς και «μαθήματα ιστορίας».

Εμείς όμως γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτά τα «μαθήματα ιστορίας» όπως τα αποκαλείτε, αποτελούν μαθήματα επικίνδυνου λαϊκισμού σε ανιστόρητους και αμόρφωτους ανθρώπους οι οποίοι είναι φυσικό να μην γνωρίζουν όσα θα έπρεπε να γνωρίζετε εσείς!

Γιατί κάθε μορφωμένος άνθρωπος, Τούρκος, Έλληνας ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ασφαλώς και χαμογελάει όταν σας ακούει να αναφέρεστε στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου ισχυριζόμενος ότι «Σε αυτά τα νησιά έχουμε την ιστορία μας, τα μνημεία μας, τα τζαμιά μας!».

Όλοι οι στοιχειωδώς μορφωμένοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνωρίζουν πως το Αιγαίο πέλαγος, από την χαραυγή της ιστορίας ήταν και παραμένει Ελληνικό. Οι περιστασιακοί κατακτητές ποτέ δεν μπόρεσαν, ούτε πρόκειται να μπορέσουν ποτέ στο μέλλον, αυτό να το αλλάξουν.

Μήπως, μια και φαίνεται να σας ενδιαφέρει η ιστορία, πρέπει να σας υπενθυμίσουμε πως η λέξη Αιγαίο, σύμφωνα με την αθάνατη Ελληνική μυθολογία που μελετάει ολόκληρος ο πλανήτης εδώ και χιλιάδες χρόνια, προέρχεται από τον πατέρα του Θησέα και βασιλιά της Αθήνας Αιγέα ο οποίος έπεσε και πνίγηκε στα νερά του πελάγους από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο;

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΣΛΑΝΙΔΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 

Η Ελληνική Λύση καταδικάζει απερίφραστα την αισχρή ενέργεια των τουρκικών Αρχών να απαγορεύσουν την είσοδο στην Τουρκία στον δημοσιογράφο Νίκο Ασλανίδη, ο οποίος συμμετείχε σε αποστολή της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης με σκοπό την επίσκεψη στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη.

Ο κ. Ασλανίδης, γνωστός για το σημαντικό δημοσιογραφικό και ερευνητικό του έργο σχετικά με τον Ποντιακό Ελληνισμό και τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, χαρακτηρίστηκε από την τουρκική Αστυνομία ως «ανεπιθύμητο πρόσωπο, επικίνδυνο για τη χώρα», χωρίς καμία ουσιαστική αιτιολόγηση!!

Εδώ οφείλουμε να συμφωνήσουμε με την αιτιολόγηση της φασιστικής Τουρκίας: Δημοσιογράφοι που υπηρετούν την ιστορική αλήθεια, πολεμούν την βαρβαρότητα και επιθυμούν την τιμωρία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, είναι όντως απειλή για την Τουρκία η οποία δεν διαθέτει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο.

Η Τουρκία συνεχίζει να λειτουργεί ως κράτος-εγκληματίας, περιφρονώντας το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του Τύπου. Ως Ελληνική Λύση:

• Απαιτούμε από την Ελληνική Κυβέρνηση να προβεί σε άμεσες και έντονες διαμαρτυρίες προς την Τουρκία σε όλα τα επίπεδα.

• Ζητούμε την παραπομπή του θέματος στα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την απαίτηση επιβολής οικονομικών και άλλων κυρώσεων στην Τουρκία με αυτονόητη αυτή της άμεσης διακοπής της προνομιακής σχέσης με την ΕΕ.

• Καλούμε τη Διεθνή Κοινότητα και τους διεθνείς δημοσιογραφικούς οργανισμούς να καταδικάσουν την τουρκική αυθαιρεσία.

• Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον συνάδελφο Νίκο Ασλανίδη και σε όλους τους δημοσιογράφους που υφίστανται διώξεις από το τουρκικό καθεστώς.

Η Ελληνική Λύση θα συνεχίσει να υπερασπίζεται ακλόνητα τα εθνικά μας συμφέροντα, την ιστορική μας μνήμη και τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών απέναντι στις τουρκικές θηριωδίες.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Ευημερία εναντίον ΑΕΠ

 

Ευημερία εναντίον ΑΕΠ, Ποντίκι,16.10.25

Η ευημερία είναι επιδίωξη των φιλοσόφων και των ανθρώπων με κάποια προδιάθεση – τώρα όμως προορίζεται να καλύψει και τις μάζες! Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) δείχνει τη συνολική αγοραία αξία όλων των τελικών προϊόντων και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα, όμως τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Υπάρχει ένας «φετιχισμός του ΑΕΠ» – κατά την έκφραση του οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς του Πανεπιστημίου Κολούμπια, αλλά πιο καλλιτεχνικά το έθετε ο Παντελής Βούλγαρης στο εξαίσιο «Ακροπόλ» του, βάζοντας τον Αριστοτέλη Ωνάση να δηλώνει ενώπιον ενός εκστασιαζόμενου χορευτή ζεϊμπέκικου: «Τι να τα κάνεις τα λεφτά…».

Ο κατάλογος των πιο ευτυχισμένων χωρών στον κόσμο είναι διαφορετικός από τον κατάλογο των χωρών που έχουν μεγάλες προσόδους από την αυτοκινητοβιομηχανία, τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ή τις εξορύξεις, και γενικά είναι διαφορετικός από χώρες με μεγάλο κατά κεφαλήν εισόδημα.

Κατά το βρετανικό «Ίδρυμα Νέας Οικονομίας», το 2006 το νησιωτικό κρατίδιο Βανουάτου, που διέθετε μόλις 2.900 δολάρια κατά κεφαλήν ΑΕΠ, έρχεται πρώτο στη «Λίστα του Ευτυχισμένου Πλανήτη». Οι ΗΠΑ καταλαμβάνουν μόλις την 150ή θέση στον κόσμο, ενώ στην Ευρώπη προηγείται η Ελβετία – με την Ελλάδα να «κείτεται» στην υπ’ αριθμόν 133η θέση επί συνόλου 178 αξιολογηθεισών χωρών…

Μερικές ημέρες μετά την κοινοποίηση της παραπάνω λίστας, ο Βρετανός κοινωνικός ψυχολόγος Άντριαν Ουάιτ του Πανεπιστημίου του Λέστερ παρουσίασε τον πρώτο κατά δήλωσή του «παγκόσμιο χάρτη της ευτυχίας». Όπως ανέφερε το BBC, η έρευνα του Ουάιτ βασίστηκε στις απαντήσεις που έλαβε από δείγμα 80.000 πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο, είχε δε αποτέλεσμα την παροχή «χρυσού μεταλλίου» στη Δανία, με τις αμέσως επόμενες θέσεις να καταλαμβάνονται από την Ελβετία, την Αυστρία, την Ισλανδία και τις Μπαχάμες. Η νέα «κατάταξη της ευτυχίας» απέδιδε στις ΗΠΑ την καθόλου ευκαταφρόνητη 23η θέση και στη Βρετανία την 41η, ενώ οι δύο τελευταίες θέσεις επιφυλάσσονταν για το Μπουρούντι και τη Ζιμπάμπουε…

Το «ευτυχολόγιο»

Η γρήγορη αποκατάσταση των δυτικών χωρών στο διεθνές «ευτυχολόγιο» ήταν ομολογουμένως περίεργη. Αντίθετα δεν ήταν καθόλου περίεργη η εκ μέρους του Ουάιτ διεκδίκηση μιας παγκόσμιας πρωτιάς μέσα στο γενικότερο πνευματικό περιβάλλον μιας εποχής, όπου ενδημεί το φαινόμενο των «διανοητικών αυθαιρέτων»… Τα οποία διανοητικά αυθαίρετα – κατά τα πρότυπα των πολεοδομικών αυθαιρέτων με την κατάληψη και δήλωση ιδιοκτησίας επί συγκεκριμένου οικοπέδου ή χώρου – συνιστούν δήλωση και κατοχύρωση πνευματικής ιδιοκτησίας επί συγκεκριμένου συνόλου ιδεών, έστω κι αν έχουν προηγηθεί αναρίθμητες αναλύσεις και παρεμφερείς θέσεις επί του ζητήματος από άλλους συγγραφείς…

Η αυτοκατανάλωση από ένα ιδιωτικό λαχανόκηπο ή η περίθαλψη των ηλικιωμένων από τη γειτονιά, στο πλαίσιο κοινωνικών δομών με υψηλή αλληλεγγύη, δεν εγγράφονταν στο ΑΕΠ όπως «παρ’ ημίν» εγγράφεται η αγροτική παραγωγή μιας κάποιας κλίμακας ή οι οίκοι ευγηρίας, όμως δεν έπαυε να αποτελεί στοιχείο ποιότητας ζωής.

Ακόμη και ο Μαρξ στο «Κεφάλαιό» του διαπίστωνε ότι «στις φτωχές χώρες οι φτωχοί περνούν καλά», όχι βεβαίως για να υπεραμυνθεί της φτώχειας, αλλά για να δείξει πως η καπιταλιστική συσσώρευση συνεπάγεται την αυξανόμενη αποδιοργάνωση και δυστυχία μεγάλων μαζών του πληθυσμού…

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

 ΜΑΝΙΦΕ

Εσείς που γράφετε για ν’ αποχτήσετε

Τον επιφανή χαρακτηρισμό του Δημόσιου προσώπου

Του γνωστού ενώπιον αγνώστων, του ονομαστού ενώπιον ανωνύμων,

Κατρακυλάτε ακόμη πιο κάτω και από την μοναξιά σας.

Κι αν ακόμη καταξιώνεστε θορυβωδώς

Κι αν ακόμη σας λένε γεια σου Νίκο ή Κώστα

Έτσι για να φανούν οικείοι με μια διασημότητα,

κι αν οι μετοχές σας ανεβαίνουν στο χρηματιστήριο προσωπικοτήτων

Κι αν ξεχειλίζετε από γόητρο και κύρος

Κι αν σας ανοίγουν πόρτες, κι αν σας βρίσκουν αινιγματικό

Είτε θετικό, είτε με φαντασία, με πρωτοτυπία, με πάθος

Κι αν σας ερμηνεύουν, σας σχολιάζουν, σας δείχνουν

Σας αναλύουν, σας αποκρυπτογραφούν, σας μελετούν

Σας τιμούν, σας αναγνωρίζουν, σας χειροκροτούν

Κι αν ακόμη βυθιζόσαστε σε οράματα υστεροφημίας

Θα κατρακυλάτε απ’ την μοναξιά που περνάνε οι μοναχικοί άνθρωποι

Στην φλύαρη μοναξιά των πολλών ανθρώπων

Θα κατρακυλάτε απ’ το κακό στο χειρότερο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ, Οδός Πανός, 1984

 

 

 

Ημέρες του αυτοκινήτου

 

ΠΟΝΤΙΚΙ 25/09/2025, Γιάννης Σχίζας

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης αποκαλούσε τον Νίκο Δήμου «Λόγιο της Κόκα-Κόλα» σε μια εποχή όπου και μόνο η αναφορά στο εν λόγω ποτό ήταν απαξιωτική. Όμως πέρασαν χρόνοι και καιροί, στη θέση του ψόγου ήρθαν τα ενθουσιώδη εγκώμια ή οι γενικές αναφορές της Κόκα-Κόλα, στον βαθμό μάλιστα που μας έδιναν την ευκαιρία να σταχυολογήσουμε κάποιες από αυτές – πάντα από το έργο του Νίκου Δήμου.

Πριν απ’ όλα από το πεζογράφημά του «Ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του». Εκεί ο συγγραφέας αναφέρει την ολότητα των πραγμάτων που περιλάμβανε στον εξοπλισμό του δικού του Ι.Χ. – που ήταν ιμάντες, μπουζί, καπάκι ντιστριμπιτέρ, φίλτρα λαδιού και βενζίνης, ακόμη και «βρώσιμες» προμήθειες –, πράγματα που τρώγονται σε περίπτωση ανάγκης! Όταν μάλιστα το αυτοκίνητό του βρισκόταν στο συνεργείο, «αυτός δεν έκλεινε μάτι»!

Έπειτα έρχονταν τα ποιήματα του Δήμου για το αυτοκίνητο, η «Μπαλάντα για τους ποιητές που δεν οδηγούνε» καθώς και ο «Ποιητής και η Porche», στο τέλος δε τα συμπεράσματα διαφόρων διανοουμένων για την προσπάθειά του: «Θαυμάσιο, απρόσμενο, πρωτότυπο, γλαφυρό, έξοχο και… φάρμακο κατά της κακής οδήγησης, κατά της κακής σχέσης με το αυτοκίνητο (και τον εαυτό μας…)», έγραφε ο Στάθης (Σταυρόπουλος) στα «Νέα». Στα οποία «Νέα» επίσης σημείωνε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ: «Γοητευτικά κείμενα που εκφράζουν την πνευματική και ποιητική διάσταση της σχέσης του ανθρώπου με το αυτοκίνητο. Οι political correct διανοούμενοί μας θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους!».

Ο Δήμου δεν προσέλαβε τη δόξα του Ιαβέρη, δεινού αυτοκινητιστή και έμμεσου συμβουλάτορα όλων των νεοσσών – που κατά βάθος ήθελαν να δοκιμάσουν την τέχνη τους στην παραλιακή λεωφόρο –, αλλά πάντως έδωσε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές για την οδήγηση. Βέβαια η κυριαρχία της αυτοκίνησης μέσα στο πεδίο των πόλεων δεν ήταν ακώλυτη, από τις πρώτες κιόλας φάσεις της.

Ο μεγάλος πολεοδόμος Λε Κορμπυζιέ, πέντε χρόνια μετά τη σήμανση των δρόμων στις ΗΠΑ, έβαλε εναντίον των συνεπειών της αυτοκίνησης σε ένα σημαντικό κείμενο για τις «Βασικές αρχές της πολεοδομίας»: «Βγαίνει κανείς από το σπίτι του και με το πέρασμα της πόρτας βρίσκεται κιόλας στου χάρου τα δόντια: Τα αυτοκίνητα τρέχουν σαν βολίδες. Μεταφέρομαι είκοσι χρόνια πίσω, στα φοιτητικά μου χρόνια: Ο δρόμος ήταν δικός μας, τραγουδούσαμε, συζητούσαμε στον δρόμο, απαλά κυλούσαν δίπλα μας οι άμαξες».

Σε ένα άλλο σημείο ο ίδιος αναφερόταν στις συνέπειες της αυτοκίνησης στον αστικό ιστό: «Το ποτάμι δεν έχει κοίτη. Απλώνεται σαν κατακλυσμός. Η ισορροπία της πόλης χάνεται μέρα με τη μέρα… Συλλογιζόμαστε για λίγο πως από χρόνια έχουμε ξεχάσει τη χαρά της ζωής – την παλιά σωστή χαρά να περπατάμε άνετα και ήρεμα! Έχουμε πάρει τη στάση του κυνηγημένου ζώου στο καθημερινό “ας σωθεί όποιος μπορεί”».

Ημέρες χωρίς αυτοκίνητο

Οι λοιδορίες κατά της αυτοκίνησης θα συνεχιστούν και τη δεκαετία του 1970. Στο «Περιπατητικό μανιφέστο» ο Gottfried Seume σημειώνει: «Όποιος περπατάει, βλέπει περισσότερα απ’ όταν οδηγεί. Θεωρώ τον περίπατο το αξιοπρεπέστερο και πιο αυτοδύναμο πράγμα στον άνθρωπο και είμαι της γνώμης ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν περπατούσαμε περισσότερο».

Η Βάσω Ρούση, σε ένα επίσημο ντοκουμέντο (έκδοση του ΥΠΕΧΩΔΕ), όπως το «Αττικό τοπίο και περιβάλλον», που συνόψιζε όλη την πολεοδομική και χωροταξική πείρα και εκδόθηκε το καλοκαίρι του 1989, εκφραζόταν με τον ακόλουθο τρόπο: «Με την ταχύτητα των οχημάτων οι μορφές και οι όγκοι συγκρούονται και συγχέονται μεταξύ τους, η δε διαδρομή ως εικόνα αλλοιώνεται. Με την ταχύτητα δεν γίνεται αντιληπτή η ύπαρξη του χώρου».

Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ μέσα από το κινηματογραφικό «Weekend» δείχνει πώς τα μεγάλα μποτιλιαρίσματα και οι αλλόφρονες φυγές από την πόλη οδηγούν σε μια απίθανη εξαχρείωση των ηθών – και τελικά σε κατάργηση κάθε ηδονοθηρικής επιδίωξης έξω από τον αστικό ιστό. Τέλος, ήταν το ψήφισμα 234 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το οποίο θεσπιζόταν ο «Ευρωπαϊκός Καταστατικός Χάρτης της Πολεοδομίας» και το οποίο υποστήριζε: «Αργά αλλά σταθερά τα αυτοκίνητα επιφέρουν τον θάνατο των πόλεων».

Αυτά βέβαια διαδραματίζονταν στο γήπεδο της διανόησης, αλλά η πραγματικότητα ήταν μάλλον ενδοτική στο να επιτρέψει μια γενική αύξηση της αυτοκινητικής χρήσης. Παρ’ όλα αυτά η ύπαρξη μιας ημέρας χωρίς αυτοκίνητο έλαμψε διά της παρουσίας της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το 1987 η πρωτοβουλία ομάδας οικολογικών και άλλων κινήσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα οδήγησε στην Car free day («Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο»), που με τη σειρά της έφερε την πιο μετριοπαθή έμπνευση για «Πόλεις χωρίς αυτοκίνητα». Τελικά επακολούθησε η ακόμη μετριοπαθέστερη ιδέα «Για πόλεις με αειφορική κινητικότητα» – με κοινό χρονικό σημείο την 22α Σεπτεμβρίου.

Πόλεις, αυτοκίνητα και πεζοί

Στην Ευρώπη οι πεζοί των πόλεων αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος απέναντι στην αυτοκίνηση: Εδώ χρησιμοποιούνται μέσα όπως οι πεζόδρομοι, οι ευκαιριακές πεζοδρομήσεις, οι ανισόπεδες διαβάσεις πεζών και φυσικά η «συναρμολόγηση» περιοχών ήπιας λειτουργίας και η παραχώρησή τους στη διάθεση της πεζοπορίας.

Επίσης είναι και τα δίκτυα των μονοπατιών, όπως το περίφημο δίκτυο που οδηγεί από τη Γαλλία στον Άγιο της Ισπανίας Ιάκωβο ή το Ε4, που διανοίγονται από το ένα ώς το άλλο άκρο της ηπείρου και επιτρέπουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να βαδίζουν σε αποστάσεις χωρίς να συναντώνται με αυτοκίνητα. Σε πολλές πόλεις υπάρχει η «μηχανική πεζοκίνηση» του είδους των κλιμάκων που διανύουν μιαν απόσταση – όπως λ.χ. στην Πεσκάρα της Ιταλίας, όπου η προσέγγιση του κέντρου γίνεται με μηχανικά μέσα, με κινούμενες σκάλες.

Παράλληλα όμως δεν λείπουν τα μικρά και μεγάλα ατυχήματα, που είναι προϊόντα κυρίως της μεγάλης ταχύτητας: Της ταχύτητας που, εκτός από μεγάλο «αγωνιστικό όνειρο» των ειδικών, μπαίνει και μέσα στις επιδιώξεις των «νεοσσών» και φτάνει μέχρι τα 280 χιλιόμετρα! Ειδικά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη «περισσεύουν» τα ατυχήματα που προκύπτουν από την υπερβολική ταχύτητα και τη νυσταλέα διάθεση των οδηγών. Η τροχαία βέβαια παίρνει μέτρα, αλλά κι αυτά εξαρτώνται από την παρουσία της σε διάφορα σημεία του χώρου – που κι αυτά εξαρτώνται από τη συμμετοχή των υπηρεσιών της σε γραφειοκρατικές θέσεις…

Το μέλλον είναι αόρατο, αλλά όσον αφορά τον αστικό ιστό πολλά εξαρτώνται από τις κτηριακές αποστάσεις. Αυτές οι αποστάσεις και το ύψος των κτηρίων, τα υπόγεια γκαράζ, το μετρό σαν γενικός τρόπος κυκλοφορίας, αποτελούν τη βάση για μια υγιή κινητικότητα – που θα επιτρέπει στους πεζούς να κινούνται αβίαστα. Μέχρι τότε θα έχουμε ανάγκη από τις διάφορες «Ημέρες» για να μας θυμίζουν τις πόλεις που θυσιάσαμε τα τελευταία 120 χρόνια στον βωμό της αυτοκίνησης.

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:

Περιστατικό στην οδό Αθηνάς

Να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα

Χωροχρονικά περισσότερος τουρισμός

Lee

 

Συντάσσω ποίημα υπό απειλή

Σαν σε έργο τρόμου με τον  Κρίστοφερ Λή

Σαν τρομοκρατημένος και από άλλους Lee –

Π.χ από τον καρατίστα μαχητή Μπρους Λη –

ή απ’ τον Νότιο στρατηγό, επίσης Λη.

Εις τον ορίζοντα δεν βλέπω τη ζωή καλή

Από διαπραγματεύσεις αναμένω τη χαριστική βολή

Για την Ελλάδα δε, αλί και τρισαλί!

Για τα άτομα, άγνωστη η μοίρα η τρελή

Το μόνο βέβαιο, πως επιπλέουν οι φελλοί

 

Γιάννης Σχίζας,  όταν ο αντιμνημονιακός αγώνας είχε πάρει την κάτω βόλτα …

 

«Είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη»[1]

 

Ο συγγραφέας Κώστας Λάμπος μιλάει

στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ,

με αφορμή το καινούργιο βιβλίο του

Θεός και Κεφάλαιο

που κυκλοφόρησε πρόσφατα

από τις Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ.

 

*

Elliniki Gnomi, 29 Jan 2016

http://www.elliniki-gnomi.eu/ine-protimoteros-o-thanatos-ton-theon-ton-thriskion-ke-ton-exousion-apo-to-thanato-ton-anthropon-tou-politismou-ke-tou-planiti/

 

Συνέντευξη – παρουσίαση: Απόστολος Ζώης

 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Απ’ όσο ξέρω είστε οικονομολόγος και έχετε γράψει αρκετά βιβλία, μπορείτε να μας πείτε δυό λόγια για τις σπουδές και το συγγραφικό σας έργο;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σπούδασα, εργαζόμενος πάντα, οικονομικά όπως είπατε, στη Ζυρίχη, στην Αθήνα και στο Βερολίνο, όπου έκλεισα τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών με τη διδακτορική διατριβή: Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, η οποία και εκδόθηκε από τον Rita G. Fischer Verlag στη Φραγκφούρτη το 1981 και από τις Εκδόσεις ΑΙΧΜΗ στην Αθήνα το 1983.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω δημοσιεύσει δέκα έξι (16) βιβλία, πολλές μελέτες και εκατοντάδες άρθρα. Ανήκω στην κλασική Σχολή της Πολιτικής Οικονομίας που αντιλαμβάνεται την οικονομική επιστήμη ως όλον και ως ‘ιατρική της κοινωνίας’ και συνεπώς δεν ενδιαφέρεται, όπως οι ‘νεοκλασικοί’, οι ‘οικονομιστές’ μόνο για το τί και πώς θα παραχθεί με σκοπό τη μεγιστοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους, αλλά ως κοινωνικός επιστήμονας ενδιαφέρομαι και για το πώς θα μοιραστεί ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος μεταξύ των ανθρώπων με στόχο την αριστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας, αλλά και μεταξύ κοινωνίας και φύσης με σκοπό την αποκατάσταση της μεταξύ τους αρμονίας.

Τα επιστημονικά ενδιαφέροντά μου περιστρέφονται γύρω από τα οικονομικά της ανάπτυξης, τις κοινωνικές μορφές παραγωγής, την οικονομική δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό.

 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το τελευταίο βιβλίο σας «Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας» είναι απ’ όσο ξέρω το πρώτο βιβλίο με τέτοιο θέμα σε βάθος και εύρος που γράφεται από Έλληνα επιστήμονα. Που οφείλεται αυτή η δυστοκία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Βάλτερ Μπένγιαμιν (Walter Benjamin): Παι­δὶ στὰ πε­ρι­στρε­φό­με­να ἀλο­γά­κια

 

planodion on 3 Αὔγουστος 2025 Βάλτερ Μπένγιαμιν (Walter Benjamin)   Ἀπὸ τὶς ΜΕ­ΓΕ­ΘΥΝ­ΣΕΙΣ (4/6) [Vergrößerungen] Παι­δὶ στὰ πε­ρι­στρε­φό­με­να ἀλο­γά­κια (Karussellfahrendes Kind) ΣΑΝΙΔΑ μὲ τὰ πρό­θυ­μα ζῶα πε­ρι­στρέ­φε­ται λί­γο ψη­λό­τε­ρα ἀπ' τὸ ἔδα­φος. Τὸ ὕψος της εἶ­ναι ὅ,τι πρέ­πει γιὰ νὰ ὀνει­ρεύ­ε­σαι πὼς πε­τᾶς. Ἀρ­χί­ζει ἡ μου­σι­κή, καὶ μ' ἕνα τράν­ταγ­μα τὸ παι­δὶ ξε­γλι­στρά­ει ἀπ' τὴ μη­τέ­ρα. Στὴν ἀρ­χὴ φο­βᾶ­ται νὰ τὴν ἐγ­κα­τα­λεί­ψει. Με­τὰ ὅμως νιώ­θει πό­σο πι­στὸ εἶ­ναι. Σὰν ἄρ­χον­τας πι­στὸς θρο­νιά­ζε­ται πά­νω ἀπὸ ἕναν κό­σμο ποὺ τοῦ ἀνή­κει. Στὴν ἐφα­πτο­μέ­νη τῆς καμ­πύ­λης οἱ ντό­πιοι καὶ τὰ δέν­τρα σχη­μα­τί­ζουν πα­ρά­τα­ξη. Νὰ ποὺ σὲ μιὰν Ἀνα­το­λὴ ἐμ­φα­νί­ζε­ται πά­λι ἡ μη­τέ­ρα. Ἔπει­τα ξε­προ­βάλ­λει ἀπ' τὸ παρ­θέ­νο δά­σος ἕνα δέν­τρο, ὅπως τὸ εἶ­δε πρὶν ἀπὸ χι­λιά­δες χρό­νια, ὅπως τὸ εἶ­δε μό­λις τώ­ρα τὸ παι­δὶ στὸ πε­ρι­στρε­φό­με­νο ἀλο­γά­κι. Τὸ ζῶο του τοῦ εἶ­ναι ἀφο­σιω­μέ­νο: Ἀρί­ω­νας σιω­πη­λὸς πά­ει κα­βά­λα στὸ μουγ­κό του ψά­ρι, ἕνας ξύ­λι­νος Δί­ας-ταῦ­ρος τὸ ἀπά­γει σὰν τὴν ἄμω­μη Εὐ­ρώ­πη. Ἡ αἰ­ώ­νια ἐπι­στρο­φὴ τῶν πραγ­μά­των ἔχει γί­νει ἀπὸ ὥρα παι­δι­κὴ σο­φία, κι ἡ ζωὴ μιὰ πα­νάρ­χαιη μέ­θη ἐξου­σί­ας, μὲ τὴ βουε­ρὴ λα­τέρ­να στὴ μέ­ση σὰν θη­σαυ­ρὸ τοῦ θρό­νου. Ὅταν παί­ζει πιὸ ἀρ­γά, ὁ χῶ­ρος ἀρ­χι­νᾶ νὰ τραυ­λί­ζει καὶ τὰ δέν­τρα ἀρ­χί­ζουν νὰ βρί­σκουν τὰ λο­γι­κά τους. Τὰ πε­ρι­στρε­φό­με­να ἀλο­γά­κια γί­νον­ται ἔδα­φος ἀνα­σφα­λές. Καὶ ἡ μη­τέ­ρα ξα­να­προ­βάλ­λει, πο­λυ­γδαρ­μέ­νος πάσ­σα­λος ποὺ γύ­ρω του τυ­λί­γει τὸ παι­δί, σὰν προ­σγειώ­νε­ται τὸ κα­ρα­βό­σκοι­νο τοῦ βλέμ­μα­τός του. Πη­γή: ἀπὸ τὴν ἔκ­δο­ση Walter Benjamin, Μο­νό­δρο­μος. Εἰ­σα­γω­γή-με­τά­φρα­ση: Νέλ­λη Ἀν­δρι­κο­πού­λου, Ἐπί­με­τρο: Th. W. Adorno, Δ. Κα­ρύ­δας – Σ. Σταυ­ρί­δης, Ἐπι­μέ­λεια: Γιῶρ­γος Σαγ­κριώ­της, Ἐκ­δό­σεις Ἄγρα, 2016 [πρώ­τη ἔκ­δο­ση: Βε­ρολῖ­νο 1928]. Γιὰ τὸ ἔρ­γο Μο­νό­δρο­μος (Einbahnstrasse): https://de.wikipedia.org/wiki/Einbahnstra%C3%9Fe_(Buch)   Ὁ Μο­νό­δρο­μος εἶ­ναι ἕνα φι­λο­σο­φι­κὸ-λο­γο­τε­χνι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν, ποὺ δη­μο­σιεύ­τη­κε γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ τὸ 1928 ἀπὸ τὸν Rowohlt Verlag. Ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν κει­μέ­νων, ποὺ πε­ρι­λαμ­βά­νει μό­νο 80 πε­ρί­που ἔν­τυ­πες σε­λί­δες, εἶ­ναι γνω­στὴ κυ­ρί­ως γιὰ τὶς πολ­λὲς ἀφο­ρι­στι­κές της δια­τυ­πώ­σεις. Εἶ­ναι τὸ μο­να­δι­κὸ λο­γο­τε­χνι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Μπέν­για­μιν ποὺ ἐκ­δό­θη­κε ὅσο ζοῦ­σε. Ἡ πρώ­τη ἔκ­δο­ση τοῦ Μο­νό­δρο­μου κυ­κλο­φό­ρη­σε τὸ 1928 ὄχι ὡς βι­βλίο, ἀλ­λὰ ὡς μπρο­σού­ρα μὲ ἐξώ­φυλ­λο ποὺ σχε­δί­α­σε ὁ Ρῶ­σος φω­το­γρά­φος Sasha Stone. Ὁ Μο­νό­δρο­μος εἶ­ναι ἰδιαί­τε­ρα ἀξιο­ση­μεί­ω­το βι­βλίο γιὰ τὴν ἀσυ­νή­θι­στη μορ­φή του: πε­ριέ­χει πά­νω ἀπὸ 100 σύν­το­μες, με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἀπο­σπα­σμα­τι­κὲς λο­γο­τε­χνι­κὲς μι­νια­τοῦ­ρες ποὺ δια­δέ­χον­ται ἡ μία τὴν ἄλ­λη μὲ ἕναν φαι­νο­με­νι­κὰ ἀσύν­δε­το τρό­πο. Αὐ­τὲς πε­ρι­λαμ­βά­νουν ἀρ­χεῖα ὀνεί­ρων καὶ ἀνα­μνή­σεις, ρη­τὰ καὶ aperçus (μα­τιές), δια­τρι­βές, τα­ξι­διω­τι­κά, πορ­τρέ­τα, νε­κρὲς φύ­σεις καὶ σκί­τσα. Ὁρι­σμέ­να κεί­με­να μοιά­ζουν ἐπί­σης μὲ κα­τα­χω­ρή­σεις ἡμε­ρο­λο­γί­ου. Οἱ ἐπί μέ­ρους συ­νει­σφο­ρὲς δύ­σκο­λα μπο­ροῦν νὰ συ­νο­ψι­στοῦν σὲ ἕνα μό­νο λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος, ἀλ­λὰ λό­γῳ τῶν πολ­λῶν συ­νο­πτι­κῶν δια­τυ­πώ­σε­ών τους («Τὰ δῶ­ρα πρέ­πει νὰ ἐπη­ρε­ά­ζουν τὸν πα­ρα­λή­πτη τό­σο βα­θιὰ ὥστε νὰ φο­βᾶ­ται»), τὸ εἶ­δος τους ἔχει συ­χνὰ τα­ξι­νο­μη­θεῖ ὡς ἀφο­ρι­σμός («Τὰ ἀπο­σπά­σμα­τα στὸ ἔρ­γο μου εἶ­ναι σὰν λη­στὲς στὸ δρό­μο, ποὺ ξε­σποῦν ὁπλι­σμέ­νοι γιὰ ν’ ἀφαι­ρέ­σουν κά­θε κα­θη­συ­χα­στι­κὴ βε­βαιό­τη­τα»). Ὁ ἴδιος ὁ Μπέν­για­μιν ἐπι­νόη­σε ἀρ­γό­τε­ρα τὸν ὅρο «Denkbilder» («εἰ­κό­νες σκέ­ψης») γιὰ τὴ μορ­φὴ τῆς λο­γο­τε­χνι­κῆς-φι­λο­σο­φι­κῆς μι­νια­τού­ρας του. Σὲ ἕνα ἄρ­θρο στὸ Kindler's Li­te­ra­tu­re Le­xicon, ἡ λο­γο­τε­χνι­κὴ μέ­θο­δος τοῦ Μπέν­για­μιν ἑρ­μη­νεύ­τη­κε πε­ραι­τέ­ρω ὡς ἀλ­λη­γο­ρι­κή. Βάλ­τερ­ Μπέν­για­μιν (Walter Bendix Schoenflies Benjamin) (15 Ἰου­λί­ου 1892, Βε­ρο­λῖ­νο – 26 Σε­πτεμ­βρί­ου 1940, Πορ­τμ­ποῦ, Ἱσπα­νία). Γερ­μα­νὸς φι­λό­σο­φος, κρι­τι­κὸς πο­λι­τι­σμοῦ καὶ με­τα­φρα­στής. Ὡς ἀνε­ξάρ­τη­τος στο­χα­στής, θε­ω­ρεῖ­ται ὅτι ἀνή­κει στὴν εὐ­ρύ­τε­ρη σφαῖ­ρα ἐπιρ­ρο­ῆς τῆς Σχο­λῆς τῆς Φραν­κφούρ­της λό­γῳ τῆς στε­νῆς φι­λί­ας του μὲ τὸν The­o­dor W. A­dor­no. Ἡ φι­λία καὶ ἡ συ­νερ­γα­σία του μὲ τὸν Μπέρ­τολτ Μπρὲχτ εἶ­χαν ἐπί­σης δια­μορ­φω­τι­κὴ ἐπί­δρα­ση στὴ σκέ­ψη καὶ τὴ γρα­φή του . Θε­ω­ρεῖ­ται ὁ ση­μαν­τι­κό­τε­ρος στο­χα­στὴς στὸν χῶ­ρο τῶν πο­λι­τι­στι­κῶν σπου­δῶν. Τὰ γρα­πτά του σχε­τι­κὰ μὲ μιὰ κοι­νω­νι­κὰ κα­τα­νο­η­τὴ αἰ­σθη­τι­κὴ γί­νον­ται δε­κτὰ σὲ μιὰ εὐ­ρεῖα ποι­κι­λία ἐπι­στη­μο­νι­κῶν κλά­δων. Ἡ ἐπιρ­ροή τους ἐκτεί­νε­ται πέ­ρα ἀπὸ τοὺς ἀκα­δη­μαϊ­κοὺς το­μεῖς στοὺς το­μεῖς τῆς λο­γο­τε­χνί­ας, τῆς τέ­χνης, τῶν μέ­σων (θε­ω­ρία) καὶ τῆς δη­μο­σιο­γρα­φί­ας. Με­τά­φρα­σε ἔρ­γα των Ὀνο­ρὲ ντὲ Μπαλ­ζάκ, Σὰρλ Μπων­τλαὶρ καὶ Μαρ­σὲλ Προύστ. Μὲ κα­τα­γω­γὴ ἀπὸ τὸ Βε­ρο­λῖ­νο, ἀφοῦ ὁλο­κλή­ρω­σε τὶς σπου­δές του καὶ ἀπέ­τυ­χε στὴν ὑφη­γε­σία του, πρᾶγ­μα ποὺ τὸν ἐμ­πό­δι­σε νὰ συ­νε­χί­σει τὴν ἐπι­θυ­μη­τὴ πα­νε­πι­στη­μια­κή του κα­ριέ­ρα, ἐπέ­στρε­ψε στὴ γε­νέ­τει­ρά του ὡς ἀνε­ξάρ­τη­τος συγ­γρα­φέ­ας, δια­κό­πτον­τας τὴν πα­ρα­τε­τα­μέ­νη πα­ρα­μο­νή του στὸ ἐξω­τε­ρι­κό. Τὸ 1933, ὡς ἐκ­κο­σμι­κευ­μέ­νος Ἑβραῖ­ος, διέ­φυ­γε ἀπὸ τὴ να­ζι­στι­κὴ Γερ­μα­νία καὶ αὐ­το­ε­ξο­ρί­στη­κε στὸ Πα­ρί­σι. Με­τὰ τὴν κα­τά­λη­ψη τῆς Γαλ­λί­ας ἀπὸ τὰ γερ­μα­νι­κὰ στρα­τεύ­μα­τα, αὐ­το­κτό­νη­σε κα­τὰ τὴ διάρ­κεια μιᾶς ἀπο­τυ­χη­μέ­νης ἀπό­δρα­σης στὴν ἱσπα­νι­κὴ συ­νο­ρια­κὴ πό­λη Πορ­τμ­ποῦ. [βλ. γερ­μα­νι­κὴ WiKi: https://de.wikipedia.org/wiki/Walter_Benjamin ] Με­τά­φρα­ση ἀπὸ τὰ γερ­μα­νι­κά: Νέλ­λη Ἀν­δρι­κο­πού­λου (1921-2014). Ἑλ­λη­νί­δα ζω­γρά­φος, με­τα­φρά­στρια καὶ συγ­γρα­φέ­ας. Γεν­νή­θη­κε στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καὶ ἐγ­κα­τα­στά­θη­κε οἰ­κο­γε­νεια­κῶς στὴν Ἀθή­να τὸ 1936. Τὸ 1939 γρά­φτη­κε στὴν Ἀνω­τά­τη Σχο­λὴ Κα­λῶν Τε­χνῶν, ὅπου δι­δά­χθη­κε σχέ­διο ἀπὸ τὸν Δη­μή­τριο Μπι­σκί­νη καὶ ἀρ­γό­τε­ρα γλυ­πτι­κὴ μὲ κα­θη­γη­τὴ τὸν Μι­χά­λη Τό­μπρο. Τὰ Χρι­στού­γεν­να τοῦ 1945 τα­ξί­δε­ψε μα­ζὶ μὲ πολ­λοὺς ἄλ­λους Ἕλ­λη­νες καλ­λι­τέ­χνες καὶ ἐπι­στή­μο­νες στὴ Γαλ­λία μέ­σῳ τοῦ πλοί­ου Μα­τα­ρόα, στὸ πρό­γραμ­μα με­τά­βα­σης στὴ Γαλ­λία τῶν Ἑλ­λή­νων ὑπο­τρό­φων τοῦ γαλ­λι­κοῦ κρά­τους. Στὴ Γαλ­λία πα­ρα­κο­λού­θη­σε μα­θή­μα­τα γλυ­πτι­κῆς στὸ ἐρ­γα­στή­ριο τῆς Μαρ­γκα­ρέ­τα Λα­βριλ­λιὲ καὶ στὴν Ἀκα­δη­μία τῆς Γκρὰντ Σω­μιὲρ μὲ κα­θη­γη­τὴ τὸν Ὀσ­σὶπ Ζαν­τκίν. Τὸ 1947 ἐπέ­στρε­ψε στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ ἔκτο­τε ἀσχο­λή­θη­κε κυ­ρί­ως μὲ τὴ ζω­γρα­φι­κὴ καὶ τὸ σχέ­διο. Ἀπὸ τὸν Μάρ­τιο τοῦ 1950 μέ­χρι τὸ κα­λο­καί­ρι τοῦ 1954 ἦταν παν­τρε­μέ­νη μὲ τὸν καλ­λι­τέ­χνη καὶ συγ­γρα­φέα Νῖ­κο Ἐγ­γο­νό­που­λο, μὲ τὸν ὁποῖο ἀπέ­κτη­σε ἕνα γιό. Ἀρ­γό­τε­ρα ἐρ­γά­στη­κε ὡς ξε­να­γὸς καὶ σὲ με­γά­λη ἡλι­κία ἀσχο­λή­θη­κε μὲ τὴ συγ­γρα­φὴ καὶ τὴ με­τά­φρα­ση. Τὸ συγ­γρα­φι­κὸ ἔρ­γο τῆς Ἀν­δρι­κο­πού­λου ἀπο­τε­λεῖ­ται ἀπὸ με­τα­φρά­σεις ἔρ­γων τῶν Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν, Φρήν­τριχ Χαίλ­ντερ­λιν, Ἔν­τουαρντ Μόρ­γκαν Φόρ­στερ καὶ ἄλ­λων. Ἄλ­λα βι­βλία της εἶ­ναι τὰ αὐ­το­βιο­γρα­φι­κὰ Τὸ τα­ξί­δι τοῦ Μα­τα­ρόα (1945), Στὸν κα­θρέ­φτη τῆς μνή­μης καὶ Ἐπὶ τὰ ἴχνη τοῦ Νί­κου Ἐγ­γο­νό­που­λου. Εἰκόνα: Kind Auf Dem Karussell (1990). Ἔργο τοῦ Walter Ropélé (γ. 1934, Ἐλ­βε­τία).

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Unsubscribe or manage your email subscriptions.

«Κλιματική επιστήμη και πολιτική σε ένα δυναμικό τοπίο»

 

ΗΜΕΡΙΔΑ με τη συνδιοργάνωση του ΕΜΠ και της ΕΛΛΕΤ

Μουσείο Ακρόπολης - 29 Αυγούστου 2025

 

6 Αυγούστου 2025

 

 

Στον απόηχο της Συμφωνίας του Παρισιού, το 2015, για τον περιορισμό της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασιακής αύξησης στους 1.5-2°C, οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο έχουν σταδιακά αναβαθμίσει τις κλιματικές φιλοδοξίες τους και τα εφαρμοσμένα μέτρα πολιτικής έχουν αρχίσει να έχουν αποτέλεσμα. Ωστόσο, η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται ολοένα και ταχύτερα, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές τοπίο και εν μέσω μιας πολυκρίσης: πανδημία, γεωπολιτικές εντάσεις, ενεργειακές κρίσεις, και προστατευτισμός σε μία διαφαινόμενη απομάκρυνση από την παγκοσμιοποίηση.

 

Χάρις στις τολμηρές κλιματικές δεσμεύσεις (όπως ο στόχος της ΕΕ για καθαρό μηδενικό ισοζύγιο εκπομπών άνθρακα έως το 2050 και η νέα σειρά εθνικών σχεδίων για την ενέργεια και το κλίμα των Κρατών Μελών), οι ανησυχίες της επιστημονικής κοινότητας διαρκώς μετατοπίζονται, από την μέχρι πρότινος έλλειψη φιλοδοξίας στην αντιμετώπιση των υφιστάμενων προκλήσεων και νέων εμποδίων που θέτουν σε κίνδυνο τη μετατροπή των υποσχέσεων σε

Η αθέατη μάχη της ενέργειας: Πληροφόρηση ή προπαγάνδα;

 του Στέφανου Σταμέλλου 

Διαβάζω: Νέο ενημερωτικό spot από την ΕΛΕΤΑΕΝ «Μην πιστεύεις στα fake news. Πίστεψε στην καθαρή ενέργεια!». Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθούμε, όσοι παρακολουθούμε, έναν διαρκή πόλεμο προπαγάνδας, πόλεμο συμφερόντων, στο χώρο της ενέργειας, ο οποίος πόλεμος καλά κρατεί. Κάθε κλάδος και δέκα portal με ικανό αριθμό δημοσιογράφων, κάθε όμιλος και τις δικές του ιστοσελίδες κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, κάθε εταιρεία και την δική της ομάδα δημοσιογράφων σε διάφορα ΜΜΕ∙ και όλοι μαζί, κατά ομάδες, αλληλουπονομεύονται αδιακρίτως…

 

Σίγουρα πρόκειται για ένα σοβαρό ζήτημα, που αφορά την επικοινωνιακή χειραγώγηση στον ευαίσθητο και κρίσιμο αυτόν χώρο της ενεργειακής πολιτικής και αγοράς, με κατευθυνόμενη ειδησεογραφία, η οποία συνεχώς διογκώνεται και διευρύνεται. Με λίγα λόγια, όπως και σε κάθε πεδίο με μεγάλα οικονομικά και γεωπολιτικά διακυβεύματα, η πληροφόρηση δεν είναι ουδέτερη.

Σχεδόν κάθε μεγάλος ενεργειακός παίκτης, είτε πρόκειται για φυσικό αέριο, ΑΠΕ, πυρηνική ενέργεια ή συμβατικά καύσιμα, διατηρεί ιστοσελίδες, portals, αρθρογράφους ή ακόμα και "ανεξάρτητες" δεξαμενές σκέψης, που λειτουργούν ως εργαλείο επικοινωνιακής επιρροής.

Τραμπισμός. Το τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής χυδαιότητας και απειλής

 

(Trumpeconomics ως mafiaeconomics)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, Δοκιμιογράφος
claslessdemocracy@gmail.com,

«Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα
χρειάζονται για να γίνεις επαγγελματίας πολιτικός»
Αριστοφάνης

«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος»
Αλμπέρ Καμύ

«Σε κάθε εποχή, τα πιο χυδαία δείγματα της ανθρώπινης
φύσης είναι οι δημαγωγοί»
Thomas B. Macaulay

Τα θεμέλια της στρατηγικής των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, (ΕΠΑ), για την παγκόσμια κυριαρχία τέθηκαν με το Δόγμα Μονρόε στις 2 Δεκεμβρίου του 1823, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε σταδιακά η ιδεολογία του αμερικανισμού, η οποία με την σειρά της ολοκληρώθηκε ως ‘δυτικισμός’ και ΝΑΤΟϊσμός δηλαδή ως συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Δύσης ενάντια στις χώρες της Ανατολής, προϋπόθεση για την υποταγή όλων των χωρών του πλανήτη, μέσω της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στα σχέδια του σκληρού πυρήνα, της ελίτ των μεγιστάνων, του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Έτσι ξεκίνησε η δυτική συμμορία, που ως εμποροκρατία, αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμός λεηλάτησε τον πλανήτη και τους λαούς, στρέβλωσε ακόμα περισσότερο τις τοπικές και διεθνείς οικονομικές δομές, που, με βάση το μονοπώλιο των ορυκτών καυσίμων κατά το καταστροφικό Drill, Baby, Drill, και μάλιστα ακόμα και στην εποχή της υδρογονοενέργειας , κατάληξαν στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο οι καπιταλιστικές μητροπόλεις θα σφετερίζονται μέσω της τεχνολογικής και στρατιωτικής υπεροχής τους και των άδικων όρων εμπορίου, το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος, είτε ως Νότος, είτε ως Περιφέρεια θα είναι αναγκασμένος να αρκείται στην υπανάπτυξη, ή στην καλύτερη περίπτωση στην προχωρημένη, συμπληρωματική και εξαρτημένη υπανάπτυξή του .

Η δίκη και ο θάνατος του ‘Σωκράτη’[1] (Μύθος και πραγματικότητα)

 

Γράφει ο Δρ. Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

«Είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα

εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης,

σαν ψευδοέλληνες, σαν ανθέλληνες».

Φρίντριχ. Νίτσε[2],

 

«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό»

Διονύσιος Σολωμός

 

Ιστορικές πηγές για έναν λαλίστατο,‘φιλόσοφο’ και μάλιστα ‘θεμελιωτή της φιλοσοφίας’,Σωκράτη, όπως τον παρουσιάζει ο Πλάτωνας δεν υπάρχουν, αλλά ούτε και για τον πραγματικό Σωκράτη υπάρχουν, πέρα από το γεγονός πως, ο Σωκράτης του μαρμαροτεχνίτη Σωφρονίσκου και της μαμής Φαιναρέτης, (490-399 π.χ.),μαρμαροτεχνίτης και ο ίδιος, έζησε τη ζωή του ως ένας κοινός, χωρίς πλούτο και αιρετά πολιτικά αξιώματα, Αθηναίος Πολίτης, με τις όποιες αρετές και τα όποια ελαττώματάτου.

Αυτός, ο πραγματικός Σωκράτης, δικάστηκε, καταδικάστηκεκαι θανατώθηκε για τα όποια υπαρκτά πολιτικά αδικήματα, για τα οποία η Ηλιαία τον έκρινε ένοχο.

Γιάννης Βλαστάρης: Ένας αόρατος «εχθρός του λαού»

 

Η αδιάσειστη απόδειξη για την προπαγανδιστική κυβίστηση του μητσοτακικού λογογράφου και καπνιστή της εξουσίας (συμπλήρωμα στο 45ο μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας) του Κωνσταντίνου Βαθιώτη Αυτός είναι ο Γιάννης Βλαστάρης, ο υποκρυπτόμενος λογογράφος του Κυρ. Μητσοτάκη¹. Αφιερώστε, σας παρακαλώ, περίπου 12 λεπτά από την ζωή σας, για να καταλάβετε ποιος προπαγανδιστικός ογκόλιθος κρύβεται πίσω από τον πρωθυπούργο μας. Μάλιστα, στις 7 Μαρτίου 2025, ημέρα ψηφοφορίας για την υποβληθείσα πρόταση δυσπιστίας, ο κ. Μητσοτάκης, που μοιάζει να είναι ένας τέλειος κλώνος του λογογράφου του, γύρισε και είπε στον Νίκο Ανδρουλάκη ότι θα πρέπει να αλλάξει λογογράφο, γιατί κανείς δεν κατάλαβε τι είπε στην ομιλία του! Τυχαίο; Καθόλου! Γιατί ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει απόλυτη συναίσθηση της δυσθεώρητης διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα στον δικό του λογογράφο, τον γκουρού της προπαγάνδας Γιάννη Βλαστάρη, και κάθε άλλο λογογράφο των υπόλοιπων αρχηγών. Όποιος παρακολουθήσει το βίντεο που προτάσσεται παραπάνω, θα έχει την ευκαιρία να διδαχθεί το φαινόμενο του αναποδογυρίσματος της σημασίας των λέξεων και, ταυτοχρόνως, της περίφημης οργουελικής διγλωσσίας, που εν τέλει οδηγεί σε αλλοτριωτική δισκεψία.