Οι συνταξιούχοι ως υπεύθυνοι της χρεοκοπίας!

 

«Όταν η κοινωνία πείθεται συλλογικά ότι είναι ανόητη, διεφθαρμένη και ανίκανη, οπότε είναι η ίδια ένοχος για τα δεινά που της συμβαίνουν, τότε εξουδετερώνεται πλήρως – αφού αυτός που νοιώθει ένοχος δεν είναι σε θέση να αγωνισθεί και να εργασθεί παραγωγικά ή να πλημμυρίσει τους δρόμους και να επαναστατήσει» (πηγή).

Του Βασίλη Βιλιάρδου

.ΤΤΤ

Εισαγωγικά, πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να ενοχοποιούμε αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μας ως κοινωνία, για όλα μας τα δεινά – βάζοντας τα χέρια μας και βγάζοντας μόνοι μας τα μάτια μας. Έτσι εξυπηρετούμε, ακούσια ή μη, τα συμφέροντα των ξένων, οι οποίοι αυτό ακριβώς επιδιώκουν – για λόγους που έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν έχουμε ευθύνες ως Έθνος για πάρα πολλά πράγματα – αλλά ασφαλώς όχι στην έκταση που αναφέρουν ορισμένοι Έλληνες, προσφέροντας αφειδώς όπλα εναντίον μας στους οικονομικούς κατακτητές μας.

Επί αυτού του θέματος, σύμφωνα με έναν συμπαθέστατο δημοσιογράφο για οικονομικά θέματα μίας ιστοσελίδας, η Ελλάδα χρεοκόπησε από τους συνταξιούχους, οι δανειστές της δεν είχαν και δεν έχουν καμία κακή πρόθεση, ενώ τα περί ευθυνών του ακραίου νεοφιλελευθερισμού είναι μύθοι και ανοησίες. Ειδικότερα, γράφει τα παρακάτω:

«Η χώρα χρεοκόπησε οικονομικά κυρίως γιατί μεταξύ 2000-2014 το κράτος δανείστηκε για να καταβάλει συντάξεις περί τα 200 δισ. ευρώ που έλειπαν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα περί «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού», συνωμοσίας των δανειστών για να πάρουν τα πετρέλαια και την Ακρόπολη είναι παραμύθια που λένε στους εαυτούς τους όσοι καταλήστευσαν και συνεχίζουν να καταληστεύουν τη χώρα και  το μέλλον των παιδιών τους.

Σε μια χώρα με 3 εκατ. συνταξιούχους εκ των οποίων το 1/3 είναι πενηντάρηδες και πάνω από τα 2/3 λαμβάνουν συντάξεις πολλαπλάσιες των εισφορών που έχουν καταβάλει, το συνταξιοδοτικό αναδεικνύεται στην επιτομή του πολιτικού και οικονομικού της προβλήματος. Η Ελλάδα καταβάλλει αυτή τη στιγμή σε συντάξεις περί τα 29 δισ. ευρώ δηλ. το 16% του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος των χωρών της Ε.Ε. καταβάλλει λιγότερο από το 12%.

Κατά μέσο όρο οι νεότεροι συνταξιούχοι που είναι και οι πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες λαμβάνουν μεγαλύτερες συντάξεις. Κατά κύριο λόγο οι νεότεροι συνταξιούχοι που λαμβάνουν μεγαλύτερες συντάξεις αποτελούνται από τους πραιτοριανούς του πελατειακού κράτους (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, Δημόσιο κλπ.). Το κόστος συνταξιοδότησης είναι στα 29 δισ. ευρώ ή 16% του ΑΕΠ μετά από μια σειρά περικοπές που έλαβαν χώρα μετά την, «άσφαιρη» λόγω παρέμβασης των δανειστών, χρεοκοπία του 2010″ (πηγή).

Ξεκινώντας από τον ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο το 1/3 των συνταξιούχων (33%) είναι πενηντάρηδες, με βάση το σύστημα «ΗΛΙΟΣ», δεν είναι το 33% πενηντάρηδες, αλλά το 17,2% των συνταξιούχων κάτω των 62 ετών. Πρόκειται για μια γενιά νέων συνταξιούχων που προέρχεται κυρίως από τις πρώην ΔΕΚΟ. Είναι δε ηλικίας μεταξύ  56-65 ετών και λαμβάνουν τα υψηλότερα ποσά σύνταξης, από 1.000 € μικτά έως 1.137 €. Συνολικά, πάντως η μέση σύνταξη δεν ξεπερνάει τα 722 ευρώ (πηγή, 895,44 € μικτά για όσους δικαιούνται κύρια και επικουρική σύνταξη). Επομένως, όταν γράφει κανείς δημόσια, είναι καλά να τεκμηριώνει αυτά που αναφέρει, με πίνακες και με πηγές – κάτι που φυσικά απαιτεί χρόνο και έρευνα, αλλά είναι απαραίτητο.

Συνεχίζοντας, αναφέρεται πως καταβάλλονται συντάξεις ύψους 29 δις € χωρίς όμως να σημειώνεται πως ο φόρος που εισπράττει το δημόσιο από αυτές τις συντάξεις είναι περί τα 7 δις € – οπότε αυτόματα το κόστος περιορίζεται γύρω στα 22 δις €. Εκτός αυτού, δυστυχώς δεν γίνεται καμία μνεία στο γεγονός ότι, τα ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών έχουν λεηλατηθεί με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, από τα σκάνδαλα των δομημένων ομολόγων έως το PSI – ενώ εάν είχαν επενδυθεί σωστά, θα απέδιδαν σημαντικά κέρδη. Επομένως, το να ισχυρίζεται κανείς πως οι συνταξιούχοι λαμβάνουν συντάξεις πολλαπλάσιες των εισφορών που έχουν καταβάλλει συν τους τόκους τους, είναι μάλλον αυθαίρετο.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα πράγματι καταβάλλει για συντάξεις ένα μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ της, ύψους 16%, όταν τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. περί το 12%. Η αιτία όμως είναι η κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ – το οποίο από 240 δις € το 2008 μειώθηκε σε λιγότερο από 180 δις € το 2017 (γράφημα). Εάν λοιπόν το ΑΕΠ είχε παραμείνει στα 240 δις € (στις περισσότερες άλλες χώρες της ΕΕ αυξήθηκε έκτοτε), ενώ η κατάρρευση του ήταν το αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων, το ποσοστό των ελληνικών συντάξεων θα ήταν επίσης στο 12% του ΑΕΠ – χωρίς να συνυπολογίσουμε τη φορολόγηση τους, τονίζοντας πως η Ελλάδα έχει κατά πολύ χαμηλότερο αφορολόγητο όριο συγκριτικά με πολλά άλλα κράτη.

Περαιτέρω, κατά τα νέα στοιχεία του «ΗΛΙΟΣ», 1.927.407 Έλληνες λαμβάνουν συντάξεις γήρατος (γράφημα, πηγή, οι συνταξιούχου είναι λιγότεροι από 2,6 εκ. και όχι 3 εκ. που αναφέρει ο δημοσιογράφος). Με δεδομένο δε το ότι, το κόστος διαβίωσης στην Ελλάδα αυξήθηκε παρά την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης (μειώσεις μισθών κλπ.), κυρίως λόγω των υπερβολικών φόρων, όπως είναι ο ΦΠΑ στο 24% όσον αφορά βασικά είδη διατροφής ή ο ΕΝΦΙΑ που δεν επιτρέπει την πτώση των ενοικίων κοκ., δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς πως οι συντάξεις είναι υψηλές – ειδικά εάν συνυπολογίσει τη μεταφορά ενός μέρους του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης στους ασφαλισμένους (ουσιαστικά δεν μειώθηκαν σημαντικά οι δαπάνες υγείας, αλλά η συνεισφορά του κράτους σε αυτές).

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως είναι σε θέση το δημόσιο να τις αυξήσει, αφού η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία – όπου όμως δεν τη χρεοκόπησαν οι συνταξιούχοι της αλλά, κυρίως, (α) η κυβέρνηση του 1981, (β) το βρώμικο κομματικό-πελατειακό κράτος που λήστεψε και συνεχίζει να ληστεύει τους Έλληνες – με τις μίζες τύπου Άκη και Γιάννου, με τη διαπλοκή, με τη σπατάλη, με τους διεφθαρμένους συνδικαλιστές κοκ. (γ) το ακόμη πιο βρώμικο παιχνίδι με το PSI (ανάλυση), (δ) η εγχώρια ελίτ σε συνεργασία με ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ και (ε) η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα εκ μέρους της Γερμανίας.

Μπορεί όμως να μη χρεοκόπησαν την Ελλάδα οι συνταξιούχοι της, αλλά αυτοί θα πληρώσουν το λογαριασμό, μαζί με τους νέους που εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα – γνωρίζοντας πως σε άλλες χώρες που βίωσαν ανάλογες καταστάσεις, όπως η Ρωσία, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 10 χρόνια (λόγω έλλειψης φαρμάκων, υγειονομικής περίθαλψης, χαμηλών συντάξεων κλπ.), ενώ ο πληθυσμός σχεδόν κατά 10% (περί τα 15 εκ. άτομα). Ακόμη χειρότερα οι συνταξιούχοι, πολλοί από τους οποίους έχουν υποχρεωθεί να στηρίζουν τα άνεργα παιδιά τους, υφίστανται επί πλέον την κατακραυγή ανθρώπων όπως ο συμπαθής δημοσιογράφος μας – ο οποίος μάλλον θεωρεί πως έτσι υπηρετεί καλύτερα την πατρίδα και την όποια ιδεολογία του, ενώ άθελα του εξυπηρετεί ολοκάθαρα τα συμφέροντα των επίδοξων κατακτητών της.

Σε κάθε περίπτωση, πόσο μάλλον με τόσο αρνητικό δείκτη εξάρτησης (ανάλυση) και με αθεράπευτα χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα (άρθρο), τα προβλήματα των χαμηλών συντάξεων, των μισθών και της ανεργίας δεν θα επιλυθούν με βιώσιμο τρόπο, όσο η Ελλάδα δεν επιστρέφει σε πορεία ανάπτυξης – κάτι που θεωρούμε αδύνατον με ακαθάριστο (εξωτερικό κυρίως) δημόσιο χρέος στο 200% του ΑΕΠ (360 δις €), με κόκκινο ιδιωτικό στη στρατόσφαιρα (πάνω από το 300% των ετησίων εισοδημάτων), με χρεοκοπημένες τράπεζες, με αποψιλωμένο παραγωγικό ιστό, με μη ανταγωνίσιμους φορολογικούς συντελεστές, με συνεχώς μειούμενη ρευστότητα (μόνο για την πληρωμή των τόκων εκρέουν πάνω από 5 δις € ετησίως στο εξωτερικό) κοκ.

Αυτό που διαφαίνεται δε είναι η ανάπτυξη όταν ολοκληρωθεί η υφαρπαγή των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων και η αλλαγή ιδιοκτησίας της χώρας – η οποία όμως δεν θα είναι καθόλου προς όφελος των Ελλήνων που θα μετατραπούν σε χαμηλού κόστους σκλάβους χρέους των ξένων και ορισμένων εγχωρίων ελίτ. Ο κίνδυνος όμως να μη συμβεί ούτε αυτό είναι υπαρκτός, εάν ξεσπάσει κάποια μεγάλη οικονομική κρίση στον πλανήτη – ενώ είναι ασφαλώς εξαιρετικά επισφαλής η θέση μας στην Ευρωζώνη, έχοντας την άποψη πως κανένας δεν θα θέλει πλέον να μας δανείσει αφού έχουμε ήδη υποθηκεύσει τα πάντα, ενώ η λεηλασία μας θα είναι κατά πολύ φθηνότερη με τη δραχμή.

Ολοκληρώνοντας, όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως επικροτούμε την κυβέρνηση, όταν εκλιπαρεί γονατιστή τους Γερμανούς για την αναβολή της νέας περικοπής των συντάξεων – πόσο μάλλον όταν θα είναι εις βάρος των μέτρων ανάπτυξης και των δημοσίων επενδύσεων, οπότε των μελλοντικών συνταξιούχων. Άλλωστε, όσο καλά και αν προσπαθήσει να μοιράσει κανείς τη φτώχεια, ποτέ δεν τα καταφέρνει – αφού το θέμα δεν είναι το δίκαιο μοίρασμα μίας συνεχώς αυξανόμενης φτώχειας, αλλά η παραγωγή πλούτου.

Με τον τρόπο αυτό δε εξευτελίζεται ακόμη περισσότερο η πατρίδα μας, ενώ της ζητούνται δυσανάλογα ανταλλάγματα, όπως στην περίπτωση της Μακεδονίας – όταν ασφαλώς υπάρχουν βιώσιμες λύσεις για την οικονομία μας, εάν εκπονήσουμε κάποια στιγμή ένα δικό μας σχέδιο, παύοντας να ενοχοποιούμε τους εαυτούς μας επί παντός επιστητού.
ΠΗΓΗ  THE ANALYST