Η μετα-ψυχροπολεμική τάξη σε αμφισβήτηση : Κίνδυνοι, αβεβαιότητες, ελπίδες

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΣΠΙΘΑ

ΠΗΓΗ : ΙΣΚΡΑ

Μοιάζει εντελώς παράδοξο, σχεδόν αφήγημα επιστημονικής φαντασίας, το γεγονός ότι ο επίσημος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την Προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντ. Τραμπ, αμφισβητεί όλα, μα όλα, ένα προς ένα τα μεγάλα αμερικανικά δόγματα της μεταπολεμικής και ειδικότερα της μεταψυχροπολεμικής εποχής.

Ο ΝΤ. ΤΡΑΜΠ

Ο Ντ. Τραμπ ξιφουλκεί κατά του ΝΑΤΟ, ως ο ίδιος να είναι, τάχα, «απομεινάρι» αριστερού ριζοσπάστη παλαιάς κοπής. Βάλλει ευθέως κατά της «παγκοσμιοποίησης». Στρέφεται κατά της Κίνας, γιατί αξιοποιεί το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών για μονομερή οφέλη. Επιδιώκει να τα βρει με τον Πούτιν και την Ρωσία, προκαλώντας ιλίγγους στο αμερικανικό κατεστημένο και στο Κίεβο. Αμφισβητεί τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, ενώ λέει τα χειρότερα για την ΕΕ!

Αν ο Τραμπ με όλα τούτα ήταν πολιτικός άλλης χώρας και ιδιαίτερα ενός «προτεκτοράτου», όπως η Ελλάδα, θα εθεωρείτο άνθρωπος του Νεάντερταλ, που θα έπρεπε να πεταχτεί στο πυρ το εξώτερο.

Φυσικά, δεν είναι λίγα αυτά που ψέλνουν στον Τραμπ μέσα στις ΗΠΑ και από το εξωτερικό. Μέχρι και ο «λαομίσητος» Ολάντ(ρέου) έσπευσε να δηλώσει ότι τον πιάνει ναυτία με όλα όσα κατά καιρούς λέει ο Τραμπ.

Ιδιαίτερα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, το κατ' εξοχήν κερδισμένο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και πρώτα απ' όλα το αμερικάνικο, έχει λυσσάξει εναντίον του Τραμπ και μεγιστάνες της διεθνούς κερδοσκοπίας όπως ο Σόρος, ο Μπάφετ κ.ά. παίζουν τα ρέστα τους και προσφέρουν τεράστια ποσά στον προεκλογικό αγώνα της Χ. Κλίντον για να μην δουν τον Τραμπ Πρόεδρο στις ΗΠΑ.

Ο ΜΠ. ΣΑΝΤΕΡΣ

Την ίδια ώρα το Δημοκρατικό στρατόπεδο στις ΗΠΑ είχε ως υποψήφιο Πρόεδρο με σημαντική επιρροή τον Μπ. Σάντερς, ο οποίος πάλεψε μέχρι τέλους, με πολύ δυναμισμό και αρκετή απήχηση, την υποψηφιότητά του, παρότι έχασε το χρίσμα από την Χ. Κλίντον.

Για πρώτη φορά και με τέτοια επιρροή εκφράστηκε υποψηφιότητα στις ΗΠΑ με έναν προωθημένο ριζοσπαστισμό, σαν αυτόν του Σάντερς, ο οποίος αμφισβητούσε ευθέως το αμερικάνικο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ από θέσεις Αριστεράς.

Είναι εντυπωσιακό, επίσης, πως παρότι ο Σάντερς εκδήλωσε λαθεμένα την υποστήριξή του στη Χίλαρι Κλίντον στο δεύτερο γύρο, αυτοί που τον ψήφισαν αντιστέκονται και δεν είναι διατεθειμένοι, τουλάχιστον σε ένα σημαντικό ποσοστό, να τον ακολουθήσουν.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ;

Το ερώτημα «τι συμβαίνει στις ΗΠΑ» έρχεται στα χείλη πολλών, σχεδόν, αυτόματα.

Μήπως κάτω από τα ανυποψίαστα βλέμματά μας η κυρίαρχη τάση της στρατηγικής των ΗΠΑ αμφισβητείται πλέον σοβαρά στις ίδιες τις ΗΠΑ; Μήπως αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα αρχίζουν να γίνονται παρελθόν;

Μπορεί τα ερωτήματα αυτά να μοιάζουν πρόωρα ή βεβιασμένα και υπερβολικά αλλά όμως προκύπτουν μέσα από εξελίξεις και διεργασίες.

Ο Ντ. Τραμπ ανήκει στο βαθύ αμερικάνικο κατεστημένο, είναι ένας δεξιός λαϊκιστής ηγέτης με έντονο ξενοφοβικό χρώμα.

Η απήχηση, όμως, που βρίσκουν οι «καινοφανείς» θέσεις του, ίσως, να δείχνει ότι ισχυρές μερίδες του αμερικάνικου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, εκτός του χρηματιστικού κεφαλαίου, αναζητούν μια νέα στρατηγική για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντά τους σε μια φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ιδιαίτερα κρίσης της αμερικάνικης οικονομίας και ηγεμονίας.

ΤΟ BREXIT ΚΑΙ Η ΕΕ

Δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο ότι την ίδια ώρα που ο Τραμπ προελαύνει ως υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, την ίδια ώρα έρχεται το Brexit να κεραυνοβολήσει την ΕΕ, μετά από μια εκστρατεία στην οποία ηγήθηκαν δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις.

Το πλήγμα που καταφέρθηκε από το Brexit σε μια ΕΕ που βρίσκεται ήδη σε κρίση είναι βαρύτατο και μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμο για την ευρωζώνη και την ΕΕ, πολύ περισσότερο που η νέα συντηρητική κυβέρνηση της Βρετανίας μοιάζει να εννοεί απολύτως την έξοδο και το «φτύσιμο» των Βρυξελλών.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ;

Μήπως, λοιπόν, η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν μπει, εν μέσω κρίσης, σε πορεία παρακμής, αποσύνθεσης και άτακτης διάλυσης, η οποία μπορεί να αποδειχθεί μη αναστρέψιμη;

Μήπως την Βρετανία ετοιμάζεται να ακολουθήσει η Ιταλία και σειρά από άλλες χώρες;

Μήπως «νομοτελειακά» η μνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να αντέξει για πολύ την παραμονή της στην ευρωζώνη;

Η ΤΟΥΡΚΙΑ

Θα μπορούσα να καταπιαστώ, αν διέθετα χώρο και χρόνο και με τις τουρκικές πραξικοπηματικές και μεταπραξικοπηματικές εξελίξεις, οι οποίες δείχνουν ότι η ΕΕ είναι πολιτικά αδύνατη και παράλυτη ή και «πολιτικά νεκρή» για να μπορέσει να κρατήσει υπό την σκιά της, στον άξονα ή στο πλαίσιό της την Τουρκία και πολύ περισσότερο να την επηρεάσει ουσιωδώς, ενώ οι ΗΠΑ χάνουν συνεχώς έδαφος και ισχύ για να καθορίσουν όπως παλιά την τουρκική πραγματικότητα.

Η ΒΑΘΙΑ ΔΕΞΙΑ ΩΣ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΑΛΛΑΓΩΝ

Δεν θα ισχυρισθώ με ευκολία ότι τα πράγματα ανατράπηκαν στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι αλλάζουν, ότι έχουν αρχίσει να αλλάζουν δραματικά, αν και χωρίς σχέδιο, αντιφατικά και με μια περίεργη αβεβαιότητα, έτσι ώστε η ανασφάλεια και όχι μόνο η ανασφάλεια, να περιορίζει την ελπίδα.

Το «παράδοξο» και θα έλεγα προβληματικό, είναι ότι οι αλλαγές και οι «ανατρεπτικές» τάσεις δεν ξεκινούν από την Αριστερά αλλά μάλλον από το τον βαθύ δεξιό έως «ακροδεξιό» χώρο!

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Ρήγκαν και Θάτσερ από τον αγγλοσαξονικό χώρο έφεραν την μεγάλη ανατροπή στον παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τη δεκαετία του '80.

Ίσως τώρα, σχολιάζουν κάποιοι πολιτικοί κύκλοι που παρακολουθούν προσεκτικά τις διεθνείς εξελίξεις, να βρισκόμαστε στα πρόθυρα ή το πρώιμο στάδιο νέων ανατρεπτικών φαινομένων στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού από τις ίδιες χώρες, αν και με αντιφατικές, τώρα και ασχημάτιστες διαστάσεις και προοπτικές, οι οποίες, σε αντίθεση με τη δεκαετία του '80, προσφέρουν από τα πράγματα νέες ευκαιρίες και δυνατότητες αποτελεσματικής παρέμβασης στην Αριστερά.

Μάλιστα, ισχυρίζονται ότι αυτές οι βαθιές ανατρεπτικές αλλαγές μπορεί να γνωρίσουν μεγάλη ταχύτητα το αμέσως επόμενο διάστημα, αν και είναι νωρίς να προβλέψει κανείς τον ακριβή χαρακτήρα και τον ακριβή προσανατολισμό τους σε μια περίοδο έλλειψης ιδεολογικών παραμέτρων και ύπαρξης κοινωνιών ωφελιμισμού και εξατομίκευσης.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ, ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Η Αριστερά στην Ευρώπη και στον κόσμο αντί να βάζει αυτή την σφραγίδα της στις ανατροπές και τον προσανατολισμό τους, βρίσκεται εκτός του πεδίου αναμέτρησης, με υστέρηση ριζοσπαστικών πρακτικών και πολιτικών, σε οπισθοχώρηση παρά τις όποιες πρόσκαιρες αναλαμπές της.

Νομίζω, ακόμα, ότι η Αριστερά κινείται μάλλον ανυποψίαστα απέναντι στα νέα φαινόμενα και απέναντι σε καταστάσεις που προχωράνε στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο και την έχουν αφήσει πίσω, σχεδόν ουραγό.

Η Αριστερά της εποχής μας βρίσκεται μπροστά σε νέες πραγματικότητες και αντιμέτωπη με νέες μεγάλες και πρωτότυπες προκλήσεις, ενώ κουβαλά αρκετές αποτυχίες από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν.

Οι αλλαγές και ανατροπές που κυοφορούνται στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, μάλλον, καθιστούν πιο αναγκαίες, πιο ρεαλιστικές και πιο εφικτές εναλλακτικές, πέρα από τα όρια του συστήματος, λύσεις, αρκεί η Αριστερά της εποχής μας να επιδείξει νέες επεξεργασίες, τόλμη, αποφασιστικότητα και έναν, ας τον πούμε, επιθετικό «ριζοσπαστικό ρεαλισμό».

Η ανάγκη επαναθεμελίωσης της Αριστεράς στην πατρίδα μας και διεθνώς και συγκρότησης μιας νέας σκέψης και στρατηγικής από μέρους της για τα επαναστατικά καθήκοντα του σήμερα και του αύριο, γίνεται θέμα ύπαρξης για την ίδια αλλά κυρίως επιβίωσης για τη χώρα μας και απαίτηση για το μέλλον του πλανήτη.

Αυτή η επαναθεμελίωση για την Αριστερά της πατρίδας μας περνά μέσα από τον αγώνα και τον σχηματισμό ενός πλατύτατου πολιτικού και εκλογικού λαϊκού μετώπου, ένα είδος σύγχρονου ΕΑΜ, για μια μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή στη χώρα μας.

Έξω από αυτόν τον αγώνα υπάρχει, για όσους σηκώνουν τη σημαία της αλαζονίας και της περιχαράκωσης, μόνο η πολιτική έρημος, η καθυστέρηση και η υποβοήθηση των αντιπάλων μας.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016