Στο πρόσφατο
συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, χαιρέτισε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ο Πάνος Σκουρλέτης. Για να πει, μεταξύ άλλων : «Το
δικό μας κάλεσμα, για την διαμόρφωση ενός αντιμνημονιακού μετώπου στο οποίο θα
μπορούσαν να συνευρεθούν δυνάμεις από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ως την
αριστερή σοσιαλδημοκρατία, είναι γνωστό
εδώ και καιρό, είναι ειλικρινές και είναι σε ισχύ…..»
Αυτή η
απεύθυνση προς δυνάμεις που βρίσκονται αποκλειστικά
και μόνο μέσα στα όρια της Αριστεράς,
έρχεται σε σαφή αντίθεση με τις προσκλήσεις
που από καιρό σε καιρό απευθύνει ο Αλέξης Τσίπρας στους Δημοκράτες και
Πατριώτες της χώρας για συστράτευση….
Ουσιαστικά η
κουβέντα του Σκουρλέτη εκπροσωπεί δυο λάθη :
Πρώτον, αυτό
που υπερτιμά τη δύναμη της Αριστεράς , ξεχνώντας ότι η
εκτίναξή της στα σημερινά ποσοστά οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες.
Δεύτερον,
αυτό που υποτιμά το μέγεθος του προβλήματος, δηλαδή την
επερχόμενη σφοδρότατη σύγκρουση με τις
δυνάμεις της ευρωγερμανικής κατοχής, εάν και εφόσον επιχειρηθεί έξοδος από τις μνημονιακές
δεσμεύσεις.
Πρόκειται
για ένα σύνδρομο κομματικού πατριωτισμού
και επιπολαιότητας, που συνηθέστατα
εκφράζεται με διάφορες αιθεροβάμονες εκτιμήσεις.
Εκτιμήσεις που συναθροίζουν στο υπάρχον αντιμνημονιακό ασκέρι (το
ομολογουμένως αδύναμο να σχηματίσει ισχυρή
κυβέρνηση) δυνάμεις οι οποίες μπορεί, ενδέχεται,
πιθανολογείται, να προκύψουν ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΩΣ . Εννοώ δυνάμεις όπως είναι η αλληλεγγύη
της διεθνούς κοινής γνώμης, η πίεση των σοσιαλδημοκρατικών
και δημοκρατικών δυνάμεων κλπ.
