Των Θόδωρου
Ντρίνια, Κίνηση Πολιτών Αρδην (ΚΠΑ), Πάτρα, Γιάννη Ξένου
– Συντάκτη της εφημερίδας Ρήξη, ΚΠΑ, Αθήνα, Γιώργου Ρακκά – Συντάκτη του περιοδικού Άρδην,
ΚΠΑ, Θεσσαλονίκη
Πρόλογος της ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Ο παρών ιστότοπος έχει επανειλημμένα κάνει αναφορές στο έργο του Δημήτρη Καζάκη και στην εφημερίδα ΤΟ ΧΩΝΙ, πράγμα που
σημαίνει ότι η παρούσα καταχώρηση ενός
κατεξοχήν αντίπαλου και επικριτικού κειμένου
υπηρετεί την αρχή της ισηγορίας -
ξέρετε, αυτήν που παραβιάζουν συστηματικά διάφοροι παράγοντες, με το να
κατακρατούν το λόγο ή να παρεμβαίνουν
κατά το δοκούν σε διάφορες διαδικασίες.
Τρεις παρατηρήσεις σχετικές με το κείμενο :
Πρώτον, το μέγεθός του το κάνει δυσανάγνωστο για
το πλατύ κοινό, το οποίο αναγκαστικά θα επαφίεται στους πιο επιμελείς
αναγνώστες – αξιολογητές και θα εκτίθεται στις όποιες παρερμηνείες τους.
Δεύτερον, ο τίτλος του κειμένου πάσχει από
μεγαλοστομία και αντανακλά μια χρόνια
διάθεση εντυπωσιασμού μέσω της «περιοδολόγησης» της ιστορίας . Υπενθυμίζω τη
χρόνια κατάχρηση της ετικέτας «τέλος της μεταπολίτευσης», που έχει παρατηρηθεί στο χώρο του ΑΡΔΗΝ
Τρίτον, το κείμενο εμβάλλει σε σκέψεις για το πώς
ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» δεν κατάφερε να συσπειρώσει κόσμο, όταν μια
συγκεκριμένη περίοδο είχε απήχηση, χωρίς σοβαρό ανταγωνισμό από τον
ΣΥΝασπισμό ή τη «Χρυσή Αυγή». Τι έφταιξε γι αυτή την εξέλιξη; Μήπως, εκτός των άλλων, το ακατάσχετο μπλα-μπλα και η
θεωρητική πλειοδοσία διαφόρων, που εξακόντιζαν κειμενάρες προς το ευρύ κοινό εκεί όπου αυτό είχε ανάγκη από πολιτικά τηλεγραφήματα
;
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΑΡΔΗΝ
Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να αναγκάζεται
κανείς να απαντήσει στις αθλιότητες ενός ατόμου όπως ο Καζάκης.
Παρότι πολλές φορές στο παρελθόν έχει γράψει
αναρίθμητους υπαινιγμούς αλλά και ανοικτές αθλιότητες ενάντια στο Άρδην, δεν
απαντούσαμε γιατί θεωρούσαμε και θεωρούμε ανούσιες τις διαμάχες με άτομα
ανάλογου ποιού. Ο άνθρωπος ανήκει σε άλλη κατηγορία. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι
για μία πρώτη και τελευταία φορά να το κάνουμε, διότι το κίνημά μας βρίσκεται
σε μία καμπή και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τέτοιες λογικές, συνιστά
προϋπόθεση για τη διαδικασία ωρίμανσης του. Οι κραυγές και οι εύκολες παρόλες
της αρχικής φάσης, όταν πολιτικοί απατεώνες, διαταραγμένοι και άτομα με νηπιακή
πολιτική σκέψη, βρισκόταν συχνά στο προσκήνιο, πλέον δεν μπορούν να πείσουν
κανένα. Η κριτική λοιπόν στο ήθος και τις πρακτικές ατόμων σαν τον Καζάκη έχει
παραδειγματικό χαρακτήρα. Αφορά το τέλος μιας ολόκληρης εποχής και την απαρχή
μιας νέας. Γι’ αυτό και θεωρούμε πως αυτό μας το κείμενο αφορά στην πορεία
του αντιμνημονιακού κινήματος, συνολικά, με αφορμή, απλώς, την πρόσφατη
συκοφαντική εκστρατεία του Καζάκη εναντίον μας.
Σήμερα έχει επιτέλους καταστεί συνείδηση πως,
εκτός από αντιστασιακή διάθεση και αγανάκτηση, απαιτείται επιτέλους φρόνημα,
ήθος και προπάντων Λόγος, προκειμένου να ολοκληρώσουμε μια πορεία διαμόρφωσης
ενός κινήματος απελευθέρωσης αυτού του τόπου.
Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι συκοφαντίες ενός τσαρλατάνου
Ο Καζάκης, αφού απέτυχε οικτρά σε όλες τις
προηγούμενες τυχοδιωκτικές ενέργειές του (συμπεριφορά του στη Σπίθα, εκλογικό
τουρλουμπούκι με τον Παπαθεμελή, επαναλαμβανόμενες «συμμαχίες» χωρίς αρχές,
ακόμα και με ακροδεξιούς), επιδίδεται τον τελευταίο καιρό σε μια συκοφαντική
εκστρατεία –τη μόνη μορφή «διαλόγου»[1] που γνωρίζει–
ενάντια στο Άρδην και τον Γιώργο Καραμπελιά, κατά τον ίδιο τρόπο που
είχε τολμήσει στο παρελθόν να κάνει και με τον Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό το κάνει
διότι, ως ανερμάτιστος και τυχάρπαστος, αισθάνεται ότι απειλείται από μια
διαδικασία ουσιαστικής και στέρεης συγκρότησης του αντιμνημονιακού χώρου, στην
οποία δεν χωράνε πλέον οι παχιές και εύκολες διακηρύξεις και στην
οποία εντάσσεται και η πρόσφατη πρωτοβουλία του Άρδην και του
«Σπάρτακου» για τη δημιουργία ενός Πατριωτικού Εναλλακτικού
Απελευθερωτικού Κινήματος. Γι’ αυτό ξεκίνησε μια νέα σειρά επιθέσεων
εναντίον μας. Το περιεχόμενό τους αποτελείται από ένα μείγμα συκοφαντιών
και διαστρεβλώσεων, οι οποίες στοχεύουν στο να εμποδίσουν τις διαδικασίες
συνεύρεσης του αντιμνημονιακού χώρου και να «τσιμεντάρουν» τους λίγους που τον
ακολουθούν ακόμα, ενάντια στο Άρδην, καθώς και να απομακρύνουν ανθρώπους
που δεν έχουν εικόνα για τη μέχρι τώρα πορεία δεκαετιών του κινήματος. Εξάλλου,
όπως ο ίδιος διακηρύσσει, στα μόνα σχολειά που έχει θητεύσει επί μακρόν ήταν το
ΚΚΕ με την ιδιαίτερη έφεση στην πρακτορολογία και τη συκοφαντία που χαρακτηρίζει
τη λογική του και οι πολυεθνικές και χρηματιστικές εταιρείες στις οποίες
συμμετείχε.
Και οι συκοφαντίες του μπορεί να μη λένε τίποτα
για τον «εχθρό» τον οποίον επιθυμεί να κατασκευάσει, λένε πολλά όμως για τη
δική του ταυτότητα και τις ιδεολογικές του αντιλήψεις.
Πρώτον, με το να καθυβρίζει τον Γ.
Καραμπελιά ως μίσθαρνο όργανο του Εμφιετζόγλου και της Πρεσβείας[2] –όπως
συκοφαντούσε στο παρελθόν τον Θεοδωράκη και τη Σπίθα ως ενεργούμενα των
μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, ή χαρακτήριζε «άκαπνο» τον… Μανόλη Γλέζο!–
επιστρέφει τον πολιτικό διάλογο στον πολιτικό παγετώνα των χειρότερων στιγμών
της μεταπολίτευσης. Καταφεύγει στη χειρότερη εκδοχή αυριανισμού[3], δείγμα
μιας αντίληψης για την πολιτική η οποία χρεοκόπησε – και μαζί οδήγησε τη χώρα
μας στην καταστροφή. Η πολιτική αλητεία, όμως, ποτέ δεν πρόσφερε καλές
υπηρεσίες στην υπόθεση της χειραφέτησης του ελληνικού λαού –αντιθέτως, εκθέτει,
εν τέλει, την πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετέχουν στο ΕΠΑΜ και εμφανίζονται
σήμερα να καθοδηγούνται από έναν τσαρλατάνο, έναν κατ’ εξακολούθηση
ψευδολόγο, ο οποίος χρησιμοποιεί ίδιου και χειρότερου τύπου «επιχειρήματα» και
στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις της οργάνωσής του. Για όποιον έχει
παρακολουθήσει τον δημόσιο λόγο του, πρόκειται για έναν βορβορώδη οχετό.
Μπορούμε δε να φανταστούμε το ποιόν του κατ’ ιδίαν λόγου του, το οποίο
αντιμετωπίζουν όσοι τολμούν να του αντιπαρατίθενται στο εσωτερικό της οργάνωσής
του[4].
Εμφανίζεται να κατηγορεί όποιον τολμάει να
διαφωνεί μαζί του ως «δεξιό» και «συντηρητικό», την ίδια στιγμή που επέλεξε να
συμμαχήσει με μια συλλογικότητα (τον Σύνδεσμο Εθνικής Ενότητας) η οποία δεν
ντρέπεται να ανακοινώνει ότι συμμετέχει στις γιορτές μίσους στον Γράμμο και
εκδίδει ανακοινώσεις εκθειάζοντας την Ελληνική Αστυνομία για την εισβολή στο
Πολυτεχνείο και τις έρευνες που διεξήχθησαν εκεί κατά τα μέσα του Αυγούστου,
και υποχρεώθηκε να το πάρει πίσω μόνο τη στιγμή που ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος
και στο ίδιο το ΕΠΑΜ γι’ αυτή τη συμμαχία[5].
Αυτή είναι η υπέρτατη απόδειξη του ακραίου
τυχοδιωκτισμού του Καζάκη. Να βάλλει κατά δικαίων και αδίκων, επιστρατεύοντας
χυδαίες συκοφαντίες, την ίδια στιγμή που είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί με
τον οποιονδήποτε, προς άγραν ψηφοφόρων.
Ποιος μιλάει για ποιους
Σε ό,τι αφορά στην ουσία, είναι αστείο να παίρνει
κανείς κάποιες διαφημίσεις που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Άρδην (πολλές
από τις οποίες, τελικά, δεν πληρώθηκαν ποτέ από την Εταιρεία του Εμφιετζόγλου
προς το περιοδικό, επειδή βούλιαξε οικονομικά πριν από μερικά χρόνια) και να
χυδαιολογεί ασύστολα. Εξάλλου, εμείς είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι η
μόνη μεγάλη εταιρεία που είχε διαφημιστεί στο περιοδικό μας είναι εκείνη
του Εμφιετζόγλου, παρά τις πολιτικές διαφωνίες που έχουμε μαζί του, μια και
ανήκουμε σε διαφορετικούς χώρους. Ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει πάρα πολλά
στη Θράκη για την αντιμετώπιση της τουρκικής προπαγάνδας στους Ρομά και τους
Πομάκους, σε μια εποχή που κανένας δεν μιλούσε γι’ αυτά, τουλάχιστον πριν από
είκοσι χρόνια. Καλά θα κάνει λοιπόν ο άκαπνος πρώην κνίτης να μη χρησιμοποιεί
τα επιχειρήματα του τουρκικού Προξενείου για τη δράση του Εμφιετζόγλου
υπέρ του ελληνισμού στη Θράκη. Αντίθετα, εμείς έχουμε αρνηθεί να
συναναστρεφόμαστε και να σιτιζόμαστε από υποκείμενα τύπου Κοντομηνά, που έχουν
κατακλέψει τον ελληνικό λαό και το δημόσιο και που κάποια στιγμή προσπάθησαν να
παίξουν, μαζί με άλλους εκπροσώπους της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, το
παιγνιδάκι της δραχμής, προκειμένου να απαλείψουν τα χρέη τους και να αγοράσουν
κοψοχρονιά τη χώρα – εκμεταλλευόμενοι την πραγματική αγανάκτηση των Ελλήνων και
το γεγονός ότι όντως το ευρώ λειτουργεί αρνητικά για την ελληνική οικονομία.
Και όμως, ο επιχειρηματίας αυτός, σε προσωπική συμφωνία με τον Καζάκη, τον είχε
σχεδόν έξι ώρες την ημέρα στο ραδιόφωνό του να προπαγανδίζει τη φωνή του κυρίου
του με επαναστατική λεοντή!
Τολμάει κάποιος που εμφανίστηκε ως κομήτης, χωρίς
κανείς να ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του, να στρέφεται εναντίον ενός
ανθρώπου που, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, συμμετέχει μόνιμα και
ενεργά στα κινήματα για τη χειραφέτηση του ελληνικού λαού, με αναρίθμητες
συλλήψεις, δίκες, καταδίκες, από όλα τα καθεστώτα, με μια ακτιβιστική,
συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα χωρίς προηγούμενο στη μεταπολιτευτική
περίοδο και να χαρακτηρίζει «σκυλολόϊ» αγωνιστές που συνέπεια και συνέχεια επί
δεκαετίες έχουν αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή. Εξάλλου, όπως αυτός
τόλμησε ανενδοίαστα να επιτεθεί με αχαρακτήριστες εκφράσεις στα δύο νεώτερα
σύμβολα της αντίστασης του ελληνικού λαού, τον Μανόλη Γλέζο και τον Μίκη
Θεοδωράκη, του έλειπε ο Γιώργος Καραμπελιάς στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Δυστυχώς, με την αιφνίδια είσοδο στη δημόσια ζωή
πολλών ανθρώπων χωρίς προηγούμενη πολιτική εμπειρία, μπορούσαν διάφοροι
τυφλοπόντικες να συκοφαντούν ανθρώπους που, παλαιότερα, δεν θα μπορούσαν να
πιάσουν στο στόμα τους χωρίς να τους παίρνουν με τις πέτρες. Εδώ έφτασε ένα
ναζιστικό γκρουπούσκουλο σαν την «Χρυσή Αυγή» να εκτιναχθεί δημοσκοπικά σε πάνω
από 10% του ελληνικού λαού, και δεν χωράει ένας απατεώνας τηλε-ευαγγελιστής
στον αντιμνημονιακό χώρο; Όταν μάλιστα χαϊδεύει τα αυτιά ενός καθημαγμένου
κόσμου, προφητεύοντας πάνω από εκατό φορές μέχρι σήμερα την «άμεση κατάρρευση»
και υποσχόμενος τον παράδεισο της δραχμής[6], ενώ
απολαμβάνει και το ανάλογο σπρώξιμο από τα καθεστωτικά μήντια;
Αλλά ζούμε στην εποχή της σύγχυσης: ένας άνθρωπος
που, μέχρι πρότινος, εργαζόταν για τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά τραστ, φτάνει να
κατηγορεί άλλους για «σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο»! Όταν αυτοί οι άλλοι, σε
αντίθεση με τον Καζάκη, πάλεψαν επί δεκαετίες για να είναι αυτόφωτοι, διαθέτουν
τα δικά τους αυτοχρηματοδοτούμενα όργανα επικοινωνίας και είναι κομμένοι (με
άνωθεν εντολές πρεσβειών, κυβερνήσεων ή ολιγαρχών-επιχειρηματιών) από
ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ, ενώ πολλές φορές αρνούνται συνεργασίες με
κανάλια και παρουσία σε εκπομπές που δεν εγκρίνουν, σε αντίθεση με τους
τυχάρπαστους λιγούρηδες. Μάλλον, λοιπόν, ο Καζάκης «εξ ιδίων κρίνει τα
αλλότρια». Επειδή έγινε γνωστός μέσα από διαύλους που του πρόσφεραν απλόχερα
διάφοροι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες.
Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, η λειτουργία
της συκοφαντίας είναι άλλη: απώτερο σκοπό δεν έχει να αποκαλύψει αυτά που
διατείνεται ότι αποκαλύπτει, αλλά να αποκρύψει άλλα, απάτες, αδυναμίες και
παραλείψεις που αφορούν τον ίδιο και την άμεση οριστική του χρεοκοπία.
Πρώτον, οι συκοφαντίες του Καζάκη σκοπό
έχουν να αποκρύψουν το γεγονός ότι δεν διαθέτει πρόταση για την έξοδο από την
κρίση και ότι έχει στηρίξει την οικοδόμηση της προσωπικής του πολιτικής σταδιοδρομίας
σε ένα κούφιο και κενό ιδεολόγημα. Έτσι, περιδιαβαίνει επί τρία χρόνια κανάλια
και σταθμούς κλίνοντας σε όλες τις δυνατές κλίσεις τις προτάσεις «βγαίνουμε
άμεσα από το Ευρώ» και «δεν πληρώνουμε τίποτα» ενώ, επί του συγκεκριμένου,
δηλαδή στα ερωτήματα του ποιος θα το κάνει και με ποιόν τρόπο, δεν έχει τίποτα
να πει.
Η αλήθεια είναι ότι ο Γ. Καραμπελιάς και το
περιοδικό Άρδην διαθέτουν μια διαφορετική αντίληψη για το νόμισμα. Όχι
παραμονής στο ευρώ με κάθε τίμημα, αλλά ρεαλιστικής, πραγματικής απεξάρτησης
από το νόμισμα που καθήλωσε την Ελλάδα σε κατάσταση αποικίας χρέους. Ο Γ. Κ.
και το Άρδην ανήκουν σε εκείνους που πάλεψαν, από τα τέλη της
δεκαετίας του 1990, για να μην ενταχθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη, όταν ο Καζάκης
κρυβόταν στις χρηματιστικές εταιρείες που, όπως αναφέρει αόριστα, εργαζόταν.
Ωστόσο το Άρδην ενδιαφέρεται πραγματικά και όχι τυχοδιωκτικά για την
απελευθέρωση της χώρας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θέτουμε τη διαδικασία της
απεξάρτησης από το (γερμανικό) νόμισμα, με τα πόδια της στο έδαφος. Δηλαδή,
θεωρούμε ως προϋπόθεση τη διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων,
καθώς και ενός πολιτικού προγράμματος ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας,
ώστε να είναι εφικτή η έξοδος από αυτό χωρίς να σημάνει νέες καταστροφές για
τον ελληνικό λαό. Γι’ αυτό και προτιμούμε πρώτα να συμβάλουμε στην οικοδόμηση
πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που να είναι σε θέση να το πραγματοποιήσουν,
και να ξέρουν πως μπορούν να το κάνουν, και δεν αρκούμαστε σε τυχάρπαστους
μπατιρημένους επιχειρηματίες και πολιτικούς απατεώνες. Γι’ αυτό και προκρίνουμε
ζητήματα όπως αυτό της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της αποκατάστασης του
εμπορικού ισοζυγίου, της ανοικοδόμησης της αγροτικής οικονομίας σε λογικές
αυτάρκειας, την ανασυγκρότηση των κοινωνικών υποκειμένων που μπορούν να φέρουν
σε πέρας αυτή τη διαδικασία, τη διαμόρφωση ενός πλατιού αντιγερμανικού
κινήματος, καθώς και μιας σοβαρής εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση,
την οποία δεν διαθέτει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον ο… Καζάκης.
Διότι όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για την
απεξάρτησή μας από την οικονομία του ευρώ, και κατά συνέπεια από το κοινό
(γερμανικό) νόμισμα: Δίχως αυτά, η έξοδος από το ευρώ μεταβάλλεται σε μια
πολιτική καταστροφής του ελληνικού λαού, από την οποία θα κερδίσουν οι…
Γερμανοί, οι κερδοσκόποι, οι μαυραγορίτες και βέβαια οι… νεο-οθωμανοί, που
καιροφυλακτούν να προσαρτήσουν ολοκληρωτικά τη διαλυμένη Ελλάδα. Πώς εξάλλου
εξηγείται το γεγονός ότι η Μέρκελ επανήλθε, εν είδει απειλής, στο ζήτημα της
συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, στη διάρκεια της προεκλογικής
εκστρατείας; Εξάλλου, γνωρίζουμε και τις διασυνδέσεις του χρηματοδότη
επιχειρηματία με το γερμανικό κεφάλαιο.
Η υποτίμηση της γερμανικής κατοχής και του
νεο-οθωμανισμού
Και εδώ φτάνουμε ίσως στο πιο σημαντικό ζήτημα
που εγείρει η καζάκειος συκοφαντία: ισχυρίζεται ότι επικαλούμαστε τον
«μπαμπούλα του νεο-οθωμανισμού» για να μπλοκάρουμε τη διαδικασία αποχώρησης από
το ευρώ! Στο ίδιο μήκος κύματος, κυκλοφορείται ότι προβάλλουμε υπερβολικά τον
ρόλο των Γερμανών, συγκαλύπτοντας τις εγκληματικές ευθύνες των ελλαδικών
αρχουσών τάξεων. [Μήπως γι’ αυτό ο Καζάκης προσπάθησε να εμποδίσει τη συμμετοχή
του ΕΠΑΜ στις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Σόϊμπλε στην Αθήνα, όπου
συμμετείχαν ακόμα και συνιστώσες του Σύριζα;]
Στην πράξη, τα επιχειρήματά του αναποδογυρίζουν
την πραγματικότητα. Πρώτον, διότι η απειλή του νεο-οθωμανισμού είναι
πραγματική, η κατοχή της Κύπρου είναι πραγματική, ενώ η άμεση έξοδος από
το ευρώ, υπό την ηγεμονία των λαϊκών δυνάμεων, δεν είναι. Αντίθετα, θα
μπορούσε να πραγματοποιηθεί άμεσα μόνο ως γερμανικό εγχείρημα.
Στο δε εσωτερικό της χώρας, όντως διασταυρώνεται η γερμανική με τη
νεο-οθωμανική σφαίρα επιρροής, και έχουμε πολλά προηγούμενα στην περιοχή που
επαληθεύουν του λόγου το αληθές (Βοσνία, Κόσοβο κ.ά.). Η επιθετικότητα που
εκδηλώνει το τουρκικό κεφάλαιο σε μια σειρά πεδίων (μαρίνες, τράπεζες
κ.ο.κ.), καθώς και η πραγματικότητα στη Θράκη (για να μην μιλήσουμε για την
Κύπρο) επαληθεύουν αυτή τη διαπίστωση. Συνεπώς, άλλος είναι αυτός που προβάλλει
μια φανταστική συνθήκη για να συγκαλύψει μια πραγματική, και όχι εμείς. Όποιος
υποτιμά την κεντρική, εδώ και χίλια χρόνια, απειλή για τον ελληνισμό από τη
γειτονική μας χώρα, βρίσκεται στην ίδια γραμμή με την εθνομηδενιστική Αριστερά.
Αντίθετα, εμείς επιμένουμε σε έναν αταλάντευτο «διμέτωπο» αγώνα, στηριγμένο
στην ελληνική ιδιοπροσωπία.
Το ίδιο συμβαίνει με τους Γερμανούς και τις εν
Ελλάδι άρχουσες τάξεις. Αυτή τη στιγμή, οι ελλαδικές άρχουσες τάξεις
εκμεταλλεύονται την κρίση (απόδειξη, τα όργια της Μυκόνου) αλλά αυτό το κάνουν
επειδή ακριβώς εμπλέκονται στις λειτουργίες της Νέας Κατοχής. Όπως έγινε και
την περίοδο του 1940-1945, όπου μέσα από τον μαυραγοριτισμό αναδύθηκαν οι
μεταπολεμικές άρχουσες τάξεις, έτσι και σήμερα, πάνω στο μνημόνιο, τις
απαιτήσεις της Τρόικας, το γενικότερο κλίμα κατακρεούργησης των κοινωνικών και
πολιτικών δικαιωμάτων, της αναταραχής στην αγορά, της αστάθειας των τραπεζών
κ.ο.κ., κάποιοι πλουτίζουν, θέτουν τους όρους για μονοπωλιακό έλεγχο της
αγοράς, των τραπεζών κ.λπ.
Αυτούς, όμως, τους χτυπάς όταν υποδεικνύεις τις
συγκεκριμένες λειτουργίες μέσα από τις οποίες πλουτίζουν στις πλάτες του
ελληνικού λαού. Και αυτές αφορούν στη σύμπραξη με τους επίδοξους κατακτητές, τη
συμμετοχή στη νέα αποικιακή συσσώρευση διά της αρπαγής, που συντελείται αυτή τη
στιγμή στη χώρα μας.
Κατά συνέπεια, ο ρόλος όλων αυτών μπορεί να
αποκαλυφθεί όταν κανείς γίνεται συγκεκριμένος – όταν δηλαδή αναφέρεται στις
πραγματικές στρατηγικές που έχουν υιοθετήσει και όχι όταν επικαλείται γενικές
και αόριστες παρόλες. Γι’ αυτό, εξ άλλου, το «σύστημα» δίνει πολύ ευκολότερα
βήμα σε αυτόν τον επίδοξο Δον Κιχώτη με συμπεριφορά κουτοπόνηρου Σάντσο Πάντσα,
παρά σε εκείνους που επιτίθενται πολύ πιο άμεσα και συγκεκριμένα στην
πραγματική στρατηγική του.
Και εν πάση περιπτώσει είναι εξαιρετικά αστείο να
έρχεται ο κομήτης του 2009 Καζάκης και να κατηγορεί τον Γ. Καραμπελιά και το Άρδην
ότι «δεν λένε τίποτα» για το εσωτερικό της χώρας, όταν ο τελευταίος και η
«ομάδα» του έχουν, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, αναφερθεί στις βασικές
παραμέτρους του μεταπολιτευτικού συστήματος, έχουν συμμετάσχει σε όλους τους
μεγάλους αγώνες με ακριβό τίμημα και συζητούν από τότε τα επικίνδυνα για τον
τόπο αδιέξοδά του.
Τι παράδοξο λοιπόν, εμείς στο Άρδην να
επιμένουμε πως οι βασικοί εχθροί του ελληνικού λαού είναι από τα «δυτικά»,
σήμερα οι Γερμανοί, ως αιχμή του δόρατος της ιμπεριαλιστικής Δύσης και από τα
«ανατολικά» ο τουρκικός επεκτατισμός, τους οποίους υπηρετούν οι ντόπιες και
υποταγμένες μεταπρατικές ελίτ, και ένας ψευδοεπαναστάτης να μας κατηγορεί
ακριβώς γι’ αυτά, προβάλλοντας ως φύλλο συκής την ακατάσχετη δραχμολογία του.
Φυσικά, υπάρχουν φίλοι και φίλες που προκρίνουν
την άμεση έξοδο από το ευρώ και την απροϋπόθετη επιστροφή στη δραχμή σαν ένα
μέρος του σχεδίου της αντίστασης απέναντι στη νέα κατοχή. Ούτε εχθροί νιώθουμε
με αυτούς τους/τις συναγωνιστές/ριες, ούτε ορκισμένοι αντίπαλοι, το αντίθετο.
Θεωρούμε ότι μια σοβαρή αλλά πολιτισμένη και κόσμια συζήτηση, ακόμα και
αντιπαράθεση, αναφορικά με το ζήτημα του νομίσματος διευρύνει και εμπλουτίζει
τον προγραμματικό διάλογο στο εσωτερικό του κινήματος της αντίστασης του ελληνικού
λαού. Δηλώνουμε, όμως, ριζικά αντίθετοι με τη δόλια προσπάθεια ορισμένων να
χαράξουν διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό του κινήματος με βάση την
τοποθέτηση του καθενός στο ψευδο-δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” καθώς και με την
ιεχωβάδικη επιμονή να πλασάρουν την επιστροφή στη δραχμή ως το σύγχρονο “νερό
του Καματερού” που θεραπεύει πάσαν νόσον και μαλακίαν του ελληνικού έθνους και
του μεταπολιτευτικού κοινωνικού σχηματισμού.
Η ενότητα στη δράση
Γι’ αυτό και προτείνουμε την «ενότητα στη δράση»,
δηλαδή τη σύμπλευση σε μια σειρά κινητοποιήσεων και, ταυτόχρονα, την έναρξη
ενός μακρού διαλόγου ανταλλαγής απόψεων και επιχειρημάτων, πάνω στις διαφωνίες
που μας χωρίζουν.
Θεωρήσαμε αυτή τη στάση τίμια, διότι δεν μας
ενδιαφέρει η «ενότητα» ως πρόσχημα μικροπολιτικής και ως όχημα συνδιαλλαγής
μικρών πολιτικών φέουδων. Γι’ αυτό και δεν την θέτουμε «απροϋπόθετα»,
επικαλούμενοι την «πατρίδα που κινδυνεύει», όπως κάνουν τόσοι άλλοι επιτήδειοι
σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, μόνο και μόνο για να αναπαράγουν
σε μεγαλύτερη κλίμακα ό,τι ακριβώς κατηγορούν: δηλαδή τους παραγοντισμούς, την
πολιτική ως συνδιαλλαγή καπετανάτων κ.ο.κ.
Απέναντι σε αυτήν τη στάση, ο Καζάκης επέλεξε να
απέχει: αρνήθηκε, δύο τουλάχιστον φορές, να παρευρεθεί σε εκδήλωση διαλόγου
πάνω στο ζήτημα του νομίσματος, όταν μάλιστα η πρωτοβουλία εκπορευόταν από
ανθρώπους του δικού του χώρου, στη μία έφυγε την τελευταία στιγμή, ενώ η
συζήτηση είχε ξεκινήσει, και δεν συμμετείχε σε όσες συζητήσεις οργανώθηκαν από
κοινού από το ΕΠΑΜ, το Άρδην και άλλες οργανώσεις. Αντίθετα, επέλεξε τη
συμμαχία ακόμα και με ακροδεξιούς, που, όπως όλα τα τυχοδιωκτικά εγχειρήματά
του, δεν κράτησε παρά μερικές εβδομάδες, όπως είχε συμβεί με τη Σπίθα, τον
Παπαθεμελή κ.ο.κ.
Όπως φαίνεται δε, από τις τελευταίες επιθέσεις
του, προτιμάει να υβρίζει από απόσταση ασφαλείας –γιατί, απλούστατα, το
θράσος του είναι η άλλη όψη μιας βαθειάς δειλίας, που προκύπτει από την
ιδεολογική του φτώχεια.
Όλα τούτα τα «αστεία» δεν είναι διόλου ακίνδυνα,
καθώς εγκλωβίζουν έναν κόσμο, σε μια στιγμή που θα έπρεπε να πραγματοποιούμε
βήματα προς άλλες κατευθύνσεις, προκειμένου να οργανώσουμε επιτέλους ένα κίνημα
χειραφέτησης του ελληνικού λαού.
Οι ασύστατες συκοφαντίες του όμως παρέχουν μια
μοναδική ευκαιρία για να δείξουμε και να αποδείξουμε πόσο μακριά βρισκόμαστε
από αυτόν, την ηθική του και τις πράξεις του. Είναι χρήσιμες, όσο αποκρουστικές
και αν είναι, διότι ακριβώς αποτελούν το παράδειγμα προς αποφυγή.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, η αγωνιζόμενη συνείδηση του
ελληνικού λαού βρίσκεται σε διαδικασία ωρίμανσης· έχουν παρέλθει οι
παλιές εύκολες «δόξες» και ο Καζάκης έχει ήδη τοποθετηθεί, από ένα μεγάλο
μέρος του αντιμνημονιακού χώρου και του ελληνικού λαού, εκεί όπου πραγματικά
ανήκει, δίπλα στον Λιακόπουλο, ως ένας τηλε-ευαγγελιστής της δεκάρας ή σε
κάποιο σκετς του Λαζόπουλου. Εξάλλου, έχουν πλέον περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια
από την έναρξη της κρίσης και πολλοί φίλοι και σύντροφοι δεν είναι πια
«καινούργιοι». Έχουν συσσωρεύσει αρκετές εμπειρίες και είναι καιρός να
αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να στείλουν τους Καζάκηδες εκεί που τους
αξίζει.
Παράλληλα, η ανοχή ενός τέτοιου τύπου «διαλόγου»
και ηθών, στα πλαίσια του κινήματος, καλλιεργεί ένα κλίμα τραμπουκισμού και
παλληκαρισμού, που εν πολλοίς επέτρεψε στο φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» να
αναδυθεί. Διότι, όταν ο πολιτικός διάλογος εκφυλίζεται σε βρισιές, συκοφαντίες
και άναρθρες κραυγές, εμποδίζει την ωρίμανση ενός πολιτικού χώρου που, στις
εσωτερικές διεργασίες του, έχει ανάγκη από σοβαρή και εμπεριστατωμένη συζήτηση,
ώστε να διαμορφώσει ένα σοβαρό και συνεκτικό πρόγραμμα που θα μπορεί να πείσει
τον ελληνικό λαό.
Εμείς δεν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε περισσότερο
με ένα άτομο που έχει προκαλέσει μέχρι σήμερα αρκετή ζημιά στο αντιμνημονιακό
κίνημα. Ευτυχώς, τα ψωμιά του είναι μετρημένα και γι’ αυτό, αντί να ασχολείται
πλέον με τη «δραχμή», ψάχνει να βρει εσωτερικούς εχθρούς ώστε να επιβιώσει
προσωπικά, διχάζοντας το κίνημα, ακόμα και σε βάρος της ίδιας τη οργάνωσης στην
οποία συμμετέχει. Διότι, βέβαια, όταν σέρνει το ΕΠΑΜ ακόμα και σε συμμαχία με
ακροδεξιούς, απορρίπτοντας και ναρκοθετώντας κάθε συνεργασία με το Άρδην,
ποιους άραγε εξυπηρετεί; Ας τον αφήσουμε λοιπόν στο αδιέξοδό του.
Την επόμενη περίοδο, θα καλέσουμε όλο τον κόσμο
που επιθυμεί να αγωνιστεί ενάντια στη νέα υποδούλωση του τόπου σε ενότητα πάνω
σε πολύ απτά και συγκεκριμένα ζητήματα που απαντούν στην πράξη στους
δήμιους του ελληνικού λαού.
Πρώτον, σε μια πλατειά καμπάνια (που θα
περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μποϋκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, παραστάσεις
διαμαρτυρίας έξω από τα μεγαλοκαταστήματα συμφερόντων γερμανικού κεφαλαίου,
διαδηλώσεις ενάντια στους νέους Γερμανούς γκαουλάιτερ και πολλά άλλα)
ενάντια στη νέα γερμανική κατοχή.
Δεύτερον, σε μια καμπάνια νέων, ενάντια
στη φυγή τους από την Ελλάδα –στη μεγαλύτερη αιμορραγία που έχει δει ο τόπος
τις τελευταίες δεκαετίες– που στόχο έχει τη μεταβολή της χώρας σε χώρο
απελπισμένων συνταξιούχων στα όρια της επιβίωσης. Αυτή την καταστροφική
λεηλασία ανθρώπινων εγκεφάλων και χεριών, που οργανώνει πρωτίστως το γερμανικό
κεφάλαιο, πρέπει να την χτυπήσουμε άμεσα με μια σειρά πρωτοβουλιών που θα
ανακοινωθούν σύντομα, την επόμενη περίοδο.
Τρίτον, μια πλατειά καμπάνια για την
εκτεταμένη αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, που απειλεί να βυθίσει και την
Ελλάδα στο χάος. Ενάντια στη νέα αποικιοκρατία της Δύσης, που αυτή τη φορά
συνεπικουρείται από τη νεο-οθωμανική επιθετικότητα και τα αυτοκρατορικά
παραληρήματα του «σουλτάνου» Ερντογάν. Μια καμπάνια που θα πραγματοποιηθεί από
κοινού μαζί με τους αγωνιζόμενους λαούς της περιοχής, όσους επιθυμούν
πραγματικά να εγκαθιδρύσουν συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, πραγματικής
δημοκρατίας και αγαστής συνύπαρξης των πολιτισμών της περιοχής – πέρα από το
φατριαστικό μίσος και τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό των σαλαφιστών.
Τέταρτον, μια ευρύτατη πρωτοβουλία για την
παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης του
λαού, στην οποία αφιερώσαμε και σχετική συζήτηση στο Βελβεντό της Κοζάνης, στις
28-31 Αυγούστου 2013, και στο τελευταίο τεύχος του Άρδην.
Μέσα από αυτές τις καμπάνιες, όπως και όποιες
άλλες προταθούν ή συγκροτηθούν, όπως ενάντια στους πλειστηριασμούς, για την
εκπαίδευση κ.λπ., πιστεύουμε πως μπορούμε να περάσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο
ωριμότητας του αντιμνημονιακού κινήματος
Πράγματι, καμπάνιες τέτοιου χαρακτήρα σκοπό έχουν
να οικοδομήσουν την ενότητα στη βάση μιας σύγκλισης που παράγεται στην πράξη,
μέσα από κοινές δραστηριότητες και ιδεολογικές ζυμώσεις, και μπορούν τόσο να
έχουν απτά αποτελέσματα όσο και να δημιουργήσουν τις συνθήκες μιας ευρύτερης
πολιτικής ενότητας και σύγκλισης.
Ο Καζάκης και οι καζακειάδες ήταν ένα φαινόμενο
του αρχικού ξαφνιάσματος και της εύκολης παρόλας. Τώρα πια έχουμε περάσει στα
δύσκολα και τα πραγματικά. Πρέπει να διώξουμε τη γερμανική κατοχή, να
αποκρούσουμε τον νεο-οθωμανισμό, να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη των Ελλήνων
μεταξύ τους, να αποφύγουμε την καινούργια ξενιτειά των νέων μας, να ξαναπάρουμε
τις τύχες μας στα χέρια μας. Πού καιρός για τηλε-ευαγγελιστές;
[1]
Χαρακτηριστικό δείγμα καζάκειου «διαλόγου»: Γράφει ο Καζάκης στις 30 Αυγούστου
2013 προς κάποιον τρίτο για να δικαιολογήσει τη συμμαχία του με μια οργάνωση, η
οποία εμφανίζεται να παρίσταται στις γιορτές του μίσους, που πραγματοποιήθηκε
στο Βίτσι μέσα στο καλοκαίρι, και να χαιρετίζει την πρόσφατη έρευνα-εισβολή της
ΕΛΑΣ στο Πολυτεχνείο: «Κατά τη διάρκεια των επαφών διευκρινίστηκε από μεριάς
τους ότι αφενός η παλιά ακροδεξιά ηγετική ομάδα έχει περιθωριοποιηθεί, αν και
υφίσταται ακόμη στις γραμμές του ΣΕΕ και ότι αφετέρου υπάρχει η διάθεση να
υιοθετήσουν ανάλογα με τα προτάγματα του ΕΠΑΜ. Εμείς θέσαμε ότι αφενός η στάση
απέναντι στο ευρώ και στην ΕΕ κρίνει τον πατριωτικό χαρακτήρα μιας δύναμης και
τη δυνατότητα συνεργασίας μαζί της. Μας διευκρίνισαν ότι κι αυτοί ήταν υπέρ του
εθνικού νομίσματος και έχουν ξεκινήσει μια διαδικασία αλλαγής της θέσης τους
που πρόβλεπαν να ολοκληρωθεί τον Σεπτέμβριο. Μετά από όλα αυτά εμείς είπαμε ότι
η δυνατότητα συνεργασίας τελικά θα κριθεί στο δρόμο. Κάτι στο οποίο συμφώνησαν
κι αυτοί, αν και είναι έξω από την ιδιοσυγκρασία τους. Όλα αυτά αποτυπώνονται
στο κοινό ανακοινωθέν, που συντάχθηκε μετά την επίσημη συνάντηση κλιμακίων των
σχηματισμών, στις 21 Ιουλίου. Έχουν σημασία οι ημερομηνίες. Δεύτερη ερώτηση:
Που υπάρχει πρόβλημα στον χειρισμό της όλης υπόθεσης; Που πλήττεται ο ηθικός, ο
πολιτικο-οργανωτικός, ο δημοκρατικός χαρακτήρας του κινήματος και οι άλλες
παπάρες που αναφέρει ο εν λόγω κύριος; Ή μήπως ο κ. Καραμπελιάς και το σκυλολόι
που σέρνει μαζί του με χρηματοδότηση Εμφιετζόγλου είναι καλύτερο;». Έτσι
προσπαθεί να γλυτώσει ο Καζάκης το ρεζιλίκι της σύμπραξής του με νοσταλγούς των
Ταγματασφαλιτών και χειροκροτητές των κατασταλτικών μηχανισμών. Συκοφαντώντας
τον Γ.Κ. και το «σκυλολόι» του. Πηγή: Δ. Καζάκη, Οι γνωστοί-άγνωστοι
ξαναχτύπησαν, προσωπικό Ιστολόγιο του Δημήτρη Καζάκη. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_30.html.
Προσπελάστηκε: 02/09/2013.
[2]«Ο κ.
Καραμπελιάς εδώ και χρόνια χρηματοδοτείται, ή τέλος πάντων υποστηρίζεται από
τον “πατριώτη” επιχειρηματία Εμφιετζόγλου. Ο κύριος αυτός είναι ένας από τους
πρωταγωνιστές της ληστείας του Χρηματιστηρίου και με στενότατες σχέσεις με την
εν λόγω πρεσβεία. Όπως και με πολύ ύποπτες δραστηριότητες στην Θράκη με τους
Πομάκους. Ωραίος, λοιπόν, ο μύθος αλλά δεν πιάνει. Όσο για τον κ. Καραμπελιά
εγώ είπα συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει σε κάποιο από όλα αυτά λάθος; Λέω
πουθενά ψέματα; Αν ναι να πείτε συγκεκριμένα. Συγνώμη, αλλά ο μόνος πατριωτικός
χώρος που υπάρχει είναι εκείνος που παλεύει για την μονομερή διαγραφή του
χρέους, για έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη ώστε να κατακτηθεί η εθνική
ανεξαρτησία της χώρας με εθνικό νόμισμα και για αληθινή δημοκρατία. Συντάσσεται
με τίποτε απ’ όλα αυτά ο κ. Καραμπελιάς; Υποστηρίζει τίποτε απ’ όλα αυτά ο κ.
Καραμπελιάς; Όχι. Κάθε άλλο. Γιατί λοιπόν πρέπει να τον κατατάξουμε στον
πατριωτικό χώρο; Από που κι ως που; Επειδή μιλά για “ελληνισμό” από το 1204 και
μετά; Ας σοβαρευτούμε. Ο κ. Καραμπελιάς έχει κάνει από την αρχή της κρίσης τις
επιλογές του και επιμένει σ’ αυτές. Κι αυτές είναι να αποδεχτεί το καθεστώς
κατοχής και να συμμετέχει στην επίθεση τρομοκρατίας που γίνεται από την μαύρη
προπαγάνδα λέγοντας ξανά και ξανά ότι η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το
ευρώ ισοδυναμεί με κατάκτηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Είναι πατριώτης
κάποιος που αναμασά την τρομολαγνεία του καθεστώτος; Όχι βέβαια. Ο κ.
Καραμπελιάς μπορεί να είναι και είναι εθνικιστής, αλλά πατριώτης δεν είναι ό,τι
κι αν λέμε. Τα υπόλοιπα είναι για ηλίθιους που ξέρουν μόνο να κοπαδοποιούνται».
Σχόλιο του Δ. Καζάκη, στο άρθρο του, Άλλο πατριώτης και δημοκράτης και άλλο
εθνικόφρων προς πώληση στον πλειοδότη, προσωπικό του ιστολόγιο. Ηλεκτρονική
διεύθυνση: http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_25.html.
Προσπελάστηκε 02/09/2013.
[3] Για όποιον
άντεξε το παραπάνω, ιδού ένα ακόμα δείγμα αυριανισμού, μέσα από το οποίο
αδεικνύεται μεταξύ άλλων και η βαθιά αγραμματοσύνη του συγγραφέα: «Όλοι οι
άλλοι δεν είναι παρά εθνικόφρονες παλαιάς κοπή, που ξέρουν να μιλούν μόνο για
«ελληνισμό» με τον στόμφο Γερμανών σχολαστικών ακαδημαϊκών του 19ου
αιώνα που εισήγαγαν και τον όρο, μόνο και μόνο για να επικαλεστούν τον γνωστό
«πατριωτισμό» του καθ’ έξη προδότη: Τι θέλετε τώρα, να τα βάλουμε με την ΕΕ και
να μας χιμήξει η Τουρκία, να μας κάνουν εμπάργκο οι μεγάλοι και να συμμαχήσουν
εναντίον μας οι Ελοχίμ και οι Νεφελίμ; Αυτοί ανήκουν μόνο στον “πατριωτικό”
διάλογο που έχει εγκαινιάσει και κάνει με την γνωστή παρέα του ο κ.
Καραμπελιάς. Βλέπετε επιθυμεί να τα βρει με την «λαϊκή δεξιά» του Καραμανλή
καθώς οργανώνει την επανακατάληψη της ΝΔ με τις πλάτες της πρεσβείας των ΗΠΑ.
Πάει να επαναλάβει αυτό που απέτυχε το 2010 όταν οι εθνικόφρονες σύμβουλοι του
Σαμαρά τύπου Χρύσανθου Λαζαρίδη, του έταζαν λαγούς με πετραχήλια». Πηγή: ό.π.
[4] Αξίζει
κανείς να διαβάσει το ακόλουθο παραληρηματικό απόσπασμα από την πρόζα αυτού του
«καβαλημένου καλαμιού» στο ίδιο υβριστικό κείμενο, για να καταλάβει που γράφει
όλους τους συντρόφους του, τους οποίους απειλεί και υποτιμά χυδαία, και σε
ποιων επιστημόνων την δικαιοδοσία ανήκει: «Γι’ αυτό και
επιμένω να λέω: δεν με νοιάζει ποιος θα ακολουθήσει το κίνημα. Εγώ ακόμη και
μόνος μου θα τα βγάλω πέρα, θα φτάσω μέχρι το τέλος του δρόμου και θα νικήσω.
Αυτό τον πόλεμο δεν θα τον χάσω, ακόμη κι αν χρειαστεί να τον δώσω ολομόναχος.
Έχω τέτοια εμπιστοσύνη στο λαό μας, τέτοια βαθιά γνώση της ιδιοσυγκρασίας του,
που είμαι σίγουρος ότι θα τιμήσει τον αγώνα, όσοι κι αν χαθούν μέσα στις
ιδεοληψίες τους, όσοι κι αν λιγοψυχήσουν στο δρόμο, όσοι κι αν αφήσουν την
κακοήθεια με την οποία τους ανέθρεψαν από κούτσικα να τους στείλει στο διάολο
κι ακόμη παρά πέρα. Για μένα ο λαός και η πατρίδα μου είναι αστείρευτη πηγή
δύναμης και αντοχής. Γι’ αυτό και δεν υπολογίζω τίποτε και κανέναν. Δεν φοβάμαι
τίποτε και κανένα. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για το ΕΠΑΜ που σήμερα
πιστεύω ότι στέκεται τόσο γερά στα πόδια του και μέσα στο λαό ώστε κανένας
κακοήθης συκοφάντης δεν μπορεί να το πλήξει. Ακόμη κι αν δρα μέσα από τις
γραμμές του. Κι όποιος πιστεύει για μένα ότι θα μετρήσω περισσότερο από τον
αγώνα φιλίες ή ισορροπίες, τότε δεν με ξέρει ούτε από την καλή, ούτε από την
ανάποδη.» Και συνεχίζει: «Με τον κόσμο που συναναστρέφομαι κι αυτός
είναι πολύ περισσότερος από τον κόσμο που συναναστρέφονται όλοι μαζί οι πυρήνες
και τα μέλη του ΕΠΑΜ – και εννοώ τον κανονικό κόσμο κι όχι τις παρέες των
ξεφτιλισμένων ιδεολογιών της αριστεράς και της δεξιάς – είδα μόνο θετική
ανταπόκριση…» (http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_30.html).
Μετά τον Μιχαλολιάκο ανέκυψε και άλλος υποψήφιος Φύρερ στη χώρα.
[5] Και βέβαια
ψεύδεται ασύστολα όταν αναφέρει ότι συνεργάζεται με τον συγκριμένο Σύνδεσμο,
παρότι είναι ψυχροπολεμικός, επειδή δήθεν συμφωνεί με την επιστροφή στη δραχμή.
Ιδού τι έγραφε ο ίδιος στις 25 Αυγούστου, μερικές μέρες πριν, στο
προσωπικό του μπλογκ, όταν άρχισε την επίθεση στον Γ. Καραμπελιά: «Στα
πλαίσια αυτά και με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας, το ΕΠΑΜ δέχτηκε
με κάθε καλή πρόθεση να διερευνηθούν οι δυνατότητες συνεργασίας ανάμεσα στα δυο
πολιτικά σχήματα. Ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας (ΣΕΕ) συνιστά ένα νέο
σχετικά πολιτικό σχήμα από πρώην στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και απλούς
πολίτες που κινείται – όπως το ίδιο προσδιορίζει – στον πατριωτικό χώρο. Οι
συζητήσεις εξαρχής έγιναν σε πολύ καλό κλίμα και επικεντρώθηκαν σε επίπεδο
αρχών και προταγμάτων, αλλά και κοινών δράσεων εναντίον του κατοχικού
καθεστώτος. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν οι δυο πολιτικοί σχηματισμοί σύμφωνοι
στα εξής: Πρώτο: Ως προς τα προτάγματα, δηλαδή τι πρέπει να γίνει άμεσα
για να γλυτώσει η χώρα και ο λαός της, τόσο το ΕΠΑΜ, όσο και ο ΣΕΕ βρέθηκαν να
συμφωνούν σχεδόν απόλυτα. Ο ΣΕΕ δεν έχει καταλήξει ακόμη στο ζήτημα του εθνικού
νομίσματος, που το ΕΠΑΜ θεωρεί κορυφαίο θέμα αιχμής, αλλά το προσεγγίζει κι
αυτός μέσα από την ανάγκη κατάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας
προς όφελος του ελληνικού λαού.» ! http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_25.html
Ενώ λοιπόν, όπως είδαμε στην σημείωση 1, στις 30 Αυγούστου, αφού τον είχαν
πάρει με τις πέτρες για τη συμμαχία με τον ΣΕΕ, ισχυριζόταν πως είχαν
συμφωνήσει στο θέμα της δραχμής, πέντε μέρες πριν, αναγνώριζε πως
ο ΣΕΕ «δεν έχει καταλήξει ακόμα στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος». Με τους
ακροδεξιούς του ΣΕΕ που δεν έχουν «καταλήξει» (!) μπορούσε να συνεργάζεται ο
άκαπνος αγωνιστής Καζάκης, το Άρδην του βρώμισε.
[6]
Χαρακτηριστικές για τις αναρίθμητες και διαρκώς διαψευδόμενες προφητείες
του είναι κάποιες περιπτώσεις σταχυολογημένες κυριολεκτικά στην τύχη. Την
Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012, δήλωνε: «Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των
διαπραγματεύσεων για το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους, η Ελλάδα θα πτωχεύσει
τις επόμενες 2 με 3 εβδομάδες», δήλωσε ο οικονομολόγος Δ. Καζάκης. Ο επικεφαλής
του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ) επεσήμανε ότι «οι Οίκοι Αξιολόγησης θα
υποβαθμίσουν την Ελλάδα σε κατηγορία “D”, δηλαδή “Default – χρεοκοπία” τις
επόμενες μέρες» (http://www.newsbomb.gr/blogs/story/109721/kazakis-i-ellada-hreokopei-se-2-%E2%80%93-3-evdomades#ixzz2dkZu47ub).
Το 2013, όταν έγινε η δέσμευση των καταθέσεων στην Κύπρο, σε αναρίθμητες
δηλώσεις του, υποστήριζε ότι το τριήμερο 29/3 με 1/4 θα γινόταν δέσμευση των
καταθέσεων (http://www.youtube.com/watch?v=EBpoN4STxiQ#t=248),
ενώ, για το ίδιο θέμα, στο Volos.gr, δήλωνε : «Κλάψτε τις καταθέσεις σας,
όποιος προλάβει τον κύριον οίδε». «Τι πρόκειται να συμβεί 29 Μαρτίου με 1η
Απριλίου όταν δεν θα λειτουργούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες λόγω του Bank Holiday».
