Στη μετεωρολογία οι
δράσεις εξ αποστάσεως καθορίζουν συχνά
την καιρική κατάσταση μιας περιοχής – και το ίδιο συμβαίνει στην πολιτική
μετεωρολογία…. Από τη μια πλευρά ο Περισσός μαχόμενος επί τη βάσει της «λαοκρατικής»
γραμμής
επικαθορίζει τη πολιτική συμπεριφορά διαφόρων στελεχών του αριστερού ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη πλευρά «απόμακρα» κοινωνικά
στρώματα που ψηφίζουν από αγανάκτηση το κόμμα αυτό επιφέρουν
ως παράπλευρη ψευδαίσθηση την εικόνα μιας ταχείας «αριστεροποίησης» της κοινωνίας. Σαν
αποτέλεσμα, ο πλειοψηφικός ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται
να αγνοεί την ιδιοσυστασία του πολιτικού «κεφαλαίου» που εκπροσωπεί ή για την
ακρίβεια διαχειρίζεται. Γι αυτό ακριβώς
δεν υποστέλλει εκείνο το είδος της υπερφίαλης «αριστεροσύνης», που τον παρουσιάζει ως αιθεροβάμονα στα πιο γειωμένα κοινωνικά στρώματα : Στα στρώματα που
περιμένουν όχι τις αοριστίες περί «νέου τύπου διαπραγματεύσεων» , του είδους
που λανσάρει ο Γιάννης Μηλιός, αλλά
συγκεκριμένα πεδία ρήξης με το σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων – Γερμανία,
ΔΝΤ, ΠΟΕ.
Το χειρότερο όμως
είναι ότι εν ονόματι μιας επιπόλαιης
«μονοκαλλιέργειας» της ταξικής λογικής , ο ΣΥΡΙΖΑ εξωθείται στο να εξοβελίσει από την πολιτική του ανάλυση τα ζητήματα που εγείρουν διάφορες συλλογικότητες στον
γεωγραφικό περίγυρο της χώρας αλλά και στο εσωτερικό της. Στη πρώτη περίπτωση
πρόκειται για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», στη δεύτερη περίπτωση για τα θέματα της μετανάστευσης. Η πολιτική
ολιγωρία και οι διάφοροι «διεθνιστές» ή
πλειοδότες κοινωνικής ευαισθησίας, αποτρέπουν μια σοβαρή προσέγγιση αυτών των
ζητημάτων, απαλλαγμένη από ενοχικά σύνδρομα και από κάποιες
απλουστευτικές «αντιρατσιστικές» αντιλήψεις . Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «αποικία χρέους», όμως
αρνείται να σπρώξει αυτό το συλλογισμό έως τα όριά του, υποδεικνύοντας την αποικιοκρατία στην οποία «παλιμπαιδίζει»
ο διεθνής καπιταλισμός, παρά τις
εκσυγχρονιστικές και «ευρωπαϊστικές» ψευδαισθήσεις διαφόρων. Ο πλειοψηφικός ΣΥΡΙΖΑ μασάει τα λόγια του όταν εγείρεται θέμα
νομιμότητας των «μεταναστών», όταν η μαύρη εργασία και το παραεμπόριο
δημιουργεί συγκρουσιακές καταστάσεις, όταν τίθεται συγκεκριμένα το πρόβλημα της
«φέρουσας ικανότητας» της χώρας στην υποδοχή και ενσωμάτωση ξένων πολιτών. Και
ενώ η κοινωνία εμπειρικά συλλαμβάνει την έννοια της ασυμβατότητας μερίδας των «εποίκων» με τις ελληνικές,
οικονομικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, κάποιοι επιμένουν στο «διεθνιστικό»
τροπάριο - ρίχνοντας την ελληνική φτωχολογιά στα δίκτυα της Χρυσής
Αυγής…
Στην πολιτική όποιος καεί από το χυλό φυσάει και το γιαούρτι
– όμως και αυτή η επιφύλαξη έχει πεπερασμένο
χρόνο ζωής… Οι σοσιαλιστικές και πατριωτικές δυνάμεις της ευρείας πολιτικής περιοχής του «Κέντρου» κάηκαν από
τη μεγαλύτερη ή μικρότερη συμπόρευση με
το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου-Τσολάκογλου, των
μεγάλων ή μικρών σκανδάλων…Σήμερα
όμως οι δυνάμεις αυτές, εμβαπτισμένες στον αντιμνημονιακό αγώνα ,
επιχειρούν να εξωτερικεύσουν τον
βαθύτερο εαυτό τους, διαμορφώνοντας μια νέα τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ…Το θετικό στην περίπτωση αυτή
είναι ότι αρκετοί «εντός των τειχών»
κατανοούν ότι το ζήτημα δεν είναι οι ομαδοποιήσεις αυτές καθεαυτές, αλλά το αν
έχουν θετικό πρόσημο και αν είναι διακριτές από τις όποιες «κλίκες», «παρέες», «μηχανισμούς»
κλπ.,
Οι Παναγιώτης
Κουρουπλής, Γιάννης Μιχελογιαννάκης και Αλέξης Μητρόπουλος, οι οποίοι και πρωτοστατούν στην εντός ΣΥΡΙΖΑ «σοσιαλιστική και πατριωτική
τάση» - κατά πως φημολογείται « τοις Τσίπρα ρήμασιν πειθόμενοι» - έχουν μεγάλο ιδεολογικό έργο να επιτελέσουν, στον
τομέα της υπέρβασης των αντιφάσεων
που ενδημούν στον νέο πολιτικό
σχηματισμό μετά το 1ο συνέδριό του. Λόγου χάρη η αντίφαση όσον αφορά το
επικαιροποιούμενο Σχέδιο Ανάν : Γιατί μέσα
σε ένα « πολιτικό περιβάλλον» καταγγελίας των συνταγματικών και άλλων παραβιάσεων της εσωτερικής έννομης τάξης από Δημοκράτες και Αριστερούς πολίτες, είναι άκρως
σχιζοφρενική η αποδοχή ενός νομικού κατασκευάσματος αποικιακών
προδιαγραφών όπως το Σχέδιο Ανάν. Γιατί είναι αδιανόητο ένας καλός αριστερός να
ομνύει στη διεθνή νομιμότητα και
ταυτόχρονα να προκρίνει τη πολιτική βοσνιοποίησης της κυπριακής Πολιτείας.
Προς το παρόν, το
έργο των 14 στελεχών που θεωρούνται μέτοχοι της νέας τάσης , δεν
έχει ακουσθεί ιδιαίτερα. Οι περισσότεροι
δεν έχουν στηρίξει αποφασιστικά την Κύπρο μετά τη βάναυση λεηλασία του
τραπεζικού της συστήματος, δεν έχουν τοποθετηθεί όσον αφορά την ιδέα του
ενιαίου αμυντικού και οικονομικού δόγματος Ελλάδας- Κύπρου, δεν έχουν αναφερθεί
ιδιαίτερα στα προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στο μεταναστευτικό . Εξ
άλλου, ο «κατόπιν συνεδρίου» σχηματισμός της τάσης λέει πολλά όσον αφορά τους συνεδριακούς
συσχετισμούς δυνάμεων και την αποφυγή μιας ευθείας αντιπαράθεσης με τα
ιδεολογικά ελλείμματα «των άλλων» - προεδρικών
και αριστερού ρεύματος.
Για την ώρα οι 14 κυρίως συνιστούν υπόσχεση . Θα αναλάβουν να ταράξουν τα
λιμνάζοντα ύδατα ή θα περιοριστούν σε ένα ρόλο προεδρικών σύμβουλων, του είδους εκείνου που «στρίβει » από τις
αγωνιστικές συμπαρατάξεις δια του αρραβώνος με τον αρχηγό; Ο
καιρός θα δείξει
