Σε αυτή την
επικοινωνία του Σαμαρά με τους Μέρκελ- Σόϊμπλε – Ολάντ κλπ., η τηλεματική θα μπορούσε να μας γλυτώσει από τη
πλήξη των φιλοφρονήσεων, των θεωρητικών και πατριωτικών «δεκάρικων» άνευ αξίας, των διακηρυκτικών προτάσεων που δεν αλλάζουν απολύτως τίποτε, των
απαιτήσεων που επαναδιατυπώνονται σαν να απευθύνονται σε μαθητές της πρωτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Θα μπορούσαν οι κύριοι ηγέτες να τα πουν από απόσταση, θα
μπορούσαν να τα πουν φτηνότερα και χωρίς ταρατατζούμ. Όμως ΚΑΙ
στον μεν ΚΑΙ στους δε, δεν αρκούσε μια τηλε-συνάντηση και τηλε-ανταλλαγή
απόψεων και θέσεων, γιατί ήθελαν να επιστρατεύσουν
την αίγλη της ζωντανής επαφής, έτσι ώστε να πουν Live και επίσημα ότι κάτι τρέχει …
Για το
τίποτα λοιπόν, ξόδεψαν ουκ ολίγα από
ενεργειακή, οικονομική και περιβαλλοντική άποψη, για μετακινήσεις, για μέτρα ασφαλείας, για μεταφορά αυλικών
δημοσιογράφων και ενεργοποίηση των ημετέρων
παπαρολόγιων (= λόγιων που λένε παπάρες….). Από όλα αυτά ή από όσα εγώ
συγκράτησα, άξιζαν δυο ως είδηση :
Πρώτον, η
διακηρυχθείσα θέληση των Μέρκελ και Ολάντ -
εν είδει παραχώρησης και χορηγίας
προς την ελληνική πλευρά, ή εν είδει πώλησης αέρα κοπανιστού προς την ελληνική
κοινή γνώμη - υπέρ της παραμονής μας στην ευρωζώνη, τη στιγμή που και οι δυο έχουν επίγνωση ότι η συνειδητή
απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σημαίνει μια σειρά κεντρόφυγων τάσεων από την
κεντροευρωπαϊκή ηγεμονία επί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας είπαν «σας θέλουμε στην
ευρωζώνη» γιατί αυτό τους βολεύει , αλλά μας το πούλησαν ως βολικό δι ημάς….
Δεύτερον, το
ότι ο κ. Σαμαράς απετάξατο με συγκεκριμένη δήλωση τον αντιμνημονιακό
εαυτό του, που μας παρουσίαζε ακόμη και πέρυσι, τέτοιο καιρό….Η διαδικασία αυτή
θα μπορούσε να γίνει πιο κομψά και διακριτικά, αν και στη πραγματικότητα είχε συντελεσθεί
με σωρεία επανα-τοποθετήσεων και ανα-θεωρήσεων του Σαμαρά. Όμως εδώ, για να
καταλάβει κανείς τη καθ’ υπαγόρευση συμπεριφορά του δηλωσία πρωθυπουργού, θα πρέπει να
εντρυφήσει στη λογική της Νέας Τάξης : που χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη γενναιοδωρίας
προς τον αντίπαλο, από απαίτηση ολικής και συντριπτικής υποταγής (όρα περίπτωση
των επιστολών που απαιτούσαν να πάρουν οι τροϊκανοί από τους έλληνες πολιτικούς
αρχηγούς), από εγγενή ανασφάλεια αλλά και από σκληρότητα άνευ ορίων : Θυμίζω
εδώ τη περίπτωση Σαντάμ Χουσεϊν, που οι Αμερικανοί υπέβαλαν σε εξευτελιστική
κουρά σα να επρόκειτο για πρόβατο ή νεοσύλλεκτο…
Η Νέα
Ευρωπαϊκή Τάξη Πραγμάτων χρειάζεται τιποτένιους πρωθυπουργίσκους στις περιφερειακές
χώρες. Το ζήτημα όμως είναι πώς ένα μεγάλο κομμάτι του λαού θα καταλάβει, αυτό που έλεγε ο Σαίξπηρ στον Βασιλιά
Ληρ : «Δεν μπορείς να βγάλεις τίποτε από
το τίποτε»
