Ερώτημα πρώτο και
σημαντικότερο όλων σε αυτό το κείμενο : Γιατί ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπάθησε
προ ετών να προωθήσει - στη διάρκεια μιας διαδικασίας συνταγματικής αναθεώρησης - τον
θεσμό του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το
οποίο «μονοπωλιακά» θα αποφαινόταν για τις περιπτώσεις συνταγματικότητας των
νόμων, αφαιρώντας αυτή τη δυνατότητα από το υπόλοιπο δικαστικό σώμα; Απάντηση :
Γιατί με αυτό τον τρόπο έγκριτοι και αξιοπρεπείς και νουνεχείς δικαστές, μη μέλη του Συνταγματικού
Δικαστηρίου, θα αφοπλίζονταν και δεν θα μπορούσαν να αποφανθούν ούτε για τη
συνταγματικότητα μιας αστυνομικής διάταξης – πολλώ δε μάλλον για τη
συνταγματικότητα των μνημονιακών νόμων….
Δεν θα ασχοληθούμε όμως άλλο με τον πολιτικό βίο και την πολιτεία του Ε. Βενιζέλου, που βρίθει
από οργουελικές ιδέες. Θέμα μας είναι η μεγάλη απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών (599/2012) με Ειρηνοδίκη
την κυρία Σταυρούλα Κουτρουβίδα , ύστερα από προσφυγή των εργαζομένων στην
Ανώνυμη Εταιρεία ΣΤΑΣΥ» (πρώην ΑΜΕΛ Α.Ε.) η οποία είναι θυγατρική της «Αττικόν
Μετρό Α.Ε.» και ανήκει στον Δημόσιο τομέα. Η απόφαση αυτή, θα μείνει
τουλάχιστον στην ιστορία της Δικαστικής Εξουσίας – αν όχι στη γενικότερη Ιστορία της χώρας : Και τούτο
γιατί αξιοποίησε το γράμμα και το
πνεύμα των εσωτερικών και διεθνών δημοκρατικών κατακτήσεων, κρίνοντας ως αντισυνταγματικούς και αντίθετους με την
Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και τις Διεθνείς Συμβάσεις
Εργασίας, τους δυο βασικούς μνημονιακούς νόμους (3833/2010 και 3845/2010) με βάση τους οποίους
έγιναν δραστικές περικοπές των αποδοχών και επιδομάτων των εργαζομένων στον
ευρύτερο δημόσιο τομέα. Κι ακόμη γιατί η απόφαση αυτή εξέφρασε το θάρρος της γνώμης
μιας ανεξάρτητης και αξιοπρεπούς δικαστίνας, ερχόμενη σε σύγκρουση με προηγηθείσα απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας,
που είχε αποφανθεί θετικά για την συνταγματικότητα των μνημονιακών νόμων…..
Κριτική των αποφάσεων των δικαστηρίων δεν επιτρέπεται να
κάνουμε, ας είναι καλά η ελευθερία της έκφρασης που κατοχυρώνει
το Σύνταγμα ! Όμως δεν είναι δυνατόν παρά να αναρωτηθούμε : Πως επιτρέπεται ένας τρίτος παράγων, όπως το Συμβούλιο της Επικρατείας,
να υπεισέρχεται σε μια υπόθεση - εργοδοσίας αφενός και εργαζομένων αφετέρου – και να επικυρώνει τις περικοπές αμοιβών του δεύτερου μέρους κατόπιν υποδείξεων του
πρώτου;
Το Σεπτέμβριο του 1974, μετά την τουρκική εισβολή, που έφερε
200.000 πρόσφυγες στο νότιο μέρος του νησιού, κοντολογίς ένα τεράστιο μέγεθος
πληθυσμού σε σχέση με τον υπάρχοντα και με σοβαρές ανάγκες ένδυσης, διατροφής, κατοίκησης,
υγειονομικής περίθαλψης κλπ, η κυπριακή κυβέρνηση ανακοίνωσε μια περικοπή
μισθών μόλις κατά 10% ! Ο καθένας μπορεί να συγκρίνει τη συγκεκριμένη ρύθμιση
που έγινε υπό τις κατακλυσμιαίες
συνθήκες μιας εθνικής συμφοράς, με τις μνημονιακές
ρυθμίσεις που εξολόθρευσαν δεκαετίες κεκτημένων και δικαιωμάτων…
Στη διάρκεια του αγώνα των αγανακτισμένων, αλλά και πριν, με
αφορμή διάφορες διεκδικήσεις και συγκρούσεις, ιδιαίτερα στο χώρο των
περιβαλλοντικών κινήσεων, βιώσαμε μια εξαιρετική εμμονή πολλών «συνοδοιπόρων» μας στην άσκηση
δικαστικών δράσεων σε πολλά επίπεδα- στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Και σκεφθήκαμε τότε ότι οι αποφάσεις
των δικαστηρίων ενδεχομένως να είναι ή να μην είναι «καλές», το σίγουρο όμως είναι
ότι η κοινωνία δεν μπορεί να «αναθέτει» αποκλειστικά στα δικαστήρια τις υποθέσεις της,
αποδυναμώνοντας τον γενικότερο, πολιτικό και συνδικαλιστικό αγώνα …
Είχα γράψει κάποτε στον
Τσαγκαρουσιάνο, ότι η Οκτωβριανή επανάσταση δεν θα μπορούσε να υποκατασταθεί από αγωγές
αποζημιώσεων και μηνύσεις εναντίον του τσαρικού καθεστώτος ! Έτσι και σήμερα,
ακόμη και η πιο παραδείσια δικαστική απόφαση, όπως αυτή της κυρίας Κουτρουβίδα, δεν θα έπρεπε να ενισχύει το
πνεύμα της «ανάθεσης» σε μια οποιαδήποτε, «πεφωτισμένη
εξουσία». Ο Λεγκαλισμός –
παλιός, καλός, παλαιοκομμουνιστικός όρος, καθόλου για πέταγμα !- δεν πρέπει να διακατέχει το λαϊκό κίνημα,
ιδιαίτερα όταν αυτοί που βρίσκονται απέναντί του δεν θεωρούν εαυτό δεσμευόμενο
από οποιαδήποτε θέσμιση, νόμο ή αξία...
Περισσότερα για την απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών
