Με μια
επιστολή της η σεναριογράφος Νατάσα Σέγκου, γνωστή από τη συμμετοχή της στο κινηματογραφικό έργο του
Χ.Καρακέπελη «Πρώτη ύλη» (http://oikologein.blogspot.gr/2012/02/blog-post_26.html)
αξιώνει «μια δωρεάν παιδεία που να είναι παιδεία και όχι προπόνηση στον
κρετινισμό των μικροαστικών standards μιας
προσχεδιασμένης δουλείας , που ονομάζεται "επαγγελματική
αποκατάσταση"…. Κυρίως όμως εγκαλεί την αξιωματική αντιπολίτευση,
που φαίνεται να έχει αφεθεί σε μια παρατεταμένη
φάση αναμονής ή/και θερινής ραστώνης, να αντιπολιτευθεί δριμύτατα την όποια
συμβατικότητα εντός των τειχών της…
Γράφει η
Σέγκου :
«Βλέποντας μετά τις εκλογές τον πολιτικό σας λόγο
πακεταρισμένο μέσα στις δηλώσεις του γραφείου
τύπου σας οι οποίες απαντούν σε δηλώσεις της κυβέρνησης οι οποίες έχουν
απαντήσει σε άλλες δικές σας δηλώσεις, βλέποντας όλα αυτά τα λόγια-λόγια-λόγια
γραμμένα σε κάρτες με το γράφημα του κόμματος και αναγνωσμένες από τη θλιβερή
ρουτίνα μιας φωνής δημοσιογράφου, ακούγοντάς σας να αντιπολιτεύεστε μέσα από
τους αντιπολιτευτικούς κώδικες που μια κατεστημένη αντίληψη περί λόγου και
αντίλογου έχει σχεδιάσει και επιβάλλει, αναρωτιέμαι αν αυτό έμεινε ή θα μείνει
από την ορμή των εκατομμυρίων Ελλήνων
και κυρίως των νέων που κατά τη
γνώμη μου αναζήτησαν κοντά σας, έστω και ασυνείδητα, όχι την ανατροπή του
Μνημονίου αλλά κατά βάθος την ανατροπή της
πένθιμης νεκρικής πολιτικής πομπής της μεταπολίτευσης.
Όλο το
κείμενο της Σέγκου
Με την
επιστολή αυτή θα επιχειρήσω να σας εκθέσω τις σκέψεις μου για την αναγκαιότητα
επαναπροσδιορισμού της πολιτικής πράξης
και του εμπλουτισμού της με ένα περιεχόμενο δράσης μέσα στο οποίο ελάχιστος θα είναι ο χώρος που θα αναλογεί στη
συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Καθώς πιστεύω πως μετέχετε σε ένα πολιτικό
οργανισμό που φαίνεται να είναι ο πιο γόνιμος για μία πρόσληψη της πολιτικής με
νέους όρους, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την προσωπική μου άποψη για το τι
έχουμε ανάγκη σαν κοινωνία να σημαίνει η άσκηση πολιτικής στις μέρες μας, για τον κεντρικό ρόλο του καθημερινού
ανθρώπου στην άσκησή της και για την ανάγκη ανάνηψης από τους επαγγελματίες
πολιτικούς της ευθύνης διδασκαλίας αυτής της νέας πολιτικής κουλτούρας και του
συντονισμού πράξεων που καθημερινά να την μαρτυρούν.
Είμαι
σεναριογράφος και αυτό που νομίζω πως γνωρίζω μέσα από τη δουλειά μου είναι πως
το νέο περιεχόμενο ενός έργου αποκτά υπόσταση και επιδρά στην πραγματικότητα
όταν συντονίζεται με μια εξίσου νέα φόρμα. Όταν εκφράζει το νέο που θέλει να
αρθρώσει δημιουργώντας μια συμβατή σε αυτό νέα γλώσσα. Επιστρέφοντας στο χώρο
της πολιτικής φυσικά διευκρινίζω πως όταν μιλώ και προτείνω "νέα"
γλώσσα, δεν εννοώ νέες λέξεις, συντάξεις ή σλόγκανς που παράχθηκαν στα γραφεία
ευφυών διαφημιστών. Μιλώ για μια γλώσσα
που τη συνθέτουν νέες καθημερινές πρακτικές, νέες συνήθειες, νέες εφαρμοσμένες
αντιλήψεις, μιλώ για μια γλώσσα βίου.
Απευθυνόμενη σ' εσάς, τους κατά τη γνώμη μου σφριγηλότερους εκφραστές
μιας νέας κοινωνίας, θέτω λοιπόν το ερώτημα : πώς το νέο μήνυμα, η νέα
κοινωνία, η νέα αντίληψη μπορεί να συνεχίζει να εκφράζεται μέσα από τον γνωστό
κώδικα "εκπροσώπησης" του λαού ; Εμπιστεύεστε άραγε κι εσείς τα
σχηματικά κλισέ της γκαβής αστικής δημοκρατίας; Υπάρχει νόημα στο να εκπροσωπεί
κάποιος τον λαό έστω και αλλιώτικα ή μήπως είναι επιτέλους καιρός ένας κάποιος
να περιφρονήσει εντελώς το ρόλο του "εκπροσώπου" και να συντονίσει
την μόνιμη και συνειδητή εκπροσώπηση των ιδεολογιών μας από εμάς τους ίδιους
στο πραγματικό πεδίο της καθημερινότητας;
Καθώς τα
αξιώματα μόνο γηρατειά μυρίζουν και καθώς τα έδρανα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης είναι όλα πλέον δικά σας θα ήθελα να συμβάλλω στο να αρνηθείτε
το θλιβερό ρόλο ενός θεσμοθετημένου
αντίλογου που όποιες λέξεις και νοήματα κι αν τον συνθέτουν, φθαρμένος μέσα
στην πληκτική λεκτική τυπολογία της επιβεβλημένης κόντρας δεν πρόκειται να
προσπελάσει κανενός ζωντανού ανθρώπου τα αφτιά που σήμερα πολιορκούνται από
πραγματικές κραυγές, δικές του και των γύρω του.
Βλέποντας μετά τις εκλογές τον πολιτικό σας λόγο
πακεταρισμένο μέσα στις δηλώσεις του γραφείου
τύπου σας οι οποίες απαντούν σε δηλώσεις της κυβέρνησης οι οποίες έχουν
απαντήσει σε άλλες δικές σας δηλώσεις, βλέποντας όλα αυτά τα λόγια-λόγια-λόγια
γραμμένα σε κάρτες με το γράφημα του κόμματος και αναγνωσμένες από τη θλιβερή
ρουτίνα μιας φωνής δημοσιογράφου, ακούγοντάς σας να αντιπολιτεύεστε μέσα από
τους αντιπολιτευτικούς κώδικες που μια κατεστημένη αντίληψη περί λόγου και
αντίλογου έχει σχεδιάσει και επιβάλλει, αναρωτιέμαι αν αυτό έμεινε ή θα μείνει
από την ορμή των εκατομμυρίων Ελλήνων
και κυρίως των νέων που κατά τη
γνώμη μου αναζήτησαν κοντά σας, έστω και ασυνείδητα, όχι την ανατροπή του
Μνημονίου αλλά κατά βάθος την ανατροπή της
πένθιμης νεκρικής πολιτικής πομπής της μεταπολίτευσης.
Κατά τη
γνώμη μου, η δυνατότητα της συνέχισης της ορμής όλων αυτών των προσώπων αλλά
και η δυνατότητα της σοφής καλλιέργειάς αυτής της ορμής μέσα από πιο
απαιτητικούς όρους δε θα προκύψει αν περιοριστείτε και αρκεστείτε στη διακρίβωση των προφανών λόγων για τους
οποίους φαίνεται να ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα προκύψει από την εκ μέρους σας διάγνωση μια βαθύτερης ανάγκης όλων μας : να ανακαλύψουμε και να βιώσουμε επιτέλους
αληθινά την πολιτική μας ύπαρξη μέσα σε
συνθήκες ιστορικές. Μέσα σε αυτή μας την ανάγκη (για πολλούς -επαναλαμβάνω ίσως
ακόμα ασύνειδη) πιστεύω ότι κυοφορείται
και η πραγματική ελπίδα όχι για έναν αγώνα με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα
εκλογών ή "απαγκίστρωσης" από το κάθε Μνημόνιο, αλλά η πραγματική
ελπίδα για μια διαρκή συνείδηση αγώνα που θα καθορίζει την ανθρώπινη κατάσταση
στην ιδεατή κοινωνία στην οποία όλοι εμείς επιμένουμε και θα επιμένουμε να
αναφερόμαστε αρνούμενοι τις κυνικές νεκρολογίες των οποιονδήποτε καιρών.
Μιλώντας γι'
αυτή τη βαθύτερη ανάγκη του ιστορικού αυτοπροδιορισμού των μετά τη μεταπολίτευση γενεών, για την ανάγκη να αποκτήσουμε μέσα από δράση
μια σαφή ταυτότητα ενεργής ιστορικής μονάδας θα συνεχίσω με το εξής : υπάρχουν δύο λογιών σπέρματα όπως τα
προσδιορίζει ο Ελύτης, το λευκό και το μαύρο σπέρμα, το σπέρμα της
κανονικότητας και το σπέρμα της ορμής, των παθών. Αυτό το δεύτερο που μέσα στην
νάρκη της ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών δεν εκτονώθηκε ποτέ, ήταν και θα
είναι ο καταλύτης που θα διαμορφώνει τον κόσμο. Ένα σπέρμα που σε προηγούμενες
γενιές εκτονώθηκε μέσα από βίαιες μεταναστεύσεις, μάχες στα μέτωπα, πάλη με τη
φύση, εξορίες, μέσα δηλαδή από απτές,
σωματικές εμπειρίες είναι αυτό που εγκλωβισμένο μέσα στην απραξία και την
"εκπροσώπηση" αργά ή γρήγορα επιστρέφει και θα επιστρέψει σα δηλητήριο
μέσα στο ίδιο μας το σώμα, κάνοντάς μας όλο και πιο υποτονικούς και
εξαλείφοντας πιστεύω από το ιστορικό προσκήνιο και φυσικά και από τον δικό σας
ακόμα ιδεολογικό πόλο, όσους και ό,τι κάποτε (σήμερα) "υποσχόταν" την
αλλαγή. Οι πορείες και τα συνθήματα, τα
καψίματα και οι κλωτσιές, τα πολλά ή λίγα δάκρυα από τα χημικά πιστέψτε με
είναι πολύ-πολύ λίγα για να χορτάσουν το μαύρο σπέρμα μας. Κι ακόμα κι αν όλη η
Αθήνα καεί, όλες οι τράπεζες, όλες οι πολυεθνικές αλυσίδες, το μαύρο σπέρμα θα
κατευναστεί μόνο ώσπου να πάρει τη νέα του δόση, πρεζάκι κι αυτό της
κανονικότητας των προβλεπόμενων παράπλευρων απωλειών του συστήματος.
Νέοι που δεν
είναι πια τόσο νέοι και που ανάμεσά τους είμαι κι εγώ, κι άλλοι πραγματικά νέοι
ή και νεότεροι, δεκαετίες ή χρόνια τώρα, ελλείψει οποιασδήποτε πραγματικής
πολιτικής ζωής στην "εύφορη κοιλάδα", έζησαν καταστέλλοντας τις πολιτικές ορμές τους με το να φορούν μπλουζάκια με τον Τσε ή με το
να βάζουν τη φωτογραφία του στο desktop του pc τους ή το πολύ με το να συμμετέχουν εθελοντικά σε διάφορες
οικολογικές φάσεις , μιας και η οικολογία
αποτέλεσε στη διάρκεια των
δεκαετιών του βολέματος μια εναλλακτική δράση χωρίς όμως προσωπικά
χαρακτηριστικά, δράση πολιτικά
προσανατολισμένη στο αόριστο : το "περιβάλλον". Όλος αυτός ο
ετεροπροσδιορισμός της ανάγκης για
πολιτική ύπαρξη και δράση που ακολούθησε όλες τις μετά το Πολυτεχνείο γενιές
μέσα από αμήχανες "εναλλακτικές" επιλογές είναι ένα από τα αποκούμπια
και τις πατερίτσες που ευτυχώς τσάκισε στα δύο η κρίση. Και είναι τώρα που ό,τι
υποσχόταν να καλύψει στο minimum την ανάγκη για πολιτική ζωή που
υπάρχει μέσα στον καθένα μας έχει γυμνωθεί μέσα στην ανεπάρκειά του, αντιμέτωπο
με την αναπόδραστη και πέρα από κάθε φαντασία
βαρβαρότητα της πραγματικότητας. Δεν αρκούν πια τα t-shirt για να νιώσουμε την ύπαρξή μας κι
ούτε και φτουράνε για να μπορούμε να την εκτιμήσουμε.
Η κατάσταση
θα χειροτερεύει κοινωνικά, υπαρξιακά, οικονομικά και ηθικά. Τι θα πείτε στον κόσμο και ειδικά στους νέους που ενηλικιώνονται κάτω
από τον θρίαμβο του μη-νοήματος;
Να περιμένουν κάποιες εκλογές για να ανατρέψουν τα πράγματα και για να
δώσουν σε κάποιον άλλο την εξουσία; Πόσοι θα έχουν χαθεί στην πορεία μέσα στον
άνισο αγώνα του μυαλού και της ατομικής τους πραγματικότητας με τη θανατηφόρα
για τη σκέψη και τη συνείδηση ασυναρτησία της βίας ; Πόσοι έχουν στ' αλήθεια τα
εφόδια, την παιδεία, την κατακτημένη μέθοδο να περισώσουν την πολιτική τους
αξιοπρέπεια μέσα στην αγριότητα της εποχής; Πόση αυτοεκτίμηση θα έχει απομείνει ως αναγκαία τροφή για την
συνείδηση του κάθε επαναστάτη; Ποια
πράξη θα εμποδίσει την εξάτμιση μιας αυτοεκτίμησης που έτσι κι αλλιώς (όπως το αντιλαμβάνομαι και το περιέγραψα
πριν) τράφηκε μέσα από θεωρητικές προσεγγίσεις της ιστορίας που παράχθηκε από
άλλες γενιές, σε άλλες εποχές; Τη στιγμή
που ζητούμενο είναι η τόνωση της εμπιστοσύνης μας σε αυτά που πιστεύουμε δε
χρειάζεται σαν πολίτες επιτέλους να αρχίσουμε να γράφουμε το βιογραφικό μας με
πραγματική υπηρεσία στην Ιστορία;
Επειδή έτσι
τα βλέπω λοιπόν τα πράγματα κι επειδή σε όλα αυτά εντοπίζω εγώ την ελπίδα, θα
ονειρευόμουν την επιλογή σας να
περιφρονήσετε την αντιπολιτευτική δράση στο κοινοβούλιο, τοποθετώντας την στο
περιθώριο των ενεργειών και των προτεραιοτήτων σας. Να περιφρονήσετε μια πολιτική που θέλει τον
πολίτη εξουσιοδοτώντα οργανισμό που πεθαίνει και αναγεννάται ακολουθώντας τον
κύκλο των εκλογικών αναμετρήσεων. Θα ήθελα να εργαστείτε για να ασκήσετε μια
πολιτική η οποία δεν έχει ανάγκη ψήφους αλλά συμμετοχή. Για μια πολιτική που
δεν απαιτεί την έγκριση των θεσμών αλλά την αποδοχή των συνειδήσεων. Για μία πολιτική που μπορεί να
αποδείξει ποιος στ' αλήθεια έχει την εξουσία φύσει και όχι θέσει. Που θα
δώσει σε όλους την δυνατότητα να δρούμε ώστε να μας εμφυτεύσει αμετάκλητα τη
βεβαιότητα της δικής μας τεράστιας δύναμης. Να μας προσφέρει την αλησμόνητη
εμπειρία του ικανού να ανατρέπει τα πράγματα εαυτού μας.
Συντονίστε
λοιπόν την πολιτική δράση των ανθρώπων αυτού του τόπου και ειδικά των νέων.
Εργαστείτε γι' αυτό. Αρνηθείτε κάθε κομματική ιδιοποίηση. Συσπειρώστε το λαό όχι γύρω σας αλλά γύρω από
τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Δανείστε την οργανωτική σας τεχνογνωσία σε
έναν κόσμο που διψάει για συμμετοχή όχι σε κάποιο κόμμα αλλά στην ίδια του τη
ζωή. Δημιουργήστε με άλλα λόγια ένα
μέτωπο με κεντρικό πυρήνα τη νεολαία στο οποίο να ανατεθεί η αντίσταση στη
δρομολογημένη αποσύνθεση του νοήματος.
Αν εγώ
ξεκινούσα φυσικά θα ξεκινούσα από την παιδεία, τα σχολεία και τα
πανεπιστήμια. Ειδικά από τα σχολεία, από
αυτό τον πόλο δηλαδή γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται τόσες συνιστώσες : η νέα
γενιά, η πιο ωμή απόπειρα του ευνουχισμού της σκέψης στα μυαλά των πιο μικρών,
η αγωνία των οικογενειών, η ασφυξία των δασκάλων. Παρέμβετε εκεί που
εφαρμόζεται η απαξίωση της σκέψης.
Μελετήστε, στηρίξτε και ενθαρρύνετε τη δημιουργία κοινοτικών σχολείων σε κάθε γειτονιά
στηριγμένων στη συμμετοχή όλων για μια παιδεία που θα περνά από τα δικά μας
χέρια. Όπου τα παιδιά δε θα χρειάζονται
φροντιστήρια και όπου ο στόχος θα είναι μια γνώση εργαλείο κοινωνικής ευθύνης
και υπερηφάνειας των νέων γενιών. Απεγκλωβίστε τους μαθητές αλλά και τους
ίδιους τους δασκάλους από τις
εκπαιδευτικές επιταγές μιας Άννας Διαμαντοπούλου κι ενός Ευρυπίδη Στυλιανίδη. Φτιάξτε αντάρτικα σχολεία,
προκαλέστε την απόρριψη του συστήματος εκ μέρους της κοινωνίας. Πριν
έρθει η μέρα που τα σχολεία θα κλείνουν από έλλειψη χρηματοδότησης κι εμείς θα
είμαστε γι' άλλη μια φορά ηττημένοι, ας έρθει
γρήγορα η μέρα που θα κλείσουν από έλλειψη εμπιστοσύνης μας στις
προθέσεις τους. Δώστε την εκκίνηση για να μεγαλώσουν αντίθετα μυαλά, για να
καταλάβουμε πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν, δημιουργήστε μια δωρεάν παιδεία που είναι παιδεία και όχι
προπόνηση στον κρετινισμό των μικροαστικών standards μιας
προσχεδιασμένης δουλείας που ονομάζεται "επαγγελματική αποκατάσταση".
Κλέψτε τα παιδιά από τα χέρια τους. Ανοίξτε τους μια πόρτα να έχουν να
μπουν όταν αναγκαστικά θα πηδήξουν αργά ή γρήγορα τα κάγκελα των σχολικών
αναμορφωτηρίων. Βάλτε κόσμο να εργάζεται αφιλοκερδώς για να γίνει η σκέψη και η
καλλιέργεια ένα δωρεάν αγαθό και μαζί δρόμος για την στήριξή μας.
Ανέφερα τα
κοινοτικά σχολεία σαν ένα ουσιαστικό χτύπημα στην παρακμή. Είμαι βέβαιη πως
μπορείτε να αντιληφθείτε σε πόσες πολλές άλλες κατευθύνσεις μπορεί να οργανωθεί
μια κοινωνία : στη φροντίδα των ηλικιωμένων ανθρώπων της, στην στήριξη των
εργαζόμενων μητέρων, στην οργάνωση συμμετοχικών επιχειρήσεων για τους ανέργους
μιας γειτονιάς. Νεαροί φοιτητές
κατακλύζουν τα πανεπιστήμια της χώρας παραμένοντας στην πλειοψηφία τους κοινωνικά άπραγοι. Εν
δυνάμει επιστήμονες οι περισσότεροι από αυτούς, χέρια όπως και να έχει πάνω
στην ικμάδα των νιάτων, μπορούν επιτέλους να επιστρατευθούν για να
πολεμήσουν με τακτική και συνέπεια
απέναντι σε αυτό που πάει να γίνει ο κόσμος. Μαζέψτε τους, εμπνεύστε τους,
καλέστε τους ξεκαθαρίζοντας πως η συμμετοχή τους δεν ενέχει καμία κομματική
τους ιδιοποίηση εκ μέρους σας.
Προπονείστε μια κοινωνία όχι για να σταθεί αντάξια
και αποτελεσματική απέναντι στις παρούσες ανάγκες της αλλά κυρίως για να
διαπιστώσει πριν από το μεγάλο χάος που επέρχεται την ικανότητά της να τα
βγάζει πέρα. Μάθετέ της
να αναπτύξει έγκαιρα τις μεθόδους της και να στρατολογήσει τα μέλη της μόνη της
σήμερα και πριν τη μεγάλη μάχη, τοποθετώντας τα από τώρα στις θέσεις που πολύ
σύντομα θα κληθούν από τις περιστάσεις να πάρουν. Βοηθήστε τη χώρα να ακυρώσει
τον επερχόμενο πόλεμο εναντίον της ύπαρξής της με το να κηρύξει αυτή πρώτη τώρα
τον πόλεμο αναιρώντας κάθε πιθανό μελλοντικό εκφοβισμό, γελοιοποιώντας κάθε
στρατηγική αιφνιδιασμού. Μία κοινωνία που ξέρει να
συντονίζει τα μέλη της, να αξιοποιεί τις δυνατότητές τους, να
αυτο-τροφοδοτείται , να απομυθοποιεί τις αυθεντίες και να διαπιστώνει την
έμφυτη αποτελεσματικότητά της είναι η κοινωνία που δεν θα φοβηθεί την έξοδο από
το ευρώ, δε θα
αυτομαστιγωθεί για την γονιδιακή της
ανικανότητα, δεν θα ειδωλοποιήσει τους
συντηρητικούς και τους καθ' έξιν νομοταγείς και πολιτικά ορθούς που
απειλούν να αποχαυνώσουν και το τελευταίο επαναστατημένο μυαλό τούτου του
τόπου.
Εννοείται
πως θα μπορούσα ακόμα να γράφω πολλά, θα το έχετε σίγουρα αντιληφθεί ! Σταματώ
όμως εδώ, απότομα κάπως καθώς δεν μου
αρέσουν τα στρογγυλά τελειώματα ούτε στα κείμενα ούτε και τις ιστορίες. Ελπίζοντας πρώτα απ' όλα να κατάφερα να κάνω
κατανοητές τις σκέψεις και τις προτάσεις μου, ευχόμενη να έχω ερεθίσει με αυτές
και το δικό σας νου, σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και είμαι στη διάθεσή
σας για κάθε πιθανή συνέχιση αυτής της
συζήτησης.
Νατάσα
Σέγκου
