Υπάρχουν ανέκδοτα σεξιστικά, αντιθρησκευτικά,
αντιχριστιανικά- όπως αυτά που «ανάρτησαν» στο διεθνές κινηματογραφικό κοινό
οι Μόντυ Πάϊθονς. Υπάρχουν ανέκδοτα αντικυπριακά,
αντιλαρισαϊκά και γενικώς αντιθεσσαλικά – λόγου χάρη εκείνο το περίφημο
για τον Καρδιτσιώτη που μπαίνει στο συνεργείο και λέει στον μάστορα για το
αυτοκίνητό του «καπ’ καπ’, απ’ κατ’, κατ’ καν’ γκαπ-γκαπ», ό εστί
μεθερμηνευόμενον : «ενίοτε, από το κάτω
τμήμα του οχήματος, ακούγεται κάποιος
θόρυβος»….Υπάρχουν ανέκδοτα εκ
μεταφράσεων – λόγου χάρη πολλά αντιποντιακά ανέκδοτα αποτελούν μεταφράσεις αντίστοιχων που
εκφωνήθηκαν από Γάλλους εναντίον Βέλγων,
αποδίδοντας στους τελευταίους , εκτός από αδέξια προφορά της γαλλικής γλώσσας, βλακεία
και άλλες ανάλογες ιδιότητες. Υπάρχουν ανέκδοτα «μαύρα», κόντρα στις ίδιες τις αρχές
της διακωμώδησης, για τα οποία προτιμάμε
τον όρο black humor,
υπάρχουν ανέκδοτα αντισημιτικά, αντιτουρκικά, και φυσικά υπάρχουν «φιλελληνικά» ανέκδοτα- όπου ο μάγκας Έλλην αποδεικνύεται υπέρτερος όλων και λύνει προβλήματα πάσης φύσεως.
Τα ανέκδοτα συνιστούν «βελούδινες επιθέσεις» ενάντια σε
συλλογικότητες (έθνη, επαρχίες, ράτσες) ή σε φορείς ορισμένων ιδιοτήτων , που
μπορεί να είναι ο ομοφυλόφιλος, ο απατημένος, ο καψουρεμένος, ο χαμένος στο
γήπεδο, οι πεθερές.
Το αρκτικόλεξο PIGS (Portugal, Italy, Greece, Spain) που σημαίνει
«γουρούνια», χρησιμοποίηθηκε εδώ και 2 χρόνια εναντίον των
νοτιοευρωπαίων και εμπεριείχε
ένα κράμα διακωμώδησης και «πρόγκας» . Όμως ουδείς
Ευρωπαίος διανοήθηκε την επιβολή κυρώσεων, πέρα από αυτές που επέβαλε
ο αυθόρμητος και διάσπαρτος κριτικός λόγος , εναντίον των κακομαθημένων
νεοαποικιοκρατών του Βορρά.
Η ανοχή απέναντι στο ανέκδοτο, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό
υπόβαθρό του, είναι δείγμα σχετικά
προχωρημένης «ελευθεριακής» κουλτούρας.
Από ό,τι ξέρω, μόνο η δικτατορία της 21ης
Απριλίου επέβαλε ποινές σε πολίτες που διηγούντο αντιδικτατορικά ανέκδοτα.
Ενάντια στο άστοχο και άκαιρο ανέκδοτο, με «αντιδραστικό»
κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, αμύνεται κανείς όχι φωνάζοντας την
αστυνομία , αλλά με την ξυνισμένη έκφραση
της άκρας σοβαρότητας : Δηλαδή αμύνεται με το άκρο αντίθετο του γέλιου….
Όμως η
αποδοκιμασία της συγκεκριμένης «κρυάδας»
που εξαπέλυσε από το Twitter η Βούλα
Παρασκευαϊδου δεν άρκεσε, ούτε καν όταν η ίδια ζήτησε συγγνώμη. Η αθλήτρια
εξαιρέθηκε της ολυμπιακής αποστολής, βάζοντας ανά το πανελλήνιο την υποψία : Μήπως κάποιοι
θέλησαν να δηλώσουν την κατά φαντασίαν
ηθική υπεροχή μιας χώρας, που έχει γίνει κανονικό διεθνές σούργελο ως εκ της
ενδοτικότητας και φουκαρωσύνης του ηγετικού προσωπικού της;
Και σα να μην έφθανε αυτή η φθηνή εκδήλωση θεαματικού αντιρατσισμού,
ήλθε η Ελληνική Ολυμπιακή
Επιτροπή (Άκουσον – άκουσον !) να
ενημερώσει « τους αθλητές της ολυμπιακής μας ομάδας ότι
δεν επιτρέπεται να προβαίνουν σε δηλώσεις, σε οποιοδήποτε ΜΜΕ ή μέσο κοινωνικής
δικτύωσης, που δε αφορούν αθλητικά θέματα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες» ! Να ενημερώσει δηλαδή τους αθλητές ότι είναι
πολίτες β κατηγορίας, στερημένοι του συνταγματικού δικαιώματος της έκφρασης ! Και να θέσει
επομένως το ερώτημα, για το αν υπάρχει τίποτε πιο υβριστικό από τον περιορισμό
των μελών της Ολυμπιακής Ομάδας στον ρόλο των ευσταλών ανεγκέφαλων, που δεν δικαιούνται να
εξωτερικεύουν την άποψή τους….
Αν ήμουν στη θέση των
συναθλητών της Παπαχρήστου, θα απεργούσα ενάντια στον αντιδημοκρατικό καταναγκασμό αλλά και στην υπερβολική ποινή
που επιβλήθηκε στην συναθλήτριά τους. Γιατί εκτός από τον αντιρατσισμό, και η
άρνηση της υπερβολής θα έπρεπε να είναι
στοιχείο του Ολυμπιακού πνεύματος ….
