« ο ελληνικός λαός, μόλις αποκαταστήσει το δικαίωμά του να
εκφράζει δημοκρατικά τη βούλησή του και ανακτήσει τον έλεγχο των δημοκρατικών
του θεσμών, πιθανότατα
θα επιφυλαχθεί να αναγνωρίσει ή να τηρήσει τις συμφωνίες στις οποίες
ετοιμάζεται να προχωρήσει η παρούσα κυβέρνησή του».
Μου αρέσει αυτό το «πιθανότατα» της επιστολής, γιατί απέχει από εκείνη την «ηγετίστικη» κομπορρημοσύνη που εκφράζεται με απόλυτη βεβαιότητα και που – ούτε λίγο ούτε πολύ – υπαινίσσεται ότι έχει το μέλλον στην τσέπη της….
Μου αρέσει αυτό το «πιθανότατα» της επιστολής, γιατί απέχει από εκείνη την «ηγετίστικη» κομπορρημοσύνη που εκφράζεται με απόλυτη βεβαιότητα και που – ούτε λίγο ούτε πολύ – υπαινίσσεται ότι έχει το μέλλον στην τσέπη της….
Πολλά από τα σημεία της επιστολής Τσίπρα
είναι ενδιαφέροντα. Αντιγράφω ένα από αυτά, που αναφέρεται στο αμφισβητούμενο δικαίωμα της παρούσας γενιάς να δεσμεύει τις επόμενες.
« Στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει
καμία πληροφόρηση για τις συμφωνίες, το περιεχόμενό τους φαίνεται πως είναι
τέτοιο, ώστε να δεσμεύει τον ελληνικό λαό για τις επόμενες γενιές. Για
τέτοιες δεσμεύσεις, η παρούσα κυβέρνηση και η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπρεπε
τουλάχιστον να ζητήσει καθαρή και ανανεωμένη εντολή»
Η παραπάνω θέση μου φέρνει στο νου ένα
γνωμικό που ξεκίνησε από τη Νέα Ζηλανδία
αλλά εμπεδώθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του οικολογικού κινήματος, ως
δήλωση ευαισθησίας και ευθύνης απέναντι στους αγέννητους. Το γνωμικό αναφέρεται στη γη
γενικώς, όμως επειδή και η Ελλάδα είναι γη, θα μπορούσε να ισχύει ως εξής :
«Την Ελλάδα δεν την
κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, αλλά τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας»…
Όλη η επιστολή Τσίπρα στο
